Recenzja: Studio 16 Hz Minas Anor IIIs 2,5R

   Studio 16 Hz to, jak na nasze krajowe uwarunkowania, firma ze sporym dorobkiem. Powstała w 1996 roku, a więc w przyszłym obchodzić będzie 20-lecie; a podczas tych dwudziestu lat stała się dobrze rozpoznawalna oraz ma licznych fanów. Pod względem oferty celuje w coś, co możemy nazwać dobrym środkiem; to znaczy ani nie szaleje z cenami – nie napinając się na jakieś ekstrema – ani nie oferuje taniej masówki. Kolumny od Studio 16 Hz grać mają bardzo dobrze, a jednocześnie relatywnie mało kosztować, zatem maksymalizm jest tu odniesiony do relacji jakość-cena.

Firma działa na Śląsku i jak wiele tego typu przedsięwzięć wystartowała przez pączkowanie, to znaczy produkcja głośników była początkowo jej działalnością poboczną, a dopiero z czasem stała się tą najważniejszą, jedyną. W sumie to dobry prognostyk, oznacza bowiem, że jej głośnikowe produkty, tworzone bez specjalnego zadęcia, okazały się udane i zdołały pozyskać rynek, a to świadczy o talencie konstruktora.

Że produkty wychodzące ze Studia 16 Hertz są wysokiej jakości, o tym nie muszę nikogo przekonywać, jako że firma od lat prezentuje swe dokonania na warszawskim Audio Show – i to nie tylko we pokoju własnym, ale też użyczając głośników wytwórcom elektroniki; chętnie promującym się w ich towarzystwie. A zatem nic do ukrycia – przeciwnie – frontem do klienta, i to frontem szerokim.

Przyznam bez bicia, że tych 16 Hz uważniej słuchałem tyko na ostatnim AS, gdzie grały w niewielkiej sali napędzane przez wzmacniacz lampowy Cayina (ale nie ten z niedawnej recenzji) – i grało to bardzo zachęcająco, czemu dałem wyraz. Teraz nadeszła zaś pora, by jeden z projektów Studia wziąć u siebie pod lupę – więc zaczynajmy, bo co jak co, ale niedrogie głośniki wysokiej jakości, to towar bardzo poszukiwany.

Budowa

   Recenzowane Minas Anor IIIs są trzecie od góry (po Credo II i Aries) w ofercie swojego producenta. Konstrukcję mają dwu i pół drożną, gdzie dwa głośniki średnio-niskotonowe okalają wysokotonowy, pracując w sprzężeniu i obejmując zakresem wszystko co rozbrzmiewa poniżej 2,5 kHz, przy czym dolny jest odcięty na wysokości 250 Hz i ma stromiznę zbocza 6 dB na oktawę, a górny sięga tych 2,5 kHz z nachyleniem 12 dB. Głośniki te to  ScanSpeak 18W8522G01; robione wyłącznie na zamówienie, mające membranę celulozową, aluminiowe kosze, calową cewkę i jedenastocentymetrowe magnesy. Wysokotonowiec to z kolei 28-milimetrowy Morel Classic CAT 298, z jedwabną kopułką i zawieszeniem w cieczy magnetycznej, znanym z głośników wysokotonowych Spendora, u których okazało się sprawdzać rewelacyjnie. Ulokowano go dokładnie w centrum  pomiędzy głośnikami średniotonowymi, a chwali się, podobnie jak i one, wysoką jakością i dużymi możliwościami. Zwrotnicę zrealizowano na osobnych płytkach dla każdej z sekcji i oparto o kondensatory Audyn Cap MKP od niemieckiego Intertechnika.

Podpinać się możemy w Minas Anor IIIs poprzez dwa komplety przyłączy, ulokowanych w małych wnękach, tak więc możliwe jest napędzanie w bi-wiringu i bi-ampingu. Producent instaluje zwory w postaci metalowych, złoconych płytek – i one podczas odsłuchów zostały użyte – ale można oczywiście używać własnych. Całość stoi na kolcach i ma metr wysokości, a dodatkowym akcentem, względem trzech usytuowanych u góry głośników, jest położony blisko podstawy przedni bass-reflex; jedyny w całej konstrukcji, tak więc żaden dźwięk nie idzie bezpośrednio do tyłu, co umożliwia stawianie blisko pod ścianą.

