Odtwarzacze przenośne Colorfly HiFi C4 Pro – HiFiMAN HM-602 – Astell & Kern AK100

Czyli trzej muszkieterowie od plików

– Jeden na wszystkich, wszyscy na jednego!

Prawdziwi muszkieterowie, ci od Aleksandra Dumasa, mieli co prawda nieco inne zawołanie, ale za to byli prawdziwi tylko w sensie fabularnym, podczas gdy nasi są prawdziwi w sensie prawdziwości prawdziwej. Poza tym retorykę mają bardziej aktualną. A tak naprawdę, to nasi muszkieterowie nie mają szpad tylko słuchawkowe wejścia, w których noszą słuchawki przenośne, a sami noszeni są przez użytkowników jak kiedyś szpady i rapiery przy paskach. Tylko wołać naprawdę potrafią. Wołają zaś muzyką odczytywaną z plików, która błyskawicznie podbiła rynek, podobnie jak wszelka aparatura przenośna, na użytek której zaadoptowano te pliki z komputerów stacjonarnych. Tak więc, mówiąc najkrócej, nasi muszkieterowie to komputerki przenośne do zastosowań muzycznych.

Zawodnicy

Jak przystało na muszkieterów jest ich trzech. Oczywiście nie w ogóle, tylko w tym teście. W kolejności alfabetycznej to: Colorfly HiFi C4 Pro 32 GB, HiFiMAN HM-602 8 GB oraz iRiver Astell & Kern AK100 32 GB.

Wszyscy oni to zawodnicy najwyższej ligi, kosztujący od prawie dwóch tysięcy złotych w górę. Za każdym stoi oczywiście reklamowa gwardia własnego producenta, gotowa bić się za jego wyższość, bo każdy ma oczywiście aspiracje bycia najlepszym.  Przyjrzyjmy się im po kolei, a potem ich posłuchamy.

Colorfly HiFi C4 Pro 32 GB

Colorfly ma niewątpliwie najbardziej rozbudowaną aparycję i jest największy. Zdecydowanie największy. Waży tyle co solidny pilot od high-endowego sprzętu, więc jest co wziąć do ręki. Oprawę estetyczną ma kunsztowną, a sposób obsługi sympatyczny, bo wielkość panelu obsługi mu na to pozwala.

Co do estetyki, to przede wszystkim zwraca uwagę korpus z prawdziwego drewna wysokiego gatunku (chyba orzech), bardzo ładnie półmatowo wykończonego. Od spodu drewnianą taflę zdobi duży, bardzo precyzyjnie wygrawerowany rysunek, będącym czymś w rodzaju artystycznego tatuażu, a poniżej umieszczono mniejsze, równie starannie wygrawerowane logo firmy. Całość wygląda bardzo porządnie, niczym elegancki portfel albo futerał na cygara. Panel przedni to mozaika metalowych płytek w kolorze starego złota. Widnieje na nim naturalnie spory ekran o ciemnogranatowym tle i grafice w tonacji złamanej żółci z czerwonymi akcentami. To też świetnie się prezentuje. Siłę głosu regulujemy dużym, pionowym suwakiem po prawej, a po lewej na dole są dwa zblokowane aktywatory regulacji próbkowania i equalizera. Equalizer ten posiada predefiniowane ustawienia „Normal”, „Bass”, „Pop”, „Jazz”, „Classic” i „Rock”, działanie których należy uznać za bardzo dobre. Z kolei próbkowanie może się odbywać w trybach BIT/kHz o wartościach 16/48, 24/88.2, 24/96, 24/176.4, 24/192. Tu także słychać różnicę, ale znacznie mniejszą.

Urządzenie pracuje w oparciu o kości elektroniczne:

– ADI AD823 chip Op-Amp

– Cirrus Logic CS4398 120 dB, 24-Bit, 192 kHz Stereo D/A Converter with DSD

– Cirrus Logic CS8422 chip SRC.

Posiada też w torze wysokiej klasy kondensatory ELNA SICMIC II i Nichicon.

Gros panelu przedniego zajmuje szachownica regulacyjna z wszystkimi podstawowymi funkcjami oraz dostępem do menu i włącznikiem głównym. Szybko można się w niej połapać i nie nastręcza trudności z obsługą.

Na spodzie mamy włącznik słuchawek z do wyboru małym lub dużym jackiem, parę wyjść RCA, wejście dla karty Micro SD/TF i port Mini USB 2.0

Odtwarzacz potrafi czytać pliki: MP3 (≥320 kB/s), WAV (24bit/192kHz), APE oraz FLAC (24bit/92kHz). Dołączono do niego ładowarkę sieciową podpinaną kablem USB (w komplecie), a całość zapakowana jest w piękne czarne pudełko wyłożone aksamitem, dodatkowo osłonięte tekturową osłonką. Jakby tego było nie dość, znajdujemy w nim czarny, skórzany pokrowiec na sam odtwarzacz oraz wydrukowaną na kredowym papierze instrukcję obsługi.

Wszystko to razem stanowi wzorzec elegancji i co tu kryć, niekłamanego przepychu w wydaniu mini. Jeśli się komuś zdaje, że chińszczyzna to sama tandeta, to bardzo, bardzo się myli.

