Recenzja: Next Level Tech (NxLT) Flame

   Next Level Tech (NxLT) to nowy polski producent kabli. Firma jest młoda, zaistniała na początku zeszłego roku. W aktualnej ofercie ma kilka modeli interkonektów, z których tytułowy Flame, występujący w odmianach XLR i RCA, jest szczytowy. Dostępny w długościach od pół do trzech metrów, a za standardowy metr trzeba uiścić 7828 PLN  w przypadku symetrycznego i 7248 PLN za niesymetryczny. Zważywszy, że pozostałe modele także liczą za siebie po kilka tysięcy, start odbył się na wysokim pułapie, choć biorąc pod uwagę ceny najdroższych na rynku, raczej na wyższym średnim. (Dla porównania – za metrowego Transparenta MAGNUM OPUS BALANCED XLR przyjdzie zapłacić 170 500 PLN (!), prawie dwadzieścia dwa razy więcej).

Geneza firmy Next Level to działalność DIY. Pan Robert Słowiński zaczynał w jej ramach od pomocy samemu sobie, biorąc za wzorzec brzmieniowy dla interkonektu zrecenzowanego tu kiedyś Hijiri Million. Dobrze byłoby zatem sięgnąć po jego właściwości i przypomnieć sobie, że tamten przewód stanowi jedno z najlepszych połączeń walorów charakteryzujących stronę techniczną – jak szybkość, detaliczność, przejrzystość i precyzja obrazowania, z tymi łączonymi bardziej z artyzmem – jak melodyjność, żywość, ekstatyczność czy autentyzm kreowanych postaci. A w takim razie jako wzorzec przyświecał tworzonym od podstaw interkonektom Next Level Tech nie któryś z kabli mających na celu zwłaszcza relaks, ale także nie taki, u którego mikroskopowa analiza dźwięku wysuwa się przed wszystko inne. Wzorem był kabel łączący w jedno sprawy technologii obrazowania dźwięku z uzyskiwaniem efektu głębokiego przeżycia, toteż podobnych rezultatów powinniśmy się spodziewać zwłaszcza po prezentowanym teraz Next Level Tech „Flame”, jako interkonekcie szczytowym.  

 Zapytajmy przewrotnie:

– Ale czy jednocześnie ognia? Wszak „flame” znaczy „płomień”.

– A jeśli tak, to jakiej barwy: – żółtej? – czerwonej? – błękitnej? A może tutaj „płomień” to tylko metafora? Może płomienne będą uczucia ze słuchaniem związane, a nie ognisty sam przekaz? Albo może rozpłomieniony zostanie recenzent? Lecz jeśli tak, to ogniem jakim? Czy namiętności od zachwytu, czy tym piekącym krytycyzmu, nawiązującym do znaczenia „flame” jako „cholerny” albo „bluzgi”?

Sporo, jak widać, jest możliwości, ale zostawmy słowa z ich przeczącymi sobie niejednokrotnie znaczeniami, przejdźmy do jednoznacznych konkretów.

Technologia i jej korzenie   

Pancerne opakowanie, w sam raz na interkonekt z wysokiej półki.

   Głównym korzeniem wiedzy, zasilającym stronę techniczną Next Level Tech, było obeznanie z drogą rozwojową innych firm produkujących audiofilskie kable; rozeznanie dalece głębsza od nawet sporej znajomość meandrów i zawiłości z tym związanych. Albowiem nie zawsze tak to ładnie wygląda, jak na internetowym papierze i w firmowych folderach; nie zawsze prawdą to, co tam prezentują. Zawiłe wywody o wszechstronnej doskonałości użytych technik i surowców niejednokrotnie blagą, niejeden z dumą używany termin określający jakość i naturę surowca to tak naprawdę łgarstwo. Ale zostawmy innych, zostańmy przy tym, że niezależnie od prawdy materialnej i od jej naginania, generalnie rzecz biorąc markowe interkonekty i przewody innych rodzajów spisują się w sensie poszukiwania audiofilskiego dźwięku wyraźnie lepiej od najtańszych z marketu.   