Krawędzie pionowe zostały leciutko sfazowane, a przednia witryna z głośnikami lekko odchylona ku tyłowi. W sumie forma jest prosta, ale nie całkowicie, tylko ze spokojną stylizacją, a głośniki rozstawiono symetrycznie, w sposób przyjemny dla oka.

Pasmo przenoszenia obejmuje 30 – 25000 Hz (+/-3 dB), impedancja jest 4-ohmowa, a skuteczność wynosi 90 dB. Producent zaleca wzmacniacze o mocy 15 – 200 W, podczas gdy same głośniki są w stanie oddać maksymalnie 200 W mocy muzycznej. Konstrukcja obudowy to grube płyty MFD z dodatkowymi w środku wręgami wieńców wzmacniających, co przekłada się na dużą sztywność i wagę, skutecznie uzupełniając wysokiej jakości głośniki i solidnie wykonaną zwrotnicę. W sumie zrobiono więc dużo, by obietnicy dobrego stosunku jakości do ceny stało się zadość, co w połączeniu z miłymi wspomnieniami z Audio Show i ładnym wyglądem stanowi mocną odsłuchową zachętę.

Na testy przyjechały Minas Anor przyodziane w biel fortepianową – najmodniejsze teraz wykończenie – a możliwych jest też kilka wzorów oklein drewnianych, łatwych w dopasowaniu do stolarki meblowej. W tej bieli same głośniki, impregnowane na wiśniowy, mieniący się brąz z czarnym pierścieniem zawieszenia, stanowią ładny kontrast, a jednocześnie dobrze pasują do kolorystyki alternatywnych wykończeń drewnianych.

Staropolskim zwyczajem gościom należy się co najlepsze, tak więc ugościć postanowiłem te Stucio 16 Hz godnie i postawiłem na audiofilski stół wszystko co najlepszego miałem. Przedwzmacniacz Twin-Head z końcówką Crofta spięte Sulkiem Audio, a odtwarzacz Accuphase z przedwzmacniaczem równie wybitnym Acoustic Zen Absolute Cooper. Dołączył do tego głośnikowy Entreq Discover – dobrze pasujący ceną i brzmieniem, co o tyle pozostaje w jego przypadku nietrudne, że niemal do wszystkiego pasuje. Kolumny wylądowały nie tylko na swoich kolcach, ale także na marmurowych postumentach, dźwigając z kolei na sobie entreqowe myszy o dumnie nastroszonych wąsikach. Do kompletu odtwarzacz stał na platformie Rogoz Audio, bo jak niedawno pisałem, takie stanie niebywale mu służy, a całość elektroniki rozlokowano na stoliku Power-base, uzupełnianym przez podstawki SolidTecha. Wszystko to prądowo wspierał kondycjoner Entreq Powerus Gemini, a odczekawszy aż lampy nabiorą emisji i temperatury, wyruszyłem z muzyką.

Odsłuch

   Zacznijmy od ustawienia głośników w sensie lokalizacji, a nie jest ono banalne. Studio 16 Hz Minas Anor IIIs nie należą do tych, które stawiać możemy gdzie popadnie, a przynajmniej nie w sensie, że jest im wszystko jedno. Stawiane byle gdzie i bez zwracania uwagi na stopień odgięcia, grają wprawdzie zawsze na przyzwoitym poziomie, jednak dla uzyskania optimum wymagają poświęcenia sporej uwagi. Tu wyznacznikami są głębia sceny oraz stereofonia, gdyż sama jakość dźwięków nie nastręcza trudności. Jest dobrze związana z samymi głośnikami i w niewielkim tylko stopniu zależy od lokalizacji. Co innego stereofonia i scena. Te są wymagające i trzeba cierpliwie ich szukać. Pomimo wyjątkowo dobrej akustyki pokoju odsłuchowego w efekcie trochę się najeździłem, suwając tymi postumentami przenoszącymi kolumny. Ostatecznie wyszło na to, że dobrze grają odgięte wprost na słuchacza, w miejscu z grubsza tym samym co wszyscy inni, czyli jakieś półtora metra od ściany tylnej, ale na stosunkowo wąskiej bazie, ponieważ szeroko rozstawione gubią stereofonię.