Za całość trzeba zapłacić 2 699 złotych i oczywiście samemu zaopatrzyć się w słuchawki.

HiFiMAN HM-602 8 GB

HiFiMAN też jest chiński, ale o połowę mniejszy i prezentuje się skromniej. Skromniej, nie znaczy, że marnie. Cały jest z doskonałej jakości tworzywa i cały połyskliwie czarny, a przy tym miły w dotyku i z ładnie zaokrąglonymi wszystkimi krawędziami. Zwyczajnie sympatyczny. Waży trochę i czuć go w dłoni.

Od przodu ma sporo mniejszy ekran niż konkurent; także z granatowo-czarnym tłem, ale białym tekstem i kolorowym barem przebiegu słuchanej ścieżki. Na prawo, pod ekranem, są trzy chromowane guziczki, będące suwakowymi przełącznikami „Power”, „Hold” (blokada klawiszy) i „Mute”. Na lewo od nich widnieje niewielki joystick, którego używanie nie jest specjalnie trudne, ale wymaga wprawy i dużej precyzji przyciskania.

Na lewej ściance jest gniazdo rozszerzenia pamięci SDHC class 4, o maksymalnej pojemności 32 GB (ale łącznie z ośmioma, które odtwarzacz ma na pokładzie, bo więcej niż 32 GB nie jest w stanie obsłużyć). Jest tam także nieco powyżej chromowany suwak „Gain”, zapożyczony od technologii wzmacniaczy gitarowych. Po jego zastosowaniu następuje podbicie dźwięku, czego nie polecam, bo muzyczny obraz staje się nienaturalny. Dobry „Gain” we wzmacniaczach kosztuje masę pieniędzy i nie daje się łatwo naśladować. Na prawej ściance mamy port ładowarki sieciowej i gniazdo Mini USB 2.0, a od góry port słuchawek (tylko mały jack), wyjście optyczne i pokrętło regulacji dźwięku.

Odtwarzacz oferuje funkcję equalizera, ale tylko do własnego ustawiania, bez wartości predefiniowanych. Brak mu sprzętowego wsparcia próbkowania, które odbywa się wyłącznie zgodnie z częstotliwością zapisu pliku. Pliki potrafi zaś obsługiwać następujące: MP3 16bit, Wav, FLAC (16 i 24bit/96kHz), OGG (full); APE, ACC, WMV (partial).

Praca układu oparta jest o

– 16-bitowy przetwornik analogowo cyfrowy TDA1543

– wzmacniacz operacyjny LPF Op-amp: OP275, OPA2604

– wzmacniacz słuchawkowy  Burr-Brown OPA2107

Całość zapakowano w czarne pudełko z bardzo ładnie satynowo lakierowanej twardej tekturki, nawiązujące wyglądem do tradycyjnych chińskich opakowań. Znajdziemy w nim obszerną instrukcję z mnóstwem ilustracji poglądowych na eleganckim, błyszczącym papierze oraz mięciutką ściereczkę do czyszczenia. Za wszystko to żądają 1 699 złotych.

iRiver Astell & Kern AK100 32 GB

To cacko nie jest chińskie, tylko z Korei. Jest malutkie. Mniejsze od paczki papierosów. Całe jest czarniuteńkie i ma niewiele przycisków, bo komunikujemy się z nim głównie za pośrednictwem ekranu dotykowego. Poza jednolitą czernią, w którą zapada się także ekranik kiedy go nie używać, jedynym akcentem jest małe czarne pokrętło potencjometru, wystające po prawej stronie u góry ze ścianki bocznej, rodzące pewne obawy co do możliwości przypadkowego uszkodzenia. Po przeciwległej stronie, na ściance lewej, znajdujemy trzy małe (oczywiście czarne) guziczki. Obsługują, licząc od góry, funkcje „Back”, „Pause” i „Next”, którymi rozporządzamy także z poziomu ekranu. Na górnej krawędzi znajduje się niewielki, podłużny włącznik główny oraz wejście na mały jack, będące jednocześnie wejściem optycznym. Obok umieszczono identyczne z wyglądu optyczne wyjście. Na ściance dolnej jest gniazdo Micro USB 2.0 oraz osłonięty odsuwaną osłoną (rozkoszne) podwójny interfejs kart pamięci Micro SD, chowających się w całości, a po naciśnięciu sprężynowo wyskakujących. Poza tym na tylnej ściance widnieje napis Astell & Kern.

Całość sprawia ujmujące wrażenie małego, magicznego pudełeczka. Brakuje tylko wyskakującego dżina, ale nim będzie muzyka

Tło ekranu, jak wspomniałem, jest smoliście czarne, a napisy i symbole białe albo brązowe. Jest też wygaszacz ekranu. W menu znajdujemy jeden predefiniowany equalizer, który można włączać lub wyłączać poprzez suwakowe nasilanie bądź osłabianie jego działania. Nie polecam go, gdyż dźwięk bez niego wydaje się naturalniejszy. Equalizerowi można też zadawać ustawienia własne.

