Zingali Acoustics – Relacja z wyprawy

   Widniejące na papierze 20 kHz może stwarzać wrażenie, że głośniki mają sopranową ekstensją w jakimś stopniu powściągniętą, bo inni zapisują sobie w papierach więcej, ale mylny to trop, prowadzący do błędnej konkluzji. Góra była bez żadnych ograniczeń i do tego bardzo strzelista, cykająca, taka z kształtu na pik a nie otwarty parasol, że się obrazowo wyrażę. Wspaniale dźwięczne były talerze i to wszystko co zadźwięczeć potrafi, do tego stopnia, że kolega Budyń znowu popadł w zachwyt i krzyczał, że gra mu to całkiem jak na koncercie. Co do mnie, to byłbym odrobinę ostrożniejszy, bo brzmienie fortepianu wydało mi się trochę za bardzo idące ku górze i jednocześnie ku dołowi, a nie dość skupione na wewnętrznej przestrzenności i dźwięczności tego instrumentu, co nasunęło mi się w kontekście brzmienia systemu prezentowanego przez Audiofast na Audio Show, w którym prym wiodły głośniki Wilson Audio Alexia. To natomiast bliższe było stylowi innych włoskich głośników – Franco Serblin Ktema – traktując górę pasma bardziej strzeliście i kładąc większy nacisk na wysokość brzmienia niż jego rozciągnięcie przestrzenne. Wszystko to są oczywiście dywagacje na poziomie stratosferycznym i uwagi odniesione do pretendentów w walce o dźwiękowe mistrzostwa świata, co należy brać pod uwagę i na co trzeba przyjmować poprawkę, bo nie chodzi tu o zastrzeżenia zasadnicze i tylko o proponowany styl i formę. A niezależnie od tego bas i tak nad sopranami przeważał, podobnie jak miało to miejsce w przypadku głośników Zeta Zero. Tak to już jest kiedy ma się na stanie wielki głośnik basowy, bo takie głośniki lubią dominować i trudno im to wybić z głowy. Ale tyle się wciąż słyszy o tym brakującym basie, no więc tutaj go naprawdę nie brakowało i można w nim było kąpać hipopotama.

W porównaniu z tym co słyszałem na Audio Show od głośników Zingali Twenty 1.12 Evo, słabsza była scena, a to za sprawą niedopasowania wielkości pomieszczenia do skali głośników. Za blisko stały ściany i przestrzeń przed nimi była za mała. W efekcie dźwięk był wszechobecny, zwłaszcza przy dużych poziomach głośności. W ogóle za głośno zrazu to było puszczane i dopiero po pewnym czasie udało się uzyskać odsłuchy na bardziej dopasowanym do warunków otoczenia poziomie głośności, a wówczas scena się wykształciła, stereofonia nabrała wyrazu, a źródła dźwięku zaczęły się pojawiać w bardzo nieoczekiwanych miejscach, budząc zaskoczenie i uśmiech zadowolenia. Kapitalną te głośniki potrafią grać sceną, tylko trzeba o to zadbać.

Poza tym imponowała dynamika. Przejścia dynamiczne były każdorazowo okazją do popisów, a że dynamikę cenię sobie szczególnie, miałem z tego wielką frajdę. Świetnej wokalizie, potrafiącej perfekcyjnie oddawać emocje, towarzyszyła piękna materializacja strun skrzypiec, ale najlepsze wrażenie robiła wiolonczela i kontrabas, których dolne rejestry były zachwycające. Słyszałem całe wykłady o tym jak to nie da się na głośnikach oddać prawdziwego brzmienia kontrabasu, ale sam nie miałem zastrzeżeń, Zingali 3.18 potrafią to bardzo dobrze.

Przy tego rodzaju traktowaniu wysokich tonów – z iskrą, błyskiem i połyskiem – detaliczność całego przekazu nie mogła być inna niż wybitna i taką rzeczywiście była. Zdolność przenikania w nagranie i docierania do jego najgłębszych pokładów nie pozostawiała miejsca na żadną krytykę. W efekcie wszystko było namacalne, drobiazgowo oddane i ozdobione iskrami sopranów oraz potęgą basu.

Płyta nagrana specjalnie dla samego Zingali uwypukliła z kolei szybkość z jaką to grało. Narastanie dźwięków było błyskawiczne – realistycznie natychmiastowe. Poprosiłem jeszcze o puszczenie Montserrat Cabale, z którą przewędrowałem ostatni Audio Show i wówczas okazało się, że pierwszy plan jest dość daleko odsunięty, a system nie stara się o upiększanie. Archaiczność nagrań pochodzących z lat 60-tych ujawniona została bez żadnego maskowania, scena poukładała się perfekcyjnie, a struny harfy okazały jak należy strunami a nie jakimiś tylko błyskami wysokich tonów. Tak to jest jak nie słuchać znanych sobie nagrań – obraz nie wyłania się wówczas poprawny, bo co płyta to inny świat. W tym kontekście poprosiłem jeszcze o udział w tych badaniach dziewczyny z Ipanemy, która okazała się śpiewać bardzo naturalnie i czysto. W przekazie czuć było dużo powietrza, nieograniczoną swobodę artykulacji i kapitalną dynamikę. Połączenie delikatności kobiecego głosu i ogromnej skali dynamicznej sprawiało niezapomniane wrażenie.

Namacalność bossa novy okazała się przy tym lepsza niż w przypadku płyty operowej, co dokładnie odpowiadało jakości samych nagrań, aczkolwiek saksofon Stana Getza jak na moje oczekiwania był minimalnie za gładki, co wynikało zapewne ze sposobu obróbki sygnału przez odtwarzacz i sposobu jego przesyłania przez kable van den Hula. Przy okazji zauważyłem, że scena staje się tym lepsza im nagrania odtwarzane są ciszej (ma się rozumieć w pewnym zakresie), co było oczywistym następstwem relacji pomiędzy wielkością sali a wielkością głośników. Scena w zależności od płyty zmieniała się przy tym jak kameleon, raz będąc lepszą, raz gorszą, co okazało się zależeć od stopnia zdefiniowania stereofonii. Im ta była wyraźniejsza, tym scena wypadała lepiej. Za to muzykalność, dynamika i detaliczność pozostawały nieodmiennie znakomite, częstując każdorazowo słuchacza fajerwerkami popisów. Niezależnie także od bardzo zawsze mocnego basu i strzelającej w niebo góry dobrze wiązało się całe pasmo, co śmiało złożyć można na karb obecności tuby Omniray. Nie było to związanie aż tak dobre jak u Reference 3A (jeden głośnik poniżej sopranów) czy w Zetach (jeden głośnik powyżej basu), ale niewątpliwie godne odnotowania.