Recenzja: Eximus DP1

Dźwięk cd.

…a następnie cudownym dzieckiem Denona.

   Przepatrzmy teraz Eximusa jako DAC, porównując jego umiejętności z DAC-em mieszkającym we wnętrzu Cairna.

Podobno najmilsze są drobne panie z ogromnym mieszkaniem, ale porównania polegające na przyciśnięciu jednego guziczka też są niczego sobie. Podpiąłem Eximusa do Cairna kablem optycznym Belkin i równolegle interkonektem Ear Stream Signature RCA. Akurat w porządku przyciskania wejścia optyczne i RCA lokują się obok siebie, zaczem dzieli je jedno kliknięcie. Trzeba jeszcze dodać, że z przyczyn dla mnie niejasnych wejście analogowe na tylnym panelu (w przeciwieństwie do wyjścia) ma nie podpisane kanały, toteż informuję niniejszym przyszłych posiadaczy, że kanał prawy znajduje się na dole a lewy u góry. W pierwszej chwili, słuchając z marszu i niezbyt uważnie orkiestry barokowej, wydało mi się, że nie ma żadnej różnicy. Do tego stopnia, że aż odłączyłem kabel optyczny, by się upewnić, czy przypadkiem to nie po nim cały czas sygnał płynie. Ale nie. Z kablami i wyborem wejść było wszystko w porządku. Wsłuchawszy się uważniej przez dłuższą chwilę, dotarły do mnie różnice. DAC Eximusa grał odrobinę jaśniejszym, bardziej atakującym, wyższym ogólnie i wyżej ciągnącym soprany dźwiękiem. (Odwrotnie niż w porównaniu z Bursonem.) Pozbawiony był tego cieniującego osmalenia, jakiego przysparzają kondensatory Black Gate wyposażające Cairna, jednak ogólna różnica była bardzo znikoma, co bardzo dobrze o Eximusie świadczy, jako że DAC Cairna, w tym wypadku jeszcze dodatkowo ulepszony, uchodzi za wyjątkowo dobry, toteż wielu bardzo żałowało, że odtwarzacze tej marki zniknęły z rynku. Taki opis jest jednak nazbyt skrótowy, bo całe zagadnienie miało nieco bardziej skomplikowany wymiar. Oto bowiem na słuchawkach Grado GS-1000i różnica była niesłyszalna. W żadnym razie nie przeszedłbym ślepego testu, a jak chodzi o długie słuchanie, to być może na jakichś płytach coś by się tam odnośnie różnic usłyszeć dało, ale na kilku pierwszych i w krótkich porównawczych odsłuchach, zupełnie nic, ni ciutkę. Inaczej było w przypadku Denonów, które wyraźnie bardziej spektakularnie i całościowo ciekawiej brzmiały z Eximusem, podczas gdy DAC Cairna je tłamsił i przygaszał. Na koniec Audio-Technica, od której porównania zacząłem, nie miała specjalnych preferencji, ale słychać było u niej jak dźwięk cairnowego DAC-a brzmi niżej w średnim zakresie i jest ciemniejszy. Jak widać na tym przykładzie, różne być mogą wyniki tego samego porównania w zależności od użytej aparatury pomiarowej (w tym przypadku różnych słuchawek), co pokazuje jak niemiarodajne bywają wyrywkowe testy i dlaczego opinie na temat tego samego sprzętu potrafią być tak różne. Używając tylko Denonów pewien byłbym, że DAC Eximusa jest dużo lepszy, a tylko Grado, że niczym się od tego z Cairna nie różni.

Kapitalne Grado GS-1000 również musiały mieć swój udział w tak zacnym odsłuchu

Mając już przebadany DAC i słuchawkowy wzmacniacz, jasnym było, że Eximus potwierdza wysoką klasę i apetyt na to jego obiecywane najwyższej klasy „3 w jednym” uległ wzmożeniu. By ostatecznie obietnicę tę zweryfikować, pozostał jeszcze do odsłuchania eximusowy przedwzmacniacz. Ostatni z trójki podsystemów także nie zawiódł oczekiwań. Mało tego, z całej oferty wydał się najlepszy.

