Recenzja: Silent Angel Munich M1T

    Firma Thunder Data Co. Ltd. została założona przez dr Huanga Jiana i konstruktora Chorusa Chuanga, specjalistów od inżynierii i oprogramowania. Pamięci masowe i elektronika użytkowa to jej specjalności, w tym sieci domowe i hi-fi. Macierze dysków i chmury do składowania danych są tego Thunder ofertą, a pod marką zależną Silent Angel oferuje serwer muzyczny Rhine Z1, switch Bonn N8, system operacyjny dla mikrokomputera Raspberry Pi 4 i coraz liczniejsze inne produkty, w tym tytułowy streamer Silent Angel Munich M1T.

    Z Zhuhai w prowincji Guangdong, półtoramilionowego miasta całego będącego specjalną strefą ekonomiczną i zarazem siedliskiem konsorcjum Thunder, docierał już do mnie ten switch Bonn N8 oraz zasilacz Forester F1, czyli transformatorowy czyściciel brudnego prądu ze ściany. A teraz, po półtorarocznej przerwie, dotarł tytułowy streamer sieciowy na użytek muzyczny o też z niemiecka brzmiącej nazwie Munich M1T.

    Jak widać piją z nazwami niektóre wyroby chińskiego „Cichego Anioła” do konkretnych miast w Niemczech, ale że Polska leży pomiędzy niemieckim rynkiem zbytu a chińskim producentem, też możemy skorzystać. Lecz o co można się wzbogacić kupując za kilka tysięcy złotówek streamer od Silent Angel ze stolicą Bawarii w nazwie? Spróbujmy rzecz przebadać.

Budowa i przeznaczenie

Streamujące Monachium

    W czarnym, tekturowym pudełku średniego formatu (takim wielokrotnego użytku, z funkcją otwierania i zamykania) przybywa do nas monachijski streamer, też czary i niewielki. Mały nawet, można powiedzieć – obrysem dużo mniejszy niż średni klocek audio, ale na wysokość sporawy, nad podłoże się wybijający. Stojący na czterech gumowych nóżkach i dla poprawy wizualnego efektu z nieznacznym łukowym odgięciem aluminiowego, szczotkowanego frontu, a bokami i z wierzchu, też i pod spodem, w siatki wentylacyjne, choć niezbyt w aktywności się rozgrzewa. Tak na wszelki wypadek pasywna (wyłącznie taka) wentylacja jednak obfita, co niewątpliwie przedłuży życie, a przede wszystkim usprawnia pracę procesora, to wszak mały komputer. Na froncie wytłoczony po lewej (bez podbarwiania) napis MUNICH, po prawej symbol M1T, pomiędzy nimi u góry złocony herb marki, pod którym mikroskopijne, zielono świecące diody aktywności – z lewej włączenia z prawej streamowania, pomiędzy informująca o wyciszeniu. Zapadkowy włącznik główny jest z tyłu, tuż obok jackowego gniazda zasilania, które sycimy kablem z kompletu zakończonym transformatorem AC/DC, w który ładujemy kabel ze ściany lub rozdzielacza. (Trójbolcowy zasilający też na wyposażeniu.) Oprócz samego urządzenia i sekcji zasilania dostajemy kabel ethernetowy o przyzwoitej grubości i sztywności, co do którego mam uwagę, ale to przy odsłuchu. W odróżnieniu od ascetycznego frontu na tylnej ściance Silent Angel Munich M1T dzieje się bardzo dużo – jest tam rzecz jasna wtyk ethernetowy, cztery gniazda portów rozszerzeń via USB (2 x 3.0 i 2 x 2.0) z przeznaczeniem dla dysków lub pendrive oraz dwa gniazda M-LINK do ewentualnych kiedyś rozszerzeń. A przede wszystkim cyfrowe wyjścia AES/EBU, I2S i koaksjalne, przez które łączymy się z przetwornikiem DAC. W droższej o dwa tysiące wersji z wbudowanym przetwornikiem na przodzie może być także gniazdo słuchawkowe, ale tej wersji nie miałem. Miałem za to switch Silent Angel Bonn N8, zalecany przez producenta jako wsparcie gniazda Ethernet, ale nie miałem też zalecanego czyściciela prądu Forester F1, optymalizującego pracę zarówno switcha jak streamera. Trudno, musiała go zastąpić profesjonalna listwa ACAR Studio, też prąd potrafiąca filtrować, aczkolwiek tylko pasywnie.

