Recenzja: Sennheiser HD 800

Podsumowanie

Opis zgrubny jest bardzo prosty. Słuchawki grają w sposób optymistyczny, łagodnie dosładzając i uspakajając muzykę. Wielka scena, która na Grado GS-1000 i AKG K1000 skłania raczej słuchacza do nostalgicznej zadumy, tutaj, jak w Omegach II Mk1 (tych najstarszych, złotobrązowych), zwraca nas raczej ku relaksowi i miłym odczuciom. Jest sympatycznie i można powiedzieć tak trochę jazzowo. Nieco to jednak zbyt jest powierzchowne. Takie muzyczne wakacje na pięknej plaży, bez żadnych doraźnych problemów. Stać nas na najlepszy hotel i świetne drinki, a wszyscy w koło są dla nas mili i się uśmiechają. Potęga dźwięku, będąca atrybutem tych słuchawek, potrafi jednak sprawić, że ujrzymy też rzeczy ogromne i tym swoim ogromem groźne, przytłaczające. Muzyka symfoniczna wypada więc dobrze, choć brak jej nieco szybkości, cwałowania i uduchowienia. Ogólne spowolnienie dźwięku sprawia zarazem, że zdecydowanie najlepiej wypada powolny repertuar; jeszcze wolniejszy niż zazwyczaj, a zatem siłą rzeczy dryfujący z lekka w stronę zamyślenia i refleksji.
Z kolei opis szczegółowy nastręcza bardzo poważnych trudności, niezwykle trudno bowiem właściwie wyważyć wady i zalety. Tak naprawdę jest to niemożliwe, bo o chęci ich posiadania bądź zdecydowanym odrzuceniu zadecydują czynniki pozaracjonalne. Ten dźwięk może się komuś bardzo spodobać, gdyż pod wieloma względami jest niewątpliwie spektakularny. Ale kto inny nie odnajdzie w nim ani odrobiny tego, o co mu w obcowaniu z muzyką chodzi. Oczywiście pamiętać musimy, o jakim poziomie jakościowym cały czas jest tutaj mowa. To, że generalnie niezbyt mi się podobają, nie oznacza wcale, że wybrałbym zamiast nich HD 600. Co to, to nie. HD 800 są niewątpliwie słuchawkami wyższych lotów.
Patrząc od tej strony łatwo odpowiedzieć sobie na pytanie, czy są to słuchawki prawdziwie high-endowe, które po tak obszernej krytyce niewątpliwie zadać trzeba. Oczywiście, że są. Jednakże gdybym miał je równocześnie zaliczyć do najbardziej elitarnego grona, do klubu Staxa Omegi, AKG K1000 czy Grado PS-1000, byłbym sceptyczny. To się błyskawicznie może odmienić, ale piszę o tym co słyszę w tej chwili i tylko na tej podstawie wydaję osąd.

Na koniec zestawienie wad i zalet w punktach.

Zalety:
– Znakomita przejrzystość.
– Bardzo duża i świetnie zorganizowana scena, rozpostarta na wysokości oczu słuchacza.
– Pozytywnie przeszły test z nagraniami dokonanymi systemem sztucznej głowy.
– Miła tonacja barwowa.
– Bogactwo kolorystyczne
– Godny podziwu realizm w obrąbie podstawowej warstwy dźwiękowej.
– Dobry bas, kiedy grają na dużym poziomie głośności.
– Wyśmienita szczegółowość.
– Całkowicie nie męczący sposób ukazywania muzyki.
– Optymizm (jeśli ktoś lubi ten styl prezentacji).
– Wysoki poziom wykonania.
– Dobra jakość surowców.
– Całkowicie satysfakcjonująca wygoda.
– Imponująca wielkość komór głośnikowych.
– Łatwość wymiany kabla.
– Wysoka renoma producenta.
– Wysoka (jak na razie) wartość przy odsprzedaży.
– Cieszą się znakomitą opinią.

Wady:
– Przycięte wysokie tony.
– Dziwne zjawisko oczyszczenia przestrzeni z drobnych składników tła, być może w jakiś sposób powiązane z tym przycięciem.
– Wywołane tym uczucie pewnej nienaturalności i martwoty.
– Brzmienie nieco zbyt suche.
– Nienaturalnie duże źródła dźwięku.
– Brak powietrza.
– Zbyt wolna odpowiedź sygnałowa.
– Brak ataku, widoczny zwłaszcza u instrumentów dętych.
– Zbytnia powierzchowność przekazu w sensie duchowym.
– W związku z tym mogą się wydać niezbyt angażujące.
– Brak wystarczającej ilości echa i pogłosów.
– Plastik jako podstawowy konstrukcyjny surowiec.
– Co by nie rzec, w powszechnej opinii nie dorównały Orfeuszowi.

No i na ten raz będzie tego.