Całość pracuje w stylu menu ze smartfonów i jest przyjazna w użyciu. Młodzi ludzie będą się tu czuć jak u siebie.

Urządzenie wyposażono w bardzo wysokiej klasy przetwornik analogowo cyfrowy

– Wolfson WM8740 24-bit DAC

pozwalający mu bezstratnie odtwarzać płyty SACD i DVD-Audio oraz osiągać wyjątkową klasę dźwięku. Nasz iRiver może też pracować w trybie bezprzewodowym za pośrednictwem standardu Bluetooth.  Obsługuje pamięć do 96 GB.

Ładowanie akumulatorka odbywa się poprzez podłączenie z komputerem przez gniazdo Micro USB (przejściówka na zwykłe USB w komplecie). Ciekawostką jest dołączona do zestawu karta Micro SD z pokazowymi plikami w standardzie MQS (Mastering Quality Sound), czyli o parametrach 24/192kHz. Mają one 6,5 razy większy strumień danych od tradycyjnej płyty CD i łapczywie pochłaniają obszar pamięci. Składa się na nie sześć utworów o łącznej pojemności 650 Mb, a sama karta ma pojemność 2 GB. Utwory te, powiedzmy od razu, dają czadu.

Opakowanie Astell & Kern, podobnie jak konkurenci, ma efektowne. Ładnie lakierowane, tekturowe pudełko z dużym srebrzystym logo na wierzchu. Oczywiście też czarne.

Urządzenie obsługuje formaty WAV (8 – 192 kHz, 8/16/24 bit), MP3 (8 – 320 kbps), WMA (8 – 320 kbps), APE (poziom kompresji: normal, fast, high), FLAC, OGG i MQS. Jest lekkie jak piórko i podobnie jak HiFiMAN nie ma możliwości sprzętowego upgradu do wyższych częstotliwości. Szacowany czas pracy na jednym ładowaniu to 15 godzin. Cena – 2 299 złotych, a pliki MQS do pobrania niestety jedynie na stronie producenta.

Jak oni grają?

Tu jest problem metodologiczny, bo w grę wchodzą całe zastępy słuchawek gotowych oceniać, jednak odtwarzacze są przenośne. Nie znaczy to, że wyłącznie do noszenia się nadają (o, bynajmniej), jednakże pozostaje faktem, że zastosowania mobilne są ich główną rolą. Pozostaje także kwestią otwartą, co należy rozumieć przez słuchawki przenośne. Oczywiście są nimi dokanałowe, a także takie maluchy jak Koss PortaPro. Ale czy na przykład Grado SR-60 albo RS-1 to jeszcze przenośne, czy już nie?

Nie ma tu innego wyjścia jak być arbitralnym i innego wyboru jak skorzystać z tego co ma się pod ręką. Poza tym trzeba się ograniczyć ilościowo, żeby z porównań nie zrobiła się jajecznica. Arbitralnie przeto wybiorę trzy pary słuchawek: dokanałowe Westone 4, nauszne Grado SR-60 i audiofilskie, nieprzenośne Beyerdynamic DT 880 w wersji 250Ω; czyli jak sugeruje producent, pośredniej pomiędzy sprzętem przenośnym a stacjonarnym. (Najlepsze wg. producenta dla sprzętu przenośnego byłyby te w wersji 32 Ω). Na nich każdego z delikwentów osłuchamy i porównamy z resztą.

Jest wszakże jeszcze kolejna kwestia metodologiczna, mianowicie jakość plików. Tu będę się starał sięgać po jak najlepsze, bo nie ma się sensu oglądać się do tyłu i zmuszać odtwarzaczy wysokiej klasy do marnego muzykowania. Ale dwa słowa o tradycyjnych MP3 też trzeba będzie powiedzieć.

Lecz dlaczego mielibyśmy się ograniczać, poprzestając na brzmieniu samych odtwarzaczy, skoro zaczynają one wypierać dominujące od trzech dekad stacjonarne czytniki CD? W zasięgu wzroku mamy przecież stosowną aparaturę i grzechem byłoby nie skorzystać. Podepniemy zatem na koniec wszystkich zawodników do wzmacniacza Shiit Mjølnir kablami RCA przez przejściówkę z wyjścia słuchawkowego i posłuchamy ze słuchawkami Hi-FiMAN HE-6, czyli na wysoce audiofilską modłę.

Do dzieła.

Colorfly i Westone 4

Na jedynym odtwarzaczu potrafiącym zmieniać próbkowanie, różnica pomiędzy skrajnymi ustawieniami okazuje się bardzo mała i polega na tym, że tryb 16/44,1 jest odrobinę gładszy a za to mniej wyrazisty. Nic nowego. Zdarza się to odtwarzaczom stacjonarnym i w ogóle takie coś jest niemal regułą.