Z aluminiowym frontem.

    Silent Angel Munich M1T ma wymiary 15,5 x 11,0 x 5,8 cm i waży równy kilogram, a w środku ma czterordzeniowy procesor 1,5 GHz ARM Cortex-A72, pamięć operacyjną 8,0 GB (w tańszej wersji 2,0 GB) i przede wszystkim masę dopasowań. Jedyny element o małej kompatybilności to łącze I2S, poza tym kompatybilność ze wszystkim. Z wszystkimi bez wyjątku serwisami muzycznymi (TIDAL, Qobuz, Spotify Connect, Airplay, Amazon Music, DLNA, Roon Ready itd.) wraz z natywnym odczytem MQA i DSD, jak również kompatybilność ze wszystkimi smartfonami, które posłużą do obsługi (byle miały najnowsze wersje oprogramowania). Z netu ściągamy darmową apkę VitOS Orbiter i za jej pośrednictwem łączymy się z muzycznymi serwisami wybierając chcianą muzykę. Istotą zaś streamera Munich M1T będzie czynienie każdej z nich nie samą tylko dostępną, ale też lepszą brzmieniowo niż kiedy ściągać bezpośrednio przez komputer na przetwornik, czy nawet poprzez dobry konwerter, czego sprawdzeniem się teraz zajmiemy.

Rezultaty brzmieniowe

I mimo nienagrzewania obfitą, ale pasywną, wentylacją.

   Sednem sprawdzeń są porównania, ale zacznijmy od uwagi wstępnej. W toku porównań wyszło na jaw, że znacznie lepsze brzmienie możemy wycisnąć z Munich M1T zastępując dołączony kabel ethernetowy cokolwiek wyższym jakościowo. W tym miejscu nie mogę nie zauważyć, że intensywnie lansowany pogląd, jakoby kable cyfrowe nie mogły się jakościowo różnić jest najczystszej postaci brednią, której w najbliższym czasie poświęcony zostanie dezawuujący artykuł. Na razie tylko napiszę, że użycie niedrogiego, jaskrawożółtego kabla Neyton Ethernet CAT7+ (2,0 m długi za 25 €) w miejsce dołączanego wniosło redukcję zniekształceń w obrębie najniższego basu i poprawiło rozdzielczość na całym obszarze pasma.

   Konkretnie co i jak porównywałem. Z użyciem jednego przetwornika stworzyłem dwa tory: Jeden był typu takich, których używam na co dzień, choć w sumie wypróbowałem dwa takie. Najprostszy możliwy, z kablem USB (Fidaty) wprowadzonym bezpośrednio do przetwornika, i drugi, gdzie ten kabel szedł do konwertera M2Tech HiFace Evo Two, a z tego do przetwornika kabel koaksjalny Tellurium Q Black Diamond. Nietrudno zgadnąć, że drugie rozwiązanie dawało lepsze brzmienie, toteż to ono weszło do porównań. Porównywane było z torem wymuszanym recenzją, gdzie kabel ethernetowy nie łączył się z komputerem, a szedł ze switcha Bonn 8 do recenzowanego streamera Munich M1T, który złączyłem z przetwornikiem Ayon KRONOS Ultimate kablem koaksjalnym AES/EBU (Acrolink). Wgrany do smartfona (Apple 14) program VitOS Orbiter służył udanie za centrum obsługi, a sprawdzanymi głównie plikami były TIDAL Master, w tym typu MQA. O tych ostatnich trzeba napisać, że Munich nie odróżnia trzech ich rodzajów, jak to potrafi dCS LINA, co oznaczało, że wszystkie prezentowały zbliżony poziom jakościowy, tzn. bardzo dobry. Ogólnie bardzo dobra dynamika i bardzo dobre wypełnienie, też bardzo przyjemny muzyczny dotyk, ale nie chodzi głównie o nie, tylko o fakt podstawowy: którędy – czy poprzez Munich M1T, czy poprzez M2Tech Evo – dostawało się lepszą muzykę. Lepszą rzecz jasna przyjemnościowo, bo przecież tylko to na względzie, czego by wołało się słuchać. No więc przez Munich dostawałem lepszą, z tym, że obydwie bardzo dobre. Trudno, żeby inaczej – KRONOS Ayona w wersji Ultimate to high-endowy przetwornik z wieloma lampami we wnętrzu, który dostanie własną recenzję, a tu posłużył też do sprawdzenia, czy da się wykorzystać w Munich wyjście cyfrowe I2S, z którego kablem HDMI wyszedłem do konwertera, bo KRONOS też ma takie wejście, lecz realizowane wtykiem BNC. Niestety, nie zaistniała synergia, mimo iż KRONOS pokazywał, że dociera do niego sygnał, ale nie umiał go odczytać. Trudno, Singel Angel ostrzega, że łącze I2S ma ograniczoną kompatybilność, co nie jest zaskoczeniem, ten standard nie jest doprecyzowany.

