Recenzja: SMSL M400

   Zacznijmy tradycyjnie od producenta. VMV Technology S.M.S.L to oddział wyizolowany w 2013-tym roku z mieszczącej się w Shenzhen i założonej w 2009 Foshan ShuangMuSanLin Technology Co., Ltd. – oddział odpowiedzialny za produkcję i dystrybucję przetworników oraz słuchawkowych wzmacniaczy. Mający 33 przedstawicielstwa w samych Chinach oraz wiele rozsianych po świecie – od Japonii, przez Polskę i Niemicy, po Portugalię i powrotnie Singapur. Oddział zatrudnia dziesięciu inżynierów (a takie iFi jednego) i ma stertę certyfikatów, na które uczciwie zapracował. Z tych certyfikacji nas będzie interesowała szczególnie ta, zgodnie z którą wzmacniacze i przetworniki w wersjach najwyższych (czyli także nasz tytułowy M400 i zrecenzowany wcześniej wzmacniacz słuchawkowy SP400), są gotowe do odtwarzania plików MQA, o których swego czasu pisałem, że ich lepszość słyszalna.  To najlepszy materiał plikowy oferowany przez serwis TIDAL, ponownie będzie okazja mu się przysłuchać.

W na maj datowanej recenzji wzmacniacza SP400 wspominałem zagajająco także o rzeczach ogólniejszych, do których nie będę już wracał, zauważając jedynie, iż nic w odniesieniu do nich się nie zmieniło. Europa pogłębia głupotę, Chiny zyskują nad nią coraz większą przewagę na wszystkich kluczowych polach, w tym zwłaszcza energetyki, nowoczesnej technologii, militaryzmu, decyzyjności i mocarstwowości,. Gdy my tu sobie planujemy coraz więcej wiatraczków i coraz więcej rosyjskiego gazu, a europarlamentarzyści do wtóru temu i podobnych głupot stroją coraz to głupsze miny, Chińczycy wypuszczają „szybowce”, które z sześciokrotną prędkością dźwięku okrążają planetę, zmuszając analityków CIA do zachodzenia w głowę, co też takie ptaszyny mogą znaczyć. Nic dobrego dla was, panowie, ośmielę się zauważyć, przypomina się ten tańczący fokstrota wróbelek z „Mistrza i Małgorzaty” Bułhakowa – pan diabeł jest już blisko. Ale kto by się takimi głupstwami przejmował w naszych rewolucyjnych czasach, kiedy na ostrzu noża stoi sprawa, kto może, a kto nie, korzystać z damskiej toalety? I czy w ogóle ostali się jacyś „mężczyźni” i „kobiety” w momencie, kiedy transpłciowość, transgraniczność i pankretynizm górą?   

Zostawmy to, wracajmy do muzyki, ta jest faktycznie uniwersalna. I różnorodna w takim stopniu, że każdy znajdzie swój kawałek.

Budowa

Kompaktowy format.

   Zacznę może od tego, że przetwornik flagowy od S.M.S.L – model D300 – jest większy, z większym ekranem, obfitszy funkcjonalnie i circa dwakroć droższy. Kilka innych, też kosztowniejszych, oddziela M400 od szczytu, ale z reguły są starsze, oparte na starszych kościach. S.M.S.L M400 może się zaś  pochwalić układem scalonym konwersji cyfrowo analogowej Asahi Kasei Microdevices AK4499 DAC, czyli jednym z najnowszych, wiodących. Oferującym przetwarzanie 32-bitowe realizowane w czterech kanałach równoległej obróbki przez łącznie szesnaście rdzeni, o parametrach maksymalnych odnośnie sygnału wejściowego 768 kHz dla PCM i 512 MHz dla DSD. Oferującym także sześć do wyboru filtrów cyfrowych dla PCM i dwa dla DSD oraz możliwość odwracania fazy. (Odnośnie którego uwaga, gdyż niektórzy pytają – zdarzają się nagrania zrealizowane w odwrotnej fazie i wówczas jej dopasowujące odwrócenie skutkuje lepszym dźwiękiem, a przynajmniej powinno.) Dane techniczne kości mówią o poziomie zniekształceń harmonicznych (THD) poniżej -124 dB (co odpowiada 0,000058%); dynamice 140 dB i odstępie pomiędzy szumem a sygnałem też na poziomie 140 dB (Mono) i 137 dB (Stereo), jak również o 128-krotnym nadpróbkowaniu. Przetwornik ma swój potencjometr, zapewniający funkcję przedwzmacniacza, realizujący wzmocnienie w oparciu o wzmacniacze operacyjne OPA1611 i OPA1612. Nie ma jednak słuchawkowego wyjścia, a sam poziom wzmocnienia możne upraszczająco zafiksować na wartości maksymalnej.