Zawężając optykę do recenzowanego „Flame” raz jeszcze trzeba podkreślić, że jest to najwyższy w ofercie Next Level Tech typ łącznika, poniżej którego modele „Water”, „Air” i „Wind”. Również podkreślić należy, że w powiązaniu z byciem tym najwyższym, w jego wnętrzu znalazły się doskonalsze przewody i w doskonalszy sposób zaizolowane. Część wiedzy o tym to, rzecz jasna, tajemnica wytwórcy, ale możemy zdradzić tyle, że zasadnicza część przewodu to miedź o czystości 7N w splocie 26 nitek; miedź pochodząca z japońskiej huty o przeznaczeniu stricte przemysłowym – używana jako przewodnik w bardzo zaawansowanych i potrzebujących przesyłu ogromnych energii procesach technologicznych z zaangażowaniem potężnych maszyn. Miedź ta nigdy wcześniej nie znalazła zastosowania w audiofilskich przewodach, a zdobycie jej było bardzo trudne. W interkonektach Next Level Tech pracuje ona wewnątrz oplotu z vintage miedzi cynowanej oraz w drugim oplocie z jeszcze innej miedzi. Przy czym ten drugi ekran może mieć wyprowadzenie zewnętrzne, w postaci wąsów do podłączania ze sztucznym uziemieniem, co nas obarczy dodatkową kwotą 150 złotych (ale bez koniecznego też uziemienia).

Który spoczywa wewnątrz.

Gotowy kabel jest poddawany wygrzewaniu w drobiazgowo opracowanym procesie trwającym 72 godziny, ale zanim do tego dojdzie, trzeba go oczywiście uzbroić w zakończenia wtykowe. W przypadku najwyższego „Flame” są to wtyki Oyaide FOCUS 1, a więc jedne z najlepszych, a sposób ich montowania to osobna, skomplikowana historia. Nie są bowiem łączone wprost do zasadniczych przewodów miedzianych, tylko poprzez 2,5 centymetrowe przejściówki z najwyższej czystości srebra, pozyskiwanego w Holandii. Mało tego, samo łączenie to skomplikowany proces spawania z nakładaniem warstw srebra i złota; a wszystko to dzieje się w dokładnie określonych temperaturach, przy czym mieszanka lutowa także jest w najwyższym gatunku. (Długo wyszukiwana i pozyskiwana z ogromnym trudem, bowiem niełatwo wyrwać producentowi potrzebne w tym wypadku stosunkowo niewielkie ilości.)

Kable są kierunkowe, oznaczone strzałkami (oczywiście nie te XLR, które kierunkują się same) i wymagają na finalnym etapie u posiadacza nie tylko tradycyjnego wygrzania, ale także kilkudniowego ułożenia się w torze, w którym mają pracować. Dlatego dźwięk powinien być oceniony nie od razu i nie gdziekolwiek, tylko powiedzmy po dwóch tygodniach w miejscu pracy finalnej. Jeżeli się nie spodoba, można dokonać zwrotu.

Od strony wzrokowej i palpacyjnej przewody „Flame” są średnio grube i dość giętkie, ale nie są lejące. Powleczone czarnym, lśniącym oplotem o bardzo wyraźnej fakturze splotu, chropawej pod palcami i w górnej warstwie gładkiej. Jest to zatem faktura analogiczna do typu faktur brzmieniowych które lubię, tzn. chropawych na głębokość i jednocześnie powiedzeniowo gładkich. Wtyki Oyaide FOCUS 1 są masywne, srebrzyste i z rzadko spotykanym zapięciem – rolę tradycyjnych u XLR-owych spustów zwalniających pełnią grawerowane siateczką pierścienie oznaczone rubinowymi lub szafirowymi oczkami, których to oczek nie należy naciskać, tylko ciągnąć za cały pierścień do tyłu. W kablową dłużnię po obu stronach wtyki przechodzą poprzez gumowane koszuli z czerwonym albo niebieskim logiem firmy, a na gniazdach osadzają się wyjątkowo ciasno, maksymalizując powierzchnię i siłę styku.

Zapinanie walizki bardzo solidne, sam interkonekt także zapina się bardzo mocno.

Kablowy komplet przychodzi do użytkownika w pancernie usztywnionej aluminiowej walizce, opatrzonej na wieku czarnym napisem NEXT LEVEL TRCH. z wkomponowanym firmowym znakiem siedzącego ptaka z profilu. Logo to jest powtórzone w wariancie srebrnym na wieku czarnego pudełka, w którym przychodzi walizka. Kable są numerowane.

