Odsłuch: Po kablu

W pełnej okazałości.

   Zacznijmy od kwestii najistotniejszej – słuchawki grać mogą nie tylko bezprzewodowo, ale także przewodowo w trybie wyłączonym lub włączonym. Możemy więc je, jak każde inne, połączyć ze wzmacniaczem kablem i słuchać w trybie pasywnym, albo nacisnąć przycisk na lewej muszli i po dwóch sekundach usłyszeć kobiecy głos: „Power on”, co potwierdzi zielone światełko u góry środkowego przycisku. Najlepiej to jednak potwierdzi zmiana brzmienia. W trybie pasywnym grają znacznie ciszej, dźwiękiem nieco stłumionym, mniej dźwięcznym, trochę nosowym. Kiedyś napisałbym, że takie granie to niech je licho porwie i na tym zakończył sprawę, ale nasłuchałem się w życiu tylu brzmień ekstatycznych, koniecznie chcących słuchacza bogactwem przytłoczyć, że teraz to spokojniejsze, wycofane przestało mnie irytować i odbieram je bardziej jako chęć uspokojenie na zasadzie muzyki obok albo odcinającej. Jednakże w sensie rzetelnej wyceny bez włączenia grają te Sony na poziomie słuchawek za sto parędziesiąt złotych i do takich Grado SR60 brakuje im jakościowego multum. Zaletą jest brak agresji, dość dobre wypełnienie, niezła szybkość i spokojna, melodyjna wokaliza, jednakże wyrażając się po audiofilsku to kocyk, obcięcie, zmulenie. Zmulenie takie dość znośne, dające się słuchać bez każącej natychmiast zrywać z głowy irytacji – i nawet można pokiwać się trochę do taktu, ale żadnych audiofilskich podniet nie należy oczekiwać. W sumie więc tak samo jak kiedy słucha się na przykład koncertu z telewizora. Mój system w samochodzie gra dwie klasy lepiej. Natomiast po włączeniu robi się całkiem inaczej i tu też postanowiłem porównać, ale już bezpośrednio do wspomnianych Grado SR60. I proszę się nie krzywić, że są za czterysta złotych, bo słuchawki za tysiąc pięćset wcale specjalnie lepsze nie są, a bywa nieraz, że gorsze.

Co w porównaniu wyszło na jaw? Sony okazały się pod pewnymi względami lepsze, choć szczerze przyznam, raczej tego nie oczekiwałem. Przede wszystkim grały wyraźniej i w sposób bardziej uporządkowany. Wokale ze sporo lepszą dykcją i zdarzenia na scenie lepiej uporządkowane, z precyzyjniejszą lokacją źródeł i lepiej zaznaczającym się podziałem na poszczególne brzmienia. Nie było już koca, choć oczywiście czystość i przenikliwość nie miary Fostex TH900 ani nawet TH610.

Niewielkie pady okazały się niezwykle pojemne i przyjemne w użytkowaniu.

Niemniej na takich naprawdę dobrych plikach, przy których nawet te ostro reklamowane Masters z Tidala mogą się schować niestety, ukazała się przejrzystość całkowita i bardzo zaawansowany, aż nieco sztuczny porządek. Bas do wtóru grzmocił aż miło, a soprany świdrowały nieco zbyt ofensywnie, ale całkiem jeszcze do wytrzymania. Zwłaszcza, że szły z przetwornika Ayon Sigma na wzmacniacy Phasemation po szczytowym interkonekcie XLR Ortofona, a Sigma lubi sopranami chłostać i kabel Ortofona też ich nie żałuje. Nieznacznie były zbyt wrzecionowate i trochę za bardzo izolowane od reszty, ale kto by się chciał domyślać, że tonuję ostrość sopranów brakiem ostrości wypowiedzi, ten nie będzie miał racji. Nie były jazgotliwe, choć na tym samym materiale lekko cofnięte, zdecydowanie łagodniejsze od SR60 okazały się przyjemniejsze w odbiorze, mimo że trochę przygaszone i przysłaniane częściowo średnicą. Super jednak relaksujące, podczas gdy te od MDR-1000X bardziej jaskrawe, pikantne, szukające podniety, nie pozwalające na drzemkę. Tranzystorowym stylem atakujące, a nie lampowo łagodne i chowane za melodyką.

