I znowu Questyle. Dwa lata temu był wzmacniacz słuchawkowy CMA800, niedawno odtwarzacz przenośny QP1R, a tym razem to będzie klasyczny robot muzyczny pod komputer, czyli wszystko w jednym. Kształt tego omnibusa i wzornictwo są identyczne jak wzmacniacza „osiemset”, to znaczy urządzenie jest modernistycznie płaskie i w ramach tej płaskości efektownie łączące prostokąt spłaszczonego obrysu z kołami potencjometru i wtyków słuchawek. Jako budulec tej kontrastowości całe wykonane z metalu, a przy okazji poprawił się wydatnie metalowy surowiec, gdyż dwa lata temu był on na wierzchniej pokrywie niepraktycznie chropawy, trudny do utrzymania w czystości, a teraz całość jest gładka i w ciemniejszym odcieniu. Dokładnie w ciemno metalicznym popielu i z łagodnie świecącymi błękitnymi diodami, tak że wygląda to naprawdę porządnie i ani na jotę nie odstaje od europejskiej czy amerykańskiej konkurencji.

W kółko rzecz powtarzam, lecz cały czas i z dnia na dzień bardziej jest prawdą – Chińczycy mieszkańcom kultury łacińskiej (zapomniane pojęcie), dadzą ostro popalić, ponieważ chińska kultura na produktach domowego użytku się od tysiącleci skupiała i osiągnęła pod ich względem mistrzostwo, a czasy barbarzyńskiego komunizmu mają Chiny za sobą i w szybkim tempie nadrabiają kilkudziesięcioletnie zapóźnienia. Idzie im to tym łatwiej, że Zachód kulturowo zmizerniał i się jakościowo rozcieńczył, a Chiny przeciwnie – okrzepły i ambitnie prą naprzód. Skupmy się jednak na pojedynczym tego przejawie a nie ogólnokulturowych wynurzeniach. Zdążył się już ten Questyle tu i ówdzie pokazać, aczkolwiek gównie w zapowiedziach, wywołując poważne zainteresowanie. Bo nie tylko wygląda i jest uniwersalny, ale też brzmienie obiecuje wysokiej jakości, co pierwsze wyrywkowe na wystawach odsłuchy zdążyły potwierdzić. No i przede wszystkim ta cena. Cena jest zaskakująco niska jak za tego typu wysokiej klasy urządzenie, aczkolwiek bardzo udany Aune S16, czy wcześniej też bardzo dobry Audiolab M-DAC, zdążyły przedłożyć widowni świetną jakość i użyteczność przy niższych nawet cenach. Ma jednak nad nimi Questyle jedną wyraźną przewagę – oferuje mianowicie symetryczność całego toru, a na to dzisiaj jest moda. Jedne po drugich najbardziej popularne słuchawki z działu wysokiej jakości przeszły lifting w znaczeniu między innymi dodatku symetrycznego kabla, a chociaż na tą całą symetryzację niektórzy kręcą nosem, to niezależnie od tego biznes się dzięki niej bardziej kręci, zwłaszcza w domenie tranzystorów. Wytworzyło się przy okazji swoiste współzawodnictwo, kto bardziej zawojuje rynek – niesymetryczność zasobna w lampy, czy tranzystorowa symetryzacja. Niektórzy postanowili te pierwszoplanowe atuty nawet połączyć i mamy tego przykład w postaci symetrycznego wzmacniacza lampowego Studio od Eddie Currenta, a wcześniej symetryczny wzmacniacz lampowy (ale głośnikowy) oferowało Ancient Audio. Niemniej główna oś zmagań to wałka tranzystorowej symetrii z lampowością. W te zmagania nasz Questyle wpisuje się jednoznacznie, a z jakimi efektami, o tym za chwilę.

Budowa

   Podstawowe wyznaczniki konstrukcji mamy już określone – napisałem kto zacz i jak się prezentuje. Teraz bardziej konkretnie. A skoro już zaczęliśmy od powierzchowności, to w nią brnijmy.

Urządzenie prezentuje się świetnie. Stoi tuż koło mnie, świecąc dwiema niebieskimi diodami selektora cyfrowych wejść i trybu odtwarzania (PCM/DSD), ani trochę nie męcząc wzroku. A taki Headtrip? Dziesięć razy wyższa cena, a świecił niczym niebieski diabeł, że nie szło bez zaklejania jego niebieskich ślepiów wytrzymać. Ale jak się postarać, to widać można.

