Pulsy pokoju, pulsy wojny

   Heraklit miał rację – spór i wojna są źródłem wszystkiego. A w każdym razie tego, co nie samym mdłym trwaniem. A chociaż nie ma w istocie czegoś takiego jak „mdłe trwanie” – wszystko się piekli i zmienia, a im mniejsze, tym prędzej – to dla nas, istot ze średniej półki bytu, niektóre procesy wydają się za powolne, przez co nudne. Kiedy indziej zjawiają się zrywy i wszystko toczy się aż za prędko, a najgorzej kiedy pojawiają się wyrwy i cenny obszar życia bezpowrotnie znika w przeszłości. Wojna jest zbiorem takich wyrw – przepadają i miejsca i ludzie; coś nowego zarazem wyłania, coś z reguły nieprzewidzianego. Bo mimo iż pewne zdarzenia dają się z góry przewidzieć, a pewne konflikty są nieuchronne, to forma konkretna starcia, jego rezultat i przebieg, z reguły są nieprzewidywalne, a już na pewno odnośnie szczegółów. Z najszerszej perspektywy ontologicznej wygląda to wprawdzie inaczej: dzieje się wszystko co możliwe, a przeszłość, teraźniejszość i przyszłość są tylko naszym punktem widzenia, gdy tak naprawdę jednością. Najszersza perspektywa i pełny ogląd spraw to jednak nie nasz świat – nie ten, którego możemy doznać.[1] My postrzegamy własne życie jako bieg zdarzeń od przeszłości ku przyszłości i tylko w jednym kształcie następstw.   

 Przechodząc do konkretu – tego danego nam pojedynczego kształtu ciągu historycznego. Nie można wprawdzie powiedzieć, by tu, pomiędzy Rosją a Niemcami, historia w pierwszych dekadach XXI wieku toczyła się mdło i nudno, lecz po tragicznym przyspieszeniu w 2010 stopniowo spowalniała, pomimo ostrych konfliktów podskórnych i naskórnych. Konfliktów przy  tym zasadniczych, toczonych wokół fundamentów – dokoła dziejotwórczego sporu o to czy ludzie posługujący się polską mową powinni składać się na odrębną państwowość, czy wtopić w większe twory polityczne. Odpowiedź na pytanie –  jakie? – jest przy tym prosta historycznie:  Cofnięcie o lat sto kilkadziesiąt uwidacznia dolinę Wisły jako granicę wpływów rosyjskich i niemieckich; cofnięcie o lat trzysta rysuje polityczny twór zwany I Rzeczpospolitą – potężny byt państwowy o znaczeniu globalnym, jednoczący dzisiejszą Polskę, Ukrainę, Białoruś i Kraje Bałtyckie. To wielonarodowościowe państwo mogło być dziś mocarstwem, ale nasi przodkowie z czasów saskich je przeputali, woląc w odróżnieniu od swych antenatów z czasów jagiellońskich wypić, pohulać i wieść mniej czy bardziej błogie życie zaściankowe, niż dbać o interes państwowy. Lecz nie zżymajcie się na nich – wy, co to czytacie – bo sami jeszcze do wczoraj, a możne nawet w dalszym ciągu, wolicie grać na komputerze, gapić się i gadać w smartfony oraz przesiadywać po knajpach, niż dbać o własne państwo. A kiedy idzie o to dbanie, to przecież wielu z was uważa, że nie ma nic zdrożnego w oddaniu go pod pieczę Unii, czyli de facto pieczę Niemiec. Całkiem nierzadkie są komentarze w rodzaju: ”Jak ma być tak, to już bym wolał, żeby tutaj rządziła Unia.”
 Ostry spór polityczny na osi patrioci (czyli wierzący w rolę narodu jako jedynej siły politycznej faktycznie dbającej o nasze sprawy w sensie życiowych interesów ludzi porozumiewających się po polsku) vs globaliści (czyli wierzący w twory ponadnarodowe jako od narodowych lepsze), toczy się podsycany przez te siły zewnętrzne, które w nim upatrują dźwigni zdolnej dzisiejszą Polskę wywrócić. Rzecz jasna to są siły, które już kiedyś ją wywróciły i tęsknią za tym stanem, jako że czterdzieści milionów podludzi, czy łagodniej się wyrażając: ludzików drugiej kategorii (zwał jak zwał, nomenklatura nieistotna, ważne by pracowali na nas) to jest nie lada gratka, to są ogromne zyski. Doić obszar nad Wisłą chcieliby Niemcy i Rosjanie, a kto w to dojenie nie wierzy, ten jest po prostu głupi. Albo widzi dla siebie rolę nadzorcy tego dojenia, lubo naiwnie uważa, że jego akurat nie dotknie.

