Recenzja: Oppo BDP-105D

Budowa

Oppo BDP-105D

   Utarła się moda na tanie odtwarzacze Blue-ray. Konkurencja ze strony komputerów, laptopów i konsol wymogła na nich taniość, a konkurencja ze strony plików jeszcze ją pogłębiła. Minęły czasy kiedy odtwarzacz DVD był obok telewizora najważniejszym składnikiem domowego wyposażenia, zakup którego stanowił dla rodziny święto, a obsługa odbywała się w nabożnym skupieniu. Płyty DVD i ich niebiescy następcy nie są już żadnym wielkim specjałem, a ich wypożyczalnie, tak dobrze niegdyś prosperujące, wszystkie jedna po drugiej poszły do piachu. Rzecz dziwna, podobny los nie spotkał odtwarzaczy CD, których piekielnie nieraz drogie, ciężkie jakby były z kamienia i arcyekskluzywnie wykończone przykłady królują w firmowych folderach, na półkach salonów audio i w systemach co zamożniejszych audiofili. Podobnie drogich odtwarzaczy DVD nigdy prawie nie było. Jakiś szczytowy Denon kosztował zdaje się około 50 tysięcy i jeszcze kilka innych naczelnych osiągnięć pozostałych producentów podobnie, ale to były pojedyncze wyjątki. Było jednak sporo odtwarzaczy DVD kosztujących niemało, by wymienić choćby najsławniejszego, zamykającego ich epokę Denona DVD-3930. Na rynek ich następców, odtwarzaczy Blue-ray, to się już jednak nie przełożyło, bo wraz z nagrywarkami DVD pojawiła się moda na tanie konstrukcje naleśnikowe, których jakość okazała się na tyle dobra, że wszystkie droższe konstrukcje w konkurencji poległy, bo mało kto dysponował telewizorem albo rzutnikiem zdolnym pokazać wyższość lepszych rozwiązań. To samo tyczyło dźwięku, którego jakość w okolicach telewizora od zawsze wołała o pomstę do nieba. Efekt bieżący jest taki, że niezły odtwarzacz Blue-ray można kupić za trzysta złotych, a za siedemset to już naprawdę bardzo dobry, że wymienię pierwsze z brzegu Sony BDP-S790. W tym kontekście nasz kosztujący siedem tysięcy Oppo BDP-105D jawi się niczym jakiś potwór z morskich głębin, zupełnie nie przystający rozmiarem do wszystkiego co pływa po powierzchni. Ale bo też nie jest to sam odtwarzacz płyt wizyjnych, ani nawet taki z dodatkiem odczytu muzycznych. To prawdziwy kombajn, zdolny zmielić na obraz i muzykę dowolną płytę – a przy tym nie tylko odtwarzać, ale jeszcze przetwarzać i poprawiać. Zacznijmy jednak od powierzchowności.

Tak wszechstronne urządzenie jeszcze nie gościło na łamach HiFi Philosophy

Nasz 105D, jak również prostsza jego wersja bez literki D w nazwie, nawiązuje do złotych czasów technologii DVD i pierwszych najwyższej klasy odtwarzaczy jakie wówczas oferowano. Do tych ekskluzywnych Pioneerów, Panasoniców, Onkyo, Sony czy Philipsów, kosztujących grube tysiące w zamian za swój pokaźny wygląd i rozbudowaną elektronikę. Oppo 105 D też jest masywny i obszerny, niczym najwyższej klasy odtwarzacz CD lub DVD. Nie kosztuje wprawdzie aż tyle, ale za jego siedem tysięcy niezgorszego CD-ka byśmy już mogli nabyć, a on ze swej strony też oferuje być takim, a także o wiele więcej. Płat czołowy odlany ma z grubego aluminium, a resztę obudowy z solidnej blachy, na wierzchu obficie żebrowanej otworami wentylacyjnymi. W obszernej tej obudowie nie ma na szczęście żadnego wentylatora, bardzo częstego w tego typu urządzeniach, tak więc wkoło panuje błoga cisza. Odczyt płyty także jest dosyć cichy, nie zakłócający odbioru. Na tym aluminiowym frontonie rozciąga się szeroko winieta z połyskliwego tworzywa, zawierająca po lewej niewielki ekran wyświetlacza, na środku tackę napędu, a po prawej podświetlony przycisk jej wysunięcia oraz pięć dotykowych (sensory) przycisków operacyjnych ułożonych w gwiazdę. Wygląda to wszystko całkiem efektownie i obsługuje się niezgorzej, a jedyna uwaga dotyczy przycisku OPEN, który mimo podświetlenia w półmroku ciężko wypatrzyć, bo świeci słabiutko, zlewa się z otoczeniem i jest w dodatku niewielki. Nie ma tego problemu gdy odtwarzacz stoi w miarę wysoko, ale kiedy usytuowany jest blisko podłogi podświetlenie staje się niewidoczne podobnie jak sam przycisk. Wyświetlacz podświetla się na niebiesko – cienko, ładnie skrojoną czcionką – a dioda aktywności świeci szafirowo podczas pracy urządzenia i rubinowo po jego wyłączeniu. Przeciwieństwem spokojnego, jednolicie wyglądającego frontonu, ozdobionego jedynie dwoma ciągnącymi się na całą jego szerokość łukowatymi przełamaniami, jest prawdziwy gąszcz połączeń z tyłu. Nie będę ich wszystkich wyliczał, odsyłam w tej mierze do danych technicznych na końcu recenzji, zwrócę natomiast uwagę na dwie rzeczy najistotniejsze: W przypadku reprodukcji dźwięku  są to pary przyłączy RCA i XLR, a w przypadku obrazu dwóch wejść i dwóch wyjść HDMI.

