Budowa

Oto i obiekt recenzji w całej swojej pięknej okazałości – Transrotor MAX.

   Wygląd naprawdę jest super, a pod względem cenowym, ze swoimi niecałymi dwunastoma tysiącami, lokuje się ten MAX dość daleko od tego wszystkiego, co uważamy za pierwsze kroki na drodze wchodzenia w świat techniki gramofonowej. Jednakże to znów lekka zmyłka i nie do końca jasna sytuacja, albowiem chociaż jest faktem, że od sporej ilości marek, na czele z Regą, Nottinghamem i Pro-Jectem, możemy dostać bardzo przyzwoity gramofon w cenie zaledwie kilku tysięcy, nieraz nawet poniżej pięciu, to będzie to najczęściej gramofon bez ramienia, a już prawie na pewno bez wkładki. To zaś oznacza cenę mylącą, bo przecież takiego się nie użyje i brakujące składniki trzeba będzie dokupić. W przeciwieństwie do tamtych zmyłek Transrotor MAX jest za swoje 11 900 PLN do użycia całkowicie gotowy, posiadając na stanie i ramię, i wkładkę. Wkładkę wprawdzie dość skromną, bo kosztujący ledwie 500 PLN model Goldring Elektra, ale od znanej firmy i, jak uważnie sprawdziłem, bardzo dobrze się spisującą. Nie ma żadnego wstydu i jak najbardziej można słuchać. Leje się w uszy przyjemne, ciepłe i oczywiście analogowe brzmienie, z dobrym wypełnieniem i dobrą szczegółowością, nie nastręczające najmniejszych problemów z odbiorem. W ciemno zgadując i nie znając ceny, można by się naprawdę grubo pomylić i raczej nikomu nie przyszłoby na myśl, że gra wkładka za pięćset złotych. Test zasadniczy przeprowadziłem jednak ze znacznie lepszą, bo taki ze mnie (i z was też) skromniś, jak z tego Transrotora  prawdziwy MAX, siedzący okrakiem na samym szczycie. Toteż tłusty misio recenzent musiał się posiłkować znacznie sutszymi daniami, tak aby mu suto i miło było; niemniej raz jeszcze powtórzę, że tani Goldring jest całkiem w porządku i spokojnie słuchając go można zbierać na wkładkę lepszą, szykując się na jeszcze ciekawsze doznania.

Ale wkładka to takie małe coś, czym się jedynie ucho najada, a wzrok trzeba sycić czym innym. I pod tym względem Transrotor MAX nie zsyła nas na żadną dietę; przeciwnie, gapić się można i gapić, bowiem powierzchowność ma wyszukaną – co do kształtu wymyślną, a co do surowca obfitą. A wymyślną w tym sensie, że właśnie prosto ze szkoły Transrotora powziętą, a więc nie żadne prostokątne pudełko z ledwie wystającym ponad nie ramieniem i talerzem, tylko osobny, cały chromem oblany silnik, pozostający na orbicie wokół też chromem zdobnego podwójnego talerza, posiadającego drugiego satelitę w postaci wyosobnionej przystawki z ramieniem.

Komuś może się to nie podobać, ale na nas chromowany minimalizm gramofonu Transrotora wywarł bardzo dobre wrażenie.

Bardzo to zgrabnie wygląda i tylko zdeklarowany zwolennik gramofonów pudełkowych mógłby zakręcić nosem. Bo gramofon w efekcie duży nie jest i niewiele miejsca wymaga, a bardzo jest efektowny i zdobi wnętrze. Wygląd ma przy tym naprawdę kosztowny i jedynie zwykły zasilacz w plastikowej obudowie z podświetlanym włącznikiem może nas sprowadzić z tych chromowanych orbit na ziemię, stanowiąc jawny dowód, że to jednak nie jakiś prawdziwy max z samych szczytów. Ale lepszy silnik można dokupić (za niecałe tysiąc złotych), a ten skromny możemy na szczęście ulokować tak, że nie będzie go widać, tak więc nie będzie nam psuć humoru. A ów będzie naprawdę niezgorszy, kiedy patrzyć będziemy na to chromowane cacko z igiełką.  I jeszcze nam się ten humor gruntuje, kiedy patrzymy na potężny i też chromowany docisk płyty oraz na duże, chromowane stopy pod tymi dwoma talerzami, bo wszystko to krzyczy do nas: Widzisz – ale super wyglądam! Tak więc się łowi audiofil na te chromy i wzornicze popisy, niczym pstrąg jakiś na chromowaną sztuczną muchę, i tylko dźwięk pozostaje sprawdzić. Ale nim to nastąpi, słów parę o rzeczach technicznych. Gramofon waży niebagatelne 16 kilogramów, a składa się na nie przede wszystkim wykrawane z jednego bloku aluminium to talerzowe chassis  o wzmacniających, usztywniających i przeciwdrganiowych frezach, a także sam mający pięć centymetrów wysokości podobnie aluminiowy talerz, który się na nie nakłada, tak by razem stały na tych masywnych, też aluminiowych stopach. Pomiędzy chassis a talerzem widnieje niewielki dystans, taki akurat by zmieścić pasek napędowy stającego osobno silnika, którego dokładną odległość od obudowy odmierzamy przy pomocy dołączonego szablonu z tektury. Od korpusu podstawy, czyli od tego dolnego talerza, odchodzi na dwóch też chromowanych wysięgnikach znów okrągła, także masywna i nieodmiennie chromowana podstawa ramienia, z której wyłaniają się od strony spodniej biegnące ku dołowi dwa przymocowane na stałe kable sygnałowe i zespolony z nimi przewód uziemienia.

Dbałość o drobne detale można by stawiać za wzór wśród całej branży.

Samo ramię jest esowate i podobnie jak reszta srebrne, z sygnaturą Transrotor 800S i klasycznym, bagnetowym mocowaniem końcówki z blokującą nakrętką; tak więc można będzie błyskawicznie wymieniać całe głowice (head-shelle z wkładkami), nie bawiąc się za każdym razem w męczące mocowanie, o ile tylko skompletujemy dla każdej posiadanej wkładki jej własny head-shell. Na potrzeby testu użyta została właśnie taka gotowa wkładka o własnym mocowaniu, a konkretnie model ZYX R100 Fuji X, wyceniony na 7800 PLN. Uzupełnienie stanowił dwuczęściowy przedwzmacniacz gramofonowy SPEC REQ-S1EX, wart nieprzyzwoite pieniądze i niewątpliwie osobnej recenzji.