Relacja z Audio Show 2013 cz. III

Trzecie i Drugie Piętro Hotelu Sobieski

   Zejdźmy teraz na piętro trzecie, na którym w dwóch pokojach rozlokowali się miłośnicy DIY. Są oni bez wątpienia solą audiofilizmu, na mnogie sposoby zadając kłam tezie, że stanowi on zabawę wyłącznie dla wybranych i niezwykle kosztowną przyjemność. W pierwszym pokoju kłam temu twierdzeniu zadawały szczególnie dobitnie monitory autorstwa DIY’towca o nicku _mucha_. Latała tam ta mucha ze swoim dźwiękiem oszałamiająco szybko i zwinnie, a miara realizmu kiedy siadało się w pierwszym rzędzie była znakomita. Bez czarowania, w naturalnej manierze i monitorowym stylem, a przy tym z wysoką kulturą, nasyceniem i zadziwiającą jak na tak małe głośniki mocą, sypał ten dźwięk w stronę słuchaczy masą pozytywów, a największe obok realizmu wrażenie robił brak zniekształceń na dole pasma. Spokojnie mógłbym mieć taki tor i słuchać go na co dzień. Grało to pierwsza klasa. Ukłony zatem i gratulacje dla pozostałych jego autorów, z których zechcieli mi się przedstawić autor wzmacniacza – jaskiniowiec, serwera i DAC – muzg, oraz alternatywnej końcówki mocy – De Tom. Panowie, mój szacunek.

Opodal funkcjonował drugi pokój DIY, a w nim podłogowe głośniki Twonka, odrobinę skromniejsze od tych grających w zeszłym roku u Amare Musica. Dźwięk z nich płynący mniej był monitorowy a bardziej w salonowym stylu, nie bez lampowego czaru i obfitości smakowej. Prezentacja była bardziej płynna i łagodniejsza, choć nie brakowało jej szybkości, żywości, transparencji i realizmu. Dominowała elegancja i naturalność. Szedł ten dźwięk w porównaniu do monitorowego po łagodniejszych łukach, a tym samym bardziej majestatycznie i dostojnie. Inaczej, ale znów świetnie i znów radość brała, że można, że da się bez tych wielkich pieniędzy i reklamowego patosu. Tak po prostu – z pasji, umiejętności i chęci zrobienia czegoś wyjątkowego. Oprócz Twonka i poprzednio wymienionych swój udział w tym brzmieniu miał autor alternatywnej elektroniki – Vittorio.

Na trzecim piętrze trafiłem też do pokoju firmy Voice, gdzie prezentowały się głośniki Triangle Delta, gramofon EAT Flat, przedwzmacniacz EAT E-Glo i wzmacniacz Primare A-34, pospinane okablowaniem Cardasa. Grało to względem monitorów DIY z odleglejszym pierwszym planem i na bardziej rozległej scenie. Bez monitorowej bezpośredniości, a za to bardzo przyjemnie i sympatycznie. Bardziej, powiedziałbym, plenerowo i w większym stopniu z tyłu za głośnikami, a dźwięk miał dobrze wyważony pogłos i odpowiednią głębię. Warto się tam było zatrzymać.

Na trzecim piętrze grały jeszcze jak zwykle ciekawie głośniki Audio Physic, których brzmienie zawsze bardzo mi odpowiadało.

   Z kolei na piętrze drugim odwiedziłem Polpak, w którego pokoju prezentowały się elektrostatyczne głośniki Martina Logana, grające wyraźnie lepiej niż przed rokiem. Napędzał je przedwzmacniacz Anathem D2 wespół z monoblokami M1 i brzmiało to naprawdę rewelacyjnie. Ogromna szybkość elektrostatów nie była jak rok temu skażona zbytnią ostrością, prezentując bardzo wysokiej miary kulturę i budzący prawdziwe emocje realizm. Mistrzowska wokaliza, zjawiskowa muzyka elektroniczna i dreszcz rodząca klasyczna, kazały się słuchać długo i opuszczać to pomieszczenie z niechęcią. Na drugim piętrze królowało wprawdzie bez wątpienia Moje Audio i jego wielki podopieczny Reimyo, ale o tym systemie napiszę osobno, odpracowując zeszłoroczne zaległości.

O piętrze pierwszym nie napiszę natomiast niczego, bo nic ciekawego się tam nie działo. Nadmienię jedynie, że bytujące tam seminarium dotyczące obrazu TV-4K nie podlegało mej jurysdykcji, lecz mimo to z ciekawości się na nim znalazłem. Obraz niewątpliwie robił wrażenie, ale wyświetlane sceny statyczne niczego tak naprawdę o nim nie mówiły. Ulokowany na jednym z wyższych pięter telewizor 4K Thomsona, na którym wyświetlano w tej rozdzielczości materiał filmowy, grał moim zdaniem marnie. Ryk towarzyszył za to temu oślego formatu, co ci którzy słyszeli ryczącego osła na własne uszy mogą sobie wyobrazić.