Układ jest taktowany minimalizującym jitter zegarem ALTERA CK-03, a port USB obsługuje dodatkowo programowalny procesor XMOS XU216, zapewniający płynną, 32-bitową obróbkę. Całość zasila najnowszej generacji niskoszumny, wysoce stabilny, odseparowany metalowym ekranem zasilacz. Urządzenie wyposażono w łączność bezprzewodową Bluetooth 5.0 z obsługą standardów SBC, AAC, aptX, HD i LDAC i oczywiście dopasowano pod każdym względem do wzmacniacza SP400, z którym stanowi komplet.

Kompaktowa obudowa M400, o bardzo niewiele miejsca zajmujących wymiarach 215 x 43 x 220 mm, jest co do powierzchowności i rozmiaru identyczna jak wzmacniacza z kompletu i identyczna pod względem obsługowym. Też ma kolorowy ekran LCD osłonięty hartowanym szkłem z trzypoziomowym drzewem wyborów, których dokonujemy posługując się umieszczonym po prawej, identycznym przyciskowym pokrętłem. Ekran można wielostopniowo przygaszać, obsługa jest intuicyjna. Sama obudowa to pleksiglasowy wierzch i aluminiowa obwiednia korpusu – jedno i drugie czarne. Kolorowy ekran, dwie srebrne wstawki na pokrętle i białe napisy S.M.S.L na wierzchu i na froncie urozmaicają czerń obudowy, postawionej na czterech elastomerowych podstawkach w zaokrąglonych narożach.

Klasyczny sposób obsługi.

Wraz ze wzmacniaczem SP400 dostajemy niewielkich gabarytów duet w rodzaju mini-wieża, którego części różni jedynie obecność we wzmacniaczu między pokrętłem a ekranem gniazd słuchawkowych 4-pin i duży jack. Urządzenia są bowiem symetryczne – przetwornik M400 ma po jednym analogowym wyjściu XLR i RCA, takie same wejścia ma wzmacniacz. Cyfrowe wejścia są cztery: USB, koaksjalne, I2S (HDMI) i optyczne. Największą dumą obsługa plików MQA oraz zgodność ze standardem Hi-Res, i oczywiście zbalansowanie, za którym u wzmacniacza stoi wysoka, trzystopniowo wstępnie regulowana moc. Dumą też bardzo wyśrubowane parametry niskoszumności i dynamiki, a także kość gwarantująca wysoce wygładzony dźwięk. W dzisiejszych czasach ważna jest też bezprzewodowość – którą też dostajemy na najwyższym poziomie. Ważna także obsługa pilotem, jest więc wielofunkcyjny pilot. Wraz z kosztującym trzy tysiące wzmacniaczem to nabiurkowy komplet za siedem i pół tysiąca – niewielki, technicznie wyśrubowany, ładny. Brzmieniowo natomiast jaki?

Brzmienie

Obfitość cyfrowych wejść i analogowych przyłączy.

