Recenzja: White Bird Amplification Virtus ORT

  Podsumowanie cd.

Okazja zyskana  Przegapiwszy okazję z HiFiMAN’ami postanowiłem się odkuć i pożyczyłem Grado PS-1000, żeby jakaś sensowna alternatywa dla tego denonowego basu się pojawiła i jakąś konkluzją to wszystko można było opatrzyć. I faktycznie, PS-1000 stawiły zażarty opór, a ich prezentacja okazała się w dużym stopniu odmienna.

Co się od razu rzuca w uszy, to więcej powietrza w dźwięku, większa otwartość sektora sopranowego i silniejszy nań akcent. Poza tym dźwięk PS-1000 miał tendencję do uciekania do góry, jakby jakieś tornado go unosiło, a D7100 trzymały się scenicznej płaszczyzny mocno do niej przywierając.

Sumarycznie ujmując dźwięk PS-1000 dzięki tym sopranom był dźwięczniejszy i bardziej na całym obszarze przejrzysty, a poprzez to bardziej audiofilski w stylu, podczas gdy D7100 dużo bardziej wszystko zgęszczały, czyniąc cały przekaz zawiesistym i skomasowanym dzięki basowo pomrukującej jednolitości pasma, zyskując tym sposobem duszniejszą atmosferę żywego koncertu.

Rzut oka na wykres odpowiedzi częstotliwościowej obu słuchawek natychmiast wyjaśnia w czym rzecz. Denony mają przebieg znacznie równiejszy i bez żadnego podbicia w rejonie wyższych rejestrów, a za to z podniesioną odpowiedzią niskich częstotliwości w całym jej zakresie, podczas gdy PS-1000 mają wyraźnie podniesione spektrum pomiędzy 5 a 10 kHz przy jednoczesnym zjeździe poniżej punktu 50 Hz. W efekcie mocniej akcentują co akcentują, tracąc nieco na ogólnej spójności. W sumie stara sprawa z podejściem do tematu – równo, czy z akcentami. I nie byłoby w tej równości Denonów niczego nadzwyczajnego, gdyby nie ten bas. Bo tak jak Sennheisery HD 800 czarują obszarem, tak Denony D7100 czarują basem i nawet PS-1000 nie mają tak potężnego i tak ładnie zestrojonego z resztą pasma. Nie chcę przez to powiedzieć, że PS-1000 są słabsze, bo nie są, a tylko to, że walka między tymi prezentacjami była równorzędna i każdy miał swoje racje. A wszystko to wzmacniacz Virtus ORT ładnie ukazał i poróżnicował, czyniąc prezentację wszystkich podpinanych mu wysokiej klasy słuchawek odpowiednio klarowną i sobie swoistą, za co niewątpliwie należy mu się uznanie i gratulacje.

W punktach:

Zalety

– Świetna przejrzystość.

– Bardzo dobra dynamika.

– Ogromna dawka dźwiękowej energii.

– Wysokiej klasy szczegółowość.

– Precyzja artykulacji.

– Bezpośredniość.

– Wysoka temperatura przekazu.

– Potężny bas.

– Szybujące soprany.

– Budowanie wrażenia autentyzmu i uczestnictwa.

– Prawidłowa tonacja.

– Duża scena.

– Dobra gradacja planów.

– Dobra lokalizacja źródeł.

– Dobrze się sprawdza w rockowym repertuarze.

– Wielki zapas mocy i to w trybie OTL.

– Czar rogatych lamp.

– Duży i sympatycznie wyglądający.

– Tanie w eksploatacji lampy mocy.

– Pojedyncza lampa sterująca obniża koszty.

– Dwa typy obudów do wyboru.

– Łatwy kontakt z producentem.

– Dwa lata gwarancji.

Wady

– Solidnie grzeje.

– Tylko do wysokiej klasy słuchawek.

– Sporo kosztuje.

– Sporo miejsca zajmuje.

– Umiarkowana dawka lampowego czarowania dźwiękiem.

– Dobra ale nie wybitna estetyka.

Dane techniczne:

Moc: 2 x 3,5 W

Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 75 kHz

Zniekształcenia: < 0,5%

Stosunek S/N: 95dB

Liczba wyjść słuchawkowych: 1

Wymiary:

wzmacniacz: 35 x 26 x 19 cm

zasilacz: 12 x 22 x 5 cm.

Cena: 5 790 zł granit; 4 380 zł metal.

Dystrybucja: White Bird Amplification

W teście użyto:

Źródło: Accuphase SACD DP-900/DC-901.

Interkonekt: Acrolink 8N-A2080III Evo

Kable zasilające: Acrolink 7N-P4030II

Słuchawki: Beyerdynamic DT 880 & T90, Sennheiser HD 600 & 650, Denon AH-D7100, Audio-Technica ATH-W5000, Grado PS-1000.

zasilacz: 12 x 22 x 5 cm.