 Polityczne zawirowania pod koniec XX wieku odrzuciły jednych i drugich anihilatorów polskiej państwowości od naszej z trudem zbierającej się po komunistycznym wypadzie w panświatowy „dobrobyt” chudoby nad Wisłą, ale już do sprawy wracają. Niemcy zmuszeni byli skupić się najpierw na parceli po NRD, która była podobnie biedna i po podobnych przejściach, ale nie przeznaczona do dojenia. Mimo to nie tracili Polski z oczu, doili na bieżąco jak mogli. Rosjanie zostali zaś odrzuceni aż na rubieże I Rzeczpospolitej, tracąc (przynajmniej w dużej części) nie tylko nadwiślańską strefę wpływów, ale także Białoruś, Ukrainę, Kraje Bałtyckie, Gruzję, Armenię, Czeczenię i Kazachstan.  

– Dwie dekady zajęło nim oba diabły się otrząsnęły, zaczęły wracać do siebie i przy okazji ku sobie.

 Niemcy zintegrowały NRD i dzięki polityce waluty Euro oraz innym instrumentom nacisku uzyskały w Unii Europejskiej pozycję dominującą, a tak naprawdę hegemona, z łatwością rozdającego wszystkie karty, podporządkowującego wszystko swym interesom. Polska im się co prawda znarowiła po stracie władzy przez proniemiecką partię, co nastąpiło skutkiem tego, że ją nadmiernie dojono (Polskę, nie partię), ale to przecież kwestia techniczna: „Co się odwlecze, to nie uciecze”.  

 Rosyjski Diabeł też się pozbierał – ukąsił Gruzję, postraszył Armenię, odświeżył sobie technologię zbrodni na poligonie czeczeńskim, zdominował Kazachstan, dogadał się z Diabłem Chińskim, pożarł Białoruś, wziął się za Ukrainę. Właśnie wziął się na serio – co widać aż za dobrze, dymi na cały świat. Ale innego rodzaju diabeł – Nadrzędny Diabeł Losu – podłożył dla diablego kaprysu kopyto mniejszym diabłom – potknęły się, wywróciły stolik, ułożone karty się rozsypały. Ta Ukraina miała być wzięta stylem „rach-ciach i po sprawie”, a zamiast tego wielka chryja i przypałętał się Diabeł Amerykański. Lubiący wtykać nos do wszystkiego, bezczelnie uważając z pozycji siły, że wszystkie sprawy są jego. Dał prztyczka Diabłu Niemieckiemu, który jest sześć razy mniejszy (gdy liczyć siłę gospodarczą, nie wspominając o militarnej), za ogon zaczął ciągnąć Rosyjskiego, który jest cały czas pijany (bełkocze, cuchnie wódą i obficie wydziela gazy), ale w pijanym widzie marzy, że cały świat jest jego. Diabeł Chiński, z kolei, mniej się miesza do sprawy, ponieważ popatruje w inną stronę, co innego bardziej go nęci. Chętnie zeżarłby Tajwan, ale trochę się boi, bo duża amerykańska flota dookoła Tajwanu pływa. Nie to, że on by nie chciał, by cały świat był jego, ale jest bardziej cierpliwy i diabelsko przebiegły, chytrzej realizuje swe cele.  