Aczkolwiek tego nie sprawdzałem (o ile nie liczyć sesji na Audio Show), mogę w tej sytuacji raczej bez większego ryzyka napisać, iż Minas Anor IIIs dobrze sprawdzą się w niewielkim pomieszczeniu, za czym przemawia zarówno ta wąska baza, jak i brak tylnych bass-reflexów.

Dodatkowo w ich graniu nie pojawia się tendencja do wypełniania muzyką całej powierzchni pomieszczenia odsłuchowego, ani niesienia dźwięku ku słuchaczowi, a także nie są silnie uwarunkowane odbiciami bocznymi i tylnymi – tak więc duży pokój i dobra akustyka tracą nieco na znaczeniu. Ustawione dość blisko siebie i mając słuchacza niezbyt daleko, tak z grubsza na bazie trójkąta równobocznego albo nieznacznie dalej, roztaczają dźwiękowy pejzaż, do którego słuchacz ten nie należy, tylko mu się przygląda. Dźwięk niewiele wychodzi przed linię głośników, a na ile sięga poza nie, to zależy w stopniu zasadniczym od samego utworu. Akurat tak się złożyło, że na początku trafiły mi się takie nie budujące głębokiej sceny, co spowodowało dodatkowe jazdy kolumnami na osi przód-tył w poszukiwaniu tej głębi. I w sumie dobrze się stało, bo dzięki temu ulokowane zostały w kontekście tej głębi optymalnie, a wówczas, kiedy w napędzie wylądowała nareszcie płyta dużą głębię dająca, zrobił się z tego prawdziwy teatr.

Słowo „teatr” do głośników Studio 16 Hz Minas Anor IIIs pasuje szczególnie dobrze i nasunęło mi się od pierwszej chwili słuchania. Teatr, czyli coś niepowszedniego, dającego w sensie postrzegania i emocji inny świat od codziennych doznań. Oczywiście sama muzyka, jako działalność inspirująca i emocjonalnie zawsze w którąś stronę ukierunkowana (przynajmniej w intencji), jest na budowanie takiego teatru z samej swojej natury nastawiona, ale kiedy słuchamy samochodowego radia (mimo, że sam mam wyjątkowo dobre), albo koncertu z głośników telewizora a nie kina domowego, żadna teatralna magia się nie pojawia. To są wydarzenia pospolite – i nawet jeśli sama muzyka jest porywająca, to rozgrywają się tylko w naszym wewnętrznym przeżyciu, a nie na zewnątrz, jako widowisko. Ta teatralizacja – czy mówiąc ogólniej – wizualizacja odbioru muzyki; nieobecna zupełnie lub tylko szczątkowo, gdy mamy do czynienia ze słabą prezentacją, jest bardzo dobrym kluczem oceny systemów audio. Nie chodzi w tym o samą poprawność brzmienia ani jakość poszczególnych dźwięków, bo system grać może bardzo poprawnie, a mimo to widowiska nie ma. Nawet bardzo dobre w sensie technologii odtwórczej samego dźwięku zestawy, potrafią oferować muzykę postrzeganą jako trywialna. Z kolei idąc w stronę przeciwną, systemy nastawione na teatralizację dawać spektakl tak technicznie skopany, że człowiek automatycznie od niego się dystansuje. Natomiast jedną z kluczowych zalet kolumn Minas Anor IIIs jest umiejętność łączenia widowiska z technologią wysokiej jakości dźwięku, co skutkuje wprowadzaniem słuchacza do teatru natychmiast. Tak było na Audio Show i tak – jeszcze o wiele mocniej – u mnie.