Płaski fronton centymetrowej grubości o ładnych bokami skosach zaprojektowano schludnie i pod dyktando kółek. W kolistych lejkach tkwią dwa regulacyjne skobelki – włącznika wewnętrznego wzmacniacza oraz wyboru wejścia; w kolistych zagłębieniach są dwa gniazda słuchawek na duże jacki i zdecydowanie większe na symetryczny 4-pin, a zaraz obok niego identycznej wielkości kółko potencjometru. To Alps, także osadzony w kolistym wgłębieniu; średniej wielkości i dobrze pasujący do ręki, chodzący z ułatwiającym regulację oporem; za czym stoi silniczek, bo urządzenie obdarzono pilotem. Ten jest mały, czarny, lekki i schludny, a pozwala nie tylko ustawiać głośność, ale także selekcjonować wejścia, włączać i wyłączać całość oraz wyciszać.

Z tyłu jest równie bogato, ponieważ te cyfrowe wejścia są trzy: USB, koaksjalne i optyczne, a oprócz nich analogowe RCA oraz trzy wyjścia: cyfrowe SPDIF (aktywowane włącznikiem) oraz po parze analogowych gniazd RCA i XLR. Prócz tego jeszcze wtyk zasilania z łatwo dostępnym bezpiecznikiem, a także oznakowany na czerwono przełącznik napięcia 230/110V, którego nie należy ruszać.

Wraz z urządzeniem dostajemy zdawkową instrukcję obsługi i opatrzony wykresami certyfikat jakości, będący świadectwem tego, że urządzenie wygrzewano u producenta przez 72 godziny, a następnie dokładnie pomierzono i odsłuchowo zweryfikowano. Prócz tego jeszcze dostajemy w komplecie płytkę ze sterownikami USB, które bezproblemowo można też ściągnąć z Sieci.

Całość stoi na czterech ładnie frezowanych aluminiowych nóżkach z miękkimi podkładkami, które bardzo chwaliłem, jako że naprawdę nie lubię odgłosów tarcia metalu o metal przy stawianiu na sobie niezabezpieczonych urządzeń. Wszystko to przychodzi do nas w porządnym pudle lakierowanym na biało i za wyposażenie ma oprócz pilota kabel zasilający.

Równie ciekawie jak na zewnątrz jest w środku, przede wszystkim dlatego, że wzmacniacze od Questyle posługują się tą samą technologią wzmacniania prądowego co sławny Bakoon. Pozwala im to osiągać dużą moc w klasie A, bezproblemowo mogącą napędzać nawet bardzo trudne słuchawki, dodatkowo jeszcze mnożoną przez cztery na wyjściu symetrycznym. Pozwala też redukować zniekształcenia do rekordowo niskiego poziomu 0,00042%, przy bardzo jednocześnie szerokim spektrum pasma, sięgającym na górze aż do 600 kHz (+0,-3dB), a także godnym uznania odstępie szumu od sygnału 113 dB. Dochodzi do tego funkcja przedwzmacniacza, a także przetwornika; który to kolega przetwornik urasta ostatnimi czasy do rangi czegoś w całym audiofilizmie najważniejszego. Jaki masz przetwornik? – to teraz pytanie padające chyba najczęściej, ale także pod względem przetwornika Questyle CMA600i może być z siebie dumny. Dano mu bowiem przetwornikową kości AK4490EQ, czyli od wiodącego teraz producenta Asahi Kasei Microdevices (AKM), zapewniającą – zgodnie z nazwą „asahi kasei” – obwody śpiewające niczym ptaszyny o brzasku…

Kpiny kpinami, a kości AKM uchodzą teraz za najlepsze i alternatywą dla nich w najdroższych przetwornikach są tylko te od Sabre (mniej chętnie) lub niegdysiejsze od Analog Devices (chętniej). Dzięki tej kości – pojedynczej niestety – Questyle CMA600i może obsługiwać na wejściu USB próbkowanie z przedziału 44.1-384 kHz/16-32bit PCM, a także bez żadnej redukującej konwersji DSD-64, DSD-128 i DSD-256 oraz DoP 64 i DoP 128 (czyli DSD over PCM) dla użytkowników MAC. Na wejściach koaksjalnym i optycznym wartości te spadają do 192 kHz/24bit, ale co to w praktyce oznacza, to niebawem okaże się niespodzianką.