 Rzućmy teraz okiem na politykę od strony praktyki rządzenia i wchodzenia w relacje. Zdaniem wielu to nie przypadek, że taki obrót przybrały sprawy: Niemcy z Rosjanami się dogadali; w koincydencji czasowej jedni mieli załatwić Polskę, a drudzy Ukrainę. Załatwić, czyli podporządkować sobie, a forma tego to szczegóły. Naprawdę kluczowe dwa momenty:

– Primo, żeby nie odrodził się twór polityczny na podobieństwo I Rzeczpospolitej, o którym ostatnio wspominano jako o koncepcji Trójmorza.

– Secundo, żeby to terytorium podlegało dowolnemu dojeniu.  

 Podlegało, i jako takie było stopniowo wchłaniane: Polska i okolice do Federacji Europejskiej, czyli de facto IV Rzeszy; Ukraina i okolice do Przenajświętszej Wszechrusi. Dawny niemiecki namiestnik i jego kamaryla nie zdołali jednak odzyskać władzy nad Krajem Przywiślańskim, mimo maksymalnego wsparcia Niemiec (z francuskim i holenderskim poplecznictwem), w postaci blokady funduszy i sprzyjającej temu propagandy na wszystkich płaszczyznach unijnych, wizyjnych i prasowych, z forami internetowymi włącznie. Z nieugiętą zapalczywością roztaczano wizję Polski jako zaściankowego kraiku, faszystowskiego i antysemickiego bez mała, albo nawet i z grubsza, rządzonego przez zwichniętego psychicznie autokratę i skutkiem tego wyzutego z praworządności oraz wizji postępu. Kraiku zamieszkiwanego w większości przez ludność tak obskurancką, że jej nie w głowie paradowanie pod tęczowymi flagami z genitaliami na wierzchu. (A przecież gdyby umysły mieli bardziej otwarte…) Wszystko to jednak nie wystarczyło – Polska bowiem w przeciągu sześciu zaledwie lat rządzenia się bardziej na rachunek własny nazbyt się wzbogaciła, aby mogło wystarczyć. Tym bardziej, że wspomnienie o niemieckim dojeniu (nie nazywano go niemieckim i w rzeczy samej nie tylko niemieckim było) zostało zachowane – tamte głodowe zarobki i gadanie o braku pieniędzy na jakąkolwiek ważną sprawę nie zdążyły odejść w niepamięć wobec za małej zmiany pokoleniowej. Z analogicznego powodu nie zdołało ich przykryć propagandowe bajanie o gigantycznych unijnych funduszach – bo jak mawiał imć Fredro głosem komediowej postaci: „– Ale darmo nikt nie daje…”  Każdy powyżej kompletnego głupca ma wszak mniejszą czy większą świadomość, że dawanie zwykle pozorem, a pomaganie zmyłką. Bywają wprawdzie sytuacje, i akurat jesteśmy świadkami, pomocy udzielanej na wielką skalę z powodów czysto ludzkich – lecz w pokojowych warunkach wszyscy zwykle patrzą własnego nosa, a już zwłaszcza możniejsi. (Nie oczekujmy zatem od nich pomocy, bo nie dlatego się wzbogacili, że pomagali innym, jak słusznie ktoś zauważył. )

 Z tych oraz innych względów kolejna próba przeistoczenia Polski w niemiecki protektorat okazała się nie tak prosta, jak było zakładane. Jeszcze gorzej poszło Rosjanom. Rosyjski bardak i bylejakość – skrapiane wódą, okraszane złodziejstwem – raz jeszcze dały efekt w postaci nieprzygotowanej ćwiczeniowo i logistycznie, zdemoralizowanej armii przygłupów pod dowództwem idiotów; rzecz doskonale znaną z czasów fińskiej kampanii, w trakcie której także przeważające rosyjskie siły doznały upokarzających porażek.   

 Zachodzi teraz pytanie najwyższej rangi – pytanie o efekt finalny.

– Czy mimo początkowych niepowodzeń oba te przedsięwzięcia koniec końców doznają spełnienia?