Poza tym całościowo dźwięk w najwyższym próbkowaniu był nieznacznie ocieplony i bardzo ostro obrysowany, sprawiając przy tym wrażenie pewnej sztuczności. Przestrzeń ogólnie niezła, ale trzeba bardzo dbać o właściwe ułożenie słuchawek w kanale słuchowym, bo najmniejszy błąd skutkuje natychmiastową degradacją. Dobra stereofonia i dobra separacja źródeł. Mocny, wyraźny bas, w ustawieniu „Bass” jeszcze mocniejszy, ale mnie rock dużo bardziej podobał się w ustawieniu „Rock”. Szczegóły pozbierane bardzo starannie i uwydatnione. Dźwięk sprawiał lepsze wrażenie na niższych poziomach głośności. Był wówczas naturalniejszy i głębszy. Względem reprodukcji słuchawkowych najwyższego lotu ze wzmacniaczy stacjonarnych i wybitnych słuchawek zabrakło modelunku przestrzennego brzmień, głębszego oddechu i elegancji. Tak jakby ktoś pozostawił samą wyrazistość, a zabrał resztę. Soprany były nie dość rozciągłe przestrzennie i pozostała część pasma też. Słuchało się tego znośnie, ale bez zachwytu. Mimo pewnych ograniczeń zachowana została w miarę naturalna tonacja i uchwytny pierwiastek emocjonalny. Natomiast czarowania – zero.

Odtwarzacz nie dogadał się z pożyczonymi od Astella plikami MQS, z którymi natychmiast się zawieszał. Ma na szczęście igiełkowy przycisk resetu, bardzo pomocny w takich razach.

Zaskakująco dobrze na tle tego wypadły plik MP3, bardzo nieznacznie odbiegające jakością.

Hi-FiMAN i Westone4

W jego przypadku czarowanie powraca, a dźwięk jest naturalniejszy. Pliki FLAC ze słuchawkami Westone wypadły o klasę lepiej i nie ma co udawać, że było inaczej. Stereofonia okazała się wprawdzie węższa, a głębi sceny było bardzo niewiele albo i wcale, ale sam dźwięk ujmował większą głębokością i dużo łagodniejszym krawędziowaniem, zamieniającymi się w muzykalność. Podobnie jak u Colorfly uwidaczniał się techniczny nalot, ale nie aż tak bardzo. Słuchać dzięki temu dało się głośniej i z większą satysfakcją. Bardzo dobrze wypadł rock, z lepszą wokalizą i dobrym instrumentarium, w tym dobrą perkusją. To już była muzyka, a nie technologia jej obróbki, można powiedzieć.

Także w tym wypadku różnica między MP3 a FLAC nie była duża i polegała na mniejszej głębi brzmieniowej i większej techniczności mniej gęstego formatu.

Osobną historię opowiedziały podebrane Astellowi pliki MQS. Zupełnie inny świat. Z nimi warstwa techniczna całkowicie zanika i nasze uszy odradzają się w eleganckim muzykowaniu. Nawet przestrzeń zaczyna się pojawiać, a sam dźwięk staje się gładki, wielowymiarowy i już naprawdę głęboki. Wydatnie poprawia się dynamika, wyrastają muzyczne plany i cały obraz ożywa wielowarstwowym spektaklem. Przewaga brzmienia instrumentów i wokalizy była tak przepastna, że okazało się to wręcz niesamowite.

Astell & Kern i Westone4

Pliki FLAC z Westonami Astell & Kern odczytywał zdecydowanie najlepiej. Przejrzyście, niemal gładko, dynamicznie i z atakiem. Technicznego nalotu pozostał tylko niewielki ślad, aczkolwiek dla kogoś obytego z wysokiej klasy brzmieniem natychmiast wyczuwalny. Gorzej z całościową kompresją jakości, która po plikach MQS czytanych na HiFiMAN dawała się we znaki.

Muzyka postawiona została blisko, ale po raz pierwszy bez jednoznacznego grania w głowie, a krawędzie dźwięku okazały się ostrzejsze niż u HiFiMAN’a, ale bez większego wpływu na muzykalność. Za to z lepszym wyjściem na realizm.

Po raz kolejny powtórzyła się historia z MP3 vs FLAC. Aż musiałem sprawdzić w odczycie informacyjnym odtwarzaczy, czy aby na pewno puściłem MP3. Poprzednio były jeszcze jakieś różnice, a tu nic prawie. Dopiero po pewnym czasie zaczynało się odczuwać większe zmęczenie słuchając MP-trójek.

Pliki MQS Astell potrafił odczytać jeszcze lepiej niż HiFiMAN; z większą wyrazistością, lepszą dynamiką i lepszym uchwyceniem szczegółów. To była już muzyka w zasadzie high-endowa. Oczywiście w takim nieco pomniejszym znaczeniu, ale jednak technicznie na tyle perfekcyjna i tak ujmująca, że jak na coś dobywającego się z tak małego pudełeczka absolutnie poza krytyką i dyskusją. Tym samym jesteśmy świadkami pojawienia się nowego high-endu – high-endu kieszonkowego. Wraz Astellem rozkwitły też Westone4, ukazując wspaniałą klasę, a wszystkiemu temu towarzyszyło wyświetlanie na ekraniku odtwarzacza czegoś co możemy nazwać okładką pliku, z kolorową grafiką. Mocne. Zbudowany byłem jakością. Soprany, bas, naturalność, realizm, namacalność, atak. Rewelacja.