Odsłuch

Co to za ptaszek? – myślicie sobie.

  Kabel został osłuchany w trzech lokalizacjach – dwóch słuchawkowych i kolumnowej. Słuchawkowe to między iFi Pro iCAN a iDSD Signature oraz pomiędzy CD Cayina a Woo Audio WA33 (z obsadą czterech lamp 2A3 Psvane Acme i prostowniczą Raytheon 5U4G w miejsce sprzedażowych średniaków). Dla kolumn zaś to lokalizacja pomiędzy przedwzmacniaczem Accuphase C-2150 a końcówką mocy Accuphase P-4500. W każdym wypadku punktem odniesienia był używany przeze mnie Tellurium Q Black Diamond, a ponieważ we wszystkich trzech podziało się prawie to samo, z jedną tylko, choć istotną, różnicą, to akcentując tę różnicę rzecz sprowadzę do jednej.

 Zacznę tradycyjnie od wniosku, który powinien wprawdzie zaistnieć na końcu, ale jakoś tak z reguły dzieje się w mojej głowie, że od wniosków zaczynam. Wniosek główny jest taki, że recenzowany XLR Next Level Tech (NxLT) Flame od mojego Tellurium okazał się lepszy. Czego się, z ręką na sercu mówiąc, nie spodziewałem, ale co robić – takie życie. Teraz pozostaje wyłuszczyć, w oparciu o jakie właściwości, z wytłuszczeniem najbardziej znaczących. Wytłuszczał będę przy tym kolejnością, a nie tłustym drukiem, tak żeby było ładniej – bo przecież nie piszemy scenariusza reklamowego spotu, tylko coś mającego być recenzją.

– Co rzucało się zaraz w uszy podczas odsłuchu NxLT „Flame”?

Przede wszystkim głębie brzmieniowa i przede wszystkim wyraźność. Zacznijmy od tej głębi. Głębsze brzmienie z reguły okazuje się lepsze, o ile tylko nie towarzyszy mu sztuczny naddatek basu. Takiego naddatku interkonekt Next Level nie przejawił, spokojnie zatem mógł się cieszyć swoim atutem. Ale nie tylko cieszyć. Ponad wszelką wątpliwość także wykazyał, że połączone nim urządzenia same z siebie prezentują wyższy poziom, niż mogłoby się wydawać podczas łączenia ich kablem stanowiącym punkt odniesienia. – I to jest oczywiście najlepsza z rzeczy, jaką możemy zawdzięczać lepszym interkonektom. Głębsze brzmienie i położone na ciemniejsze tło – to momentalnie zwracało uwagę, będąc czynnikiem dużego zadowolenia, oczywiście z punktu widzenia posiadaczy kabla Next Level Tech.

Ano – niezwykły, niezwykły.

Odnośnie wyraźności. Ta z kolei, gdy większa, także okazuje się lepsza, lecz pod warunkiem, że nie towarzyszy jej coś odwrotnego – podbicie sopranowe. Tak jak łatwo powiększyć głębię przesunięciem pasma do dołu, tak też łatwo poprawić wyraźność przesunięciem pasma ku górze. Lecz że jedno i drugie całości brzmienia nie służy, lepiej zaniechać takich ulepszeń, wypadkowa będzie in minus. Na szczęście kabel Next Tech takich sztuk nie wyprawia, a tylko lepiej przenosząc sygnał podaje brzmienie jako głębsze, czystsze, wyraźniejsze i na ciemniejszym tle. Przy czym dźwięki od tła odrywa bardziej – dobrze widać, że tło tłem, nie ma żadnego zlewania.