   Zacząłem od sprawdzenia wejść cyfrowych. Dość rzadko spotykane w tańszych przetwornikach I2S często uważane jest za najlepsze obok jeszcze rzadszego AES-EBU, ale tak się nie działo w tym wypadku. Względem koaksjalnego prezentowało minimalnie gładszy, lecz trochę zbyt uspokojony przekaz. Bardziej przypadł mi do gustu brany od konwertera M2Tech EVO TWO poprzez kabel koaksjalny, mimo iż kabel HDMI też był wysokogatunkowy. Równorzędny okazał się brany wprost z płyty głównej komputera po kablu USB (iFi Gemini) – jako najbardziej z trzech chropawy i brzmieniowo głęboki. Ogólnie brawa dla M400 za dozbrojenie wejścia USB, nie trzeba żadnych interfejsów ani innych dodatków do pokazania pełni możliwości, zatem duża oszczędność.

Odnośnie jeszcze didaskaliów. Używałem przeważnie gniazda słuchawkowego 4-pin, ponieważ daje większą moc. Używałem też cały czas maksymalnego (zafiksowanego) wzmocnienia w przetworniku oraz maksymalnego poziomu mocy wzmacniacza, ponieważ to dawało lepszą dynamikę nawet skutecznym słuchawkom. Spośród wysoko skutecznych w ruch poszły Ultrasone T7, pozostałe to Final D8000 PRO, Sennheiser HD 800 i HiFiMAN HE-R10P.

Weźmy na pierwszy ogień rodzaj plików. Kolorowy ekranik M400 informował odnośnym logiem zarówno o odczycie MQA, jak Hi-Res. Poza uczuciem satysfakcji u posiadacza niewiele one jednak znaczą, ponieważ nie stoi za tym wyświetlaniem jakiś specjalnie lepszy dźwięk. Co nie oznacza, że pliki MQA i podwyższonej rozdzielczości brzmią w tym wypadku przeciętnie. Brzmią bardzo dobrze, ale niewiele lepiej (o ile lepiej w ogóle), gdyż zwykłe pliki, te z niższym próbkowaniem i bez masteringu MQA, realizowane są pierwszorzędnie. Większego zatem znaczenia nabiera nie nominalny poziom plikowy, tylko jakość nagrania w sensie głównym. Z tym jednak, że mała wieża S.M.S.L nie należy do elektroniki, która różnice jakościowe uwypukla. Należy raczej do rodziny audiofilskich służących, którzy prędzej coś poprawiają niż obnażają. Owszem, po ustawieniu filtra cyfrowego SHARP można się było dopatrywać różnic w poziomach ostrości nagrań, ale sam używałem SUPER SLOW, ponieważ dawał najlepszą spójność. (Próbowałem też SLOW, ale zrezygnowałem.) Ogólnie biorąc większe różnice pokazywały zmiany słuchawek (wyłącznie w teście high-endowych) niż przejścia między MQA, Hi-Res i standardowymi plikami. Dobrze zrealizowane nagranie z YouTube nie było wyczuwalnie gorsze – różnice wychodziły dopiero po uważnym wsłuchaniu w ten sam materiał poddany obróbce MQA. Co można mieć za atut – „świetne prezentowanie zwykłych plików”, a można też czynić zarzut – „nie dosyć pokazowe wysokojakościowych”.

Zgrabny pilot.

Odnośnie tego faktem jest, że przetworniki Matrix Audio potrafiły robić lepszy użytek z poprawek MQA. Zarazem jednak faktem też, że wieża S.M.S.L daje świetnej jakości dźwięk niezależnie od plikowego standardu, bardzo wyraźnie podciągając najpowszedniejsze realizacje plikowe. Nawet zwykłe pliki z YouTube jawią się jako gęste, nasycone i gładkie; melodyjność zawsze ich mocną stroną; po ustawieniu maksymalnej mocy i filtra SUPER SLOW także energetyczność, dynamika i koherentność. Zarazem czuć lepszą gęstość bitową w przypadku tych Hi-Res, ale nie jest ona tak uderzająca, by powrót od kupowanych plików do darmowych z YouTube był szokiem jakościowym. Bez żadnego wysiłku i długiej adaptacji, z marszu słuchasz zwykłych realizacji, cieszą się ogromem wyboru i darmowością dostępu. A że kosztowne pliki bardziej się skrzą i błyszczą, to nie robi dużej różnicy, gdyż bardziej melodyjne prawie nie są, tak dobrze działa „umelodyjnienie” w elektronicznych trzewiach S.M.S.L. Jeszcze lepszym ono się staje w przypadku plików MQA, ale znowu różnica nie jest duża, jest zaledwie uchwytna. Więcej niż uchwytna natomiast przy przejściach między słuchawkami, i teraz trochę o tym.

