O luksusie część I

Zasmakować luksusu, czyli wydać kolejne dwa miliony dolców…

   Najboleśniejszy wymiar ma to na arenie międzynarodowej. Doskonale pamiętam jak w moich czasach szkolnych, a więc niestety dość dawno już temu, lansowana była wizja rozkwitu krajów kolonialnych i postkolonialnych zaraz po usunięciu z nich kolonizatorów i zaprowadzeniu własnych porządków. Od Algierii po RPA Afryka miała stać się krainą mlekiem i miodem płynącą, podobnie jak Indochiny czy Ameryka Łacińska. Oczywiście ZSRR, jako jedyny godny spadkobierca Rewolucji Francuskiej, miał pełnić w tym procesie rolę wiodącą i sam być rajem na ziemi, a inne demoludy pospołu z nim. Co z tego wyszło, widać czarno na białym, albo biało na czarnym – jak kto tam w kwestiach kolorystycznych sobie woli. Czarna Afryka nie przypomina dziś białej Europy, mimo iż kolonizatorów dawno tam nie ma,  za to biała Europa zaczyna coraz bardziej przypominać czarną Afrykę. I wcale nie dlatego, że zamieszkuje ją coraz więcej czarnych imigrantów. To nowe stosunki międzyludzkie czynią ją coraz czarniejszą.

Nie, wcale nie twierdzę, że kiedyś wyzysku, podłości i draństwa nie było, albo że było go mniej. Chcę tylko powiedzieć, że kiedyś draństwo było draństwem, a wyzysk wyzyskiem, ponieważ obowiązująca ideologia tak je zaszeregowywała, podczas gdy teraz draństwo coraz częściej zaczyna uchodzić za normę, wyzysk nazywa się przedsiębiorczością albo dziejową koniecznością, a opór przeciw temu zyskuje miano kołtuństwa, zacofania i postaw roszczeniowych. W ramach wyzwolenia od rzekomego ucisku, nazywanego kiedyś przyzwoitością, penisy latają po ekranach w biały dzień, by dzieci mogły się do woli napatrzyć co pan może wyprawiać z panią, pederaści i transwestyci paradują głównymi ulicami z piórami w tyłkach, bo tak podobno jest słuszniej, weselej i kolorowiej, a jednocześnie groszowe renty  wypłacane są z całą bezwstydnością, bez oglądania się na to czy ktoś może z nich wyżyć. Lichwa kwitnie na niespotykaną skalę, całe tłumy pracują za nędzne wynagrodzenia bez składki emerytalnej i ubezpieczenia zdrowotnego, a bezczelne bydlaki zarabiające krocie gardłują po telewizjach, że tak trzeba, bo koszty pracy muszą być niskie. Oczywiście nie ich, tylko wasze. Jednocześnie hierarchowie poszczególnych kościołów stoją rozstawieni po kątach z podwiniętymi ogonami, ponieważ zdaniem mediów są niemodni i przestarzali, a bycie niemodnym jest teraz opresją dużo cięższą od bycia nieprzyzwoitym. Na dodatek niektórzy z nich sami poszli na lep wyzysku, bogactwa i zbydlęcenia, tak więc jako autorytety moralne nic do powiedzenia nie mają. Panuje moda na dziką walkę o luksus, w porównaniu z którą stosunki wewnętrzne wilczego stada są przejawem wysokiej kultury społecznej. A wszystko to elegancko, za parawanem, bo przecież „gentelmani o pieniądzach nie rozmawiają”. Jasne, nie rozmawiają. Bo by się wstydu musieli najeść. Poza tym czy warto dyskutować o biedzie i bogactwie? Czy nie lepiej oglądać w telewizji serial z paniami popijającymi kawę i deliberującymi o tym, że ten z tą a ta z tamtym? Albo śledzić losy kolejnej zagubionej dziewczynki, piłkarski mecz, czy internetową pornografię? Obywatelu, zajmij się sobą. Skup się na swojej puszce piwa i daj innym spokojnie sączyć Château Lafite-Rothschild. Twoją jedyną rewolucją pozostają małżeństwa homoseksualistów i lesbijek. To jedyne czego do pełni wolności i całkowitego szczęścia jeszcze ci brakowało. Mądrzejsi od ciebie o tym zadecydowali, a oni wiedzą lepiej. Gdybyś zaś miał co do tego wątpliwości, policja może ci to wytłumaczyć dokładniej. A jak powszechnie wiadomo, policja od zawsze stała na straży postępu…

Mówiąc bardziej ogólnie, na naszych oczach przeistacza się system wartości. Pokraczny zaiste to widok, gdy z jednej strony niby to jeszcze honoruje się dawne wyznaczniki i ideały, nawołując do przyzwoitości, sprawiedliwości i pomocy wzajemnej, podczas gdy jednocześnie w imię jakiejś całkowicie mgławicowej ale absolutnie priorytetowej dziejowej konieczności ekonomicznej zmienia się stosunki społeczne i regulacje prawne w sposób wartościom tym jawnie urągający. Lekarstwem na taką dychotomię mają być akcje propagandowe w rodzaju Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, pozorujące faktycznie nieistniejący solidaryzm społeczny oraz powtarzanie w kółko przy każdej okazji, że jest fajnie. Jak słyszę słowo „fajnie”, dostaję mdłości. Trzeba przy tym pamiętać, że honorowanie dawnych wartości nie jest bynajmniej jakimś ukłonem w ich stronę. Chodzi jedynie o zachowanie spokoju społecznego i statusów majątkowych. Rabowanie pod postacią głodowych pensji za ciężką pracę jest zgodne z prawem a nawet fajne, bo ci co to umieją to przecież fajni faceci i facetki. Natomiast absolutnie wykluczona jest zmiana tego stanu rzeczy. To byłoby barbarzyństwo i jaskrawe naruszenie prawa. Bo własność jest święta. Prawda, sprawiedliwość, przyzwoitość czy pomoc potrzebującym święte nie są. Święta jest nasza własność i święte nasze prawo do nabijania innych w butelkę.