 Czy więc niezależnie od obecnych zawirowań po krótszym lub dłuższym czasie staniemy się światkami braterskich, pokojowych uścisków niemieckiego kanclerza z rosyjskim prezydentem na politycznych trupach Polski i Ukrainy?   

 Wydaje się to dziś mniej prawdopodobne niż jeszcze dwa miesiące temu, ale nie sądzę by naturalne, przez dekady, stulecia nawet, utrwalane dążenie obu stron całkowicie zamarło w obliczu ukraińskiej hekatomby. Dążenie się zachowa, zejdzie jedynie głębiej. Przykryte propagandowymi pozorami imitowanej wrogości, nadal będzie ciągnąć ku sobie Niemieckiego i Rosyjskiego Diabła – które czasem się biją, ale też i kochają srodze. Druga wojna światowa, podobnie jak dawniejsze wojny, pokazała im obu, że jeden drugiego zabić nie umie, zatem trzeba się dzielić. I trzeba tak to robić, żeby Diabeł Amerykański, mimo iż najsilniejszy, niczego nie mógł odebrać, może poza Wielką Brytanią. Ta sama z siebie jest za mocna i za daleko leży, by ją podporządkować – dajmy jej zatem spokój. Lecz reszta Europy nasza! – ma robić, co każemy.  

 Ongiś, przed I światową wojną, ten rozkład sił był inny – centralnie położone Niemcy w rozbiciu na dwa Cesarstwa i aliansie z podbitymi krajami oraz odległą Turcją stanęły naprzeciw osaczających je z dwóch stron Rosji, Francji i Brytyjskiego Imperium, a potem, na przeważający dodatek, jeszcze zamorskich Stanów Zjednoczonych. Przegrały, ale zdołały przejściowo zdezintegrować Rosję, nadwyrężyć Imperium Brytyjskie oraz (co dziwne) na trwałe skundlić Francję, tego dawnego Wielkiego Gracza, który początkowo wydawał się wojennego starcia największym moralnym i politycznym zwycięzcą. Takim zwycięzcą okazały się jednak Stany; na szczęście – na niemieckie szczęście – leżące hen, za oceanem. A chociaż droga przez ocean uległa znacznemu skróceniu skutkiem rozwoju technologii, to przecież wciąż utrudnia interwencję, jak we wszystkich poprzednich wojnach.

 Weźmy teraz do ręki lupę i oglądnijmy rzecz uważniej. Sytuacja okazuje się dziwna. Mało powiedziane – kretyńska. Poczynając od tego, że Niemcy praktycznie nie posiadają armii, zdali się całkiem na amerykańską. Ten kochający do szaleństwa militaryzm naród (w sensie jak najbardziej odnośnie szaleństwa dosłownym, czego niezliczone dowody), po lekcji II wojny światowej i czasach swoich rozbiorów postanowił postawić na chytrość, a nie na militaryzm. Do czego przyczynił się też ideologiczny rozkład wewnętrzny za sprawą rosyjskiej propagandy, głęboko osadzonej jeszcze w czasach ZSRR.

 No i właśnie – od tego trzeba rzecz zacząć, od tej rosyjskiej propagandy odziedziczonej po sowietach. Nic tak się Rosji po zdobyciu Berlina nie udało, jak propagandowa misja i propagandowa destrukcja. W czasach Stalina i następców, gdy ujarzmienie całego świata było oficjalną doktryną, której nikt nie ukrywał, propaganda oraz dywersja szły w trzech zasadniczych kierunkach:

– Przede wszystkim stawiano na komunistyczne partie, zakładane i umacniane poza sowieckim blokiem, w nadziei że pokojowo albo drogą przewrotu zdobędą w macierzystych krajach władzę. Co się udało przejściowo lub trwale w Hiszpanii, na Kubie, w Chile, na Indonezji, w Egipcie, Wietnamie, Angoli, Mozambiku, Libii, Syrii i przede wszystkim w Chinach, a co nieodległe było spełnienia we Włoszech, Grecji, Portugalii i Francji. Komunizm jako oficjalna doktryna państwowa po politycznej scenie się rozpełzł, ale to rozpełzanie zaliczyło kilka dramatycznych porażek i kilka krwawych regresów.

