Recenzja: Spendor D7

Budowa

Brytyjska dźwięk w akcji – Spendor D7.

   Głośniki są pełnowymiarowe, wysokości 95 centymetrów, i bardzo ładne – eleganckie nawet, wykończone pięknie lśniącym fornirem. Co chwilę słyszy się na audiofilskim jarmarku jak ten i ów stolarkę swą donośnie wychwala, ale ta Spendora lepsza jest niż większość tamtych chwalonych, wręcz uderzając jakością. Sama bryła okazuje się prostopadłościenna, bez żadnych sfazowanych krawędzi czy obłości, z bass-refleksem niewidocznym, o wylocie ulokowanym w komorze przyłączy. Cała moc oddawana zostaje za pośrednictwem trzech własnych, firmowych głośników, z których 22-milimetrowy wysokotonowy tradycyjnie zawieszono u samej góry, z pozycjonowaniem centralnym, ale jednoczesnym wyposażeniem w szeroką metalową otoczkę ustroju akustycznego, uformowanego od wewnątrz w rodzaj komory z mikrofoliowym korektorem fazy, odpowiedzialnym za liniową charakterystykę tworzącej się fali dźwiękowej. Membrana głośnika wyjątkowo przy tym jest cienka, a powstające podczas jej pracy ciepło na tyle duże, że wymagające chłodzenia cieczą, co może przywoływać wspomnienie niemożliwych do praktycznego stosowania z uwagi na powstawanie trującego ozonu głośników plazmowych. Swój tweeter Spendor określa mianem LPZ, lecz nie znalazłem deszyfracji tego akronimu, choć w sensie opisowym wiąże się na pewno z przestrzenią dźwięku o liniowej charakterystyce. Poniżej lokuje się 180-milimetrowy głośnik średnio-niskotonowy o membranie polimerowej, oznaczonej symbolem EP77, w którym to EP oznacza Engineering Polymer, a 77 najnowszą wersję tworzywa. Przywodzi on z kolei wspomnienie najstarszego modelu BC1, zawdzięczającego swe nowatorstwo między innymi zastosowaniu innowacyjnej wówczas membrany z tworzywa w miejsce papierowej; konkretnie w jego przypadku tworzywa Bextrene, czyli gumowanego polistyrenu. Najniżej lokuje się głośnik niskotonowy, także 180-milimetrowy i o membranie także z tworzywa, ale innego – z kevlaru. Punkty podziału pasma rozmieszczono na wysokości 900 i 3200 Hz, a samo pasmo obejmuje 29 Hz – 25 kHz przy impedancji nominalnej 8 Ω. Czułość jest wysoka, bo aż 90-cio decybelowa, co pozwala rozwijać skrzydła nawet przy niewielkim wzmocnieniu, ale ogranicza zalecaną przez producenta moc ciągłą podpinanego wzmacniacza do 200 W. Przyłącza są pojedyncze, nie kuszące podwajaniem sekcji wzmocnienia, wykonane z aluminium i umieszczone w specjalnej wnęce, będącej jednocześnie portem bass-reflexu piątej już w wydaniu Spendora generacji, z podwójną zwężką Venturiego. Zaglądając do niego można odnieść wrażenie, że nie ma tam żadnego wylotu, gdyż oba ujścia dźwięku ulokowane zostały od góry na końcu głębokich kanałów po obu stronach czegoś w rodzaju dzielącego je ustawionego na sztorc skrzydła.

Jakość wykończenia należy uznać za wzorcowe.

Okablowanie wewnętrzne to wysokogatunkowa srebrzona miedź od van den Hula, a elementy zwrotnicy oparto na dobrej klasy kondensatorach i złoconych ścieżkach sygnału. Zasadniczy korpus z 18-milimetrowych płyt MFD może być kryty fornirem sześciu rodzajów: fortepianową bielą lub czernią, dębem, wiśnią, orzechem i czarnym półmatem na bazie któregoś z wymienionych gatunków. Wspiera się to wszystko o opracowany przez Spendora cokół stabilizujący, mający nóżki zakończone regulowanymi kolcami, i korzysta z opatentowanego firmowego rozwiązania zwącego się Dynamic Damping, pozwalającego dodatkowo tłumić drgania. Całość waży dwa razy po 21 kg i kosztuje 17 490 PLN.