Recenzja: Boenicke W8 SE

   O Boenicke Audio wie każdy zorientowany w głośnikach audiofil, że to firma szwajcarska, oferująca specyficznego kształtu konstrukcje, brzmieniowo poczytywane za niezwykłe. Ale kiedy chcieć się wgryźć w temat głębiej i o Boenicke dokładniej przepytać, to niezbyt wiele się dowiemy z licznych skądinąd recenzji i od samego autora. Na stronie domowej Sven Boenicke powiada tyle o sobie, że w filharmonii i na koncertach bywa prawdopodobnie częściej niż którykolwiek inny konstruktor głośników i że ma dzięki temu brzmieniowy kształt oraz barwę instrumentów muzycznych zawsze przy sobie. A wszystko w następstwie drugiej płaszczyzny zawodowej działalności, bycia realizatorem koncertowych nagrań i posiadania na koncie ponad trzystu realizacji. Poza tym możemy też obejrzeć u Boenicke wysmakowany estetycznie i ckliwy emocjonalnie film o przemijalności życia i następstwie pokoleń, osadzony w surrealistycznych pejzażach i nowoczesnej architekturze z towarzyszeniem brzmień typowych dla współczesnej muzyki filmowej. Są tam także w dziale „Shows, Press” odsyłacze do mnogich recenzji, wywiadów i nawet wycieczek do siedziby, ale niewiele nowego można pośród nich znaleźć poza zdjęciami, z których wynika, że osprzęt elektroniczny sali odsłuchowej stale ewoluował, plus zdawkowe rozważania o komputerowym projektowaniu i uwagi o zaletach nie bycia z wykształcenia inżynierem, dzięki czemu ma się świeższe podejście i więcej zaliczonych prób oraz pouczających błędów. Z kolei kiedy samemu Internet przeczesywać w poszukiwaniu czegoś więcej, możemy jeszcze w witrynie Best Swiss przeczytać, że już jako nastolatek Sven Boenicke intensywnie zajmował się inżynierią dźwięku i konstruowaniem głośników; i mimo iż wykształcił się na instruktora sportowego, jego serce wciąż pozostało wierne muzyce i jej odtwarzaniu, w związku z czym pod koniec lat 90-tych założył firmę Boenicke Audio, w całości poświęconą opracowywaniu wysokiej klasy głośników i poprawiających ich brzmienie akcesoriów.

Firma lokuje się w Bazylei, nad Renem, na styku Szwajcarii, Niemiec i Francji, i jest zaledwie trzyosobowa. A dzięki przynależącej do niej stronie internetowej możemy także zajrzeć do firmowej kwatery głównej przy Ramsteinerstrasse 17, gdzie czeka na odwiedzających miejsce w pierwszym rzędzie na prawdziwym koncercie, bo tak kolumny Boenicke grać mają, i gdzie nie widać gramofonu, a jedynie źródła cyfrowe. Możemy się tam będąc nawet dokładnie porozglądać i drobiazgowo pozwiedzać, bo wizualizacja jest dookólna, na bazie skanowania przestrzennego.

Z produktami Boenicke pierwszy raz miałem styczność na AVS 2013, gdzie grał model szczytowy wcześniejszej, wycofanej już linii, a rok później poprzedni dystrybutor, krakowski Living!Sound, prezentował ten właśnie recenzowany obecnie W8, ale nie umiem powiedzieć w której wersji; prawdopodobnie w najtańszej, tyle że ze stelażami SwingSound, które bez dopłaty znajdziemy jedynie w dwóch doposażonych, droższych wersjach.

Dystrybucja Boenicke pozostała w Krakowie, po zwinięciu się Living!Soundu przejął ją też krakowski Nautilus. Wszedł w nią całkiem niedawno, toteż pojawiła się luka, ale kolumny do salonu przy Malborskiej już zawitały i można sobie posłuchać. Chwilowo bez modelu W8, który bezpardonowo wywiozłem, nie oglądając się na argumenty, że ktoś ma już umówiony odsłuch. Bo jeszcze by kupił i dopiero, znowu by ich nie było.