Recenzja: Avatar Audio Receptor №1

   Zejdźmy na niski poziom. Konkretnie pod spód sprzętu. Jak budowanie domu zaczyna się od ław fundamentowych (wkopywanych w naszym klimacie na ponad metr minimum, by ziemia pod nimi nie zamarzła), tak ustawianie sprzętu audio zaczynamy od nóżek. Ław pominąć się nie da (ewentualnie dom na słupach albo kołach), natomiast każdy sprzęt ma nóżki własne albo jakieś inne podkładki, dlatego audiofilski laik wcale o nich nie myśli. Najwyżej może mu przyjść do głowy, że te podstawki zdobią, albo niestety szpecą – i na tym sprawy koniec. Sam kupując swój pierwszy odtwarzacz CD, którym był Sony X222, byłem pod głębokim wrażeniem elegancji aluminiowego panelu, obfitości dostępnych funkcji i właśnie efektownie z czernią korpusu kontrastujących srebrzystych walców, na których był postawiony. W grubej, wielojęzycznej instrukcji coś było o ustawianiu i w ramach tego antywibracji, ale odtwarzaczy się przecież na pralkach nie stawia, jakie więc niby wibracje? Wibracjorodnych kolumn do stawiania wprost na podłodze prawie wówczas nie było, chociaż znajomy miał takie i grały naprawdę pięknie. Owszem, miałem też audiofilską szafkę, ale czysto meblową, bez śladu antywibracji. Jedynie półki do stawiania i na dole biblioteczka płytowa, aczkolwiek sama szafka była ciężka jak wszyscy diabli. Tak sobie bytowałem w tej antywibracyjnej nieświadomości aż do momentu, kiedy wpadły mi w ręce materiały odnośnie odtwarzacza, który stał nie na czterech a trzech nogach, z których tylną był kolec. To mu miało poprawiać brzmienie, a mnie zastanowiło: „– że też się komuś chciało bawić w takie zabawy….?”

Popatrzmy na to z góry. Oprawa do audiofilizmu przychodziła pomału. Antywibracyjne podstawki, całe specjalne platformy, nawet stoły i szafy całe z funkcją antywibracji, okablowanie lepsze od zwykłych drutów, dociski, panele akustyczne i pochłaniacze elektromagnetycznych fal, aż na koniec specjalne sale odsłuchowe o odpowiednich proporcjach z okablowaniu i  akustyczną adaptacją – to się wyłaniało stopniowo i w różnej kolejności, ale się usypało w górę. Dzisiaj to cała branża, której ani producent sprzętu, ani jego klient nie lekceważy. Sam wszystko mam na najróżniejszych podstawkach, a teraz będzie o takich w miarę prostych i całkowicie drewnianych.

Drewno z muzyką się dobrze kojarzy i kojarzy od zawsze – zwykłe patyki i wydrążone pnie służyły w prehistorycznych czasach do wybijania rytmu. Ale nie myślcie o przodkach jako bezmyślnych stukaczach. W zdobnej prehistorycznymi malowidłami jaskini Les Trois Frères (po francusku „Trzech braci”, bowiem trzech braci ją odkryło) możemy zobaczyć szacowany na piętnaście tysięcy lat wizerunek łowcy płoszącego, a może zaczarowującego? zwierzynę łowną przy pomocy łuku pobudzanego smyczkiem z użyciem ust jako komory rezonansowej. Szokujący zaiste widok – najstarsza, jak się uważa, ilustracja dawnych praktyk muzycznych, zaskakująca pod ich względem pomysłowość.[1] Nie wiemy jak stare są pokrewne takim łukom harfy i drumle, ale na pewno bardzo stare. Nasza historia dotyczy jednak drewna w całkiem innym użyciu, choć wydawaniu dźwięków pokrewnym.

[1] Ten wizerunek można interpretować bardzo różnie, na przykład jako abstrakcyjną ilustrację węchowego rozpoznawania zwierzyny przez ścigającego ją zakamuflowanego myśliwego. (Obraz jest bardzo niejednoznaczny.)