Colorfly z Grado SR-60

Pliki FLAC z Grado zabrzmiały znacznie przyjemniej niż z Westone – spokojniej, łagodniej, muzykalniej, głębiej. Słuchać ich można było dużo głośniej bez wrażenia sztuczności i narastającego zmęczenia dźwiękiem. Jest jednak w tym graniu Colorfly jakiś pierwiastek dziwności, coś jakby nieprecyzyjne ogniskowanie, powodujące podwajanie się obrazu.  Nieumiejętność trafienia w sam środek muzycznej tarczy. Mam podejrzenie, że jest to wynikiem nie do końca prawidłowego działania sprzętowego podnoszenia częstotliwości, bo efekt był tym słabszy, im niższe próbkowanie. Ale to tylko domysł. Korzystne było natomiast to, że z Grado pojawiła się całkiem ładna przestrzeń i lepsze obrazowanie dźwięków na zasadzie oblejszych ich kształtów i większej przestrzenności własnej. Takie podwójne działanie przestrzenne – w samych dźwiękach i w samej przestrzeni. Gdyby nie ta niemożność precyzyjnego zogniskowania, byłoby już bardzo dobrze. Nie wiem, może ten egzemplarz był uszkodzony. W każdym razie grał tak od początku.

Pliki MP3 znów okazały się niewiele różnić od FLAC, ale były wyczuwalnie bardziej techniczne i mniej brzmieniowo głębokie. A plików MQS Colorfly niestety nie czyta i bardzo na tym traci. Miejmy nadzieję, że da się do niego wgrać oprogramowanie pozwalające usunąć tę wadę, choć z drugiej strony pliki te są jak na razie drogie, więc ich popularność jest mała.

Hi-FiMAN z Grado SR-60

HiFiMAN problemów z muzyczną ogniskową nie ma i jego dźwięk się nie podwaja, choć celność mógłby mieć odrobinę lepszą. Z plikami FLAC i u niego pojawia się minimalne rozchwianie ogniskowej, ale ogólna przyjemność słuchania jest znacznie większa. Dźwięk okazuje się nasycony, wibrujący, muzykalny, całkiem nawet plastyczny. Scena jest trochę gorsza niż na Colorfly, ale nie atakuje wnętrza głowy, a obraz muzyczny układa się w całość bardziej pociągającą i technicznie lepszą. Jego wyrazisty i nasycony dźwięk ma odpowiednią gęstość i obszar działania. Bas jest solidny, a soprany spokojne i należycie zaznaczone. Głosy sprawiają wrażenie sporej realności. Rock był wartki, rytmiczny i atakujący.

Różnica między MP3 a FLAC znów okazała się minimalna. Wiadomo, że MP3 oszukuje zmysły i okazuje się robić to bardzo dobrze.

Pliki MQS pokazały to samo co z Westone, bez wysiłku demaskując oszustwa MP-trójek i ich marność. Różnica dwóch klas lekko licząc. Także względem FLAC.

Astell & Kern z Grado SR-60

Kłamstwem byłoby nie napisać, że pliki MP3 na Astell & Kern nie są lepsze niż FLAC na HiFiMAN. Są prawie tak dobre jak jego MQS. Ten odtwarzacz udał się Koreańczykom niesamowicie. Gra zachwycająco i aż trudno się go nachwalić. Mecz do jednej bramki – brzmiała opinia syna – który na odtwarzaczach przenośnych się wychował. A w odróżnieniu od poprzedników Astell pokazuje różnicę między MP3 a FLAC całkiem wyraźnie, czerpiąc z większej gęstości strumienia danych większą gęstość i elegancję brzmienia.

– Jego MQS?

– Szkoda gadać. Bajka. Nie mogłem się oderwać. Te SR-60 potrafią tak grać? Nie wiedziałem. „See you soon” – wyświetlił mi Astel na pożegnanie. Tjaaa…

Colrfly i Beyerdynamic DT 880

Nauczony poprzednimi doświadczeniami ustawiłem Colorfy na najniższe próbkowanie i z Beyerdynamicem nareszcie zagrało to tak jak powinno. Przestrzennie, celnie, ujmująco, fizjologicznie. Z wokalizą na wysokim poziomie i wiatrem w saksofonie, że sobie rymnę. Może ten odtwarzacz tylko z wysokiej klasy słuchawkami chce grać, albo tylko z wybraną impedancją? Nie wiem. Przecież Westony to także wysoka klasa, a SR-60 też nie ułomek. Ale Colorfly dopiero z Beyerdynamicami zagrał jak należy, o dwie klasy lepiej niż wcześniej. Jego sprawa, co mu poradzę? Mogę tylko napisać – ja pierniczę, ale różnica. I co ci chłopie szkodziło wcześniej tak zagrać? Ale widać szkodziło. Myślałem już, że jesteś zepsuty, ale ty jesteś po prostu wybredny.

MP3 względem FLAC zagrało jaśniejszym i trochę płytszym dźwiękiem, z uwidocznioną technologią, ale też bardzo dobrze i przede wszystkim przestrzennie. Szkoda, że tego MQS nie udało się Colorfly odczytać, bo by było wiadomo na co naprawdę go stać. (Ściśle rzecz biorąc się dało, tyle że był to pokaz trzasków i warkotów.)