Zaczniemy od sprawdzenia, ile jest prawdy w stwierdzeniu o supremacji 105D na rynku odtwarzaczy Blue-Ray.

Jasnym jest, że tak kosztujący odtwarzacz zapewnia w dzisiejszych czasach obsługę wszystkich tych sieciowych, przewodowych, bezprzewodowych, dyskowych i pendrivowych pomysłów na przesyłanie cyfrowych danych, ale analogowe wyjścia symetryczne dla toru audio to niewątpliwie w takim urządzeniu rzadkość. Jeszcze ważniejsze jest wszakże coś innego – fakt obecności, i to aż dwóch, wejść HDMI. Bardzo niewiele odtwarzaczy ma takie wejścia; regułą pozostaje samotne, pojedyncze wyjście, lub co najwyżej dwa wyjścia. Tymczasem Oppo BDP-105D oferuje obok dwóch wyjść także dwa wejścia, z których jedno znajduje się z przodu pod zaślepką, a drugie zaraz obok obu wyjść umieszczonych z tyłu. Jaki zysk? – zapytacie. Owoż zysk okazuje się zasadniczy.

Niemal każdy kto dziś używa telewizora, czerpie dlań sygnał po złączu HDMI, bo dawne SCART-y i Componenty są już na wymarciu. Każdy nowszego typu telewizor posługuje się takim złączem, a sygnał telewizyjny pobiera się najczęściej z satelity, sieci kablowej, bądź Internetu właśnie za jego pośrednictwem. Wchodzi ten sygnał złączem HDMI do telewizora i w zależności od tego jaki się ma telewizor, efekt na ekranie okazuje się lepszy lub gorszy. Osobiście nie przepadam za obrazem oferowanym przez telewizory LED i LCD, choć trzeba przyznać, że z roku na rok prezentują się coraz lepiej. Zdecydowanie bardziej naturalny pojawia się jednak na ekranach telewizorów plazmowych, no i właśnie dlatego telewizory te na naszych oczach dogorywają. Wytwórca najlepszych z nich – Panasonic – dopiero co zakończył produkcję, toteż nowych modeli na rok 2014 już nie będzie. Ostatnia fabryka plazm zamknęła swoje podwoje. Niezależnie jednak od tego jaki to telewizor, żaden nie posiada obrazu, którego nie dałoby się jeszcze ulepszyć. I to ulepszyć zasadniczo. Ten to aspekt naszych domowych rozrywek obiecuje Oppo 105D poprawić i czyni to w sposób budzący podziw. A czyni dzięki dwóm zabiegom: wspomnianym wejściom HDMI, dzięki którym można mu sygnał telewizyjny wpuścić w elektroniczne trzewia jeszcze zanim trafi do telewizora, oraz zaszytemu w tych trzewiach układowi obróbki obrazu, zwanemu Darbee Visual Presence.

Pilot (bądź też iPhone/iPad) w dłoń i oglądamy!

Podobnie jak samo Oppo jest DarbeeVision Inc. firmą amerykańską, ulokowaną w miejscowości Orange w Kalifornii, a fakt, że jej zakłady produkcyjne mieszczą się na amerykańskiej ziemi, zaświadcza, że należą do branży najwyższej technologii. Produkują tam procesory wizyjne – i to najlepsze jakie występują na rynku konsumenckim – mające wprawdzie konkurencję ze strony procesorów QDEO od także kalifornijskiej firmy Marvel z Santa Clara, jednak bardziej od tych konkurencyjnych wymyślne i dające ciekawsze efekty.