Recenzja: Beyerdynamic DT 1350

Brzmienie

Wyjątkowy wygląd…

   Profesjonalne słuchawki mają swoje wymogi. Tak jak napisał producent, powinny być przede wszystkim rozdzielcze i zbalansowane. Pasmo nie powinno być podbite na skrajach czy uwydatnione pośrodku, tylko równe i całościowo czytelne. Nie musi być miło, nic nie powinno być złagodzone, natomiast całość powinna być jak równina w jasnym świetle południa – równa i doskonale widoczna.

Wiele słuchawek przypisuje sobie profesjonalne walory, toteż wydawać by się mogło, że w takim razie wszystkie one grać będą bardzo podobnie, podczas gdy wcale tak nie jest. Już tylko u samego Beyerdynamica mamy kilkanaście pozycji profesjonalnych do wyboru, z DT150, DT880 PRO i DT990 PRO na czele, i wszystkie one grają odmiennie a nie jednakowo. Już zatem w ramach jednej tylko firmy pojawia się spory rozrzut, w związku z czym całe to profesjonalne zadęcie nie okazuje się takie znowu profesjonalne. W dodatku prawdziwi profesjonaliści, gdy chodzi o rzeczywistą naturalność brzmieniową, jak pisałem w recenzji Grado GS-1000, zwykli wskazywać na Grado HP-1000 albo AKG K1000, podczas gdy praktyka nagraniowa to najczęściej jakieś niedrogie słuchawki zamknięte, takie by studio nie ponosiło zbyt wysokich kosztów. Wszystko to ma zatem dwa oblicza, które winniśmy uwzględnić. Pierwsze to fakt, że deklarowana tutaj profesjonalność jest nieco mniej poważna niż jej nazwa. Drugie, że mimo to ma jednak swoje wymogi, toteż winniśmy oczekiwać brzmienia nieco innego niż to od słuchawek audiofilskich. Weźmy zatem po trosze analogiczne słuchawki adiofilskie i uczyńmy sobie porównanie. Analogiczne, bo także nauszne i też na ulicę, a nieanalogiczne, bo o konstrukcji otwartej, zdecydowanie tańsze i właśnie audiofilskie a nie pro. Weźmy konkretnie Grado SR-60. Stanowiły będą punkt odniesienia i probierz ewentualnych różnic na kanwie tej profesjonalności.

…i wyjątkowy komfort.

Kiedy zakładamy DT1350 i zaczynamy słuchać, coś nas uderza, co czyni słuchanie to niewygodnym, mimo iż same słuchawki są dość wygodne. Zaczynamy przeto się wiercić, najpierw w duchu, a potem majstrując przy muszlach. Dociskamy je, odsuwamy i wędrujemy z nimi po uszach. Wówczas to okazuje się, dlaczego było niewygodnie. Słuchawki DT1350 mają bowiem pewną szczególną i zaskakującą właściwość, są mianowicie niebywale wrażliwe na pozycjonowanie względem otworu słuchowego. W przypadku słuchawek wokółusznych tego rodzaju przypadłość nie jest możliwa, bo ucho stanowi naturalny punkt osadzenia. Można wprawdzie nieco wskórać gdy muszle są na tyle duże, że da się ich pozycję względem ucha nieco zmieniać, ale znacznie więcej można tu uzyskać zmianą odległości przetwornika od ucha poprzez podepchnięcie czegoś pod pady, tak by ucho zmieściło się całe pod nimi, a w efekcie przetwornik do niego się przybliżył. Potrafi to dawać bardzo znaczne efekty, czego najsilniej doświadczyłem z posiadanymi kiedyś Ultrasonami Edition9. (Znakomite słuchawki.) W odniesieniu do słuchawek nausznych tego rodzaju naturalna fiksacja pozycji nad uchem jednak nie występuje, toteż w dość znacznym zakresie możemy je translokować na powierzchni ucha. Przeważnie nie ma to dużego znaczenia i centymetr w tę czy tamtą nie robi większej różnicy, ale w odniesieniu do DT1350 jest to sprawa kluczowa. Już pozycja minimalnie tylko przesunięta ku tyłowi powoduje bowiem gwałtowny przyrost pogłosu i w efekcie diametralną zmianę dźwięku. To właśnie pogłosowe, nienaturalne brzmienie jest tym, co wywołuje w pierwszych chwilach słuchania brzmieniową niewygodę i poczucie dziwności wymieszanej z obcością. Tylko kiedy uważnie i dokładnie ulokować muszle centralnie nad otworami słuchowymi, brzmienie będzie naturalne, co bardzo łatwo można sprawdzić słuchając w Internecie jakiejś wypowiedzi bądź komentarza. Kawałeczek w tył i od razu jest pogłos. Nie zetknąłem się dotąd z czymś takim, z podobnego rodzaju uwydatnieniem pogłosowości na dystansie zaledwie paru milimetrów. Bardzo to o wszystkim decyduje i na wszystko wpływa, toteż bardzo na to trzeba uważać. Nie jest oczywiście tak, że kiedy założymy słuchawki nieuważnie i w efekcie z pogłosem, nie da się słuchać. Rzecz jasna da się, ale będzie to prezentacja niewątpliwie bardzo udziwniona. A kiedy założyć uważnie? Hmm…No, niestety, także normalnie nie będzie.