Zaczynając od tego, że wszystkie okazały się pasować. Zasadnicza różnica impedancji między Sennheiser HD 800 (300 Ω) a nisko omową resztą nie znalazła żadnego wyrazu w proporcjach jakościowych. Jeżeli już, to prędzej można powiedzieć, że właśnie one – impedancyjnie dla naszych czasów nietypowe i jednocześnie najtańsze w stawce – wypadły szczególnie dobrze. Fakt – wspierał je kabel Tonalium-Metrum Lab, o którym nieraz wspominałem, że je poprawia zasadniczo. Fakt – to są znakomite słuchawki, kiedy już się naprawdę wygrzeją. (Tak mniej więcej po roku.) I fakt – one grają drapieżniej niż nowsza wersja z dopiskiem „S”. Niemniej słuchając ich grających z dziurki symetrycznej w S.M.S.L SP400 chcąc nie chcąc przypomniałem sobie perypetie z ich niegdysiejszą recenzją i ówczesne zmagania z cokolwiek nudnawym stylem przy aparaturze dużo droższej . Ślad z tego najmniejszy nie został poza wciąż zachowaną wielką sceną. To właśnie te słuchawki najbardziej teraz tarły o tekstury, co czyniło ich dźwięk ciekawym. Kontrast pomiędzy chropawością materii a jej giętkim, melodyjnym uformowaniem, dawał dużo radości nawet komuś tak bardzo jak ja znudzonemu słuchawkową jakością. Tego się świetnie słuchało, a każdy ważny aspekt, ba – każdy też nieważny – był traktowany właściwie. Włącznie z wysokimi poziomami ciśnienia i wysokimi poziomami energii w przypadku muzyki rockowej, i każdej innej żywej lub potężnej. Może nie grało to aż wystrzałowo, ale wciągająco w każdym aspekcie, nie dosłuchałem się żadnych wad. Nawet specjalnie wybieranych „przynudzających” kawałków, których z aparaturą przeciętniejszą nie bardzo chce się słuchać (a już na pewno nie kilka razy), słuchałem z dużą satysfakcją nawet przy powtórzeniach.  

Kolorowy ekranik za pancerną szybą.

Final D8000 PRO styl pokazały mniej chropawy, za to dający mocniejszy poszum. To słuchawki udane pod każdym względem, nieprzydatne jedynie tym, którzy potrzebują całkiem zamkniętych. Względem Sennheiser HD 800 brzmieniowy akcent przekierowujące z widoku sceny na widok dźwięków. Trochę także odnośnie tych dźwięków odchodzące od znakomicie obrazowanej codzienności ku brzmieniom bardziej niezwykłym, bardziej nasycanymi sopranami. Ta niezwykłość z miejsca uderza, brzmi to fascynująco, ale poprzednia fascynacja HD 800 była podobnie duża, tyle że zasadzała się na nieco innych argumentach. Nie komplikując bardziej opisu powiem, że jedne i drugie wypadły bardzo dobrze, eksponując z należnie podkreśloną specyfiką swe indywidualne przymioty na bazie podawanych przez tandem S.M.S.L warunków wysokiej muzykalności, wysokiego poziomu energii i wysokiego poziomu jakości odnośnie detaliczności, otwartości brzmienia i wydolności harmonicznej.