Przyznam szczerze, że jak na cenę 3990 PLN urządzenie jest w środku naprane jakością, choć pojedyncza a nie podwójna kość przetwornika studzi nieco entuzjazm. Bo nie tylko mamy tam to innowacyjne wzmacnianie napięciowe oraz najlepsze przetwarzanie od AKM i potencjometr Alpsa z silnikiem, ale też tor symetryczny z dodatkową siłą wzmacniania, a także wysokiej jakości transformator toroidalny od specjalistycznej firmy Plitron; i jeszcze kondensatory od WIM-y oraz Nichicona wraz z przyłączami zewnętrznymi Neutrik. Jak dodać do tego gruby panel przedni i całą obudowę wyfrezowaną super starannie w technologii CNC, to otrzymujemy pokaźny naprawdę pęk zalet, godny urządzenia o wiele droższego. A tu jeszcze dochodzą najlepsze oporniki DALE i super staranny montaż, że słowa złego nie można powiedzieć, nawet gdyby chcieć. Ewentualnie te przetworniki mogłyby być chociaż po jednym w kanale, bo współdzielenie międzykanałowe to nie jest najlepszy pomysł. Jednak i z nimi aż tak źle nie jest, bo Questyle słusznie chwali się oddzielnym przetwarzaniem sygnałów PCM i DSD, za co odpowiada łańcuszek trzech przetworników: WM8741 (24-bit 192kHz DAC z obsługą PCM i DSD) – CS4398 (Cirrus Logic 192kHz Multibit DAC z natywną obsługą DSD) – AK4490EQ. Ta trójprzetwornikowa obsługa standardów PCM i DSD została nawet przez firmę Questyle opatentowana pod nazwą „True DSD” i ma oznaczać o wiele czystszy, staranniej przetwarzony sygnał.

Dodajmy na koniec, że producent mocno akcentuje kwestię długotrwałego strojenia swego urządzenia na słuch, które to strojenie w procesie projektowym traktowano jako ważniejsze od samego zaprojektowania obwodu i laboratoryjnych pomiarów, w czym pomagało sześć par referencyjnych słuchawek: Sennheiser HD 800, Beyerdynamic T1, Fostex TH-900, Audeze LCD-3, Final Sonorous X oraz dokanałowe DITA Balanced. Ponoć o wiele szybciej skonstruowano niż nastrojono, co ma stanowić dowód szczególnej dbałości o brzmienie.

 

 

Odsłuch

   Wobec tego i my posłuchajmy, mając akurat na podorędziu cztery pary słuchawek spośród wymienionych. Nim to jednak nastąpi, muszę wrócić do kwestii przyłączy cyfrowych, o której już zdążyłem nadmienić, że będzie niespodzianką. Chodzi o relację pomiędzy transferem USB, oferującym wg danych technicznych szersze spektrum przekazu, a węższym koaksjalnym.

Nie oszukujmy się – plików DSD, i w ogóle tych o częstotliwościach wyższych niż 44,1 lub 96 kHz, przeciętny użytkownik nie posiada i nie ma też do nich dostępu w Sieci. Tak więc gros dobrego dźwięku w Internecie i na dyskach to 44,1 FLAC lub WAVE, a nie jakieś super-duper DSD o niebotycznych częstotliwościach. Wprawdzie TIDAL od prawie roku odgraża się wprowadzeniem jakościowego odpowiednika MQS, a serwis Roon oferuje już (ale za wysoką cenę) dostęp do rzeczywiście wysokiej jakości plików, ale póki co tych MQS od TIDAL-a nie ma, a  Questyle CMA600i nie oferuje kompatybilności z Roon. Spokojnie możemy więc założyć, że nabywca będzie używał przede wszystkim 44,1 kHz FLAC albo WAVE i na nich powinniśmy się skupić.

