Recenzja: Mytek Digital Stereo192-DSD DAC

Brzmienie

Nie tu ma miejsca na bzdury

   Urządzenie przyjechało zdaje się od innego recenzenta, który ustawił wprawdzie najwyższe próbkowanie, ale go w pełni nie uaktywnił poprzez wybór funkcji »Internal Sync« i w efekcie prawdopodobnie nie usłyszał co Mytek potrafi naprawdę. Ale już w tym niepełnym ustawieniu pokazał on świetną klasę, co było poznać od razu po jednej tylko rzeczy. Tą rzeczą były słuchawki Audio-Technica ATH-W5000. Przywykłem do tego by prawie ich nie używać, bo prawie zawsze grają jak zepsute. Słychać tylko straszną ilość szczegółów i tułający się po komorze rezonansowej pogłos, co razem nie stanowi muzyki nawet przy dużej dozie audiofilskiego liberalizmu i gotowości brania wszystkiego za dobrą monetę. Tymczasem tutaj przejawiła się sytuacja diametralnie odmienna. Owszem, faktem jest, że Audio-Technica gra bardzo dobrze z paroma innymi wzmacniaczami i już niedrogi Shiit Lyr potrafi ją napędzać pierwsza klasa, ale tutaj, z Mytekiem, pokazała jak wiele jest warta i jak umie uciekać konkurencji nawet tej z wysokiego przedziału cenowego, o niższym nie wspominając. Leciwy japoński flagowiec, mający najlepsze lata i swoje pięć minut dawno za sobą, zaiskrzył muzycznym blaskiem, wprawiając konkurencję w zakłopotanie. Dokładność z jaką obrazował zawartość marnych czy najwyżej przeciętnych plików z You Tube okazała się zaskakująca i godna podziwu. Nie tylko imponująca była ilość szczegółów, lecz także cała akustyka – i co najważniejsze, wszystko to było pospołu muzyką a nie tylko pokazem slajdów o wysokiej rozdzielczości. Obraz ożył, stał się dźwiękową przygodą, popłynął, poniósł słuchacza i wrzucił go w muzyczną akcję, a nie tylko pozostawił na zewnątrz i kazał obserwować, co też się tutaj z dźwiękiem wyprawia.

Mytek już się pali do pracy

W tym kontekście można by nawet wymyślić specjalne oznakowanie, specjalną naklejkę na słuchawkowe wzmacniacze z napisem Audio-Technica W5000 approved, i bardzo niewiele z nich by taką otrzymało, a gdyby jeszcze zrobić drugą z napisem Audio-Technica W5000 fully approved, to naprawdę mało zostałoby kandydatów. Ale Mytek otrzymałby taką bez problemu, a tak naprawdę już ją właśnie otrzymał. Jednocześnie wyjaśnia to dlaczego japońscy inżynierowie od Audio-Techniki nie śpieszą się ze sporządzeniem dla W5000 następcy, a limitowany ilościowo model jubileuszowy ATH-W3000ANV był raczej krokiem w bok niż naprzód. Gdyby tak jeszcze ten bas miała W5000 bardziej obfity… Podejrzewam, że podobnie jak w przypadku AKG K1000 jest to do zrobienia innym kablem, ale wracajmy do przedmiotu recenzji.

Z komputerem

   Sięgnąłem po Fear of the Dark Iron Maiden i trzy pary słuchawek. Oczywiście Audio-Technicę, a także Ultrasony Signature Pro i Beyerdynamic T90. Sięgnąłem po ten Fear, bo mi się zwyczajnie nie chciało szukać czego innego – i w sumie co za różnica ten utwór czy tamten, ważne w tym wypadku by był rockowy – a po te a nie inne słuchawki, bo były najlepszymi jakie miałem w tym momencie pod ręką. (Potem dojechały jeszcze Denony.)

Pojawiły się trzy prezentacje, dość a nawet więcej niż dość odmienne. Zacznijmy od W5000. To dla niej sięgnąłem po hard rocka, bo go najbardziej te słuchawki nie lubią i dzięki temu najlepiej z nim można ocenić jak w danym układzie grają. Scenę miały W5000 największą i najgłębszą, z najdalszym pierwszym planem. Sam dźwięk ciążył w stronę sopranów i strzelał bardzo wysoko, ale rytm perkusyjny wybijał się wyraźnie. Jak zawsze u nich rysował się silny pogłos i wyjątkowa rozdzielczość. A całość, pomimo definitywnie hard rockowego charakteru, była jak najbardziej do słuchania, co w przypadku W5000 i hard rocka nie jest częstą koincydencją.

Jakby w kontrapunkcie Ultrasony stawiały pierwszy plan bardzo blisko i akcentowały dół zamiast góry, choć szczegółowość miały identyczną lub tylko minimalnie słabszą, czy może raczej należałoby powiedzieć – mniej zaakcentowaną. Trochę jednak całościowy obraz pośród tej bliżej toczącej się muzycznej akcji ulegał zlaniu i separacja nie była tak dobra, podobnie jak przegląd sceny.

Audio-Techica zdecydowanie nie mogła narzekać na niedobór szczegółów

Z kolei T90 były wyraźnie pośrednie. Pierwszy plan miały raczej dalszy niż bliższy, a scenę dużą, jednak nie kładły tak jak Audio-Technica nacisku na soprany, choć też ich u nich nie brakowało. Akcent kładły jednak na pulsację. Bas mniej był niż u Ultrasonów zwalisty, a za to wyraźniej na tle pozostałej muzyki pulsował, zaznaczając się nieco wyraźniej niż u Audio-Techniki, właśnie na zasadzie wspomnianego pulsu, który był dźwiękiem prowadzącym. Jednocześnie prezentacje Ultrasonów i Beyerdynamiców w sensie całościowej formy były bardziej zwyczajne, tak jakby pójść sobie na spacer, a ta Audio-Techniki bardziej tajemnicza i mistyczna niczym zorza polarna.