Zrobiłem kanapkę, postawiwszy Eximusa na Cairnie, a obok niego Crofta, spinając je kablami van den Hula. Odczekałem chwilę by lampa w Crofcie nabrała temperatury i ruszyłem w audiofilską siną dal. – Doskonała jazda. Ten prosty i całościowo przystępny cenowo zestaw dał podłączonym do Crofta słuchawkom  AKG K1000 wszystko czego im trzeba – elegancję, energię, finezję, naturalność, szybkość i dynamikę. Wiele razy zdarzało mi się słuchać jak różne systemy sobie z tymi K1000 nie radzą, wiele razy o takich niepowodzeniach czytałem. A tu wszystko było na wyciągnięcie ręki, na jeden kabel optyczny i jeden RCA. Dobrze, naprawdę dobrze to grało. Bez żadnego spowalniania, żadnej ostrości, żadnego braku kultury. Przeciwnie, wszystkie szale zdecydowanie przechylone były na stronę pozytywną i zarówno ludzkie głosy jak i instrumenty popisywały się świetnym brzmieniem o dość jasnej i sympatycznej tonacji oraz całościowo bardzo wysokiej muzykalności wspieranej fantastyczną głębią wejścia w muzyczną treść. Albowiem kiedy te AKG K1000 napędzać właściwie, czyli uwalniając je od ograniczeń i nie przysparzając im ostrości ani szkód innych nie wyrządzając, wówczas one same idą w muzykę głębiej od innych, pokazując aspekty dla większości słuchawek nieosiągalne i całościowe piękno zniewalająco obszernym czyniąc. I tym razem tak było. Wielce rad z tego odsłuchu wychodziłem, z satysfakcją pod wąsem pomrukując i z góry ciesząc się, że tak właśnie mógł będę napisać, głaszcząc po główce a nie wtykając recenzorskie paluchy do oka.

A na deser: głośniki Reference 3A de Capo/i…

Na sam koniec podpiąłem do Crofta w miejsce K1000 monitory Reference 3A de Capo/i, by rzecz w całościowym wymiarze i na dużym metrażu przebadana została. Popłynął czysty, analogowy i dynamiczny dźwięk o bardzo wysokiej jakości ogólnej. Do tego prężny i z basem. Odpowiedni do każdego repertuaru, równie dobrze spokojną rozrywkową wokalizę co rockowe szarże obsługujący. Jedynie szybkość narastania była nieco za niska, ale to wina za małej mocy Crofta, a także sopranowa ekstensja nieco za szybko przygasała. Jednak Eximus sumarycznie gra właśnie takim spokojnym sopranowym stylem, choć jego DAC w porównaniu z Cairnem zdawał się podawać sopranów więcej. Jednakże wstawiony jako przedwzmacniacz w miejsce ASL Twin-Head soprany okazał się traktować dużo powściągliwiej, mając zapewne na uwadze tych wszystkich, którzy nie radzą sobie z sopranami tak dobrze jak podpinane mu u mnie monitory czy słuchawki. Najwyraźniej woli powstrzymać się od sopranowych szaleństw niż narażać na zarzuty, że komuś tam z tymi jego sopranami niewygodnie było, a pod obecność pełnej sopranowej skali zawsze komuś jest niewygodnie, bo urządzeń źle reprodukujących soprany na rynku nie brakuje. Nic dominującego to nie było, trzeba się było wsłuchać by to wyłapać, ale talerze potrafią być dźwięczniejsze niż były tym razem. To jednak rzecz mniej istotna i typowy audiofilski grymas, podczas gdy całościowo słuchało się naprawdę przyjemnie. Trzeba jedynie postarać się o głośnikowy kabel podkreślający soprany, a takiego akurat nie miałem.