– Kolejnym, po froncie walnej walki politycznej, obszarem konfrontacji było dążenie do destrukcji przeciwnika w oparciu o ruch pacyfistyczny Tworzyły go w poszczególnych krajach zachodnich lokalne siły polityczne, najczęściej o lewicowym zabarwieniu, posiłkowane zasobami ludzkimi i finansowymi z moskiewskiej centrali. Ale też organizowany był od podstaw, zwłaszcza w ośrodkach akademickich; nie każdy młody człowiek chciał bowiem zostać komunistą, ale któryż oparłby się chęci wspierania światowego pokoju i kto nie chciałby walczyć z zagrożeniem jądrowym? Mnożąc jak tylko się dało własny arsenał nuklearny, równolegle organizował i podsycał Związek Sowiecki pacyfizm na terenie przeciwnika, usiłując wroga jak tylko można osłabiać od wewnątrz.
 Pomimo sukcesów doraźnych ta strategia zawiodła: nie udało się odwieść USA od rozwoju ilościowego i od doskonalenia odstraszających sił nuklearnych; na tym obszarze działań Moskwa nie tylko że nie zdobyła przewagi nad Waszyngtonem, ale wyraźnie uległa. Zachowała, co prawda, zdolność nuklearnego szantażu – co było stosunkowo łatwe, jednakże bardzo kosztowne – ale zdolności odstraszające przeciwnika okazały się większe. Toteż pod parasolem Amerykańskiego Diabła mógł się Niemiecki Diabeł czuć bezpiecznie, nie tracąc środków na własną ochronę dzięki darmowej obstawie. Co mu tak bardzo się spodobało, że z czasem całkiem się rozbroił, wtórując sobie śpiewką o jakże słusznej walce z militaryzmem własnym, który dał światu tyle nieszczęść. Do śpiewki tej najbardziej ochoczo przyłączyły się panie – zgodnie z ideologią feministycznego odwetu i zgodnie z żądzą podtrzymania władzy przez sprawujące ją partie, ministerialną pieczę nad armią powierzano kolejnym „ministerkom”, które rączo ją rozwalały. Finalnym efektem Bundeswera jako ruina pozbawiona siły sprawczej – degrengolada zupełna. Ale przecież nie z tego miała brać się siła Diabła Niemieckiego, tylko z władzy nad Unią na bazie przewag gospodarczych. Państwo miało się wzmacniać dzięki oszczędnościom na wojsku, a jednocześnie gospodarka na tym nie tracić, dzięki produkcji militarnej na eksport i uwolnionym środkom.

– Trzeci front działań Diabła Rosyjskiego najbardziej był nieoczywisty, najdłużej powstający. Prawdopodobnym jego zaczątkiem działalność Georga Sorosa na polu destrukcji ekonomicznej. Ten wysłany na Zachód agent nie został wyposażony w siatkę szpiegowską i radiostację z księgą szyfrów, a w kapitał. Kapitał powierzony mu przez KGB z zadaniem siania destrukcji i zamętu na zachodnich rynkach kapitałowych. Soros odniósł na tym polu znaczące sukcesy, zachwiał nawet funtem brytyjskim, ale przede wszystkim pomnożył majątek i coraz bardziej przekierowywał działalność z dywersji finansowej na kulturowo-społeczną. Gorliwie wzmacniał organizacyjnie – wspierając kapitałem, propagandą i logistycznie – cokolwiek co nosiło znamiona drogi do społecznego rozkładu. Na cel, bez wątpienia w porozumieniu z Moskwą, wzięto zwłaszcza rodzinę i religię chrześcijańską; po stronie twórczej rozwijając feminizm i najszerzej rozumiany ruch LGBT, po destrukcyjnej atakując pozycję społeczną rodziców i znaczenie religii. Na tym to właśnie polu, ku zaskoczeniu samych konspiratorów i centrali moskiewskiej, odniesiono największe sukcesy, co stało się możliwe dzięki ochoczemu wchodzeniu w rolę pożytecznych idiotów przez zachodnie koncerny, środowiska opiniotwórcze i ośrodki medialne. Nie udzielanie poparcia LGBT stało się o wiele bardziej passe niż nie popieranie pacyfizmu, a zasięg ogłupienia ideologiami wyciąganymi z tęczowych gaci okazał się oszałamiająco rozległy. Nie zapominajmy też o jednoczesnym pompowaniu pseudopatriotycznych grup „wolnościowców”, którzy krzepko walczyli o wolność od masek i szczepionek, a jedynie z wolnością Ukrainy od putinowskiego buta jakoś dziwnie im nie było i nie jest po drodze. Dlaczego tak się stało oraz na ile to zyskało dodatkowe wsparcie za strony ogłupiającego życia knajpiano-dyskotekowego, smartfonowo-forumowo-społecznościowego i świata gier komputerowych, to temat na osobną rozmowę. Tu nas interesuje jedno – i to pytanie jest najważniejsze:

– Czy dogadane ze sobą, działające w tajnym porozumieniu Diabły Niemiecki, Rosyjski i Chiński wybrały optymalny moment – optymalny na ofensywę?

 Bo zdawać by się mogło, że zadziałały za wcześnie, ale czy aby na pewno? Czy oś Pekin-Moskwa-Berlin za szybko rozpętała wojnę przeciwko interesom waszyngtońskim i pozostającej w stanie zalążkowym wizji politycznej Trójmorza? Sądzę, że uderzenie nastąpiło w momencie właściwym, a tylko realizacja zawiodła. Wszystkie rzeki płyną do morza, a wszystkie nici polityczno-gospodarcze pomiędzy Rosją a EU (przemienioną na niemieckie narzędzie), prowadzą wyraźnym tropem do likwidacji Ukrainy i Polski jako państw niepodległych. Państw, likwidacja których otwarłaby drogę do nieskrępowanych działań Pekinu, Moskwy i Berlina na całym obszarze północnej i środkowej Eurazji – od Pacyfiku do Atlantyku ciągnąłby się Nowy Jedwabny Szlak, znaczony przemysłem, energetyką oraz największą na świecie siłą polityczną. Bo wówczas Pakt Północnoatlantycki, ze znienawidzonymi przez wszystkich trzech globalnych spiskowców Stanami Zjednoczonymi na czele, stałby się kwiatkiem do kożucha i de facto przeszłością. Podobnie zredukowałaby się ostatecznie do roli podporządkowanej całkowicie interesom trzech mocarstw dekoracji rola Unii Europejskiej.

 Popatrzmy na to z perspektywy odłamu ideologii dotyczącego energetyki, stanowiącego czwarty, najnowszy, obszar walki o dominację poprzez degrengoladę Zachodu. Jeżeli komuś się wydaje, że ruchy proekologiczne powstały same z siebie i są autonomiczną forpocztą postępu cywilizacji zachodniej, to jest głupszy od własnego obuwia. Rozbrojenie energetyczne przeciwnika – cóż może być lepszą bronią współczesnego agresora? Jesteśmy właśnie świadkami takiego rozbrojenia – w obliczu rosyjskiej napaści Zachód zmuszony jest nadal kupować od Rosji ropę, gaz ziemny i węgiel. Sam to sobie zorganizował, a ściślej zadbało o to konsorcjum rosyjsko-niemieckie, którego dobrym przykładem działań atak na polską elektrownię w Turowie. Atak zlecony przez Niemców Czechom, jako podwykonawcom, i zaopiekowany od strony prawnej przez pozornie niezależną sędzinę z Hiszpanii. Atak mający dramatycznie osłabić polski system energetyczny, z zamiarem obalenia rządu i przeorientowania kraju z w miarę niezależnego na marionetkę Niemiec. Atak zsynchronizowany z atakiem przy pomocy „uchodźców”, ściąganych drogą lotniczą (sic!) z Bliskiego i Środkowego Wschodu do forsowania polskiej granicy na rympał, drogą przez las. Atak zorganizowany przez białoruski reżim na polecenie Moskwy i rozpaczliwie wspierany przez rosyjsko-niemiecką agenturę w Polsce przy wsparciu zagranicznej. (Zarówno tę świadomą, kupioną za pieniądze, jak i przebiegle szczutych głupców, nieświadomych swej roli.) A w takim razie woja hybrydowa już dużego formatu, jako przedpole gorącej. (O ileż łatwiej byłoby Rosji podbijać Ukrainę nie mającą polskiego zaplecza i amerykańskiego poprzez nie wsparcia.)

