Recenzja: Entreq USB – modele Konstantin i Atlantis

Budowa

   W myśl powyższych zasad przewody Entreqa posiadają oplot z bawełny, stanowiący jedynie osłonę przed kurzem i brudnymi paluchami, są niezbyt grube, jako że gruby kabel z litego przewodu byłby nie do zgięcia, i mają drewniane, chyba jedyne takie na świecie, superekologiczne oprawy wtyków, których drewniana konstrukcja jest niemagnetyczna, dzięki czemu nie posiada „pamięci”sygnału, dając dźwięk bardziej szybki i detaliczny. Mają też te kable Entreqa kilka stopni jakościowych poziomów, których różnicę zaraz będziemy badać, bo to właśnie ona jest przedmiotem niniejszego testu.

Entreq Konstantin USB

Standardowe złącza Entreq’a w Konstantinie…

Kabel Konstantin USB wygląda w sposób charakterystyczny dla swego wytwórcy i jest sympatyczny w obejściu. Miękki, bawełniany oplot, typowy dla Entreqa, z daleka da się rozpoznać, bo przepleciono go białą nitką tworzącą swoiste pręgowanie, zakończone po obu stronach drewnianymi wtykami z wytłoczoną nazwą samego przewodu i producenta. Ma długość 1,1 metra i jest łatwy do ułożenia, gdyż gnie się bez problemu i nie sprężynuje. Specyficzną cechą, także typową dla wielu kabli Entreqa, jest opatrzenie go we wtyk uziemiający, z którego nie mogłem niestety skorzystać nie posiadając żadnej z oferowanych przez firmę Ground Boxes.  Dostarczają go w ładnej drewnianej skrzyneczce z surowego, nielakierowanego drzewa, silnie nawiązującej do deklarowanego przez firmę naturalizmu. Kosztuje taka skrzynka wraz z zawartością 1700 zł, tak więc nie jest to tania przyjemność, choć jak na audiofilski kabel żaden wydatek. Żachnie się ktoś jednak – co to za audiofilski kabel, jakieś USB? Napisałem wszakże niedawno recenzję kabla USB od Tellurium i stoi w niej zgodnie z wiedzą zaczerpniętą z odsłuchów, że takie kable wpływają na brzmienie i nawet bardzo wpływają. Gdybym wówczas jakiejś różnicy nie stwierdził, pisanie kolejnej recenzji kabli tego rodzaju byłoby całkiem bez sensu.

Entreq Atlantis

Seria Atlantis pojawiła się w zeszłym roku, spychając na niższą pozycję dotychczasowe flagowe Apollo. Te z kolei od Konstantinów oddziela jeszcze seria Challanger, a Konstantiny są drugie od dołu, bo pod nimi znajdują się jeszcze przewody Discover.

…i minimalistyczne w nowy flagowcu.

Sądząc po nazwach a także patrząc na materiały reklamowe można się domyślić, że inspiracją dla nazewnictwa poszczególnych serii były przede wszystkim imiona amerykańskich promów kosmicznych, wycofanych już ku rozpaczy naukowców z użytku i możliwych do zobaczenia jedynie w muzeum. Najnowszy i zarazem ostatni z nich – Atlantis – dał nazwę serii potwornie drogich i arcy high-endowych kabli, z których ten do przesyłania sygnału pomiędzy łączami USB kosztuje 12 000 zł. Nie jest to wprawdzie najdroższy na świecie kabel o takim przeznaczeniu, ale niewątpliwie jeden z najdroższych. Pakowany jest analogicznie do tańszego kuzyna, także w drewnianą skrzyneczkę, i tylko nazwa na wieczku informuje o innej zawartości. Sam kabel różni się jednak dosyć wyraźnie, bo chociaż ma taki sam oplot i bardzo podobne drewniane wtyki oraz identyczne gniazdo uziemienia, to nie składa się z jednego tylko dwóch przewodów, z których jeden jest wyraźnie grubszy, a pośrodku oddzielony od sąsiada sporym drewnianym owalem, przez który każda z żył przechodzi oddzielnie. Nieco inne są też same wtyki, co można porównać na zdjęciach, przy czym warto zwrócić uwagę na miedziane i srebrne druty, których użyto w tych od Atlantisa. Entreq szczyci się tym, że to jedyny jak dotąd kabel USB, którego wtyki przeprojektowano i w sposób zasadniczy udoskonalono. Niewątpliwie najbardziej różna jest jednak cena, co powinno przepowiadać sporą jeśli nie bardzo dużą różnicę brzmienia. To bieżmy się za te różnice.