Recenzja: Sennheiser IE 800

Budowa

Opakowano po Niemiecku – schludnie i solidnie

   Opisywanie aparycji słuchawek dokanałowych to czynność nader błacha, bo prawie nic nie ma do opisania. Nitkowaty przewodzik kończy się po jednej stronie małym jackiem (jest i przejściówka na duży), a po drugiej czymś, co określić można jako plastikowe łezki. Łezki te nie są w przypadku IE 800 symetryczne – tak jak prawdziwa smutkiem duszy zrodzona łezka – tylko każda z nich po jednej stronie jest płaska, a po drugiej bardziej właśnie łezkowato i łukowato podcięta, dzięki czemu łatwo można się rozeznać która jest prawa, a która lewa. Bierze się je łukami do dołu i upycha w uszach. To pierwszy naszych Sennheiserów plus: łatwo je zaaplikować. Kłopoty z instalowaniem słuchawek dokanałowych nie kończą się wszakże na rozpoznawaniu prawej i lewej strony. Nie darmo ci najbardziej wyrafinowani i usadowieni na dokanałowym rynku producenci, jak Westone, Ultimate Ears czy JHAudio, oferują modele custom. W moim przypadku dobranie odpowiedniej końcówki pasującej do kanału słuchowego to męka. Pisałem już w recenzji Westone4, że przewody słuchowe mam wyjątkowo wąskie, a w efekcie wszystkie końcówki okazują się za duże i po chwili się wysuwają. A czucie jak taka końcówka pomału acz konsekwentnie z ucha sobie wyjeżdża, to średnia frajda dla słuchającego. Tańsze o tysiąc złotych, ale mające za sobą producenta będącego specjalistą od dokanałówek, oferują Westone4 szeroki wachlarz końcówek, nie tylko różnych co do rozmiaru ale i kształtu. Prawdę rzekłszy i tak żadna spośród tych bodaj dziesięciu oferowanych tak do końca mi nie spasowała, ale jedne czy drugie pasowały dość dobrze. Na tym polu Sennheiser postanowił nie zawracać sobie głowy aż tak bardzo i sprokurował jeden tylko kształt w pięciu rozmiarach. Niby na papierze są to dwa kształty – kulisty i owalny – ale różnią się bardzo nieznacznie, co praktyka potwierdziła. Kształt jest summa summarum jeden – półkulisty, a treść mięciutka i cienka, z gumkowatego tworzywa wymodelowana. Najmniejsze okazały się i tak trochę za duże, ale jak dobrze upchnąć, to dało się wytrzymać. I w sumie warto było, bo słuchawki są nie lada. I to nawet bardzo.

Z uwagi na nikczemny wygląd (jeszcze chwila a do oglądania tylko przez lupę), nabywca nie ma specjalnie okazji sycić wzroku nowym nabytkiem, a to skupia uwagę na opakowaniu. Stanowi je spore eleganckie pudełko ze sztywnej, grubej tektury, wyłożone wewnątrz elegancką czarną pianką. Oprócz samych słuchawek i pięciu par końcówek znajdziemy w nim bardzo ładne skórzane etui do transportu oraz mały patyczek z tworzywa, którego rolą jest nadziewać na się niczym oliwkę na wykałaczkę zabrudzoną w użytkowaniu końcówkę, by łatwiej ją było umyć. Końcówki można bowiem myć pod bieżącą wodą, czego nie da się powiedzieć o samych słuchawkach, których nie należy moczyć. Jest tam także minimalistyczna instrukcja obsługi, spisana w wielu językach, w tym po polsku.

