Zingali Acoustics – Relacja z wyprawy

   Zimno w tym Rzymie było  wcale nie mniejsze niż w Modlinie, skąd był odlot, a palmy rosną tam jedynie dla niepoznaki. W ogóle droga z Rzymu do Aprili całkiem była swojska i nawet dziury w niej oraz źle wypoziomowane studzienki kanalizacyjne takie same. W końcu wszyscy należymy do jednej Unii, no nie? Domy tylko średnio biorąc trochę są tam większe i o bardziej płaskich dachach, ale jedyna prawdziwa różnica to drzewa. Te są zupełnie inne, a cała reszta podobna, o ile nie liczyć języka. Mówią tam bowiem po włosku, całkiem niepotrzebnie, bo tylko ich przez to nie można zrozumieć.

Maestro Zingali pomknął z Kolegą Nowakiem sportowym Mercedesem, a my musieliśmy się tłuc jakąś Alfą, co wydało mi się niesprawiedliwe. Alfa miała jednak porządne zawieszenie i nowe amortyzatory – to muszę jej przyznać – i zaraz pomyślałem o własnej Balbince, że też jej się takie należą. (Własnego Saaba nazwałem Sabinką, co nie spodobało się żonie, tak więc zmuszony zostałem przemianować go na Balbinkę, która nie wiedzieć czemu okazała się mniej irytująca, chociaż też irytuje.) Prowadzący Alfę jeden ze współpracowników Pana Zingali jechał po skandynawsku, to znaczy tak zgodnie z przepisami, że już bardziej się nie da, a w efekcie Mercedes Maestro Zingali przemknął koło nas niczym strzała, co wydało mi się jeszcze bardziej niesprawiedliwe. Po kilkudziesięciu minutach dotarliśmy jednak gdzie trzeba, uformowali odział szturmowy złożony z ośmiu polskich i dwóch włoskich osób i przystąpili do działania. Dodam tylko, że dwie włoskie osoby to sam Maestro Giuseppe i szef jego marketingu Pan Yair Wahal, którego miałem przyjemność poznać na Audio Show i który jest przemiłym człowiekiem autentycznie kochającym muzykę a także bardzo się na niej znającym, czego dowodem fakt, że pracował jako realizator nagrań.

Zwiedzanie zaczęliśmy od Zingali Hall of Fame, gdzie na purpurowych dywanach w otoczeniu inscenizacyjnego przepychu prezentują się najbardziej pamiętne dokonania marki, od pierwszych głośników z technologią Omniray poczynając poprzez te najsławniejsze i odnoszące największe sukcesy, aż po współczesne oraz przykryte zasłonami modele czekające dopiero na premierę. Było tam tego trochę, co można podziwiać na zdjęciach. Nie widać wprawdzie na nich projektów przedpremierowych, bo nie wolno ich było fotografować, ale że premiera będzie miała miejsce już na najbliższym Audio Show w Monachium, więc niedługo wszyscy je ujrzą.

Podziwianie głośnikowego muzeum to rzecz niewątpliwie ciekawa i cenna poznawczo, ale nie ma to wszak jak słuchanie, któremu głośniki są przeznaczone. A że z salą ekspozycyjną najsławniejszych pamiątek, niektórych wyrobów obecnych oraz tych, które atakować będą rynek w niedalekiej przyszłości sąsiadowała sala odsłuchowa, do niej po pewnym czasie przeniosło się grono zwiedzających i oprowadzających. W sporym, wyłożonym dywanem i obłożonym na ścianach kotarami, a także opatrzonym sufitowymi ustrojami akustycznymi pomieszczeniu prezentowały się szczytowe dla obecnej produkcji głośniki trójdrożne Zingali 3.18 – wysokie na chłopa, ważące po 120 kg i wyposażone w 18 calowy woofer oraz królującą pośrodku tubę Omniray. Mocy potrafią oddawać 1000 Watów i przenosić pasmo 28 Hz do 20 kHz przy stromiźnie narastania 12 dB na oktawę. Zasilały je na zmianę dwa źródła; liczący już wiele wiosen królewski niegdyś i wciąż, jak to się mówi – dający radę – odtwarzacz Sony SCD-777ES oraz potężny gramofon M-Vogue. Stopień wzmocnienia stanowił pasywny przedwzmacniacz autorstwa samego Zingali o osobnych potencjometrach dla każdego kanału, a końcówkę mocy Nelson Pass Alef 4. Wszystko to okablowane zostało przez van den Hula i nie pozostawało nic tylko siadać i słuchać. Zasiadłem tedy pospołu z innymi i posłuchałem.

Odnośnie dźwięku. Ten był duży, z pogłosem i potężnym basem schodzącym na podłogę i wprawiającym ją w wibrację przy wysokich poziomach głośności, a od takich odsłuch się zaczął. Nie był jednak ten bas w typie subwooferowym tylko właśnie głośnikowy, ale bardzo nisko schodzący. Nie taki po bałaganiarsku rozlany, wszędzie obecny i wydudniony, tylko precyzyjny i rozdzielczy. Wyjątkowa była przy tym głębia brzmienia, a całość prezentowała się w typie koncertowym i estradowym. Źródła duże, zwłaszcza instrumenty, ale raczej nieprzesadnie; tak na samej granicy, a może ciut za, ale inni byli zdania, że nie, tak więc nie będę się upierał, bo to kolega Budyń jest estradowcem z zespołu Video a nie ja, a to właśnie z kolegą Budyniem wymienialiśmy w tej sprawie poglądy.