Zjawisko siłą rzeczy przenosiło się na wokale i te od SR60 też podobały mi się bardziej. Pełniejsze, bardziej trójwymiarowe, bliższe rzeczywistości, śpiewniejsze, wyzbyte całkowicie agresji. Sony mają za to co innego – lepiej ukazują przestrzeń, czyniąc ją większą i lepiej przeskanowaną. Mniej nasyconą melodyką i mniej tajemniczą, bo jasno, wyraźnie oświetloną, ale dużą, otwartą, na wskroś przejrzystą i misternie cyzelowaną. Co zaś się tyczy samej średnicy, to nie jest wprawdzie w graniu po kablu u bezprzewodowych nominalnie Sony wypchnięta, ale cechuje ją nie tylko dobra dykcja, lecz także dobre oddanie indywidualizmu głosów. Nie jest ocieplona, nie jest przymilna i nie ma przeciągłych, upojnych wybrzmień, ale jest dobrze przyprawiona czynnikiem indywidualnym i wyjątkowo czytelna.

Najistotniejszy element mobilnych Sony – cyfrowa technologia przesyłu i tłumienia otoczenia.

Poniżej bas podobnie wyrazisty, dość twardy, rozdzielczy i przede wszystkim mocny. W charakterze podobny zatem do tego od dopiero co zrecenzowanych Fostex TH610, te jednak grają wyraźnie bardziej trójwymiarowym dźwiękiem, jeszcze lepszą przestrzenią i bardziej różnorodnie. – Tu bardziej twardo, tam bardziej miękko, a każdy dźwięk otoczony wzbogacającą aurą, której u Sony próżno szukać. Podobnie natomiast jasny i wyraźny, przy czym Sony są także bardziej pogłosowe a mniej naprężone.

Od systemu stacjonarnego z nie bardzo pasującym przetwornikiem Signa – mającym ten sam brzmieniowy charakter i duże dla sprzętu towarzyszącego wymagania, a więc lepiej pasującym do czegoś w rodzaju Sennheiser HD 800S albo MrSpeakers – przeszedłem do odtwarzacza przenośnego, któremu słuchawki są dedykowane. Jeszcze nie po łączu bezprzewodowym, ale już z graniem podróżnym, z kieszonki. Cowon Plenue okazał się dużo lepszym partnerem od Sigmy. Zaoferował brzmienie wyraźnie ciemniejsze, wyraźnie też bardziej melodyjne (sic!), płynniejsze, ogólnie lepiej dopasowane. Signa z Phasemation i Ortofonem to była jednak za wysoka liga, a przede wszystkim ewidentny brak synergii, odwrotnie niż Cowon. Z nim słuchało się bardzo przyjemnie i wcale nie za pikantnie, ani w ogóle pikantnie.Zmiękczona, bardziej wyeksponowana (o wiele) i cieplejsza średnica owocowała miłymi wokalami o wciąż dużej wyraźności ale zdecydowanie większym wdzięku. Nie był to jakiś szczególny popis, ale brzmienie bardziej przyjazne, takie już przyzwoite na skali absolutnej jakości.

Co prawda można się pokusić o granie za pośrednictwem dołączonego kabla, jest to jednak tylko przedsmak możliwości 1000X.

Trochę jeszcze za mało plastyczne i zbyt uproszczone, ale już niezłe, niezłe. Jeszcze bym go nie kupił, ale już bym nie ganił. Niemniej to od SR60 wciąż pozostawało bardziej analogowe i bardziej mi się podobało. Nie tak wyraźne, ale bardziej muzyczne, plastyczne, wycieniowane, uwodzicielskie.