Przez chwilę będę się chwalił. No jest coś takiego w tych lampach 45ʼ, że nam sprzedają skondensowaną magię, a kiedy jeszcze źródło jest odpowiednie i kable należyte, to robi się z tego jakościowa studnia tajemnic, w którą od razu wpadasz. Albo właśnie teatr, do którego zostajesz zaciągnięty, a tam światło jest pod emocje dobrane i akustyka inna niż na zewnątrz. I w ogóle wszystko staje się inne, że nawet jak nie chcesz, to i tak to musisz przeżywać. Intensywność tego doznania (pomijając samą muzykę) zależy od klasy systemu, a sposób inscenizacji stanowi wyznacznik stylu. Są inscenizacje wyjątkowo realistyczne, że aż czasem przechodzące w nadnaturalne, na przykład zbyt podostrzone czy szczegółowe, a są też jawnie od początku teatralne, że czuje się jako rzecz oczywistą, iż nie uczestniczymy w naśladownictwie życia, tylko w jego artystycznym przetworzeniu. Ale te drugie, te oferujące przetworzenie, wcale nie muszą być gorsze; tak samo jak teatralne, często wręcz groteskowe, późne filmy Felliniego, nie są gorsze od wcześniejszych, bardziej realistycznych, czy od dzieł klasyków realizmu – Vittoria de Sica i Roberto Rosselliniego.

Głośniki Minas Anor, tak jak grały tu, w stricte lampowym torze, były swoistą mieszanką teatru i realizmu, ale teatralna ich strona brała w pierwszych chwilach górę i momentalnie wciągała widza. Bo one grają w taki sposób, że od razu wchodzisz w ich świat, jako że jest to świat bardzo widza pochłaniający, w pewnej mierze nawet bajkowy. Przyjemnie ciepło łączy się z równie przyjemnym światłem; takim właśnie teatralnym – efektownym i efektowym, podkreślającym plastykę obrazu – a z tego ciepła i światła wyłaniają się niepospolitej urody brzmienia, a zwłaszcza niepowszednio brzmiące głosy, bowiem zakres tonów średnich jest niewątpliwie największą tych głośników zaletą.

Odsłuch cd.

   Bardzo są ich wokale i wszystko co leży w średnim zakresie dopieszczone technicznie, że nie ma się żywcem do czego przyczepić, nawet kiedy próbować. Ani odrobinę za lekkie, ani odrobinę przyciężkie, a jednocześnie ukazane z dużym pietyzmem, a więc po prostu żywe i prawdziwe. W teatralnej inscenizacji i jednocześnie piękne, bo przecież na płytach uwiecznia się tych, co pięknie śpiewają, chociaż niestety nie zawsze, ale to inna sprawa. Sam ograniczyłem się jednak do pięknych głosów z dodatkiem tych po rockowemu i metalowemu ekspresyjnych, pośród których pięknie brzmiących też nie brakuje. W efekcie dostałem dużą porcję wysokiej klasy śpiewu, takiego  naprawdę z wyżyn. To nie było absolutne mistrzostwo, bo te głosy nie emanowały i nie były perfekcyjnie rozpostarte przestrzennie, ale samo brzmienie miały na wysokim poziomie, że niewłaściwie napędzane kolumny za monstrualne pieniądze mogą grać zdecydowanie gorzej, co na ostatnim Audio Show zostało dobitnie udowodnione. Wraz z tą piękną średnicą bardzo dobrze zabrzmiał fortepian; dźwiękiem pełnym, dostojnym i bardzo starannie wypowiedzianym; z pełną skalą harmonii i należytą dźwięcznością. Podziwianie kunsztu pianistów i odróżnianie ich stylu nie nastręczało trudności; a z uwagi na to, że inaczej niż perfekcyjnie podanych wokali i brzmień fortepianowych nie jestem w stanie trawić dłużej niż przez chwilę bez męki, fakt, że tych tutaj prezentacji nie tylko bez męki słuchałem, ale mi się jeszcze naprawdę podobały, jest wystarczająco wymowny.