Historia z tym nowym Questyle była taka, że przyjechał i podłączyłem go kablem koaksjalnym od Tellurium poprzez interfejs M2Tech HiFace, bo akurat z tego przyłącza poprzednio korzystałem. Posłuchałem i bardzo mi się spodobał, a tu znajomy prosi o pożyczenie na chwilę, bo szuka czegoś niedrogiego dla swoich HD 800S, więc może ten Questyle. Pożyczyłem i dostałem zwrotnie z uwagą, że do gustu nie przypadł. A potem pojechał na AVS i dopiero teraz za niego się wziąłem. Tym razem podpiąłem na starcie przez USB – i to nie ot tak, tylko poprzez iUSB3.0 z kablem Gemini. Sennheisery HD 800S pod ręką też miałem, więc zaraz wypróbowuję. Faktycznie, to jakoś nieszczególnie zagrało – za mało muzyki w muzyce przy ogólnie bardzo wysokiej ilości informacji. Ale pamiętałem, że po koaksjalu grało inaczej i znacznie przecież lepiej, tak więc wypiąłem to USB i podpiąłem ponownie Tellurium. Teraz niewątpliwie zabrzmiało to lepiej: ciemniej, gęściej, bardziej muzycznie i bez licytowania się ilościowego samych szczegółów przy ograniczonej melodyce. Test zatem przeprowadzony został po złączu koaksjalnym, jako dla zwykłych plików dobrej jakości odpowiedniejszym, przynajmniej w moim przypadku. To ewentualnym nabywcom pod rozwagę polecam, jako że granie po USB jest teraz  najmodniejsze, ale niekoniecznie najlepsze. Wiem, komputery kapryszą i różnie z nimi bywa, ale dwa przykłady gorszego grania z USB dają już do myślenia. A zatem nuże w koaksjal!

Sennheiser HD 800S

Te słuchawki (aczkolwiek w tańszej wersji) postawił producent na pierwszym miejscu w swoim wyliczeniu użytych, tak więc i my od nich zaczniemy. Po symetrycznym kablu rzecz jasna, no bo ta, panie tego, symetria… Bęc zatem symetrycznym wtykiem w Questyle i jazda.

Klarownie i melodyjnie – te dwa określenia przyszły do mnie wraz z dźwiękiem. Akurat puściłem pierwszy Koncert Chopina spod klawiszy Rubinsteina, i tak to zabrzmiało. Bez śladu rozjaśnienia ani podostrzenia – nastrojowo i płynnie. Świetny ten fortepian – klarowny a jednocześnie śpiewny. Krągłe dźwięki potoczyły się niczym kuleczki w dziecinnym bilardzie, tyle że ciepłe i bardziej złote niż srebrne. Połyskiwały na tle ciemnym ale nie czarnym i w wyczuwalnym rozmiarze przestrzeni. Tak, przestrzeń tam się pojawiała rozległa i ten fortepian okazywał się stać w wielkiej sali, której obecność mocno się czuło. Bez żadnych tunelowych pogłosów a tylko naturalnym, śladowym niemal elementem odbicia, czyli najlepiej jak można. Smyczki orkiestry nie brzmiały już tak świetne i rozbicia na instrumenty nie było, niemniej jako całość pracowała ta orkiestra poprawnie i całkiem dynamicznie, stanowiąc bogate i zajmujące tło fortepianowych popisów.

Przeszedłem do czegoś z wokalem i basem. Tu znów uderzyła klarowność. Precyzja artykulacji, nasycenie brzmieniową treścią i jej indywidualizmem, a także moc i rozdzielczość basu okazały się godne uznania. W najmniejszym stopniu nie miałem się do czego przyczepić. Leciutki powiew świeżości – przyjemnie ciepły – dotyczył samego wyłącznie medium, a głosy ludzi i instrumentów były odpowiednio ciężkie, nasączone i szlachetne brzmiące. I znów wyczuwało się duży obszar, mimo iż muzyka rozrywkowa z reguły nie przywodzi go tak mocno jak symfoniczna. I jedna jeszcze myśl temu towarzyszyła – jak to w ogóle było możliwe, że tego samego dnia rano te Sennheisery grające z Questyle czerpiącym sygnał po złączu USB mogły mi się nie podobać. A przecież się nie podobały. Tymczasem teraz… Ale już nieraz pisałem, że linia oddzielająca audiofilskie szczęście od nieszczęścia jest ruchliwa i cienka, co znów się pokazało.

Beyerdynamic T1 V2

Drugie na swojej liście umieścił Questyle flagowe Beyerdynamiki, a więc za nim.

