Recenzja: AKG K550/551

Z Cairnem i Shiit Lyr

A więc już wszystko jasne – to bliźniaki!

   Przy tego rodzaju obrocie sprawy postanowiłem wybrać drogę zmierzającą od bardziej oszczędnej w powab dynamiki ku brzmieniowej łagodności i pełni, sprawdzając na kolejnych etapach, co z tych AKG w sensie audiofilskim i high-endowym da się wycisnąć. Motywacja ku temu była trojaka. Sama firma jest sławna i wiele wspaniałych słuchawek na rynek wpuściła. Poza tym otwartym tekstem powiada, że te K550/551 to słuchawki jak najbardziej high-endowe, mające najwyższe aspiracje. No i wreszcie wśród użytkowników pojawiły się głośne a częste okrzyki entuzjazmu, stanowiące najlepszą rękojmię. Okrutnie wręcz niektórzy te AKG sławią, przypisując im same wspaniałości, rodzące u mnie wielkie nadzieje i apetyt na schrupanie znakomitych słuchawek. Ruszajmy przeto audiofilską ścieżką porównań.

Spiąłem Lyra (z wetkniętymi rosyjskimi lampami, bo takie akurat w nim były) z Cairnem kablem Ear Stream Signature-RCA, bo jego wysoka kultura i spokojna harmonia powinny nieco nerwowym AKG służyć, pogrzałem lampowca parę ładnych godzin, i do roboty.

Grado SR-60 na współpracy z Lyrem zyskały wielkie mnóstwo klasy. Momentalnie przepadło to ich zlewanie się dalszych planów i nieco misiowata łagodność. Zagrały z werwą, dużą i dobrze uporządkowaną sceną, znakomitym obrazowaniem, równie znakomitym muzycznym smakiem i całościowo tak dobrze, że od razu przypomniało mi się, jak je chwaliłem z Heedem. One mają takie potrzeby. Wzmacniacz musi być dynamiczny a niekoniecznie posiadać jakąś szczególną kulturę, bo ewentualne w tym zakresie niedociągnięcia same potrafią nadrobić. W końcu stworzono je dla urządzeń przenośnych i umiejętność współpracy z mało obytymi kulturalnie urządzeniami im zaszczepiono. W efekcie potrafią wypełniać to co niedostatecznie jest wypełnione i obłaskawiać dzikusów paciorkami, żeby nie musieli nas zjadać.

Z tym, że jeden to typowy domator.

Sennheisery HD 650 potwierdziły to co ukazały poprzednio, to znaczy większą scenę i większą koherencję planów w połączeniu z lepszym ich rozstawieniem, a dzięki wyższej jakości całego systemu i samej formy zapisu muzyki mogły się wykazać także wyższą klasą ogólną, ze zdecydowanie lepszą szczegółowością, przejrzystością i separacją źródeł na czele. Jednocześnie ponownie zaznaczył się u nich pewien dystans i Grado grały na pewno bardziej bezpośrednio; tak w intymnym kontakcie ze słuchaczem, a nie plenerowo, odlegle.

AKG K550/551 postanowiły z kolei udowodnić mi, że życie nie jest proste, tak jakbym nie wiedział. Tym razem K551 zagrały bowiem o tyle głębiej od K550, że nie mogło to być tylko złudzeniem. Albo wcześniej więcej grały, bo chyba faktycznie dużo więcej, i w związku z tym zostały lepiej wygrzane, albo coś tam przy nich grzebnięto by poprawić brzmienie. Fakt faktem, grały głębiej. Jednocześnie zachowały swój styl przejrzystości i wyrazistości na dużej i głębokiej scenie, czego jak najbardziej w tym zestawieniu się spodziewałem.

Osobnego akapitu wymaga kwestia wokali. AKG, tak jak to opisałem w przypadku ich użycia ze wzmacniaczem Sennheiser HDVD 800, ukazały wokalizą w jasnym, przejrzystym i analitycznym stylu słuchawek profesjonalnych. Zabrzmiało to ciekawie, ale na pewno nie przyjacielsko. Bardziej łagodną i analogową wokalizę miały HD650, a Grado pod tym względem – nie ma co kłamać – były po prostu najlepsze, bo najbardziej miękkie, plastyczne i naturalne.

Taki salonowy elegant.

Że Lyr do AKG pasował nie będzie, to można było przewidzieć, bo jak już w innej recenzji pisałem, dla nich powinna być lampa. – No tak, no jasne, Lyr jest lampowy, ale tego rodzaju lampowością, która lampowa nie jest, a tylko lamp używa. W tym wypadku jeszcze na dokładkę lamp umiarkowanie kulturalnych, podobnie jak sam wzmacniacz pozbawionych ciepełka i słodyczy. Sięgnijmy w takim razie po wzmacniacz, który lamp w torze wprawdzie nie posiada, ale jak Lyr jest lampowym tranzystorem, tak on tranzystorową lampą. Nie do końca wprawdzie, tylko jak to się zwykło mówić – w pewnym sensie – ale jednak trochę.