Trzeba też zauważyć, że fortepian i wokale wypadły tak świetnie, gdyż nieznacznie tylko słabszym od średniego jest u tych Minas Anor zakres tonów wysokich, które są dźwięczne i misterne, a choć nie w sposób perfekcyjny rozpisują się na przestrzeń, to jednak przestrzenne rozciągnięcie się u nich uwidacznia. Jednocześnie brak całkowicie przestrzennego rozpostarcia czyni je wrażliwymi na jakość nagrań, bo takie Raidho czy Avantgarde potrafią radzić sobie doskonale nawet ze starymi, płaskimi i jednocześnie ostrymi nagraniami, pokazując wprawdzie ich słabość, ale nie w sposób męczący. Minas Anor tego nie umieją i u nich płaska ostrość jest właśnie płaska i ostra (w stopniu zależnym od nagrania), a dopiero soprany nagrane poprawnie ukazują jako efektowne i w pięknie muzyki uczestniczące. Nie jest to żadna wada, tylko pewne ograniczenie, za którego brak płaci się zwykle od pięćdziesięciu tysięcy w górę. Natomiast te dobre soprany były u nich naprawdę dobre, znakomicie uzupełniając piękno średniego zakresu.

Stosunkowo najskromniejszy z całego pasma jest u drugich od góry głośników ze Studio 16 Hz bas. Nie słaby, ale taki normalny. Można powiedzieć: nie stanowiący czegoś niezwykłego jak na tę cenę. Z zejściem nie oddającym najniższych zakresów – tak więc bum! stopy perkusyjnej, czy grzmoty elektroniczne, albo orkiestrowych kotłów tylko się zaznaczały, nie stanowiąc elementów popisu – natomiast już werble grały bardzo poprawnie, a niskie tony wiolonczeli pozwalały przeżywać utwory wiolonczelowe bez żadnych narzucających się braków. Zaznaczała się przy tym tendencja do spadku rozdzielczości wraz z obniżaniem pasma, ale nie w jakiś irytujący tylko łagodny sposób. Nic w sumie zaskakującego, bo przecież jakość niskich rejestrów jest bezpośrednio skorelowana ze średnicą membran, o ile nie ma się diamentowych, albo przynajmniej ceramicznych, a te oznaczają drożyznę. Różne są zresztą podejścia do basu; diametralnie nawet różne. Niektórzy nie lubią, gdy zbytnio się uwidacznia, a inni przeciwnie, chcą by był w dużych dawkach i im niższy, tym lepiej. Tak więc głośniki Minas Anor są raczej dla tych pierwszych, co nie chcą by bas mocno się eksponował, miast tego woląc piękno tonów średnich wspieranych sopranowymi i dobrze związane pasmo. I tylko żeby ktoś nie pomyślał, że Minas Anor są jakieś basowo upośledzone. Dają dobrą średnią kolumn posługujących się jak one głośnikami średnio-nisko tonowymi zamiast klasycznych niskotonowych o dużej średnicy i bass-refleksem bez zwężki Venturiego. Wbrew ich nazwie nie usłyszymy szesnastu herców, ale nikt tego w przypadku takich konstrukcji nie może oczekiwać. Na to trzeba wooferów jak z Avantgarde albo od Zeta Zero – a za to słono się płaci.

Natomiast co innego te Minas Anor mogą zaoferować – i jest to coś, co niewątpliwie zwiększa ich teatralny repertuar, dzięki któremu stajemy się mimowolnie uczestnikami muzycznych spektakli. To umiejętności akustyczne. Mają te głośniki podrasowaną akustykę, ale umiejętnie, bez żadnej przesady. W warstwie wokalnej czy solowej instrumentacji nie jest ona zauważalna inaczej niż poprzez nieznaczne pogłębienie brzmienia i słabo wyczuwalny pogłos, tak więc oznacza czystą przyjemność, a także pewien schemat odbiorczy, albowiem wiele osób brak pogłębienia i pewnego dodatku akustyki przyjmuje jako wadę. Przyzwyczajeni do tego, że wszystkie niemal głośniki i słuchawki korzystają z pogłębionych brzmień i pogłosów, by uczynić wszystko ciekawszym i przyjemniejszym, mają niejako to pogłębienie zakodowane i zawsze go szukają, a kiedy nie znajdują, kręcą nosem.