To odrywanie od tła przenosi nas na obszar kolejnej dużej różnicy pomiędzy Next Level Tech a interkonektem porównywanym. Tellurium Q zdecydowanie bardziej komasował brzmienia, zarówno tło, jaki i otaczające wszystko medium, bardziej zespalał z brzmieniami. W porównaniu z Next Tech, u którego tło było bardziej za dźwiękami, a medium bardziej przejrzyste – istniejące poprzez niemalże samo tylko ciśnienie – całościowy obraz muzyczny Tellurium zjawiał się jako miks brzmieniowy. Co nie musi być uważane za gorsze – taka jednolitość uspójnia, ma więc swoją zaletę – ale mnie bardziej podobał się styl pisania muzyki wyraźniejszą czcionką na bardziej odcinającym się tle i z mniej zachodzącymi na siebie literami oraz większymi międzywyrazowymi odstępami. Co nie znaczy, że muzyka u Next Tech złożona była z brzmień przede wszystkim każących myśleć o ich odseparowaniu. Nie było żadnego wrażenia analizy ani sztuczności, a tylko w porównaniu większa wyraźność, czystsze medium, wyraźniej odcinające się i ciemniejsze tło – i skutkiem tego wszystkiego bardziej klarowna wizja przy na dodatek głębszym brzmieniu.

Odnośnie tej brzmieniowej głębi muszę wyróżnić ważny czynnik, odróżniający miejsca próbowania kabla. Już napisałem, że pojawił się jeden te miejsca różnicujący, a była nim umiejętność oddania wieku wykonawców. Pracujący pomiędzy klockami iFi, XLR Next Level Tech „Flame” powodował lekkie dodanie lat, większą dojrzałość wiekową. Zarazem kompensował to fantastyczną potęgą basową – energia i czystość uderzeń perkusyjnych były imponujące. Pod tym chyba względem Tellurium Q wypadł w porównaniu najsłabiej – niewątpliwie mniej się okazał zdolny do przenoszenia energii, i to cały czas się słyszało. A że pomiędzy klockami iFi słuchałem na początku, zrazu wyniosłem przekonanie, że pewna addycja basu ma miejsce. Nieznaczna, nieprzeszkadzająca, no chyba że komuś bardzo taka większa dojrzałość wokalistów będzie przeszkadzała, lecz jeszcze nie spotkałem audiofila, który by się na to uskarżał.

Srebrzyste łącza Oyaide.

Przeciwnie, takie głębsze i trochę rasowane basem brzmienie zwykle się bardziej podoba. Owo starzenie wokalistów nie jest jednak regułą, ponieważ pomiędzy Cairnem CD a flagowym wzmacniaczem Woo Audio obsadzonym nareszcie porządnymi lampami, żadne starzenie nie wystąpiło. Tam wiek utrafiony został idealnie, a całość prezentacji jeszcze na wyższym poziomie, jako że wszystkie wymienione walory zostały podtrzymane. Ta prawidłowość wiekowa, akurat w tym miejscu, trochę przy tym mnie zaskoczyła, ponieważ mój odtwarzacz posiada jedną cechę sforującą go przed najdroższe – wyjątkowo potężny bas. Na chłopski rozum dać to powinno starzenie jeszcze większe, gdy tymczasem unormowanie. Unormowanie pomimo tego, że pracujący na dziewięciu lampach wzmacniacz także powinien „postarzać”, a tu nie, nic z tych rzeczy. (Ale to push-pull, głównie dlatego.)

Zostawmy audiofilskie zaskoczenia nieprzewidywalnym meandrowaniem dźwięku pomiędzy urządzeniami, wróćmy do zalet kabla.

 Już napisałem, że Next Tech „Flame” potrafi przenosić więcej energii, a to musiało wpływać na dynamikę i potęgę. Już zaznaczyłem też, że siła perkusyjnych uderzeń w jego reprodukcji okazała się większa, ale to trzeba osobno podkreślić, to bardzo rzutuje na brzmienie. Pod względem dynamiki i energetyzacji recenzowany interkonekt okazał się wyjątkowy, toteż z zaciekawieniem będę oczekiwał pojawienia się kabli głośnikowych i zasilających, zapowiedzianych na drugą połowę roku.

 Kolejna dobra rzecz to umiejętność łączenia powierzchniowej gładkości dźwięku z głębokością teksturowania faktur. Jeden i drugi czynnik proponował Next Tech na najwyższym poziomie.

Ze znakowaniem kanałów.

I na tym samym poziomie dźwięczność, na tym też umiejętność odsłaniania harmonii. Skutkiem czego fortepianowe popisy solowe (Cortot, Cziffra, Gould, Gilels) wypadły wręcz  rewelacyjnie. Nie gorzej brzmiały harfy, gitary (z wyjątkową w strunach energią), o perkusjach mówiłem. Ale także małe dzwoneczki popisywały się kunsztem dźwięczności i złożoności harmonicznej.

