Odsłuch cd.

Z siatkami Fibonacciego.

   Pogłos do wszystkiego i bez sensu dodany oznacza zaś rozwleczenie basu na całe pasmo. Ktoś mógłby więc mieć obawy, czy tego basu tutaj nie brak. Od razu więc uspokajam – nie, absolutnie nic z tych rzeczy. Bas siedzi mocno w sobie, co mu zupełnie nie przeszkadza być dużym i głębokim. Zejście ma tektoniczne, pomrukiem świetnie uderza, a także odpowiednią ma ekstensję, wyjątkowo nawet przestrzenną. Tyle że nic a nic nie podbarwia, co wraz z obietnicą braku zniekształceń zostało przyrzeczone i słowa dotrzymano. I – podkreślmy to mocno – ani to mu nie utrudnia bycia na najwyższym poziomie, ani nie ruguje pogłosów. Pogłosy realizowane są fantastycznie – są wszędzie tam, gdzie trzeba.

To samo dotyczy sopranów, chociaż tu pewne zastrzeżenia. Nie, nie o kaleczenie ukłuciami idzie – tego zupełnie nie ma. Przeciwnie nawet – jest do tego wyjątkowo daleko. Natomiast na etapie wygrzewania, do którego dotarłem, nie były te soprany aż tak trójwymiarowe, jak u AKG K1000 czy Sony MRD-R10. Trójwymiarowe, owszem były, ale nie perfekcyjnie. I brakowało też czegoś, z czego opisem mam zawsze największy kłopot. Specyficznego ujmowania pięknem głosów, biorącego się z falowania brzmieniowych krzywych melodyki. Zjazdu, wybicia i znów zjazdu – modulacyjnych sinusoid piękna. Tym lepsza sopranistka, im lepiej tak modulować umie i tym lepsze słuchawki, im wierniej to oddają. Najlepiej spośród mi znanych potrafiła to Montserrat Caballé, a po niej Rita Streich; ze słuchawek zaś wielka czwórka. Pod tym względem nowe flagowe Sony nie dorównały pierwotnym R10, prezentując styl bardziej powściągliwy, cokolwiek prozatorski. Z poetyką już dobrze zaznaczoną, ale jeszcze nie największego formatu. W tej mierze planarne Final na pewno były lepsze. Z tą wszakże ważną adnotacją, że na AVS 2016 prawdopodobnie w pełni wygrzane MDR-Z1R były bezdyskusyjnie fantastyczne. Tak więc za tydzień, dwa sprawa modulacji by się zapewne zmieniła, ale nie mam prawa twierdzić tego stanowczo, najwyżej podejrzewać. Mogę natomiast stanowczo stwierdzić, że rozwartość pasma po obu jego stronach okazała się odpowiadać zapisanej w danych technicznych, czyli była imponująca, przytłaczająca wręcz rozmachem. I mogę także dorzucić, że kabel klasy Tonalium jakość sopranów i ogólnie trójwymiarowości dźwięków by niewątpliwie podniósł i tego też jestem pewien.

Lecz rozmach to słowo pasujące nie tylko do skali pasma; także do całości tych Sony brzmienia. Wielkie i bliskie źródła, szeroka i głęboka scena w holograficznym jej ujęciu, plus całkowity brak zniekształceń i zakłócania się wzajemnego źródeł, to cytowany słowo w słowo przepis na pełny brzmieniowy rozmach. Można więc było słuchać dowolnie głośno dowolnie skomplikowanych składów – od wielkich chórów z orkiestrą, po dzikie harce hard-rocka. Żadnej powściągliwości, ograniczeń – wielki muzyczny poryw, możliwy dzięki czystości i wierności artykulacyjnej także na dużych i najwyższych poziomach głośności.