Nie tak ciepło i nie tak złociście zagrały. Bardziej w normalnym świetle dnia, takiego lekko pochmurnego. Bliżej też słuchacza i z wyraźnie mniej gładkim wykończeniem dźwięków. Jak to one – otwarcie, chropawo, ze strzępieniem krawędzi, i tak życiowo a nie odświętnie. Zdecydowanie mniej narzucała się przejrzystość medium, któremu udzieliła się szarość i które było bardziej gęste. Nie kryształowo przejrzyste i złotawo podświetlone, tylko takie jak w dzień normalny, kiedy horyzont nie rysuje się w sposób całkowicie czytelny. To było bardziej normalne, bardziej jak z życia wzięte, a to z HD 800 niecodzienne, niezwykłe. W muzyce rozrywkowej T1 zagrały kameralnie, nie narzucając słuchaczowi czucia przestrzeni, natomiast w symfonicznej wielką przestrzeń generowały jak najbardziej. Pomimo gęstszego powietrza czucie sali koncertowej też było u nich bardzo mocne, a jej rozmiar podobnie duży, odpowiadający rzeczywistości. Sam dźwięk miały zaś szybszy i bardziej otwarty; surowszy też nieco i mniej wypolerowany. Taki ukierunkowany na parcie naprzód razem z muzyczną akcją, a nie kontemplacyjne podziwianie i cieszenie się każdą nutą. Bas też bardziej wpisany w akcję, bardzo prawdziwy i blisko postawiony, a nie stanowiący samego raczej mocnego tła – wolniejszego i bardziej obłego na obrysach.

Przejście od jednych do drugich było dosyć powolne i ładnych kilka minut zajmowało odnalezienie się w nowej sytuacji, by czerpać z niej samą przyjemność. W obu wypadkach to jednak po chwili następowało i nie wymagało żadnego „tłumaczenia sobie”. Mózg sam się adaptował i żadne racjonalne tłumaczenia nie były mu potrzebne. Zachowywał jednak pamięć o różnicach i gdy je przywoływać natychmiast informował, że bas u T1 jest prawdziwszy a przestrzeż w HD 800 efektowniejsza.

Odsłuch cd.

Fostex TH-900 Mk2

Podążajmy więc dalej za producentem, tym razem na wiśniowo. Drewniane muszle kryte wiśniowej barwy lakierem Urushi skrywają przetworniki podobno także od Beyerdynamica, które brzmią jednak inaczej, a w niedawnych zmaganiach świetnie wypadły z własnym wzmacniaczem Fostex HP-V8 (zwłaszcza przy lepszych 300B), a nieco gorzej z Wells Audio Headtrip.

Przejście na Fostexy do pewnego stopnia równoznaczne było z przejściem od T1 na HD 800. Znowu narzucająca się super przejrzystość medium, z nieznacznym ozłoceniem (śladowym) i ociepleniem. Mniej gęsto, nie tak chropawo, i nie z taką otwartością strzępień na obrysach, tylko bardziej z krągłym domknięciem i czuciem dużego obszaru – aczkolwiek z pierwszym planem wyraźnie bliższym niż u flagowych Sennheiserów. Tak więc ten pierwszy plan podobny był co u T1, a reszta bardziej do HD 800, niemniej flagowe Sennheiser moim zdaniem do tego Questyle lepiej pasują. Dawały mocniejsze poczucie dużego obszaru, a przede wszystkim dźwiękowy obraz bardziej złożony i staranniej co do detali powykańczany. Taki bardziej wieloskładnikowy i rozfalowany, a jednocześnie o bardziej dopieszczonych szczegółach. Flagowe Fostexy też bardzo przejrzyście grały, ale nieco mniej ujmująco. Trochę twardszym dźwiękiem i trochę surowszym; nie tak pieszczącym uszy. Ich bas bardziej się narzucał, ale gorzej był osadzony w całości prezentacji, zarówno poprzez tą twardość, jak i poprzez mniej wyraźne widzenie horyzontu oraz poukładanie sceny. Na pewno grały te Fostexy bardzo w sumie dobrze, ale z Questyle HD 800S dla siebie bym wybrał. Niemiecki flagowiec nie dudnił na basie i bardziej był zjawiskowy. Także T1 (tu wspierane kablem Tonalium) podobały mi się od Fosteksów bardziej, chociaż te wszystkie międzysłuchawkoew różnice były nieznaczne i inni mogliby inaczej wybierać. Wszakże moim zdaniem różnica między T1 a HD 800S zależała już tylko od repertuaru i do większych realizacji wolałbym Sennheisery, a do kameralistyki czy rocka Beyerdynamiki.