Na osobny akapit zasługują pogłosy i zasługują sybilacje. Pogłosy były wyraźnie, ale w pełni skomponowane z zasadniczymi dźwiękami, dzięki czemu nie zaistniało rozdarcie na światy pierwszoplanowych dźwięków i za nimi osobnych pogłosów. Sybilacja natomiast w utworach mocno sybilantnych zatrzymywała się na szczęście na samym progu przejścia w męczącą sykliwość.

Pełne rozwarcie pasma to w takiej sytuacji oczywistość, co jednak trzeba też zaznaczyć. Wspomnieć też trzeba o znakomitych predyspozycjach melodycznych, gdyż nie tylko ta powierzchniowa gładkość i nie sama ta dźwięczność, ale też płynność, śpiewność i popisowe wokale przy zjawiskowej personalizacji wykonawców.

Wraz z tematem śpiewności dochodzimy do miejsca, w którym znowu zaznaczył się indywidualizm, ale tym razem samego kabla. Ten przejawiał tendencję do brzmień długo podtrzymywanych i z rysem dostojeństwa, często także nostalgii. Przewód Next Level Tech „Flame” to nie chochlik-iskierka – przeszłą przezeń muzykę cechuje prędzej powaga niż wesołość. Co między innymi znalazło wyraz w pięknie wybrzmiałym „la-la” z kołysanki nuconej przez Ester Ofarim. (Ja wiem, że to nie repertuar dla młodych-gniewnych, ani nie dla wytrawnych audiofilów, ale jak mówi tekst znanej piosenki: „W życiu piękne są tylko chwile.” – I takich chwil, także tych ważnych, recenzent winien używać.

Odnośnie sceny. Ta cała stawała przed oczami tak w brzmieniu kolumnowym, jak w brzmieniu słuchawkowym. Kabel pomagał zatem słuchawkom w wychodzeniu dźwięku za głowę, co okazało się niespodziewanym atutem. Godne przy tym jest podkreślenia doskonałe separowanie źródeł – analogiczne do wyraźności i separacji samych dźwięków. Godny też zaznaczenia zupełny brak złej agresji oraz obecność medium nie poprzez „zupę”, a przeźroczyste, transparentne ciśnienie.

Bywają niezłe ptaszki … Akurat tego dobrze mieć.

Z cech bardziej indywidualnych do podkreślenia także to, że kabel nie ocieplał. – Ani trochę. Zupełna neutralność temperatury, sprzyjająca już zaakcentowanemu nastrojowi powagi i mocy. Co nie oznacza, że radość nie radosna. Ale powaga poważniejsza.

Podsumowanie

   W świetle powyższych wynurzeń wydawać by się mogło, że sporządzenie światowej klasy interkonektu to właściwie nic specjalnego. Zasiada do tego jakiś nikomu nieznany wcześniej facet i po roku czy dwóch zakupowych zabiegów połączonych z kilkukrotnym sprawdzaniem chwilowych rezultatów, prezentuje całemu światu i okolicom wyrób niemal mistrzowski. Tak było przecież z Sulkiem, tak z Tonalium, podobnie z KBL Sound. Analogicznie za granicą z Entreq Audio, Luna Cables i wieloma innymi. Tyle tylko, że w publikacjach pochwalnych nie uwzględnia się tego, jak wiele przez ręce recenzentów przechodzi kabli nieudanych, którym się recenzji nie pisze. I nie uwzględnia też się kabli, których zaniechał sam producent na etapie wcześniejszym, dochodząc do smutnego wniosku, że mu się nie udało.

Zrobienie dobrego audiofilskiego kabla to naprawdę niełatwa sprawa, a wykładanie na to dużych sum żadną gwarancją sukcesu. Znam polskie kable audiofilskie od producenta, który poniósł duże nakłady, a rezultat mi się nie spodobał, choć rynek tych kabli nie odrzucił. (Nie pytajcie o nazwę, nie będę komuś niszczył życia.) Z tym większą satysfakcją komunikuję, że zrecenzowany teraz interkonekt Next Level Tech (NxLT) Flame okazał się godny miana „high-end” w wymiarze radykalnym, a nie pospolitością skrzeczącym. Przy swej cenie – niemałej, ale jakże odległej od najwyższych – stanowi mocną ofertę rynkową, jest warty rozważenia.

