Recenzja: Sugden Masterclass HA-4

Odsłuch

Ale jak to pojedyncze? Przecież to podobno jest konstrukcja w pełni zbalansowana? Dziwne…

   Ci, co utrzymują z firmą Sugden bliższą zażyłość, donieśli na światowych forach, że przy konstruowaniu swoich słuchawkowych wzmacniaczy posługuje się ona jako referencją słuchawkami Grado, a w przypadku Sugdena Masterclass HA-4 były to Grado GS1000i. Nie dysponuję tymi słuchawkami od ręki, tak więc być może uda się je zdobyć w trakcie pisania, a na razie sprawdzimy jak spisuje się Sugden z tymi mniej dla siebie referencyjnymi.

Początek jak zwykle będzie przy komputerze, najczęstszej obecnie lokalizacji słuchawek, a wraz z tym do akcji musi wkroczyć przetwornik, czyli w naszym przypadku Mytek Manhattan i Phasemation HD-192A.

Z Mytekiem Manhattan

O Myteku napiszę niewiele, bo na rozpisywanie się przyjdzie czas w jego własnej recenzji, ale niejako awansem wspomnę, że jest to przetwornik nie tylko wielkogabarytowy, wielkości standardowego klocka, ale także wielkiego muzycznego ducha. Gra jak piorun, a słuchałem go na początek wraz z Sugdenem poprzez słuchawki Audeze LCD-XC, bo takiego zestawienia używa ostatnimi czasy Karol, ogromnie je sobie ceniąc. Dokooptowałem do tego towarzystwa Audeze LCD-3 i Sennheisery HD 800, by porównanie stanowiło jakiś przekrój, a nie samotny biały żagiel, co pośród morza w dal znika. No i do dzieła.

Kawał to w sumie był sprzętu, ale ceny dobrze pasujące, chociaż na pewno można Sugdena parować także z tańszymi przetwornikami. Manhattan z Sugdenem zostali w tym wypadku pieczołowicie zestrojeni doborem okablowania pod kątem odsłuchu LCD-XC, tak więc nie mogło zaskakiwać, że z tymi słuchawkami najbardziej było spektakularnie. Polegało to na trzech głównie cechach: najlepszej dynamice, najbardziej efektownym, połyskliwym dźwięku, a nade wszystko na najlepszej holografii.

No nic, zostawmy ten temat. Teraz podziwiamy tylny panel, a już za chwilę wnętrzności naszego Angielskiego pacjenta.

Z niejaką konsternacją zmuszony jestem napisać, że słuchawki te od czasu recenzji wyraźnie poprawiły brzmienie, wyrównując sposób grania i osadzając je na nieznacznie ale wyczuwalnie niższej tonacji. A to właśnie podniesiona tonacja była ich główną przywarą, tak więc musiała nastąpić poprawa. Wciąż jednak soprany wyjątkowo mocno ciągną do góry, co dzieje się teraz przy większej satysfakcji słuchającego. Tego rodzaju aktywność sopranowa przyczynia się bowiem do postrzegania całości jako bardziej realistycznej, a problemem jest wyłącznie znalezienie stanu równowagi pomiędzy nią a resztą pasma, tak by nie stało się zbyt krzykliwie. Na etapie recenzji krzykliwość ta nieznacznie jeszcze przeszkadzała, ale po kolejnych kilkuset godzinach grania jest już nieobecna i zastąpiona przez silny związek emocjonalny słuchającego z przekazem. Bardzo naprawdę spektakularnie te LCD-XC teraz wypadły, dając jednocześnie dość bliski pierwszy plan, wyjątkowo głęboką scenę, popis dynamiki, popis rozdzielczości i całościowo pięknie lśniący, strzelający sopranami i grzmiący basem obraz. Nie gorsza od dynamiki była szybkość, a całość trafiała najpierw do serca, a stamtąd prosto do kieszeni. I ani się obejrzysz, a jużeś portfel opróżnił. Nikogo nie namawiam, żeby była jasność, a już na pewno nie bez wcześniejszego odsłuchowego sprawdzenia, ale gdyby ktoś takie coś kupił, na pewno mógłby spraszać znajomych i się przed nimi chwalić.

Przy okazji jedna uwaga. Karol twierdzi, że choć to może tylko przypadkowa koincydencja, LCD-XC bardzo wyraźnie otworzyły holografię po uruchomieniu w Myteku próbkowania 384 kHz. Niezależnie jednak od samej genezy, holografia i wielkość sceny uległy od czasu recenzji diametralnej poprawie i stały się niewątpliwie lepsze nawet niż u HD 800, co naprawdę robi wrażenie. Dorzucę jeszcze uwagę zaczerpniętą od dystrybutora, według którego niektóre egzemplarza słuchawek Audeze grają świetnie prosto z pudełka, a inne wymagają wieluset godzin wygrzewania – i nikt nie ma pojęcia, dlaczego tak się dzieje.

Wzięte jako drugie do porównania Audeze LCD-3 zagrały niżej tonacyjnie, mniej połyskliwie i na mniejszej scenie o znacznie bliższym pierwszym planie. Trochę za matowo na tle zamkniętego poprzednika i bez tych opisanych w ich własnej recenzji wyjątkowych przymiotów; a więc całkiem na odwrót, bo przecież na etapie swojej LCD-XC grały wyraźnie gorzej, a one wyraźnie lepiej. Trzeba więc będzie nad nimi solidnie popracować, bo na przykładzie LCD-XC widać, że słuchawki Audeze potrzebują mnóstwa godzin wygrzewania. Może u innych nie, ale u mnie na pewno.

Mniej spektakularnie od LCD-XC wypadły też Sennheisery HD 800, choć u nich tonacja była najbardziej poprawna, a soprany także wydatne, aczkolwiek nie tak bardzo. Lepszą, a w każdym razie dużo bardziej widoczną miały akustykę, ale nie tej miary holografię, nie taki połysk, nie taką też dynamikę i nie aż tej miary drajw ani bezpośredniość. Kazały się słuchać z uznaniem, jednak bez aż takiego zaangażowania.