Odsłuch cd.

Stopa, że nawet słoń takiej nie ma.

   Przestudiowałem ten bas dokładnie także pod kątem swoistości brzmień i pogłosu. Na tyle jest nisko schodzący i jednocześnie zachowujący swoistość, że deska pod obcasem stepującego to prawdziwe drewno a nie sam trzask. Ale z kolei sam pogłos aż na granicy przedobrzenia, że już dalej ni kroku. Wraz z tym głosy dojrzałe, pogrubione, choć w przypadku sopranów należycie strzeliste i wcale nie za ciężkie. To samo w przypadku tenorów, bynajmniej nie oscylujących ku barytonom; najwyżej kontratenorom basowym albo tenorom dramatycznym. Ale normalna mowa już tak, już pogrubiona, dojrzała, cięższa. Ale tu wkraczają do akcji szczegółowość, transparencja, otwartość i super czucie przestrzeni. Dzięki nim zjawia się znakomite rozróżnienie postaci na scenie oraz samych scenicznych planów, a także oddzielenie jakościowe struny od struny, jednego od drugiego instrumentów dętych, każdego słyszanego głosu. W efekcie wielki spektakl – nie waham się użyć słowa wielki. Tak jak mówiłem – to się żre, to się chłonie, czujemy przemożną radość z tak podawanej muzyki. To nic, że jest trochę podkręcona basem, za bardzo złota a nie dość srebrna. Że dyszkanty nie do końca są dyszkantami i dlatego wyjec z rokowego zespołu (specjalnie biorą tam wyjców) wył będzie niższym aniżeli faktycznie ma głosem. Fun factor jest maksymalny, powstając na styku melodyjności, otwartości, transparencji, pełni, holografii, ciepła, przyciemnienia i basu. Coś kapitalnego jaka mieszanka i za jakie maciupkie pieniążki! To prawda, że akurat w tym torze wspierane przez duże, ale na pewno da się też świetnie przy wsparciu mniejszych.

Cóż więcej? Także na pewno to, jaka ta muzyka jest bliska i daleka. Daleka, bo cała za głośnikami i cała w od nich oderwaniu; a bliska, bo mimo to wykonawcy tak są obecni, że masz z nimi bezpośredni kontakt. Są jakby naprawdę byli, parę kroków i są przy tobie. Żadnego pośrednictwa, odejścia w perspektywę. To tyczy nie tylko wokalistów ale całej muzyki. Jesteś na koncercie, w klubie, tuż, blisko, to się dzieje. Zwłaszcza że świetne czucie przestrzeni i scena spójna – żadnej luki, żadnych martwych obszarów.

A dźwięk, że mało kto ma.

Rewelacyjne oklaski i żadnych problemów z wypełnieniem dużego pokoju, chociaż dźwięk cały przed słuchaczem; nie oskrzydlający i nie wychodzący poza ściany, jedynie za tą z tyłu. Pomimo tak dużego basu wysoka odporność na zakłócenia basowe. Bass-refleks w krytycznych sytuacjach był u kresu wysterowania, ale tak na ułamki sekund i nie w sposób irytujący. W zamian super basowe przeżycia – w dół głęboko schodzące i się rozchodzące na przestrzeń, że to na pewno wolę niż wstrzemięźliwość kontrolowaną. Trochę zarazem żałowałem, że już interkonekt Hijiri na AVS wyjechał, bo ciekawym by było, jak z nim ten bas się układa.

Poza generalną zabawą na bardzo wysokim poziomie jakościowym i bardzo niskim cenowym jest jeszcze jedna zbitka warta wyeksponowania. Zbitka łatwości z ciekawością. Bo słucha się nadzwyczaj łatwo – nic dosłownie z zabawy nie wybija i żaden się nie zjawia mankament – a jednocześnie to brzmienie jest nie tylko łatwe, ale także ciekawe, intrygujące, fascynujące aż. W odpowiednich momentach też tajemnicze albo dojmująco liryczne, że w efekcie pełna paleta emocjonalna, a jedynie nic z wystudiowanej neutralności, trzymania w ryzach, staropanieńskiej samokontroli i towarzyszącej jej na zawołanie histerii. Też żadnej trudności z napędzaniem – grymasów dla sprzętu i kabli. Pewnie, że jak dać lepsze, to lepiej, ale da się też ze słabszymi.

I może jeszcze jedna zbitka – kontrast góry i dołu. Bo raz jeszcze napiszę: bas wyjątkowo jest mocny, ale soprany też mocne i otwarte. A mimo to nie ma wrażenia gry skrajami, jak to ma miejsce na przykład w słuchawkach Fostex TH900. Środek jest też wyeksponowany, w razie potrzeby najbardziej. I tak jest przy tym ładny, że się od razu zakochasz. Chyba że lubisz te chude, blade, przeźroczyste i na patykowatych nogach. Do tego drajw, tempo, dynamika – po całych godzinach słuchanie się nie nudzi i nie ma uczucia zmęczenia.

Naprawdę!