Audeze LCD-3

No to jeszcze Audeza, także za koleją. Też wsparte kablem Tonalium i też z listy producenta. O, te zagrały wybitnie. Z nie tak wyrazistymi wizerunkami dźwięków jak HD 800 i T1, ale bardziej intymnie i z pięknym, sferycznym swych dźwięków obrobieniem. Że aż holografia z tego się brała, a całkiem bezpogłosowa; no i najgładszy to był obraz muzyczny, a przy tym też złocisty i ciepły. Głębokie zejścia na basie, ale bez żadnej twardości czy dominacji nad resztą, a do tego szczególna zmysłowość głosów, że aż prawie lubieżna. Night in Gold Satin, można by sparafrazować tytuł rockowego klasyka, a jednocześnie – i to w tym szczególnie jest ważne – żadna nie towarzyszyła temu nuda.

Te słuchawki z nie dość pasującym wzmacniaczem potrafią przynudzać jednostajną gładkością brzmienia, ale Questyle zaoferował im delikatne a jednak wyczuwalne pazurki, że było się czym podrapać. Szczególnie łatwo ta ich prezentacja wchodziła, ale na szczęście była z przyprawami a nie jak pasza treściwa. Nie działo się tak dużo jak u HD 800 i scena tak wyraźnie się nie rysowała, ale muzyka sunęła ciekawym spektaklem i była taka rwąca do tańca a nie do samego patrzenia. Zmuszała co najmniej do kiwania się i podrygiwania, a nie tylko przyswajania świetnie podawanych dźwięków. Najbardziej ze wszystkich koherentne było tu pasmo i najbardziej homogeniczne same dźwięki, co oczywiście nie jest nowością i zwykle taka opinia brzmieniu tych Audeze towarzyszy. Ale raz jeszcze podkreślę – z Questyle było to ciekawe a nie przynudzające granie, i to dla chińskiej maszyny jest okazja do dużych braw.

AudioQuest NightHawk

Na koniec ktoś spoza listy i przy okazji najtańszy, aczkolwiek z kablem Tonalum te NightHawk tanie już nie są. Ich prezentacja okazała się wysoce odmienna, mimo iż nie całkowicie. Oczywiście wrzuciły do przekazu pogłos, czego się należało spodziewać. A wraz z tym mocno akcentowane a nie pomijane rysowanie wokół muzyki pomieszczeń, przy jednocześnie samej tej muzyce o wiele bardziej wyraźnej. Zdumiałem się, ale tak było ponad wszelką wątpliwość. Bardzo wyraźnie wzmogły ilość sopranów i uczyniły je narzędziem złożoności brzmieniowej tudzież precyzji obrazowania. Sopranowa składowa niczym ołówek w ręku rysownika wydobywała kształty i portrety, nadając im wyrazistość i kontrast. A samo brzmienie ciemne, dość ciepłe ale bez złota; i z gąstością ogólną brzmienia, lecz zarazem transparentnością medium. To nie był muzyczny rosół Audeze, ani czyściutkie powietrze HD 800, tylko gęste dźwięki osadzone w rysowanej pogłosem przestrzeni o pełnej przejrzystości, ale cienistej. W uzupełnieniu najpotężniejszy bas o też świetnej wyraźności a bez dudnienia. Wyraźne pulsy membran, czucie basowego ciosu na sobie. Jak ostra jazda sportowym wozem z głębokim rykiem silnika, a nie jak u Audeze na miękkiej kanapie limuzyny i tylko z pomrukami kulturalnego dwunastocylindrowca. Nie zatem tylko relaks i przyjemne kiwanie do taktu, ale tak nerwowiej, żywiej, zadziorniej. Jakbyś się z kimś trochę pokłócił i ci adrenalina skoczyła.

