Recenzja: Grado GS1000e

Odsłuch cd.

Z odtwarzaczem Ayona i wzmacniaczem Phasemation

Pozostaje jeszcze tylko wspomnieć o nowym, dwunastożyłowym kablu, który niedość że cięższy, to jeszcze mnie się niemiłosiernie…

   Japoński Phasemation to w znacznej mierze odpowiednik chińskiego Questyle. Także symetryczny, chociaż już w pojedynkę, a nie jak tamten samowtór, i także posiadający dwa wyjścia duży jack, których jednoczesne obciążanie niemal nie powoduje różnicy w brzmieniu, co bardzo jest na rękę wszelkim porównaniom. Także przy tym bardzo zasobny prądowo i jeszcze mający czterostopniowe dopasowanie impedancyjne oraz regulację twardości brzmienia. Dałem mu, wyrażając się w audiofilskiej gwarze, tak zwany full wypas, to znaczy podpiąłem do dzielonego CD Ayona symetrycznymi kablami Siltech Royal Princess i wetknąłem w pupkę kabel zasilający Fadel Art Reference Two, przypominając sobie zarazem, że firma Fadel Art niestety zbankrutowała, a los jej właściciela, maestro Jeana M. Fadela, pozostaje nieznany. Krążą nawet słuchy o jego śmierci, co byłoby wielką stratą. Przy okazji jeszcze napomknę, że z dzielonym Ayonem były pomiędzy poprzednią a obecną recenzją dalsze przygody, lecz ostatecznie został on już na wylot przejrzany i niczym raczej nie będzie w stanie więcej zaskoczyć, bo nie pozostały mu żadne opcje do tego zaskakiwania poza ewentualną wymianą lamp; ale o tym będzie w zbliżającej się jego własnej recenzji. Grał w każdym razie jeszcze lepiej niż ostatnio, sycąc Phasemation świetnym sygnałem.

Opowiemy sobie teraz na pytanie, ile dały te wszystkie nowinki w nowych Grado?

W tych warunkach sam wzmacniacz zagrał o wiele melodyjniej i bardziej analogowo niż wydany na pastwę komputerowej karty Questyle, a miało to silne przełożenie na wzajemne relacje pomiędzy nową a starszą wersją Grado GS1000. Tym razem bowiem bardziej romantyczna nuta starszej nie była już tak potrzebna, a nowszy styl energicznej szybkości mógł w pełni rozwinąć skrzydła. W efekcie stanąłem przed dylematem: bronić owego dawnego stylu, który zawsze tak mnie urzekał, czy optować za nowością, która tryskała energią i imponowała szybkością. Nie mówię tutaj o jakimś oficjalnym stanowisku, mającym się pojawić jako konkluzja recenzji, tylko o takim poczuciu wewnętrznym, które zawsze budzi się w nas ilekroć dokonujemy porównań i wyborów. Oczywiście najłatwiej byłoby wyliczyć przewagi nowej wersji nad starą i zakończyć porównanie klasyczną, znaną z niezliczonych przykładów konstatacją, że świetne od zawsze (tym razem Grado GS1000) są teraz jeszcze lepsze, tak więc kupujcie, kupujcie, kupujcie. Nie chcę popadać w tego rodzaju rutynę, jednakże gdybym nawet tak napisał, nie byłby to fałsz zasadniczy. Nie byłby to nawet fałsz w ogóle, bo nowa wersja na pewno może się bardziej podobać i mnie także w wielu wypadkach i pod wieloma względami bardziej się podobała. Bardziej podobała się też Marcinowi, który przyniósł starsze Grado do porównania, i bardziej także początkowo synowi, który razem z nim słuchał. Mnie również przez większą część wieczoru z Phasemation podobała się bardziej, ale były też od tego znaczące wyjątki.

Co by nie było, to tak stare jak i nowe Grado nie będą mogły narzekać na brak pozytywnych, audiofilskich bodźców.

Na pewno nowe Grado są bardziej przejrzyste i na pewno są szybsze – nawet wyraźnie – a także bez wątpienia bardziej ze swoim brzmieniem się narzucają. Wręcz są natarczywe, pędzące jak szatan i niesamowicie w dodatku klarowne, z widzialnością na przestrzał. Porównałem je do AKG K812 i te także świeżego chowu profesjonalne flagowce, zasobne w wyjątkowo mocne przetworniki, okazały się nie mieć nad nową propozycją Grado żadnej w tych aspektach przewagi. Bardziej nawet były skupione na melodyce, a mniej na szybkości i wyraźności. Nie akcentowały tak mocno szczegółów, a zwieńczenie sopranowe prezentowały bardziej w stylu dawniejszych Grado; tak falująco a nie migotliwie i z rozedrganiem. Ilekroć puszczałem jakiś utwór w którym szybkość dźwięku miała jakiekolwiek znaczenie estetyczne, tylekroć Grado GS1000e prezentowały się jako najlepsze, bo najbardziej pędzące i ekscytujące. Na ich tle dawna wersja, tak kiedyś chwalona za szybkość, jawiła się jako wręcz ospała. Z wolniejszym narastaniem i mniejszą amplitudą. A także z bardziej zaznaczającym się co do istnienia medium, którego basowe tło powodowało zgęszczanie się dalekich planów, kontrastujących efektownie z przejrzystością tego co bliższe. Takiego zgęszczania u tych nowych nie było, tylko wszystko widoczne, klarowne i wyraziste. Bez basowego tła i w związku z tym bardziej w stylu właśnie K812 niż własnego poprzednika.

A to za sprawą naprawdę pokaźnej kolekcji wyśmienitej aparatury towarzyszącej.

I wszystko to było popisowe, pełne werwy, rytmu i nieustającego ataku, co każdej szybszej muzyce i każdej opartej na rytmie dawało w ich kreacji przewagę – i to taką naprawdę odczuwalną. Rockowe kawałki i wszystko co ma epatować tempem w tych nowych „e” imponowało czasem reakcji i porywczością. Cwałowało, pędziło, unosiło słuchacza. Aliści rzeczy nostalgiczne, pełne zadumy, refleksji i powolnego budowania nastroju lepiej się sprzedawały w kreacji „i”, gdzie dominowała powaga i spokój. Melancholijna potęga szła wolniej wprawdzie ale dostojniej, z mocniej zaznaczającą się melodyką i przejmującą atmosferą tego kłębienia w dali – pewnej mroczności i nieoczywistości zdarzeń. I na tym właśnie polegał dylemat wyboru między starością a młodością. Całkiem jak w życiu – to co młode było żwawsze i spontaniczniejsze, ale bezrefleksyjnie płoche, a to co stare powolniejsze, ale bardziej zamyślone i oddane poważniejszym nastrojom. Ideałem byłaby synteza szybkości z refleksją, ale codzienność zwykle nie oferuje takich pereł. Trzeba wybierać na zasadzie kompromisu, coś zyskując a coś w zamian tracąc, bo życie to zwykle bolesna sztuka wyborów i ustępstw. Zarazem trzeba napisać, że alternatywa była tutaj wyjątkowo niewdzięczna, bo szybkie utwory zdecydowanie bardziej podobały mi się w kreacji „e”, a powolne w „i”, co rodziło chęć posiadania jednych i drugich.