Recenzja: Beyerdynamic T1

Wrażenia odsłuchowe

  Zacznijmy od tego, że słuchawki mają konstrukcję półotwartą. Powinna zatem teoretycznie rzecz biorąc ograniczać nieco ich możliwość budowania dużej, otwartej sceny, aczkolwiek przykłady całkowicie zamkniętych Sony MDR-R10 i Audio-Techniki ATH-W5000 dowodzą, że wcale tak być nie musi. Sony wprawdzie osobiście nie słyszałem, ale opinia o ich wspaniałej scenie jest jednozgodna, a Audio-Technikę posiadam i nie mam wątpliwości, że jej scena jest obszarowo wybitna.
Ze swej strony pod względem wielkości scenicznej T1 jednak nieco rozczarowują, nie nawiązując do tamtych spektakularnych osiągnięć.
Ich scena nie jest mała, ale też i nie wielka. Może trochę większa od średniej powierzchni słuchawkowego metrażu i potrafiąca powędrować z dźwiękiem czasami naprawdę daleko, wszakże bliżej jej pod tym względem do flagowych Ultrasonów niż Sennheiserów HD 800 czy AKG K701.
O takiej scenie mówi się często na pociechę, że jest koherentna. I faktycznie, ta taka jest. Bardzo wyraźnie odgięte od osi głowy przetworniki okazują się formować obraz muzyczny dużo bardziej na wprost słuchającego niż ma to miejsce zazwyczaj i tworzą widok o niepowszedniej spójności. Pod względem głębokości i koherencji nawet także odgięte HD 800 i W5000 pozostają wyraźnie w tyle. Jest to zatem scena – aczkolwiek mniejsza – idąca podobnie w głąb co scena z AKG K1000 i jednocześnie głębsza niż także ukierunkowane ku przodowi sceny z obu szczytowych Ultrasonów – E8 i E9. Nie jest zatem źle, aczkolwiek jak dla mnie ta z HD 800, mimo iż cokolwiek rozrzucona na boki, jest jednak co najmniej o klasę lepsza.
Co w zamian?
W zamian powinno być to co producent tak reklamował, czyli dźwięk niebywale mocny, pozbawiony zniekształceń, swobodny, szczegółowy, nasycony powietrzem oraz detalami. Szczęściem lubiących słuchawki, a przede wszystkim szczęściem samej firmy Bayerdynamic, ten dźwięk rzeczywiście taki jest.