Questyle jako słuchawkowy wzmacniacz

Sam opis poszczególnych słuchawek to oczywiście nie wszystko, co powinno zostać zrobione. Tak więc podpiąłem kablami symetrycznymi Tellurium do wyjść analogowych Questyle znacznie kosztowniejszy odeń wzmacniacz Phasemation i porównałem. Różnica się pojawiła, ale nie tyle w jakości co stylu. Oczywiście można powiedzieć, że Phasemation był ograniczony przetwornikową i przedwzmacniaczową częścią Questyle; i faktycznie – napędzany Ayonem Sigmą grał lepiej, ale nie była to jakaś duża różnica. Wyraźniejszy nieco rysunek, bardziej dopracowana przestrzeń i większa dynamika. Natomiast wzmacniacz wbudowany w Questyle vs zewnętrzny Pasemation to było trochę jak przechodzenie z Beyerdynamic T1 na HD 800. Bardziej miękkie i dopieszczone w japońskiej maszynie dźwięki, większa zarysowująca się przestrzeń; i jako już rys swoisty, takie srebrzenie się nieznaczne dźwięku na całym obszarze tej przestrzeni. Także całościowo większe tego dźwięku rozfalowanie – czucie jak się przemieszcza, pracuje. Ale to były niewielkie różnice, a nieco twardszy dźwięk u Questyle rysował zarazem ostrzejsze kontury. Ogólnie więc zaskoczenie, bo przewidywałem większą różnicę. Nie myliłem się zatem przy pierwszym podejściu, ten nowy Questyle jest wybitny.

I jeszcze jedna uwaga, niemało zaskakująca. Na zakończenie porównałem wyjścia w Questyle symetryczne i niesymetryczne. Żadnej różnicy jakościowej, a nawet można powiedzieć, że wyjście niesymetryczne grało w bardziej zbliżony sposób do prezentacji Phasemation. Bardziej miękko i też z taką lekką aurą – srebrzeniem się całej przestrzeni. Kto wie, może nawet po niesymetrycznym bym wolał?

Podsumowanie

   Wzmacniaczy słuchawkowych z przetwornikami i przetworników ze wzmacniaczami jest teraz na rynku legion. Nawet się muchy nie pędzą na obskoczenie tego wszystkiego. Od maluchów w rodzaju DragonFly, po pełnogabarytowe urządzenia od MSB, Chorda czy Myteka. Zrecenzowany Questale jest mniej więcej pośrodku – nie jest mały ani duży, nie kosztuje malutko ani dużo. Trzeba nawet pochwalić polskiego dystrybutora, który względem Zachodniej Europy cenę o trzydzieści procent obniżył. W efekcie są to czetery tysiące, czyli jak za wybitne brzmienie gratka. Pytanie, czy takie brzmienie faktycznie otrzymujemy? I tu sytuacja jest i jednocześnie nie jest klarowna. Po drogim kablu USB (licząc z przystawką ifi3.0) nie był to dźwięk w pełni zadowalający pod względem melodyjności, choć niewątpliwie detaliczny. Nie mogę oczywiście wykluczyć, że są kable USB (a może inne płyty główne w komputerach?), gdzie to brzmienie uzyskiwane poprzez najpopularniejszy teraz sposób transferu będzie w pełni satysfakcjonujące. Sam jednak nie miałem z takim do czynienia i znajomy też nie. Co innego jednak po kablu koaksjalnym. Można powiedzieć, że to co przy USB się zgubiło, to przy koaksjalu znalazło, i to jeszcze z nawiązką. Uważnie się wsłuchiwałem, robiłem porównania, użyłem wielu słuchawek. Każde grały co najmniej dobrze, a większość znakomicie. Wielokrotnie, ponad trzykrotnie droższy zestaw, nie zdołał tego Questyle pogrążyć, grając wprawdzie lepiej, ale nie zdecydowanie. Bynajmniej nie dlatego, że sam miał mankamenty, tylko ten Questyle jest taki dobry. Naprawdę dobry. Faktem jest, że konkurencja nie śpi i dobrych przetworników ze wzmacniaczami w okazyjnych cenach nie brak, a nowi konkurenci wyrastają jak grzyby po deszczu. Lecz mimo to z czystym sumieniem mogę tego Questyle włożyć wam pod choinkę, tym bardziej, że prezentuje się świetnie i oferuje pełną symetryzację. Że nie daje ona przewagi brzmieniowej, to inna sprawa, ale święty spokój zwolenników większej liczby żył w kablu z pewnością gwarantuje. Dwie tylko uwagi mają odcień krytyczny. Transfer po USB trzeba jakoś poprawić (może to tylko kwestia sterownika?), a druga kość DAC od AKM, tak żeby było po jednej w kanale, na pewno poprawiłaby nabywcom humory. Ale może za dużo oczekuję. Może jeszcze nie czas na takie rzeczy za te pieniądze. Pamiętajmy też o obecnym tutaj opatentowanym łańcuszku trzech przetworników do osobnej obsługi plików PCM i DSD, dowodzącym że na przetwornikach wcale nie oszczędzano. Tak czy owak, z jednym czy wieloma (zależy jak liczyć), gra ten Questyle wysoce zadowalająco i producent może z siebie być dumny. Przysłowiowej jeszcze do niedawna chińskiej tandety nie ma tu ani śladu.