HiFiMAN i Beyerdynamic DT 880

Teraz to się już nie na żarty rozochociłem, bo skoro poprzednikowi poszło tak dobrze, to HiFiMAN też powinien ukazać klasę. I się nie pomyliłem. Z DT 880 on również pięknie zagrał – muzykalnie, bezpośrednio, naturalnie, smakowicie. Czar jakiś te Beyerdynamiki rzucają, czy co? Na przenośne trzeba je w szybkich abcugach przerobić i kasę tłuc, bo to są rewelacyjne słuchawki do sprzętu przenośnego i tylko udają normalne.

Dźwięk? Co ja się będę rozpisywał – kop w górę o dwie klasy i zero problemów z ogniskowaniem. Żadnego rozmycia, podwojenia – nic. Jakbyś telewizorowi nareszcie odpowiednią antenę podłączył. A dlaczego tak? A to już, proszę szanownej publiczności, nie moja broszka. Są spece, niech wyjaśniają, niech się głowią. Może jakieś rezonanse, a może co innego? Nie chcę zgadywać. Ja się tylko smacznego dźwięku dzięki DT 880 najadłem i odszedłem od stołu bardzo zadowolony, bo nie lubię krytykować i pluć na cudzą robotę, jak to niektórzy mają we zwyczaju.

Co do samego dźwięku w szczegółach, to zwłaszcza przestrzeń doznała fenomenalnej przemiany i była całkiem jak z dobrej aparatury stacjonarnej, a reszta właściwie też.

Względem plików MP3 – też kapitalnie to zagrało. Normalnie zadyma jakaś z tym dźwiękiem, czy co? Co te DT 880 takiego w sobie mają, bo ja mam tylko opad szczęki. MP3 gra teraz jak poprzednio MQS, albo mam zwidy. Coś piłem albo paliłem? –  bo sobie nie przypominam. To na pewno jest HiFiMAN, czy może ktoś Astella podpiął?

A prawdziwe MQS? No cóż, są jeszcze muzykalniesze, jeszcze głębsze, jeszcze bardziej szczegółowe. Co za bas, jaki rytm, a jaka wokaliza. High-end. Normalny high-end. Tylko tego tła i głębszej wibracji występujących u najlepszych trochę brakuje, ale ogólnie rewelacja.

Astell & Kern i Beyerdynamic DT 880

Astell mimo wszystko zachował pozycję lidera także z DT 880. Jednak gdy pozostali bardzo się z tymi słuchawkami poprawili, on już nie bardzo miał z czego dodawać, bo już wcześniej grał fantastycznie. Jego zwykłe pliki FLAC z Beyerdynamicem dają prawdziwy popis muzykalności, przenikliwości i precyzyjnego rysunku. Nie jest to oczywiście poziom Staksa czy HE-6; brakuje czarowania w głębi sceny, całościowej wibracji, bogactwa samych dźwięków, całej tej najwyższej dźwiękowej maestrii i tego teatru w tle. Ale jest naprawdę znakomicie i ani mi się śniło, że te maluchy tak będą grały, a już zwłaszcza ten najmniejszy. Nawet na MP3 nie ma u niego śladów technicznego nalotu, no chyba że ktoś naprawdę uważnie zacznie się przyglądać, a i wówczas widać tylko lekką sybilację i kompensację wokali oraz pewną sztuczną szorstkość powłoki. Dopiero bezpośrednie przejście z MP3 na MQS pokazuje co to jest analogowa gładź, subtelność, pełnia brzmienia i prawdziwie wysoka kultura dźwięku. Jak wiele jeszcze na muzycznym obszarze może się zdarzyć.

Podsumowanie odtwarzaczy

Tak to już jest, że testy porównawcze przebiegają zwykle inaczej niż byśmy oczekiwali i niż byśmy sobie życzyli. Wolałbym aby trzy podobnie kosztujące odtwarzacze plików grały bardzo podobnie, a wybór pomiędzy nimi odbywał się na zasadzie preferencji jakiegoś stylu niż całościowej lepszości. W tym jednak wypadku tak nie jest, a już na pewno nie na słuchawkach Westone i Grado, gdzie dominacja Astella była wyraźna. Na Beyerdynamicach wcześniejszy dystans wyraźnie się skrócił, ale Astell i tak zachował prymat. Brzmienie z tymi słuchawkami w przypadku Colorfly możemy określić jako bardzo dobre, HiFiMAN’a jako znakomite, a Astell & Kern fantastyczne.

Odnośnie słuchawek

Westone 4 okazały się bezlitosne, obnażając wszelkie niedociągnięcia. Grado SR-60 znane są ze świetnej współpracy ze sprzętem przenośnym, ale brakuje im względem Beyerdynamiców klasy. Z kolei Beyerdynamiki okazały się lekiem na całe zło i wspaniałym przyjacielem muzyki.