Etui to już jednak wyższa półka

Ciekawostką pozostaje fakt, że kabel jest odpinany, i to bardzo sprytnie, pośrodku, zaraz za miejscem gdzie łączą się przewody prowadzące do przetworników. Jednak w komplecie znajduje się tylko jeden – metrowy, do użytku przenośnego. Trochę szkoda, bo aż się prosi o drugi dłuższy, by można było z wygodą używać słuchawek w towarzystwie aparatury stacjonarnej. Z pewnością są IE 800 wystarczająco dobre do tej roli i skoro już kabel jest odpinany, drugi wydaje się czymś obowiązkowym. A jak nie, to trzeba było chociaż postąpić jak Westone i dać od razu długi z możliwością skracania przez nawinięcie. Takie to oczywiste, a ktoś nie pomyślał. Sprawa jest jednak trochę bardziej zawiła, bo tego drugiego w komplecie wprawdzie nie ma, ale widziałem na zdjęciach nawet taki zakończony końcówką symetryczną, a w oficjalnej ofercie jest też do dokupienia krótki, ale za to z obsługą urządzeń Appla, co łącznie daje trzy. Cokolwiek to w sumie dziwne, że ten ostatni trzeba dokupować, bo w wielu znacznie taniej albo podobnie kosztujących słuchawkach takie okablowanie do wyboru jest w komplecie. Na przykład u Denona AH-D600. Ale każdy ma swoją politykę cenową i co ja będę uczył multimiliardera Sennheisera jak postępować i jak się zarabia pieniądze. Nie chciał, to nie dał. Wiedział co robi.

Pozostają jeszcze kwestie techniczne. Jak należało oczekiwać natykamy się tu na silny ostrzał ze strony marketingowców, okopanych na stanowisku, że słuchawki są przełomowe, wyjątkowe, pierwsze takie i jedyne takie. Jedyny w swoim rodzaju ma być zwłaszcza przetwornik – najmniejszy na świecie spośród tych potrafiących przenosić bardzo szerokie spektrum fal akustycznych, w tym wypadku obejmujące przedział już od ośmiu do aż czterdziestu jeden tysięcy Hertzów. Sam przetwornik okazuje się  rzeczywiście malutki, bo zaledwie siedmiomilimetrowy, a oprawiono go także nietuzinkowo, bo w oprawę ceramiczną, doskonale tłumiącą dźwięki w obie strony, a także twardą, odporną na porysowanie. Dzięki temu słuchawki są na uszkodzenia odporne, a izolują jak mało które. Prawie nic w obie strony nie słychać, co bywa bardzo przydatne.

Te słuchawki po prostu na to zasługują

Od tyłu widać w tej ceramicznej obudowie dwa maleńkie otworki obwiedzione metalowymi ringami, coś jakby dwa bass-refleksy. Śmiech śmiechem, a służą do wentylacji przetwornika, przy czym producent gromko zwraca uwagę na szczególną moc basu w swoim wyrobie. I tu się trzeba z nim zgodzić – słuchawki mają bas jak koń nogę. Kopa można zarobić strasznego. Ale nie tylko na basie to się kończy. W tym miejscu pojawia się też bardzo podkreślana przez Sennheisera innowacja, tym bardziej podkreślana, że dostał za nią nagrodę. Na tegorocznych targach CES w Las Vegas nagrodzono zaimplementowany nowym dokanałówkom Sennheisera tak zwany „dwukomorowy absorber”, rozwiązujący, jak powiadają, znany problem miniaturowych słuchawek zwany maskowaniem. Rzecz polega na nakładaniu się częstotliwości z okolic 7 – 8 kHz na składniki o wyższych częstotliwościach, co wygasza i zakłóca ich sygnał, czyniąc pasmo ułomnym. Podczas gdy inni próbowali wyjść z tego ambarasu mnożąc przetworniki, co doprowadziło do powstania słuchawek dokanałowych o trzech, czterech, a nawet pięciu przetwornikach, Sennheiser skupił się na odpowiednim projekcie obudowy tylko jednego i chytrze wybrnął z kłopotu dostając za to medal. Może dzięki temu oszczędzać na przetwornikach, oferując jednoprzetwornikowe dokanałówki nie gorsze od tych wieloprzetwornikowych. Sam głosi nawet, że IE 800 to pierwsze w dziejach prawdziwie high-endowe słuchawki douszne, ale to nieprawda.

Impedancja małego Sennheisera wynosi 16 Ω, kabel jest z miedzi beztlenowej, a THD lokuje się poniżej 0,06%. Ciśnienie dźwięku pozwalają te high-endowe dokanałówki wyprodukować potężne, bo aż 125 dB wnoszące, a sporządzono ich dźwięk w tradycyjnym dla Sennheisera stylu pola rozproszeniowego, co ma nawiązywać do sposobu gry kolumn głośnikowych i czym szczyci się też drugi flagowiec firmy, wokółuszne HD 800.

Marketingowcy nie omieszkali przy okazji dorzucić, że słuchawki zaprojektowano, przetestowano i produkowane są w Niemczech, o czym stosowna etykieta jednoznacznie zaświadcza. Germanie w uszach, panie dzieju.