Powiem co następuje: takiego dźwięku jeszcze nie słyszeliście. Owszem, były już podobne, zwłaszcza Staksa 4040 i Ultrasonów E8, ale takiej szybkości narastania i propagacji fal dźwiękowych nie dane Wam było słyszeć. Te same utwory na T1 wydają się krótsze niemal o połowę. Powie ktoś – bzdura! Przecież licznik czasu na odtwarzaczu zawsze pokaże to samo. Rzeczywiście, pokaże, ale tu nie chodzi o czas wirowania płyty tylko sumaryczną długość zawartych na niej wybrzmień, a te same dźwięki ciągnące się i ścielące niczym dym na takiej dla przykładu Audio-Technice, Beyerdynamic T1 skraca bardzo wydatnie. W efekcie muzyczny obraz staje się bardzo czytelny, wyrazisty no i przede wszystkim piekielnie szybko się zmieniający.
Napisałem w pierwszej recenzji HD 800, że swym uprzestrzenniającym stylem spowolniają muzykę, dzięki czemu powolne, zamyślone utwory stają się na nich jeszcze bardziej refleksyjne. Później okazało się, że wraz z wygrzewaniem HD 800 nabierają jednak prędkości, a kiedy połączyć je z bardzo dynamicznym źródłem, stają się wcale szybkie. W tym sensie Beyerdynamic T1 jest jednak przeciwieństwem swojego konkurenta, bo u niego szybkość jest naturalną dominantą, a nie trudną do zaszczepienia właściwością zapożyczoną od systemu. Nie jest jednak tak, że te dwa flagowce nie mają punktów wspólnych. Mają je jak najbardziej, a w pierwszym rzędzie wspaniałą czystość dźwięku i wybitną szczegółowość. Łączy je także trafność uchwycenia całej tonacji, choć pod tym względem T1 wydają mi się odrobinę lepsze. To słuchawki grające dźwiękiem z natury jasnym, jasnym wszelako w tym sensie, że po prostu nie przyciemnionym. Nie łączy się to na szczęście z żadnym zubożeniem bogactwa kolorystycznego i głębi brzmieniowej. Oto więc kolejne punkty styczne z HD 800; dźwięk jest nadzwyczaj barwny i głęboki.
Poza formatem sceny są jednak i inne przeciwieństwa. Przede wszystkim górne rejestry są w T1 bardziej otwarte, a także przyrządzone i podane z większą maestrią. Może wynika to z ich szybkości, a może z braku dodanego echa, w każdym razie wydają się piękniejsze. Najpiękniejsze obok tych z Orfeusza i K1000.
Co do reprodukcji średnicy i oddania ludzkich głosów, moim zdaniem jest remis, choć są to dwie zupełnie różne średnice i dwa zupełnie różne podejścia do ludzkiego głosu. To oczywiste następstwo wyrażania wszystkiego przez HD 800 w aurze pogłosowej, a przez T1 w otoczeniu szybko zmieniającej się dźwiękowej scenerii. Mimo tych różnic jedne i drugie brane z osobna wydają się brzmieć bardzo naturalnie, z łatwością stwarzając miraż obcowania z żywą muzyką i żywymi wykonawcami.
Różnica zaznacza się też na obszarze niskich częstotliwości. Tu jednak HD 800, choć trochę bardziej od T1 w bas zaopatrzone, także nie epatują słuchacza jakąś nadzwyczajną ilością najniższych rejestrów i głębią w nie zejścia. Prawdziwy kontrast dla T1 stanowi na tym odcinku nowy flagowiec Grado – PS-1000. Kwantum przydanego mu basu jest wręcz wstrząsające, tworząc obrazy nacechowane potęgą i mocą, a jednocześnie spowite wszechobecnym niemal basowym łoskotem. Tymczasem T1 niczego w tym zakresie nie wyróżniają.
Podkreślmy – nie one się nie wyróżniają, tylko one nie wyróżniają niczego – bo to nie jest to samo. Traktują bas jako nie wymagający żadnego specjalnego podejścia fragment spektrum, tak samo jak cała reszta wyróżniający się u nich szybkością i czytelnością obrazu. Wydawać by się przeto mogło, że dla miłośników rockowego grania i nisko wibrujących syntezatorów muzyki elektronicznej są to słuchawki stracone. Tymczasem nic podobnego. Bo oto w rockowej muzyce nie liczy się jedynie fizjologiczny huk bębnów, a powiem nawet, że on wcale nie jest tam najważniejszy. Najważniejszy jest drajw. A takiego drajwu jaki mają T1 nie mają żadne inne słuchawki.
By się o tym przekonać puściłem płytę „Pulse” Pink Floyd i możecie mi wierzyć albo nie, ale słuchanie jej na T1 stanowi przeżycie jedyne w swoim rodzaju. To zdumiewające połączenie czystości, energii i piękna. Nasycenie medium powietrzem jest zaiste fascynujące, a cała muzyka staje się jakby falującą przed wami ścianą o hipnotycznych właściwościach. Żadnych przymgleń, żadnego ściemniania, żadnych przeciągniętych fraz. Wszystko widoczne jest jak na dłoni a zarazem nie odczuwa się nawet śladu zmęczenia dosłownością – jakimiś zbyt poszarpanymi sopranami, przeostrzonymi krawędziami czy naporem zbytecznie akcentowanych szczegółów. Ta muzyka jest jak holograficzny ekran o nie stwarzającej żadnych fizjologicznych ograniczeń rozdzielczości; trójwymiarowy, barwny, nasycony i czytelny, akcja na którym rozgrywa się z oszałamiającą prędkością.