W roli źródła

Na koniec po staremu, dostojnie, wielgachnie, audiofilską sztuką. Bierzemy przejściówkę jack plug 3.5 mm/RCA od Hamy, interkonekt van den Hull „First Ultimate” i wpinamy naszych wojowników do wysokiej klasy wzmacniacza, który tę też posiada właściwość, że został zaprojektowany niedawno i z pewnością uwzględnia źródła w postaci plików. W gniazdo wzmacniacza ładujemy końcówkę kabla słuchawek HiFiMAN HE-6, będących przedstawicielem słuchawkowej elity – i niech się stanie audiofilska światłość.

Colorfly – Shiit – HE-6

Wygląda na to, że słabością Colorfly jest wzmacniacz, bo z zewnętrznym wzmacniaczem w rol/ai źródła pracuje bardzo udanie, a dźwięk w formacie 24/192 okazał się bogatszy i całościowo lepszy niż w 16/44,1. Zasadniczą rolę odgrywa przy tym korektor graficzny, którego ustawienia zmieniają brzmienie radykalnie i gdy na przykład wokaliza w ustawieniu „Pop” jest ciepła, gładka i zmysłowa, w innych okazuje się szorstka albo dudniąca. Rzadko przy tym najlepszy okazuje się neutralny tryb „Normal” i prawie zawsze któreś ustawienie konkretne jest od niego lepsze, a jak już napisałem, różnice są bardzo wyraźne.

Sam dźwięk, zbierając go pospołu z tych różnych ustawień, jest dynamiczny, szczegółowy, przestrzenny i przede wszystkim mocny. Taki z wykopem i basem.  Ciężki rock chodził jak ciężka maszyna, a słuchawki Hi-FiMAN HE-6 pokazywały jak świetnie się w nim sprawdzają, ładując podbitymi equalizerowym basem lepiej niż z CD-ków. Żeby było śmieszniej, rock ten najbardziej podobał mi się w ustawieniu „Classic”, choć na ustawieniach „Rock i „Bass” też było nieźle.

Na pochwałę zasługuje także Shiit Mjølnir, najwyraźniej konstruowany pod takie źródła i tego typu dźwiękowe kombinacje, podając ze swej strony obraz przejrzysty i przestrzenny, a oczekując od otoczenia basowych wykopów.

Całościowo do takiego pełnego high-endu zabrakło głównie tego o czym już przy samych odtwarzaczach pisałem. Akcja rozgrywa się głównie na pierwszym planie, a życie muzyczne w tle ulega silnej redukcji. Widać pliki na obecnym poziomie już tak grają.

HiFiMAN – Shiit – HE-6

Nie ulega jednak wątpliwości, że HiFiMAN HM-602 gra od Colorlfly przyjemniej i bardziej naturalnie. Jest gładszy, bardziej analogowy, lepiej ułożony w całość, w sposób oczywisty i bezdyskusyjny bardziej trafiając do słuchacza. Absolutnie wszystko jest lepsze – precyzja, wybrzmienia, przestrzeń, całościowe obrazowanie, tonacja. Pół sekundy wystarcza by określić to jako inny świat. Świat niewątpliwie ciekawszy i piękniejszy. Taki, o którym bez przesady możemy już powiedzieć, że jest to brzmienie chwytające za serce i ujmujące jakością. Wszystkie gatunki muzyczne sprawdziły się doskonale i tylko te dalsze plany, jak zwykle w przypadku plików, były słabsze niż z dobrym sprzętem stacjonarnym.

Na szczególną pochwałę zasługuje idealne utrafienie w tonację i dociążenie dźwięku. Bez całej tej equalizerowej ekwilibrystyki HiFiMAN ewidentnie udowodnił swoją wyższość.

Na plikach MQS jego i tak już świetny dźwięk stał się gorętszy lepiej teksturowany, żywszy i już naprawdę zdumiewająco dobry. W wielu salach na Audio Show słyszało się gorszy. No ale nie przesadzajmy z pochwałami i nie popadajmy w euforię. W wielu słyszało się też dużo lepszy.

Astell & Kern– Shiit – HE-6

Astell na plikach FLAC grał od HiFiMAN’a dźwiękiem bardziej wyrazistym i z szerszym pasmem, a także bez analogowego zaokrąglania. Rytm wybijał dobitniej i lepiej wyciągał z rockowego tumultu wokalizę. Miał też wyższą dynamikę (nieznacznie) i mocniej kładł wszelkie akcenty. Lepiej też ukazywał głębię sceny i życie dalekich planów. Nie była to jednak całościowo jakaś zasadnicza różnica, a przy tym dźwięk HiFiMAN’a był bardziej relaksujący.

Na plikach MQS brzmienie się pogłębiło i stało bardziej płynne, nie tracąc nic ze wspaniałej szczegółowości i precyzji. Było bardzo wyraziste a przy tym nie tracące muzycznego uroku i bez żadnych sopranowych zjawisk ujemnych. Byłem pod wrażeniem.

Odnośnie Mjølnira trzeba zauważyć, że jego moc była nieco niewystarczająca dla napędzenia słuchawek HE-6, skutkiem czego takiego naprawdę głośnego brzmienia nie udało się z nim i przenośnymi odtwarzaczami plików uzyskać. A przecież to podobno 8 watów na kanał. Dla porównania sięgnąłem po HiFiMAN’a EF-6 i ten podobnych problemów nie miał, aczkolwiek z potencjometrem również musi w tym wypadku wędrować bardzo daleko. O jego walorach  brzmieniowych będzie osobna recenzja.