W punktach

Zalety

• Klarowność i głębia dźwięku.
• Płynność.
• Dźwięczność.
• Melodyjność.
• Pełne rozwarcie pasma przy zachowaniu całkowitej czytelności nawet najniższego basu.
• Oraz przy jednoczesnym braku podbarwień średnicy którymś skrajem.
• Wybitna separacja źródeł, tu zjawiająca się jako dopełnienie wybitnej klarowności samych dźwięków.
• Zdolność do przenoszenia bardzo dużej energii, wyróżniająca na tle konkurencji.
• Za czym idą potęga brzmienia, dynamika i szybkość.
• Ciemne tło.
• Mocne wyodrębnianie muzycznej akcji z tego tła.
• Co dodatkowo wzmacnia i tak pierwszorzędną szczegółowość.
• Długie, piękne wybrzmienia, podkreślające melodyjność.
• Tendencja do uwypuklania brzmieniowego dostojeństwa, ale przy zachowaniu pełnej predyspozycji do oddawania radości.
• Mocne, ale zrośnięte z akcją i efektowne pogłosy.
• Brak sybilacji.
• Bardzo duża odporność na zniekształcenia, w tym te dotyczące najniższego basu.
• W przypadku używania słuchawek godna uwagi umiejętność wypychania sceny poza głowę słuchacza.
• Brzmieniowy uniwersalizm.
• Sam przewód giętki, lekko sprężysty.
• W ładnym oplocie.
• Uzbrojony wysokiej klasy przyłączami.
• Opakowaniem aluminiowa walizka.
• Przewodniki z niestosowanej dotąd w interkonektach specjalnej miedzi klasy 7N.
• W wyszukany sposób łączonej z gniazdami.
• Kierunkowość.
• Fabryczne wygrzewanie.
• Ręczna robota.
• Nie boi się drogiej konkurencji.
• Made in Poland.
• Ryka approved.

Wady i zastrzeżenia

• Bardziej dla tych, którzy wolą dźwięki i źródła dobrze separowane, niż skomasowane w jedną całość wyrazową.
• Nie dla tych, którzy lubią podgrzany, aż gorący, tryskający radością przekaz.
• Ogromna konkurencja rynkowa, w tym bardzo już uznanych marek.
• Kable głośnikowe i zasilające dopiero w trakcie realizacji.

Sprzęt do testu użyczyła firma: Next Level Tech

Dane techniczne Next Level Tech (NxLT) Flame:

• Przewodnik: miedź przemysłowa klasy 7N, oryginalnie o przeznaczeniu przemysłowym, dedykowana przenoszeniu wysokich energii.
• Dwa ekrany miedziane.
• Łączenie z gniazdami poprzez 2,5 centymetrowe odcinki wysokogatunkowego srebra, konfekcjonowane srebrem i złotem.
• Wtyki: Oyaide FOCUS 1.
• Kierunkowość.
• Fabryczne wygrzanie.
• Opakowanie: aluminiowa walizka.
• Numerowane.
• Made in Poland.

Cena: 7828 PLN  XLR; 7248 PLN RCA (1 m)

System

• Źródła: PC, Cairn Soft Fog V2.
• Przetwornik: iFi iDSD Signature.
• Wzmacniacze słuchawkowe: iFi iCAN PRO, Phasemation EPA-007, Woo Audio WA33.
• Słuchawki: AudioQuest NightHawk (kabel FAW Hybrid), Sennheiser HD 800 (kabel Tonalium – Metrum Lab), Ultrasone Tribute 7 (kabel Tonalium – Metrum Lab).
• Interkonekty: Next Level Tech (NxLT) Flame XLR, Tellurium Q Black Diamond XLR.
• Listwa: Sulek Edia.
• Stolik: Rogoz Audio 6RP2/BBS.
• Kondycjoner masy: QAR-S15.
• Podkładki pod kable: Acoustic Revive RCI-3H, Rogoz Audio 3T1/BBS.
• Podkładki pod sprzęt: Avatar Audio Nr1, Divine Acoustics KEPLER, Solid Tech „Disc of Silence”.