Słuchane zaraz potem Ultrasone Tribute 7 zaskoczyły mnie pozytywnie (tak się mawia, ale w sumie oczekiwałem), w szczególności biegłością oddawania brzmień fortepianowych na wysokich rejestrach. Zaskakująco dobra  w tego ramach, nawet powyżej pozytywnych oczekiwań, okazała się umiejętność łączenia gładkości i płynności z wglądem w głębszą strukturę dźwięku. Czego sumą piękne wybrzmienia nawet krótkich brzmień sopranowych. Poskromienie kontrastowości i szmerowości Ultrasone w sensie umiejętnego posłużenia się ich walorami, użycia ich do wzbogacenia naturalnej dla elektroniki S.M.S.L ciepłej gładkości i płynności – to było bardzo przyjemne, tylko nieznacznie całościowo słabsze od brzmienia toru pracującego w tym miejscu zazwyczaj, złożonego z przetwornika i słuchawkowego wzmacniacza sumarycznie trzy razy droższych.

Stosunkowo najwięcej zastrzeżeń miałem do brzmienia HiFiMAN HE-R10P, ale chyba niesłusznie. Jak to w przebiegu testów: odłożyłem jedne słuchawki, założyłem w ich miejsce drugie, nie dałem tym drugim, a tak naprawdę sobie, więcej niż parę minut na osłuchanie z nowym stylem. A styl był właśnie odmienny, bowiem zestaw S.M.S.L podkreślił dystans, jaki budują te HiFiMAN pomiędzy brzmieniem a słuchaczem. Nie dystans jakościowy ani stylistyczny odnośne samego dźwięku, tylko po prostu przestrzenny. Sennheiser HD 800 także produkowały dużą scenę, na niej brzmienia przyjazne, ale bardziej chropawe i przede wszystkim w kontraście do całościowego rozmiaru tej sceny plan pierwszy ustawiały bardzo blisko. A HiFiMAN-y nie. U nich brzmieniowy teatr dział się daleko od słuchacza[1], co tym jeszcze było silniejsze, że posłużyłem się nimi zaraz po Ultrasone T7. Te zaś sceniczny styl mają taki, że można się utożsamiać z wokalistą śpiewającym tuż przy nas. HiFiMAN HE-R10P takiej możliwości nie dają, z nimi faktycznie do teatru.

Dopasowanie do słuchawkowego wzmacniacza i wspólna symetryczność.

Muzycznemu ich teatrowi tandem S.M.S.L nie żałował tego dystansu, w efekcie ich prezentacja była różna od pozostałej trójki. W pierwszym odruchu mi się to nie spodobało, w refleksji spodobało. W sumie to dobrze, że testowany zestaw podkreśla indywidualizm odtwórczy, dzięki czemu można będzie lepiej dobierać pasujący posiadaczowi styl. W przypadku HiFiMAN HE-R10P zjawiła się jedynie ta „wada”, że recenzowany system podwajał ich gładką melodyjność i przyjemnościowy charakter, podczas gdy mnie bardziej by się podobały z torem dożartym, agresywnym. Jak dla mnie z S.M.S.L grały zbyt łagodnie, plus ten wspomniany dystans przestrzenny, dlatego wolałem brzmienia poprzednich. Ale dla kogoś lubiącego spokój, relaks, wyzbycie się agresji i scenę w perspektywie z dalekim pierwszym planem, to brzmienie byłoby najlepsze, wyjątkowo udane.

[1] Jako ciekawostkę dopowiem, że HiFiMAN HE-R10P też potrafią postawić pierwszy plan bardzo blisko, lecz taka sytuacja spośród wypróbowanych zaistniała jedynie przy przetworniku PrimaLuny obsługiwanym interfejsem M2Tech EVO TWO po kablu AES/EBU. Dodatkową tej sytuacji odmiennością był wyraźny wzrost rozdzielczości basu względem wszystkich pozostałych źródeł za wyjątkiem gramofonu.