 

 

 

 

Nie chcę tego oceniać, bo w końcu muzyka jest przede wszystkim dla przyjemności, a nie dla jakiejś abstrakcyjnej perfekcji, niemniej pozostaje faktem, że nie jest to pogłębienie naturalne w sensie powszednio życiowym, tylko właśnie teatralnym. To jest dźwięk zrobiony, wspomagany odbiciem, a nie wybrzmiewający w plenerze albo w bliskim kontakcie. No ale nie po to muzykę się grywa w kościołach i specjalnych salach, żeby tego miało nie być. I taki, nie aż kościelny (chyba że poprzez nagranie), ale na pewno teatralny sposób prezentacji, od  Studio 16 Hz Minas Anor IIIs dostajemy. To pogłębione, naturalnie ciepłe, ładnie wycieniowane, plastyczne obrazowo i z dodaniem pogłosu, zwłaszcza przy muzyce elektronicznej bądź symfonicznej, granie. Bez żadnej przesadnej sztuczności, tylko właśnie przyjemnie, tak żeby pojawiła się atmosfera niecodzienności; by muzyka była czymś przenoszącym nas w inny wymiar.

I to się tym głośnikom świetnie udaje. Udaje od pierwszej sekundy. Przenosimy się na widownię muzycznego teatru, a jeśli tylko nagranie jest dobrej jakości, brzmienie wyraźnie będzie nawiązywało do prezentacji high-endowych. Nie chcę wyświechtać tego pojęcia, ale z uwagi na klasą wokali i fortepianu oraz tej efektownej akustyki, muszę do niego nawiązać. W dobrym systemie dostajemy od Minas Anor solidny, profesjonalny teatr – i tylko sama płyta wyznaczy rodzaj spektaklu, a o to już na szczęście możemy zadbać sami.

Podsumowanie

   Rozmawiałem niedawno ze znanym konstruktorem, który obdarzył mnie sentencją, iż nic prostszego, jak zrobić dobrą kolumnę dźwiękową. Stolarza nająć należy, głośników na rynku jest masa, programy do ich zestrajania i projektowania zwrotnic gotowe czekają – toteż tylko pozbierać to w całość i kolumna gotowa. Dlatego jest ich tyle i ciągle przybywa nowych, że nawet w samych nazwach się nie rozeznasz.