Profesjonalny, słuchawkowy akrobata.

Potraktuję rzecz zbiorczo i tylko wymienię systemy na których słuchałem, odnosząc się do nich jedynie skrótowo i syntetycznie. Słuchałem Na Bursonie Conductorze pracującym jako DAC i jednocześni słuchawkowy wzmacniacz na bazie kabla USB i programu JPlay. Na Sonic Pearl z DAC FiiO E17 po kablach USB i RCA z wykorzystaniem normalnej konsoli systemowej Windows 7, 64 bit. Na wzmacniaczu słuchawkowym Heed Canalot, czerpiącym sygnał z Cairna, na smartfonie Samsunga i wreszcie na ASL Twin-Head spiętym z Accuphase DP-510. We wszystkich tych przypadkach, nawet przy starannym ustawieniu słuchawek nad otworem słuchowym, brzmienie było nienaturalnie pogłosowe i to w bardzo wydatnym stopniu. Znana z pogłosowości Audio-Technica ATH-W5000 w porównaniu była śpiewna i prawie wcale nie pogłosowa, a Grado SR-60 to już sama tylko melodia bez żadnego echa była. Rzecz dziwna, stosunkowo najmniej pogłosowe okazały się  DT1350 w zestawieniu z Heedem, który sam jest pogłosowy, a na następnych miejscach lokowały się ex aequo Burson i Sonic Pearl. Natomiast Twin-Head, ta nadzwyczaj na co dzień muzykalna lampa, podarowała DT1350 takie kwantum pogłosu i analityczności, że aż zbaraniałem. Lecz niezależnie od tego czy mniej, czy bardziej, za każdym razem i we wszystkich systemach wokale brzmiały na DT1350 jak ze studni i porównawczo te z Grado były naturalne, bezpośrednie i płynne. Bez żadnej pogłosowej aury, dudnienia, czy echa. Krótko mówiąc, jak z życia wzięte, a nie jak przepuszczone przez akustyczny procesor, mający przetworzyć dźwięk na postać pogłosowego udziwnienia. I o ile wypowiedzi czerpane z internetowych serwisów wypadały jeszcze w miarę naturalnie, to wszelkie produkcje muzyczne, mające z natury rzeczy podawać przekaz wzbogacony, wydobywały się z DT1350 w postaci nienaturalnej, tak jakby rolą tych słuchawek nie było odtwarzanie tylko przetwarzanie. Bez wątpienia przekaz bardziej fascynujący i urokliwy, poparty szerszym pasmem i bogatszą akustyką zaaranżowaną przez inżyniera dźwięku, bardziej im szkodził niż pomagał. Przynajmniej w mierze naturalności