 

W punktach

Zalety

• Kawał dobrej muzyki.
• Analogowość i nasycenie.
• Dobra dynamika.
• Nie podlegająca krytyce detaliczność.
• Żadnych podostrzeń ani rozjaśnień w transmisji koaksjalnej.
• Świetna transparencja i duża przestrzeń.
• Bardzo dobre operowanie pogłosem.
• Odpowiednio ukazane tekstury.
• W zależności od samych słuchawek większy nacisk na gładkość lub chropawość.
• Dobrze dozowany, niedokuczliwy sopran.
• Bogata brzmieniowo, odpowiednio uwodzicielska średnica.
• Mocny, rozdzielczy bas.
• Drajw i rytm.
• Przyjemne ciepło..
• Łagodny światłocień ze złotawym podświetleniem.
• Całość strojona na ucho.
• Pasuje do każdych słuchawek i każde dobrze napędza.
• Wzmacnianie prądowe.
• Duża moc wzmacniacza.
• Klasa A.
• Bardzo dobre parametry.
• Najlepsza z dostępnych kości DAC.
• Opatentowany obwód „True DSD”.
• Wysokiej klasy kondensatory.
• Obudowa z aluminium wyfrezowana w CNC.
• Podobnie jak aluminiowe nóżki.
• Dobrze dobrana siła świecenia diod.
• Trzy gniazda słuchawkowe, w tym jedno symetryczne.
• Funkcja przedwzmacniacza.
• Mały, poręczny pilot.
• Bardzo dobry stosunek jakości do ceny.
• Znany, nagradzany producent.
• Polski dystrybutor.

 

Wady i zastrzeżenia

• Nieco za agresywne brzmienie po złączu USB.
• Osobny przetwornik w każdym kanale byłby nobilitacją.

Sprzęt do testu dostarczyła firma: MIP

Dane techniczne 

Wzmacniacz

• Wzmocnienie  13.4dB
• Moc: 220 mW/300Ω; 950 mW/32Ω (niezbalansowany)
• 630 mW/300Ω; 1900 mW/32Ω (zbalansowany)
• THD: 0,00057%
• Stosunek szumu do sygnału 113 dB.
• Pasmo przenoszenia: DC-100kHz(+0, -0.7 dB); DC-600kHz(+0, -3dB)
• Czułość: 1.7Vrms
• Wejścia: Wejście Dac, albo wejście RCA (niezbalansowane), zmienne
• Wyjścia: Podwójny jack stereo 6,3 mm oraz zbalansowany 4-pin.

 

Sekcja DAC oraz Pre-amp

• Sygnał SPDIF wejście i wyjście: PCM 44.1-192kHz/16-24bit standard
• USB: 44.1-384kHz/16-32bit PCM oraz Natywne DSD
• DSD64, DSD128, DSD256

 

• Wymagania sprzętowe: Win XP, Vista, Win7, Win8, Win10, MAC OS.
• Cyfrowe wejścia i wyjścia: SPDIF we/wy, Optyczne, USB typ B.
• System transmisji: WASAPI, ASIO, KS..
• Wyjścia analogowe: 1 x XLR; 1 x RCA..
• THD: RCA: < 0.00082%; XLR: < 0.00064%.
• SN: RCA: >105dB; XLR: >121dB (nie obciążone).
• Napięcie: 100-120V lub 220-230V (zmienne).
• Pobór mocy: 18 W.
• Wymiary: 330 x 300 x 55 mm.
• Waga: 3,2 kg.
• Cena: 3990 PLN.

 

System

• Źródło: PC (YouTube, TIDAL, pliki, płyty CD).
• Przetworniki: Ayon Sigma, Questyle CMA600i.
• Wzmacniacze słuchawkowe: Questyle CMA600i, Phasemation EPA-007.
• Słuchawki: Audeze LCD-3 (kabel Tonalium Audio), AudioQuest NightHawk (kabel Tonalium Audio), Beyerdynamic T1 V2 (kabel Tonalium Audio), Sennheiser HD 800S.
• Kabel USB: ifi Gemini + iUSB3.0.
• Kabel koaksjalny: Tellurium Q Black.
• Interfejs: HiFace M2Tech