 Dręczona ostrym wewnętrznym sporem politycznym Polska oraz dopiero wyczołgująca się z ubóstwa Ukraina, podporządkowana całkowicie Rosji Białoruś i marginalne znaczenie pozostałych krajów regionu, plus przede wszystkim osłabione USA – skutkiem meksykańskiej migracji, ciągnącej się dwa lata pandemii, sporu wokół prezydenckich wyborów, szalejącej rasowej anarchii, kompromitacji afgańskiej i podeszłego wieku prezydenta plus cała agenturalna granda pod szyldem LGBT – to wszystko dawało globalnym spiskowcom mocne karty, mocniejszych mogli nie dostać. Katalizatorem z pewnością była sytuacja na Białorusi, gdzie omal siły wrogie prorosyjskiemu reżimowi nie przechwyciły po wyborach władzy. Z kolei sprawa Nawalnego uświadomiła Putinowi, że Berlin może chętniej wiązałby się z Pekinem za pośrednictwem kogoś innego na Kremlu. Trzymana wcześniej na smyczy Merkel przed samym przejściem na emeryturę zaczęła nieprzyjemnie wierzgać, jakieś nieznane siły w Niemczech dawały znać o sobie. Sprawy z jednej strony były zatem dobrze przygotowane, lecz jednocześnie zaczynały też coś jakby wymykać się spod kontroli. Należało w tej sytuacji uderzyć prędko i uderzenie wykonano. Jednakże wykonanie to już kompromitacja, skutkiem której najdroższa nawet kurteczka chwilowo nie pomoże Władimirowi Władimirowiczowi na wygląd inny niż kretyński.

 Nieuchronnym następstwem katastrofalnej dla spiskowców ślamazarności rosyjskiej części przedsięwzięcia – ślamazarności przepoczwarzającej się w ludobójstwo i wizerunkowy blamaż – posypało się poplecznictwo niemieckie, zmuszone do stawania na rzęsach, aby móc wciąż być w spisku. Albowiem cały czas korzystające z parasola amerykańskiej osłony militarnej (dla szachowania pozostałych spiskowców), na domiar złego pozostające formalnie w sojuszniczych stosunkach ze znienawidzoną Polską i niepożądaną Ukrainą. (Tyle ta Polska diabłom krwi napsuła, że niech ją jasny szlag trafi! A teraz jeszcze świat ją zaczął chwalić – że taka empatyczna, ludzka. Temu trzeba radykalnie zaprzeczać! I już się agentura za to wzięła.)

  Tak to wygląda na razie, a przyszłość zawsze niewiadomą. Akurat konflikt zbrojny daje wyjątkowo szerokie pole popisu przypadkowi, w naszym wypadku od wojny nuklearnej poczynając, po przewrót domowy w Rosji. Najbardziej prawdopodobne jednak dalsze ślimaczenie się sprawy, oś Berlin-Moskwa-Pekin najpewniej jednak przetrwa i dążyć będzie do swoich celów.

[1] Takie całościowe i dogłębne  poznanie byłoby w istocie powieleniem (zupełny brak różnicy między przedmiotem poznania a jego odbiciem poznawczym); w skrajnej postaci tworzyłoby nieskończoną hierarchię powtórzeń-aktów poznawczych, na podobieństwo nieskończonego ciągu mających doskonały ogląd bogów.