Recenzja: Quad ERA-1

     W Huntingdon, godzinę koleją na północny wschód od Londynu, mieścinie stanowiącej ongiś siedzibę zamku, ośrodek myśliwski i punkt przesiadkowy dyliżansów, mieści się dziś, tysiąc lat przeszło po powstaniu, siedziba firmy Quad, założonej nie przez duńskich najeźdźców w IX wieku, a w 1936 przez inżyniera-wynalazcę Petera J. Walkera (1916–2003). I nie tu, a w Londynie, i nie pod nazwą Quad, tylko SP Fidelity Sound Systems. Tu natomiast trafiła podczas II wojny światowej, uciekając przed nalotami, a wtedy nazywała się jeszcze inaczej – Acoustical Manufacturing Co. Ltd.

     Zwał jak zwał, dziś to Quad, który na starcie i jeszcze długo potem zajmował się wyłącznie produkcją nagłośnienia wielkopowierzchniowego, dopiero z czasem coraz bardziej przekierowując działalność na sprzęt użytku domowego, wraz z czym w 1983 pojawiła się nazwa QUAD, jako akronim zbitki słownej Quality Unit Amplifier Domestic. 
     W 1997 stał się ten Quad własnością Chińczyków, po tym jak dwa lata wcześniej sam przeniósł do Chin produkcję, ale zanim zmiana ta się dokonała, zdążył zasłynąć produkcją bardzo cenionych wzmacniaczy i kolumn elektrostatycznych. To ostatnie łączyło go w sensie technologicznej analogii z japońskim Staksem, który też w głośnikowej technice elektrostatycznej się wyspecjalizował, ale słuchawkami zajął już w 1960, a Quad dopiero parę lat temu. I nie tak jakoś frontalnie, że cała seria i wielka sława, tylko tak mu się te tytułowe ERA-1 wypsnęły, na zasadzie, że skoro wszyscy, to my też.

     O Quad, tym głośnikowym, warto jeszcze nadmienić, że Peter Walker był wyznawcą zasady „niczego poza wzmocnieniem nie dodawać”, a więc piewcą autentyczności brzmienia, a nie aranżacji „zrobionych”. W tym duchu powstawały jego sławne wzmacniacze (najpierw lampowe, potem tranzystorowe), w tym też jeszcze sławniejsze kolumny elektrostatyczne, z legendarnymi „Walker’s Wonder” z 1957 i ESL-63 z 1982 na czele. Słuchawek Peter natomiast nie tykał, firma stworzyła je dopiero po jego śmierci, już jako własność Chińczyków. Ale z biurami projektowymi wciąż w Huntingdon – rodzinnym mieście Olivera Cromwella – a nie wykonawczym Shenzhen.

     Zaglądając na stronę pierwszego polskiego dystrybutora, Hi Fi Studio z Bielska-Białej, doznałem lekkiego wstrząsu, słuchawki są tam anonsowane w nagłówku jako elektrostatyczne, w opisie zaś jako planarne. Drodzy panowie i miłe panie z Bielska-Białej, rodzinnych stron Bolka i Lolka, to nie jest całkiem to samo, są takie albo takie. Do czego zaraz dojdę, zostanie to rozwikłane, lecz wcześniej zasygnalizuję następujące dwie rzeczy:
     Pierwszą, dużo ważniejszą, fakt sporego rozgłosu i znakomitego przyjęcia słuchawek Quad ERA-1; rynek powitał je z entuzjazmem, zyskały licznych zwolenników. Do czego przyczyniła się zarówno przystępna cena trzech tysięcy (choć zrazu znacznie wyższa), jak również zdolność zwabiania słuchaczy w świat muzycznego czaru z siłą przypisywaną słuchawkom dużo droższym.

   Druga rzecz to me tłumaczenie, czemu dopiero teraz recenzja. Pardon, ale nie moja wina, bodźcowany przez czytelników zwróciłem się do bielskiej dystrybucji półtora roku temu, i już, już miały zostać wysłane, ale wysłane nie zostały. Interweniując dowiedziałem się, że właśnie zmienił się dystrybutor, stało się nim pabianickie Q21, które też tak wysyłało, że koniec końców nie wysłało.

   Słuchawki i tak dotarły, za co właścicielowi dzięki.