Odsłuch w uszy i brzuch

Dużo wentylacji, ale niewiele grzania.

   Błaznuję z tymi tytułami, ale sprawa jest poważniejsza. Tego rodzaju jakościowe deklaracje zawsze są motorem działania i zawsze jest z tego satysfakcja bądź nie. Dobrze w sumie że padają, bo przynajmniej nie zieje sztampą i nudą. Gniew wzbiera na pewność siebie i jednocześnie ciekawość – gdyż może rzeczywiście? Nikt, jasna sprawa, nie sprawdzi całego rynku, wszystkich na nim wzmacniaczy, ale wysoka lub niska jakość zawsze są do sprawdzenia.

Poza charakterem przypomnieniowym, po ponad roku od debiutu, ta recenzja ma jeszcze jeden sens – wstawia Hegla H360 do toru wyższej jakości. Stawia na stoliku Rogoz Audio i sprawdza podstawki Acoustic Revive, zasila kablem Gargantua II, użycza najwyższej klasy interkonektów, daje za źródło Accuphase DP-950 i poprzez kable Acoustic Zen Absolute śle sygnał do kolumn Audioform 304. A wszystko w dodatkowej oprawie podkładek pod kable Rogoz Audio i z pozostałymi kablami zasilającymi najwyższej klasy. Ostra więc całościowo jazda i w efekcie żadnych wymówek. Zagrasz bratku jak wszyscy diabli, albo się możesz wynosić.

Część właściwą opisu zacznę od tych kwarcowych Acoustic Revive. Dwa razy już, w dwóch recenzjach, uhonorowałem je pochwałami, ale tym razem muszę opatrzyć ostrzeżeniem. Nie należy stosować ich pod wzmacniacze tranzystorowe, albo najwyżej takie, które kłopoty mają z dostateczną ekspresją sopranów. A Hegel H360 nie ma; całkowicie od tego jest wolny. Soprany wyrzuca w wyjątkowej obfitości i gdyby nie to, że okazują się wysokiej klasy, bylibyśmy nimi przeciążeni. A tak, pod obecność ich należytej formy, zostajemy olśnieni; bo jak na wzmacniacz tranzystorowy jest nieprzeciętnie, by nie użyć większego słowa.

Ale wróćmy jeszcze na chwilę do rozważań o podkładkach. Nie ulega wątpliwości, że wzmagają produkcję sopranów, co urządzeniom mającym z ich deficytem kłopot ogromnie się przydaje. Natomiast sopranowemu ogromowi Hegla zaszkodziło. Primo, że w razie odtwarzania płyt zrealizowanych w obszarze sopranowym ułomnie (a wiele jest przecież takich) wszelkie niedociągnięcia zostają podkreślone – wszystkie te drżączki, zgrzyty, chudości i przestery.

Z tyłu nowocześnie – cyfrowo i z obsługą domowego kina.

Secundo, dźwięk niepotrzebnie przesuwa akcent w ich stronę (to jeszcze pół biedy), jednocześnie redukując wiele czynników o kluczowym dla przyjemności odbioru znaczeniu (co już jest nie do przyjęcia). Zwłaszcza ciepło i słodycz tracą, jak również głębia i giętkość melodyjna. Wszystko wyrównuje się do poziomu sopranowego wzmożenia, który jest constans i ewidentnie zubaża a nie wzbogaca całość. Głębokość dźwięku ulega spłyceniu, ciepło wyparowuje, słodycz przeradza się w prozę życia, a dynamika spłaszcza. No i same soprany owe się rozciągają jak makaron, w efekcie czego stając cieńsze – i jak to chudzi, bardziej nerwowe. Dlatego tym razem krążki nie, nie radzę. Natomiast sam wzmacniacz, jak najbardziej.

Polecam go, bo faktycznie brzmienie ma niczym z klasy A i przy udziale lamp. Sound Engine – chluba firmy – działa na rzecz tego wyraźnie, skutecznie te upiększacze brzmienia zastępując. Pomimo tak obfitej obecności sopranów dźwięk ma środek ciężkości prawidłowo na środku pasma, okazuje się też naturalnie ciepły i równie przyjemnie głęboki. Czaruje, upaja liryką, tajemniczością, głębią. Kobiece głosy niosą słodycz, a linie melodyki układają się w piękne fale, czego artystycznie udanym dopełnieniem jest świetna szczegółowość, duży brzmieniowy format i potrafiący przechodzić w autentyczny grzmot bas.

Powiem szczerze: gdy puszczam tych kilka testowych do oceny basu utworów, dzięki którym zapada wyrok: jest grzmot, czy go nie ma – zawsze się z góry martwię. To bowiem jeden z elementów kluczowych, tak samo jak piękne głosy czy odpowiednie soprany. I często dzieje się tak, że grzmot ten się ledwie, ledwie zaznacza, a nieraz zamiast niego są tylko jakieś powidoki basu; w postaci dźwięku tak wysokiego, że właściwie nie będącego basem. Zjawia się jakieś „Puff!” w miejsce należytego „Wrumm!” – jakiś obłoczek czy obłok w miejsce trzęsienia ziemi. Niczym byś dmuchał na zakurzoną powierzchnię a nie walił w nią młotem; że kaszel tylko i w nosie kręci, a nie huk i całościowa wibracja. No więc Hegel H360 przy odpowiednich kolumnach nie kręci tylko w nosie i samego kurzu nie wzbija. Tak samo jak na przykład słuchawki Fostex TH900, potrafi brzmienie przetoczyć łoskotem i to jest inny wymiar słuchania. Od razu się słuchaczowi głowa podnosi do góry i uśmiech zjawia na twarzy: – Noo! Ten to umie! A że szczegółowość jest kolejnym atutem, to bas ma też odpowiednią złożoność – i nawet jeszcze większą. Jest bowiem wyposażony w znakomitą (nie przesadzam) zdolność oddania faktury membran. To dotyczy nie tylko oczywiście basu, ale całego pozostałego brzmienia: drewno tu będzie drewnem, blacha blachą, struna struną, a kastaniety nie przedzierzgną się w monotonne cykanie świerszcza.

A w środku moc i dual mono. Jest także przetwornik.

Ta umiejętność bierze się z odpowiedniej relacji ilościowej dół-góra i z trójwymiarowości całego brzmienia. Składniki basowe i sopranowe są dobrze dobrane i obu dużo, a modelunek dźwięku sferyczny. Więc kiedy to się zbiera, wszystkiego jest pod dostatkiem, by każdą figurę oddać. Oddać też gęstość, kształty, barwy – całe bogactwo brzmienia. Łatwo o to przy takim urodzaju składników – rozciągniętych, trójwymiarowych. Sama jedynie sopranowa góra nie ma aż takiej przestrzenności jak u najlepszych wzmacniaczy, ale wszystko poniżej jest już w widomy sposób sferyczne, podwajające przyjemność. W całość się to zbiera jako wyliczanka najlepszych przymiotów: nieprzesadnego ale odczuwalnego ciepła, słodyczy, dramatyzmu, liryki, świetnej indywidualizacji głosów, ich trójwymiarowej postaci, szczegółowości, dynamiki, żywości, bezpośredniości.