Recenzja: Oppo BDP-105D

Obraz

Wielka szkoda, że żadne zdjęcie nie jest w stanie oddać jakości obrazu generowanego przez odtwarzacz Oppo.

   Przejdźmy do konkretów. Wpiąłem w złącze wejściowe HDMI naszego Oppo tuner satelitarny, a z jego wyjścia wypuściłem sygnał na telewizor. W tym miejscu należy się mała dygresja odnośnie kabli HDMI.

Można znaleźć w Sieci popularny „test” takich kabli, czy może raczej należałoby powiedzieć – pewną ogólną konstatację, powziętą na podstawie użycia podobno wielu takich kabli i jakiegoś nie wymienionego z nazwy telewizora czy monitora – w myśl której kable takie nie mają na obraz żadnego wpływu, toteż niezależnie od tego czy podepniemy tuner albo odtwarzacz Blue-ray kablem za kilkanaście złotych, czy takim za parę tysięcy, obraz pozostanie identyczny, to znaczy w przypadku dobrych telewizorów „żywy i detaliczny”. Osobiście mam inne doświadczenia. Podpinałem od dawna do swojego plazmowego Panasonica TX-P42GT60 dekoder nc+ kablem wcale nie takim groszowym, tylko kosztującą coś koło sześćdziesięciu złotych Hamą z certyfikatem High Speed, bo przeczytałem ten test i głupi uwierzyłem (mimo iż już wcześniej miałem złe doświadczenia z tanimi kablami DVI), że takie kable na obraz żadnego wpływu nie mają. Wraz z Oppo przyjechał jednak jako dodatek kabel Wireworlda, bynajmniej nie jakiś drogi, tylko taki żółty z serii CHROMA, za dwieście złotych. Podpiąłem go w miejsce Hamy z czczej ciekawości, tak by się na własne oczy przekonać, no i się przekonałem. Obraz stał się gładszy, spokojniejszy, bardziej naturalny. Kolory stonowane, mniej krzykliwe, a postacie bardziej plastyczne, bardziej trójwymiarowe. Nie była to jakaś szokująca różnica, ale za pośrednictwem droższego kabla oglądało się bez wątpienia przyjemniej. Rozmawiałem potem o tym ze specjalistą, to znaczy osobą serwisującą sprzęt klasy Blue-ray, i otrzymałem sugestię, że dużo zależy od klasy dawcy sygnału. Kiedy urządzenie podające sygnał i sam ten sygnał są najwyższej jakości, różnica pomiędzy kablami faktycznie może być nieistotna. Gdy jednak urządzenie i sygnał są nienajlepsze, może się pojawić znacząca. A ponieważ dekodery nc+ to straszna lipa, podobnie jak sam oferowany przez nie sygnał, nie powinno dziwić, że lepszy kabel dawał lepsze efekty, bo nie psuł dodatkowo tego co już zepsute. Tak nawiasem, dostajemy wraz z Oppo solidny kabel półtorametrowej długości, może nie aż tak dobry jak Wireworldy, ale całkiem znośny. Tyle dygresji.

Już na pierwotnych ustawieniach jest więcej niż dobrze, a to dopiero początek zabawy.

Wbiłem wzrok jak bazyliszek w obraz meczu na kanale Cyfra Sport, bo mecze z uwagi na nieustanne pokazywanie murawy i tejże murawy gęstą fakturę, jak również pokazywanie ruchomych scen i złożonego obrazu trybun, nadają się do oceny obrazu satelitarnego najlepiej. Przyglądałem się wszystkiemu długo i uważnie, nasączając mózg obrazem prosto z satelity, a potem przepuściłem sygnał przez Oppo. By cokolwiek wraz z takim przepuszczeniem zobaczyć, trzeba najpierw  włączyć w jego w menu opcję aktywności tego wejścia HDMI, do którego żeśmy się wpięli, a następnie zrestartować tuner satelitarny poprzez odłączenie go od prądu, bo dostawszy jakiś sygnał zwrotny od Oppo zwykle zawiesza się, jak na technicznego idiotę przystało. (Mam nadzieję, że lepsze jakościowo tunery się nie wieszają.) A potem możemy już nacisnąć na dużym, wielofunkcyjnym pilocie Oppo mały, niewinnie wyglądający przycisk DARBEE i w pojawiającym się na ekranie menu ustawić siłę jego działania. Zakres regulacji rozciąga się od 0 do 120, ale moim zdaniem nie warto przekraczać wartości 50-60, bo robi się zbyt dziwnie, a górna granica to okolice 80. Jednak w przedziale 50-60 dostajemy na ekranie nową jakość bez żadnych skutków ubocznych, a poniżej 80 skutki te przy odpowiednim dostrojeniu pozostałych parametrów obrazu są pomijalnie małe.

Panasonic TX-P42GT60 ma taką ilość ustawień i tyle możliwych własnych ulepszeń, że uzgodnienie wszystkich wartości i połączenie ich z niewiele mniejszą ilością regulacji oferowanych przez samo Oppo zajęło mi dwa mecze, kilka kaw i ładnych parę godzin. Jednak efekt przeszedł oczekiwania. Obraz zyskał nowy wymiar. To coś w rodzaju znanego z komputerów układu teselacji i bump-mappingu tekstur. Efekt jaki osiągamy można łatwo ocenić, gdyż odtwarzacz oferuje znany chwyt z podziałem ekranu na część zoptymalizowaną i sprzed optymalizacji, czyli w tym wypadku z Darbee i bez niego. (Podobny zabieg stosował na przykład Philips do oceny działania swojego skalera Pixel Plus.) W Internecie jest dużo zdjęć usiłujących zobrazować powstałe różnice, ale nie są one w stanie oddać ich w pełni. Rozwalcowane na płasko, ikoniczne postaci i obiekty z normalnego telewizyjnego obrazu  zyskują tu trzeci wymiar, a wraz z nim niepokojącą realność. Największe wrażenie robi to podczas szerokich ujęć plenerowych z lotu ptaka, kiedy można odnieść wrażenie, że wpadamy w ekran i odczuć lęk wysokości. O wiele bardziej wyraziste stają się ludzkie twarze, dramatycznie wzrasta jakość wszelkich tekstur, a cały obraz staje się głębszy i bardziej wieloplanowy. O dziwo, nie towarzyszy temu żadna sztuczność ani też oczywiście żadne trudności charakterystyczne dla okularowego 3D. Efekt nie jest wprawdzie tak silny, ale nie nosi też cech pewnego naciągactwa, sztucznej popisowości i nadrealizmu.

Ilość dostępnych ustawień potrafi przyprawić o zawrót głowy

Najważniejsze jest jednak to, że okazuje się spektakularny, doskonale sprawdza się w każdych okolicznościach i nie pociąga za sobą żadnych zjawisk negatywnych. Następuje jedynie nieznaczne przyciemnienie obrazu, które łatwo skorygować. Miarą postępu są odczucia towarzyszące powrotowi do oglądania bez Darbee. Nie jest to przyjemne i sam nie zamierzam tego robić. Nie stać mnie wprawdzie na model 105D, ale na szczęście jego o połowę tańszy braciszek 103D oferuje dokładnie te same walory pod względem obróbki wizyjnej za wyjątkiem konwersji międzystandardowej obrazu, to znaczy możliwości swobodnego konwertowania pomiędzy standardami PAL, NTSC i SECAM. To jednak potrafi na szczęście sam TX-P42GT60.