    Wracając do różnic brzmienia przez Munich i bez niego. Streamer oczywiście (i pożytecznie) ruguje z toru komputer, którego zawiłości wewnętrzne źle służą ścieżce audio, chociaż niektórzy audiofile z uporem starają się tworzyć komputery sygnału nie psujące, i jest też w tym celu napisany specjalny program JPlay. Ale nie o tym teraz mowa, tylko o własnościach streamera. Co daje? Trzy zasadnicze rzeczy, składające się na lepsze w kryteriach obiektywnych i subiektywnie przyjemniejsze brzmienie. To wychodzące z niego będzie ciemniejsze, gęstsze i głębsze. Na tyle nawet gęstsze przy ethernetowym kablu dołączonym do urządzenia, że w rejonie basu przy mocno basowych fragmentach pojawiało się czasem zlewanie, na co kabel Neyton Ethernet CAT7+ okazał się stuprocentowym remedium, przy nim nie było tego śladu. Musicie poczekać na osobny artykuł, wyjaśniający kwestię, skąd w kablach cyfrowych te różnice, skoro tam tylko zera i jedynki, zatem o żadnych różnicach, zdawało by się, nie ma mowy. Lecz uszy mówią co innego, a wyjaśnienie teoretyczne też jest jak najbardziej dostępne, tyle że antyaudiofile są za głupi, by o tym wiedzieć, wolą bezmyślnie rechotać. (Skądinąd wyjaśnienie jest paskudne, to są równania różniczkowe, a z nimi żartów nie ma, sam widok powoduje, że śmiech na ustach zamiera.)

    Dostajemy więc to ciemniejsze, gęstsze i głębsze brzmienie, ale czy to duże różnice? – Tak, względem wszystkich trzech parametrów wyraźne, z tym, że wyraźniejsze przy kablu zwykłym, a przy Neyton Ethernet sumarycznie trochę odmienne. Bo przy dołączanym, tak po prostu: głębsze, ciemniejsze, gęstsze, i tyle. Toteż jeśli ktoś woli nacisk na rozdzielczość, a na gęstości i cieniowaniu mniej mu zależy, to mógłby nawet woleć sygnał przez komputer i M2Tech Evo, bo przetwornik Ayona to potężna, wszechstronna maszyna z wymuszoną na zawołanie w skutecznej audialnie (a wcale tak być nie musi) procedurze konwersję do DSD 256 MHz, z każdego sygnału dużo wyciska. Ale sam lubię takie rozdzielcze brzmienie, a mimo to nawet przy zwykłym kablu ethernetowym to z Munich podobało mi się bardziej – streamer grał wyraźnie bardziej analogowo i na gramofonowy sposób tłoczył w muzykę więcej energii z przełożeniem na wyższe ciśnienia.