PS

Napisawszy to wszystko dla spokoju ducha poprosiłem o drugiego Colorfly, by mieć pewność, że nie sporządziłem recenzji na podstawie egzemplarza szwankującego. Porównanie nie wykazało odmienności brzmieniowych. On już tak gra i nic nie pozostaje do dodania.

Sprzęt do testu urzyczyły firmy:

 Dane techniczne testowanych urządzeń

Colorfly HiFi C4 Pro 32 GB

FLAC (do 44,1 kHz, 16 Bit)

WAV (do 192 kHz, 24 Bit)

MP3 (do 320 kbps VBR, 44,1 kHz, 16 Bit)

Monkey‘s Audio (do 44,1 kHz, 16 Bit)

AAC (do 320 kbps VBR, 44,1 kHz, 16 Bit)

OGG Vorbis (do Q10)

1ppm TCXO Oscylator (kompensowany temperaturowo kryształ)

ADI AD823 chip Op-Amp

CIRRUS LOGIC CS4398 DAC chip

CIRRUS LOGIC CS8422, chipy SRC

Dostosowane ELNA SICMIC II kondensatory AUDIO (obwód analogowy)

kondensatory Nichicon polimeru aluminium (obwód zasilania)

Osłonięte dławiki

1% dokładność rezystora SMT 0805 (układ Analog)

Black PCB 3U-Gold Immersion technologia

TDA1308 NXP układu wzmacniacza (wersja Performance)

3U pozłacane RCA SPDIF IN / OUT (high-end version)

3U złocone gniazdo słuchawkowe na 6.3 (w wersji high-end)

AIPS PRO mikser audio (w wersji high-end)

Cena: 2 699 zł.

HiFiMAN HM-602 8 GB

Audiofilski odtwarzacz przenośny audio klasy hi-end pracujący w trybie NOS (non-oversampling)

Przetwornik D/A:  TDA1543

LPF Op-amp: OP275, OPA2604

Pasmo przenoszenia: 20 – 20 000 Hz

Wzmacniacz słuchawkowy: Burr-Brown OPA2107

Zniekształcenia THD: 0,09%

Skuteczność S/N: 92dB

Obsługa plików:

APE: Fast-Normal-High Mode

AAC: 16K-320Kbps

FLAC: 16bit 44.1 kHz and 24bit 96 KHz

WMA:/strong 8-355kbps

OGG: Quality 0- 10

WAV:PCM,MS-ADPCM, IMA-ADPCM

MP3: (VBR+CBR) 8-320Kbps

Obsługa słuchawek do 300 Ohm

Przełącznik High/Low Gain dla monitorów dousznych lub pełnych

słuchawek nausznych

Separacja stereo: 74dB

Wyjście: 1.1V dla 32 Ohm – 2.2V dla 150 Ohm

Złącza: USB, USB DAC, Liniowe wyjście, SD card (do 32 GB)

Moc wyjściowa: 30mW dla 32 Ohm – 26mW dla 150 Ohm

Pamięć flash na stałe: 8 GB

Obsługa kart SD: do 32 GB

Trwałość baterii: 9 – 10 godz – potwierdzona w testach

Rozmiar wyświetlacza: 2 cale

Wymiary (G x W x S): 26,5 x 103 x62 mm

Waga: 200g

Cena: 1 699 zł.

iRiver Astell & Kern AK100 32 GB

Wymiary: 59.2(W) x 79(H) x 14.4(D) mm

Waga: 122 g

Wyświetlacz: 2.4″ QVGA (320×240) IPS Touch Screen

Odczyt plików: WAV, FLAC, WMA, MP3, OGG, APE, MQS

Próbkowanie:  FLAC, WAV: 8kHz ~ 192kHz(8/16/24bit)

Poziom wyjściowy: 1.5 VRMS (No Load)

DAC: Wolfson WM8740 24bit DAC

Dekodowanie: 24bit/192kHz

Port ładowarki: Micro USB Type-B

Interfejsy: USB 2.0, Optical In/Out, Headphone Out

Pasmo przenoszenia:  10Hz – 20kHz +/- 0.02dB (24bit 48kHz)

Stosunek szumu do sygnału > 110dB

THD < 0.0009% (1kHz 0dB, 24bit 48khz, No Load)

Jitter: 90ps

Pamięć: 32GB (NAND)

Pamięć zewnętrzna: Micro SD (Max 32GB x 2)

Bateria: 2,000mAh 3.7V Li-PolymerBattery

Czas pracy: do 15 godzin (MUSIC : FLAC, 16bit, 44kHz Volume 37, EQ Off, LCD Off)

Czas ładowania: około 5 godzin

Systemy operacyjne: Windows 2000/XP/Vista/7

Zawartość opakowania: odtwarzacz, pokrowiec, kabel micro USB, instrukcja obsługi, karta pamięci z plikami pokazowymi.

Cena: 2 299 zł.