Podsumowanie

   Do pierwszych słów recenzji wzmacniacza S.M.S.L SP400, mówiących o porzuceniu nadziei na napotkanie w dzisiejszych czasach słabego słuchawkowego wzmacniacza, dorzucić teraz mogę to samo o przetwornikach. Mniej może stanowczym głosem, bo kto wie w sumie jak to jest na przekroju całego rynku, ale tych parę kości, stale przewijających się w sekcjach DAC, pod warunkiem przyzwoitej implementacji gwarantuje wysoką jakość. Tej też się nauczono, nikt nie proponuje już zakłócających zasilaczy, nie zaniedbuje zegara i udoskonalenia sekcji USB. A jeśli tacy jeszcze gdzieś są, to robią głupio, to outsiderzy. Ten sam pakunek – sprawdzona kość, zegar, kość druga dla USB i niezakłócający zasilacz – powtarza się w mnóstwie wariantów chrzczonych markami firm i jakościowymi stopniami dobroci. Od znakomitej przelotki Apogee Groove, po potężne kloce od MSB, Audio Note czy Jadis Audio, gra to co najmniej przyzwoicie, coraz to częściej znakomicie. Zstępuje ta znakomitość z narastającą prędkością od cen szalonych do normalnych; S.M.S.L, Matrix Audio, iFi i wielu innych utwierdzają nas w przekonaniu, że znakomite niekoniecznie drogie.

Z tego, co napisałem, można wyciągać wniosek, iż nie ma w zasadzie znaczenia, po który dobry przetwornik sięgniemy, bo wszystkie są (jako dobre właśnie) z grubsza rzecz biorąc identyczne.

Z grubsza to rzeczywiście prawda, ale szczegółami się różnią i te różnice są znaczące. W różności nawiązują też do rzeczy opisywanej w poprzedzającej tą recenzji gramofonowej wkładki. Jedne są bardziej po stronie muzyki cyfrowej w jej udanym znaczeniu, tzn. nie tylko oferują coś, co za muzykę, a nie hałas, może śmiało uchodzić, ale dodatkowo zaciekawiają brzmieniową odmiennością, wtrącająco pomiędzy muzykę „live!” a słuchacza egzystencjalny[2] czynnik obcości. Dobrym przykładem takiego traktowania muzyki jest szkoła brzmieniowa dCS, bardzo udanie balansująca pomiędzy przyjazną muzyką żywą, a rodzącym niepokój poczuciem tajemniczości. Po drugiej stronie stylistycznej są przetworniki starające się jak najsilniej zbliżyć cyfrę do analogu, czyli w sumie (i nieświadomie) zakładające, że ona sama może dostarczyć słuchaczowi wystarczająco wiele wzruszeń, w tym tych egzystencjalnych, których muzyce nie brak. (Pomnikowym tego przykładem Adagio V Koncertu fortepianowego Beethovena.) Kończąc powiem, że zestaw S.M.S.L należy z całą pewnością do tej właśnie szkoły i jak na swój skromny budżet sięga całkiem wysoko.

W punktach

Zalety

• Muzykalność.
• Energetyczność.
• Dynamika.
• Naturalne ciepło.
• Żywość.
• Trafnie dobrany współczynnik masywności.
• Bliskość do prawdziwego analogu, a jednocześnie brak maskowania czegoś.
• Żadnych ubytków detaliczności.
• Całkowita przejrzystość medium.
• Pokaźna ciśnieniowość.
• Podkreślanie cech indywidualnych podpinanego sprzętu (w tym słuchawek).
• Symetryczność.
• Funkcja przedwzmacniacza.
• Cztery wejścia cyfrowe.
• Wiodąca kość przetwornika wsparta zegarem.
• Wysokiej jakości sekcja USB.
• Niskoszumny i odseparowany ekranem zasilacz.
• Pełny zestaw filtrów cyfrowych.
• Obsługa Hi-Res i MQA.
• Łączność bezprzewodowa w najwyższym standardzie.
• Kolorowy ekranik z regulacją jasności.
• Wielofunkcyjny pilot.
• Mały, ładny i zgrabny.
• Bardzo staranne wykonanie.
• Gatunkowe surowce.
• Dobry stosunek jakości do ceny.
• Znany producent.
• Polska dystrybucja.