Już zawadziłem o scenę, więc dokończmy z nią sprawy. Pierwszy plan, jak już mówiłem, okazał się wielkoformatowy i tuż, tuż. W nawiązani do tego także dalsze plany stanęły bliżej niż przeciętnie, ale dystans pozostał zachowany i zachowane rozwarstwienie. W porównaniu do znanych z wielkiej sceny Sennheiser HD 800 była to analogia wielkości samej sceny oraz dystansu pierwszego do dalszych planów, tyle że postrzegana z bliższej odległości, ze słuchaczem tuż przy aktorach. Tym bardziej bliższej niż u TH900, bo HD 800 nie stawiają pierwszego planu daleko, raczej blisko. O wiele jednak dalej niż nowe flagowe Sony, zawisające wielką membraną nad całym uchem słuchacza.

I bez dedykowanego stojaka.

Wielkość sceny, jej wieloplanowość, jak również wyjątkowa wielkość źródeł także na planach dalszych (podobna do tej ze Stax Omega II), czynią sceniczny obraz recenzowanych słuchawek imponującym i potężnie oddziałującym – i pod tym względem od planarnych Final okazały się lepsze. Słabsze od mistrzów w tym zakresie, czyli znów wielkiej czwórki, ale też bardzo dobre, a pozostaje pytaniem, o ile jeszcze lepiej to wygląda po całkowitym wygrzaniu.

Już to parę razy mówiłem, ale dla pewności powtórzę: bezpośredni kontakt słuchacza z muzyką (zapewne w następstwie tych wielkich membran i siatki Fibonacciego) jest u Sony MDR-Z1R naprawdę wyjątkowy. Czujemy jak muzyka ogarnia nas i jak jest perfekcyjna. Przy tym jest perfekcyjna w stylu, który dla wielu osób jest ważny, nawet najważniejszy. Stylu, którego na o wiele niższym poziomie całościowym możemy zaznać u AKG K701 czy Fostex T50RP. Stylu wynikającego właśnie z braku podbarwiania jednych rzeczy przez drugie i całości przez pogłosowe dodatki. Także igiełkowych sopranów, które spotyka się jakże często, choć ostatnio na szczęście rzadziej. Niektórzy nazywają to neutralnością, inni wolą zwać naturalnością, sam natomiast nazwałem to brakiem zniekształceń i autentyzmem. Ale o ile K701 można uznać za nieco monotonne i wieloaspektowo powściągnięte, to u tych Sony nic z tych rzeczy. Przekaz jest żywy, potężny, wspaniale rozwinięty i bardzo dokładnie w ekspresowym tempie podawany. Słuchawki są szybkie, potężne, dynamiczne i dokładne. Nie sposób przy nich się nudzić, pod warunkiem, że są wygrzane. A z drugiej strony są wolne od sztucznych upiększeń, teatralnych zabiegów, wszelkich efektów specjalnych.

O inności ich sopranów zaświadczał już szum tła. Okazał się niższy i spokojniejszy niż u TH900 i HD 800, a mimo to, to Sony są bardziej szczegółowe. Szczegółowe aż do maksimum, że szczegółowszych nie słyszałem. Pomaga w tym konstrukcja praktycznie zamknięta, ale i tak trzeba gorąco przyklasnąć temu, że na końcu jedenastego utworu z płyty Themes Vangelisa potrafiły wykręcić trzy wyraźnie słyszalne spiralki, czego żadne niemalże nie umieją. To signum prawdziwej perfekcji, tym większej, że bez udziału podbijania sopranów, zawsze zwiększającego wrażenie szczegółowości.

Różne słuchawki, różne sceny i głosy.

Szczegółowość to jedno, a harmoniczna złożoność drugie. Pod jej względem nie dorównały klasycznym K1000 z wielkiej czwórki, tak samo jak nie dorównały temu klasykowi Final D8000. Być może jednak cieniuteńka membrana Sony z czasem się jeszcze bardziej uczula, bo właśnie ich membrany z R10 były mistrzami harmonicznej złożoności.

I jeszcze na koniec uwaga, że poza AudioQuest NightHawk, które grały dosyć podobnie ale bardziej nosowo i powściągliwie na górze, pozostałe z bezpośrednio porównywanych zaprezentowały się bardziej filigranowo i bardziej świergotliwie (w złym sensie). Miały natomiast lepszą tą modulację piękna, to trzeba im przyznać. Przeważnie sopranowo zafałszowaną, ale jednak trafiającą do serca. Szczególnie w niektórych utworach.