   W czym te ciśnienia? – zapytacie. Tak, nie powiedziałem jeszcze o tym, że Ayon wysyłał sygnał via kabel Next Level Tech Flame (XLR) do wzmacniacza słuchawkowego Phasemation, który dosłownie się pławił w samych najlepszych słuchawkach. Nietrudno zgadnąć, że dodawane przez Munich przymioty dawały szersze widmo synergii, pasowały więc każde. Zarówno te akcentujące szczegóły i dające surowszy realizm (Audio-Technica ATH-L5000, Meze ELITE, po części też Ultrasone T7 i DCA STEALTH), jak i te przede wszystkim melodyjne (HiFiMAN Susvara, Focal Utopia 2022, Final D8000, AudioQuest NightHawk). Pomiędzy nimi jak zawsze wyważone stylistycznie Sennheiser HD 800, które też świetnie pasowały; ogólnie biorąc nie trafiłem na słuchawki nie pasujące do brzmieniowego stylu streamera Silent Angel Munich M1T. Ale dopiero przy lepszym kablu cyfrowym znalazłem pełne zadowolenie, ponieważ dodawał temu gęstemu, głębokiemu brzmieniu cechy widoczne w alternatywnym torze. I w tym dodaniu pracowały one rzecz jasna dużo korzystniej, wspierane mocnymi akcentami analogowości rozdzielczość, tempo i dynamika tworzyły zwartą i kompletną high-endową całość. Ale recenzowany streamer – źródło dźwięku nowego typu – ma jeszcze jedną wyraźną cechę z listy brzmieniowych przymiotów, on brzmienia mocno różnicuje. Wydawać by się mogło, że tego nie będzie robił, bo wszak zgęszczanie, przyciemnianie i pogłębianie to są klasyczne chwyty z repertuaru narzucania własnych cech, a zatem ujednolicanie. Tymczasem nie – te chwyty, owszem, uobecnione, a nawet dobrze widoczne, ale zarazem zachowane przymioty brzmieniowe samych słuchawek, aż nawet podkreślone. A zatem pewien sznyt i ogólna poprawa brzmienia, ale bez maskowania – z uwypuklaniem. Co bardzo mi się podobało, mogłem bez przeszkód odnajdywać cechy poszczególnych słuchawek, co potencjalnym użytkownikom Munich M1T ułatwi pomiędzy nimi wybór, łatwiej im będzie odnaleźć w którychś lubiany styl.

   Muszę teraz, po prostu muszę, wejść w jeszcze jedną dygresję. Muszę mianowicie napisać, że antyaudiofilskie zgorzknienie, które pełza po Internecie, wystarczy się rozejrzeć, bierze się chyba w dużej mierze z tego, że ludzie nie korzystają ze sprzętu lampowego. Ktoś pomyśli, że głupio piszę, bo przecież tranzystory weszły już dawno temu na wysoki poziom odtwórczy, wszak do dawno minionych należą czasy, gdy Sugden jako pierwszy pokazywał lampowe brzmienie tranzystorowych wzmacniaczy. Tak, rzeczywiście, to było dawno temu, lecz mimo to i dziś przeciętny tranzystorowy wzmacniacz to nie coś klasy Sugdena ani dużego HEED. Też i nie Wells Audio Headtrip, ani nawet Phasemation, który należy do wąskiej grupy tranzystorowych wzmacniaczy słuchanych przeze mnie z przyjemnością. Zachodzi bowiem zasadnicza różnica pomiędzy tranzystorowym średniej klasy torem, a takim torem lampowym – sami możecie na sobie sprawdzić. Przy podłym samopoczuciu tranzystorowego nie da się słuchać, on tylko irytuje, podczas kiedy udany lampowy (najlepszy będzie na triodach) potrafi wręcz poprawić humor i usunąć ból głowy. Najlepszy repertuarowo będzie do tego Mozart, z muzyką konsonansów i symetrii – ale jaka by to muzyka nie była, lampowa pomoże prędzej.  

Tłoczona w aluminium nazwa jest prawie niewidoczna, za to poprawa dźwięku słyszalna.