Wady i zastrzeżenia

• Brak zintegrowania ze słuchawkowym wzmacniaczem i konieczność użycia klasycznego kabla zasilającego podnosi koszty eksploatacji.
• Zalew konkurencyjnych urządzeń.

Dane techniczne:

• Pełne dekodowanie MQA
• Wiodący w branży wysokowydajny układ DAC AK4499
• THD + N: 0,000058% (- 124dB)
• Zakres dynamiczny: 131dB
• Stosunek sygnału do szumu: 131dB
• 16-rdzeniowy odbiornik XMOS XU216 drugiej generacji
• Dekodowanie PCM do 32-Bit / 768kHz, DSD do DSD512 natywnie
• Podwójne niezależne oscylatory krystaliczne ACCUSILICON
• Szybki zegar ALTERA do przetwarzania taktowania i konwersji bez jittera
• Potężne wzmacniacze operacyjne OPA1611 i OPA1612
• Ultra niski poziom szumów
• Obsługiwane wiele wejść, w tym USB, optyczne, koncentryczne, IIS i Bluetooth.
• Obsługa najnowszego Bluetooth V5.0 z kodekami Ultra Hi-Res, w tym UAT, LDAC, AptX HD i więcej
• Kolorowy wyświetlacz LCD
• Pilot zdalnego sterowania.
• Podwójne porty wyjściowe, w tym w pełni zbalansowane wyjście XLR i niezbalansowane wyjście RCA
• Pobór mocy: 5 W

Cena: 4490 PLN

System

• Źródło: PC.
• Przetworniki: PrimaLuna EVO 100, S.M.S.L M400.
• Kable USB: iFi Gemini, Fidata HFU2 Series USB.
• Kabel koaksjalny: Tellurium Q Black Diamond.
• Konwerter: M2Tech EVO TWO z zewnętrznym zasilaczem.
• Wzmacniacze słuchawkowe: Niimbus Ultimate HPA US 5, Phasemation EPA-007, S.M.S.L PM400.
• Słuchawki: Beyerdynamic T1 V3, Final D8000 PRO, HiFiMAN HE-R10P, Sennheiser HD 800 (kabel Tonalium – Metrum Lab), Ultrasone Tribute 7 (kabel Tonalium – Metrum Lab).
• Interkonekty: Sulek Edia RCA, Tellurium Q Black Diamond XLR.
• Listwa: Sulek Edia.
• Stolik: Rogoz Audio 6RP2/BBS.
• Kondycjoner masy: QAR-S15.
• Podkładki pod kable: Acoustic Revive RCI-3H, Rogoz Audio 3T1/BBS.
• Podkładki pod sprzęt: Avatar Audio Nr1, Divine Acoustics KEPLER, Solid Tech „Disc of Silence”.

[2] Egzystencjalny w sensie egzystencjalizmu, czyli tej szkoły filozoficznej, wg której prawdziwy obraz egzystencji odsłania się jedynie w stanach oderwania od codzienności, wżyci w którą nie wznosimy się ponad zwierzęcość, opartą na pożeraniu i rozmnażaniu w stanie jak najbardziej zbliżonym do błogiej homeostazy. To oderwanie jest sprawiane bólem, i samo ból przynosi. W obliczu nieuleczalnej choroby, poniesionej klęski, śmierci bliskiej osoby, wszelkiego innego lęku, smutku czy przerażenia, stajemy oko w oko ze światem, który nas bynajmniej nie pieści i któremu zupełnie nie zależy na naszym takim czy innym życiu.

Egzystencjalizm skupia się na skrajnościach, a sztuka, jeśli w ogóle ma być sztuką, skupia bardziej na stanach pośrednich, uchylających tylko rąbka Wielkiej Tajemnicy między podmiotem a bytem. Ów posmak tajemniczości muzyka w wersji cyfrowej niesie w sobie mocniejszy, jako posiadająca własną obcość, która się słuchającemu udziela.