Może racja. Faktycznie, kolumn głośnikowych dowolnych cen, wielkości i jakości jest zatrzęsienie. Jednak wyszukanie pośród nich takich naprawdę dobrych, nie jest może czynnością specjalnie trudną, niemniej wymagającą trochę zachodu. Pisałem w przywołanej już parę razy relacji z ostatniego Audio Show, na który się te najróżniejsze kolumny zbiegają, że poziom ogólny stał się wysoki, toteż od pokoju do pokoju dobrze tam grało. Z ważkimi wprawdzie wyjątkami w tę i tę stronę, poziom ogólny prezentował dobrą średnią. Jednak kosztujące osiem tysięcy z kawałkiem Studio 16 Hz Minas Anor IIIs są powyżej tej średniej. Wraz z też polskimi Sounddeco i Pylon Audio oraz litewskimi Audio Solution, norweskim Audionem i włoskim Diapasonem stanowią czołówkę ligi kolumn bardzo dobrej jakości za umiarkowane pieniądze. To pośród ich ofert warto w pierwszej kolejności szukać dobrej klasy głośników podłogowych za mniej niż dziesięć tysięcy. W tej ofercie głośniki Studio 16 Hz Minas Anor IIIs zajmują pozycję niepoślednią, oferując szczególnie piękną średnicę oraz możliwość przeżywania muzyki w stylu zarówno dla słuchacza przyjaznym, jak i czarującym urodą, Przyjaznym z uwagi na ciepło i elegancję brzmienia, a czarującym poprzez pogłębianie dźwięku, fantastyczny średni zakres i spektakularną akustykę. Nie oferują wprawdzie jakości czyniącej nawet słabe nagrania rewelacyjnie brzmiącymi, ale w tej lidze żadne głośniki tego nie oferują. Może jedynie malutkie Zingali, ale one są do innej lokalizacji. Nie są tak skuteczne Minas Anor w budowaniu sceny za głośnikami jak podłogówki Diapasona, ale za to same dźwięk oferują ładniejsze. Pasmo podają wyrównane, bez nadmiernej ekspozycji basu; w czym są z kolei podobne do szkoły brzmieniowej Audio Solution, których twórca jest zdania, że sztucznie eksponowany bas, wyciskany z nie przeznaczonych dla najniższych częstotliwości głośników, brzmi karykaturalnie. Tak więc ktoś poszukujący szczególnych doznań basowych, powinien wspierać się subwooferem, którego użycie przez niektóre firmy wprost bywa zalecane, dając coś w rodzaju etapowego dojścia do pełnowymiarowych głośników trójdrożnych. Ale i bez niego spektakl muzyczny budowany przez Minas Anor powinien zadowolić nawet wybredne gusta. Bowiem zdecydowanej większości z nas nie stać na systemy głośnikowe za dwadzieścia parę tysięcy, a dopiero one zagrać mogą w sposób odczuwalny lepiej, bardziej wszechstronnie. W dobrej jakości torze, zasilane choćby, jak na Audio Show, wzmacniaczem lampowym Cayina, przeniosą nas do muzycznego teatru, w wymiar muzyki kunsztownie i atrakcyjnie podanej. Bo nawet nie tak rozpieszczane jak u mnie, potrafią grać bardzo przekonująco.

 

W punktach:

Zalety

• Piękny średni zakres pasma.
• Bardzo dobrej jakości soprany.
• Przyzwoity, choć nie schodzący w bardzo niskie rejony bas.
• Efektowne, działające na wyobraźnię oświetlenie.
• Żywi, wyjątkowo udanie przedstawieni wokaliści.
• Wspomagająca spektakl akustyka.
• Dobra, przy ustawieniu na wąskiej bazie, stereofonia.
• Głębia sceny, dobrze widoczna w umożliwiających jej ukazanie utworach.
• W efekcie muzyka zawsze staje się widowiskiem.
• Akceptują niewielkie pomieszczenia.
• Można utawiać blisko ściany tylnej.
• Dwie pary gniazd przyłączeniowych.
• Wysokiej klasy głośniki od Morela i ScanSpeaka.
• Staranne wykończenie.
• Wzmocniona obudowa.
• Nie wymagają silnych wzmacniaczy.
• Świetna współpraca z lampowymi.
• Dobry stosunek jakości do ceny.
• Znany i ceniony producent.

Wady i zastrzeżenia

• Wielbiciele potężnego basu powinni je wesprzeć subwooferem.
• O dobrą stereofonię i scenę trzeba się przy ustawianiu postarać.

 

Sprzęt do testu dostarczył producent, firma:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dane techniczne:

• Pasmo przenoszenia: 30 Hz – 25 kHz (+/-3 dB).
• Moc nominalna/muzyczna: 140/200 W.
• Zalecana moc wzmacniacza: 15 – 200 W.
• Impedancja: 4 Ω.
• Efektywność: 90 dB.
• Wymiary:1000 x 205 x 290 mm.
• Waga: 23 kg/szt.
• Cena: okleina drewniana – 8000 PLN; biel fortepianowa – 8700 PLN.

System:

• Źródło: Accuphase DP-700.
• Przedwzmacniacz: ASL Twin-Head Mark III.
• Końcówka mocy: Croft Polestar1.
• Interkonekty: Acoustic Zen Absolute Cooper, Sulek Audio.
• Głośniki: Studio 16 Hz Minas Anor IIIs.
• Kabel głośnikowy: Entreq Discover.
• Kondycjoner: Entreq Powerus Gemini.