    Napisałem powyższe, bo chcę teraz napisać, że tor złożony z Munich M1T, lampowego Ayona KRONOS i tranzystorowego Phasemation EPA-007 po zastosowaniu kabla Neytona pokazał się jako jeden z takich, o których można orzec, że dają brzmienie kompletne, pod każdym względem spełniające. Pewnie, że na AVS spotyka się takich wiele, ale to jest wystawa goszcząca dużą ilość wystawców sprzętu przekraczającego budżetem portfel zwykłego śmiertelnika. Tak, Kronos też ociera się o to, ale wypróbowana PrimaLuna EVO 100 nie, a też było z nią świetnie. Dlatego mogę napisać, że Silent Angel Munich M1T może stanowić bazę źródłową dla rozsądnie kosztującego toru łączącego trzy cechy zasadnicze: fundamentalną przystępność (co komu po nieosiągalnych finansowo torach), dostęp do nieograniczonego zasobu nagrań internetowych serwisów i całkowite brzmieniowe spełnienie. Jakimi konkretnie maszynami i okablowaniem to brzmienie zrealizujemy, to audiofilski temat rzeka, ale na pewno da się bez brania dużych kredytów. Da się też bez jakiejś szczególnej wiedzy o stanie rynku i dobieraniu partnerstwa. Dobry przetwornik i słuchawkowy czy głośnikowy wzmacniacz, przyzwoitej jakości kable, jakościowe głośniki albo słuchawki – i hulamy! Ale na czym się to hulanie zasadza? Tu muszę się odwołać do dawno napisanego artykułu: „Audiofilizm a kwestia szczęścia”. W podsumowaniu piszę tam to, do czego wielokrotnie później wracałem: jest taki moment, dla audiofila najważniejszy – to chwila, gdy jego system zaczyna produkować muzykę, w której słuchający bez reszty tonie. Moment, gdy precz odchodzą pytania o szczegóły odnośnie brzmienia, tracące sens w obliczu siły przeżyć wynoszących ponad to.

   Czy stan ten trudno osiągnąć? Nie umiem odpowiedzieć. Sam przeżywałem go przy różnych torach wielokrotnie, na pewno najmniej kilkadziesiąt razy. Lecz z drugiej strony natykam się nierzadko na wypowiedzi, z których aż zieje tym, że autor nigdy czegoś takiego nie przeżył, nie ma o tym poziomie zielonego pojęcia. Na ile to zależy od predyspozycji słuchacza, a na ile od słuchanego sprzętu? Bo może bywa tak, że ktoś lubi muzykę, ale przeżyć jej tak nie umie? A może w zależności od słuchacza zdarza się to na różnych poziomach jakościowych, albo słuchany repertuar (np. hip-hop albo rockowe wycia w totalnym brzmieniowym bałaganie) nie pozwalają tego doznać? Nie wiem i nie chcę tego analizować, nie mam ochoty wchodzić z analizami w cudze intymne życia, w sferę doznawania przez innych wyższych stanów duchowych. Jedynie prymitywy pokroju głupich antyaudiofili mają tę chamską czelność przypisywania drugim deficytów intelektualnych i odchyleń emocjonalnych z ukierunkowaniem na własną wyższość. Sam więc tylko napiszę, że niedrogi streamer od Silent Angel, mogący po sparowaniu z dyskiem stać się także serwerem, otwiera drogę do muzyki zdolnej dawać zapamiętanie nie na zasadzie samego podrygiwania do taktu. To daje się łatwo zrobić, gdy ma się dwadzieścia parę tysięcy, a może nawet dużo mniej (bo takie iFi ZEN na przykład), a czy warto tak brnąć w muzykę, o tym w artykule o szczęściu.

Podsumowanie

   Małe czarne pudełko z aluminiowym frontem kosztuje pięć tysięcy i jest współczesnym źródłem muzycznym w rozumieniu audiofilskich źródeł cyfrowych. Którego płytami pliki, nie muszące być naszą własnością zapisaną na dyskach, możemy je dzierżawić z Internetu. Tam liczne grono dostarczycieli – wypożyczalni muzycznych, zwanych potocznie serwisami. Bibliotek z milionami nagrań w dowolnej ilości egzemplarzy. Nie trzeba więc w kolejce czekać, aż inny wypożyczający zwróci – i to jest miara postępu, ta ilość, ta nieograniczoność. Także samo wirtualne istnienie, w ogóle nie zabierające miejsca, a chcącym poznać okładki płyt smartfon wyświetla je na ekranie. O ile wszystko to jest tańsze od kupowania odtwarzacza CD i płyt przeznaczonych dla niego albo dla gramofonu, to każdy czuje bez liczenia – jakościowy odtwarzacz minimum kilkanaście tysięcy, a dobra płyta z popularnym repertuarem sto albo więcej złotych. Więc mimo że odtwarzacz nie ma przetwornika, to w mierze dostępności nagrań różnica nieporównywalna. Ale można też takiego streamera nie mieć, a z bibliotek internetowych korzystać. Prawda, ale rozdział o brzmieniu wyjaśnia, że lepiej wypożyczać z bibliotek poprzez serwer, czytanie wówczas przyjemniejsze.

    Taki poprawiający brzmienie czytnik w wydaniu Silent Angel to niezbyt drogie urządzonko, a satysfakcji z niego wiele. Można jeszcze to brzmienie dopieszczać okablowaniem i zasilaniem – a chłopcy, także ci duzi, lubią dokładać to czy tamto do posiadanych zabawek. Spojlerek i felgi do autka, lepsze buty narciarskie, osprzęt do górskiego roweru, wagoniki do modelu kolejki… W końcu wszystko to, to zabawa, ale cieszmy się tym, że jest na nią miejsce w naszym życiu, bo nie zawsze tak było. O czym też napisałem dawno temu dwa artykuły: „O sensie i rozterkach audiofilizmu” i „Audiofilizm a kwestia głupoty”.

W punktach

Zalety

• Poprawiacz aktualnego świata audio – internetowych i dyskowych nagrań plikowych.
• Przez pogłębianie brzmienia.
• Wzrost gęstości i masy.
• Przydawanie szlachetniejszego muzycznego dotyku (niczym papier czerpany albo aksamit w miejsce pakunkowego sztywniaka).
• Też klimatyczne przyciemnianie.
• Gdy doposażyć przyzwoitym okablowaniem cyfrowym, także wzrost rozdzielczości i lepsze tętno muzyczne.
• Silny akcent na różnicowanie brzmień słuchawek, świadczący o wysokiej jakości sygnału.
• Zarazem każde dobre same z siebie słuchawki tu będą pasowały – nie ma zjawiska wykluczania poprzez niepasowanie stylistyk.
• Wszystko to można jeszcze dopieszczać zastosowawszy wyższej klasy firmowy zasilacz.
• Na tylnej ściance pełny zestaw łączy cyfrowych.
• Analogowe wyjście RCA i za dopłatą słuchawkowe.
• Kompatybilność z wszystkimi muzycznymi serwisami.
• Kompatybilność z DSD i MQA.
• Dobrze napisany program komunikacji z użytkownikiem poprzez smartfon.
• Może stać się serwerem.
• Wydajny procesor.
• Niewielkie gabaryty.
• Elegancka prezencja.
• Spokojnie świecące mikro diody. (W dzisiejszym świecie głupich świateł rajcujących idiotów to już prawdziwa rzadkość.)
• Dobry stosunek jakości do ceny.
• Znany producent.
• Polska dystrybucja.
  
  

Wady i zastrzeżenia

• Trzeba dać wyższej jakości kabel cyfrowy. (Niekoniecznie z tych droższych, wskazany w teście wystarczy.)
• Lepszy firmowy zasilacz też się przyda. (Ale i on nie będzie kosztowny.)
• Trzeba mieć smartfon, lecz któż go nie ma?
• Przyłącze I2S ma wąską kompatybilność.

Dane techniczne:

• Wyjścia cyfrowe: AES/EBU, I2S, Coaxial; plus wejścia Ethernet, 2 x USB3.0 i 2 x USB2.0 dla dodatkowej pamięci.
• Obsługa DSD: 5,6M (DSD128) dla interfejsów AES/EBU, I2S, koncentrycznych. 11,2M (DSD256) dla interfejsu USB Audio.
• Obsługa PCM: 384 KHz dla interfejsów AES/EBU, I2S, koncentrycznych. 768 KHz dla interfejsu USB Audio.
• Wymiary: 155 x 110 x 50,4 (mm)
• Waga: 1,03 kg
• Kolor: Czarny
• Wejście zasilania: (DC) 5V/2A przy max.

Ceny:

• M1-2GB-EU  –  4 199 PLN
• M1-8GB-EU  –  4 999 PLN