Do Monachium ekipa HiFi Philosophy udała się połowicznie, to znaczy pojechała młodsza połowa, a starsza szarpała się w tym czasie ze wzmacniaczem Rapture i słuchawkami. Młodszej połowie Monachium jako miasto i miejsce do życia przypadło do gustu tak średnio. Marnie ubrani ludzie, zagmatwane logistycznie i duszne metro, w porównaniu z Krakowem mniej spontaniczności na ulicach i słabsza architektura, choć samo miasto bardzo zadbane, nie można powiedzieć. Za to litr wody mineralnej za dziewięć złotych i bardzo kiepska kawa serwowana na Audio Show. Ale sama wystawa niewątpliwie duża i sprzętem obfita, a drogi i lotnisko pierwsza klasa.

Co było najlepsze

Absolutnie popisowo zagrał system MBL z nowymi, poprawionymi dużymi „cebulami”. Porażający realizm, całkowite przywołanie obecności, fenomenalna jakość pod każdym względem. Cena – tylko dla multimilionerów.

Odrobinę niżej ulokowało się kilka systemów.

TAD zagrał bardzo wyraziście, dosadnie, precyzyjnie i konkretnie. Bez zabawy w wydelikacanie i subtelności, tylko z werwą i życiem.

dCS wspomagany wzmacniaczami Dana D’Agostino napędzał Wilsony Alexia w sposób niewątpliwie mistrzowski.

Zjawiskowe ponownie okazały się głośniki Raidho, tym razem te największe, napędzane naprzemiennie odtwarzaczami dCS z DAC Jeffa Rowlanda lub niewielkim gabarytowo, ale fenomenalnym brzmieniowo źródłem cyfrowym Nagry. W mierze mocy obsługiwały je monobloki Constellation Audio Centaur wspierane dedykowany im przedwzmacniaczem Virgo. Wyrazistość tego brzmienia zasługiwała na najwyższe pochwały.

Fantastycznie wypadł też system Reimyo z głośnikami Verity Audio. Zdecydowanie lepiej niż na warszawskim Audio Show to grało, bo większe głośniki pozwoliły rozwinąć systemowi skrzydła, jednoznacznie dowodząc jego przynależności do najściślejszej elity.

Do niesamowitych należał także napęd Metronome, w postaci nowej, jeszcze bardziej szałowej Calisty (model Grand), która grała tak szczegółowo, że można było usłyszeć jak opada kurz wzniecany przez wykonawców podczas nagrania.

Do tej najściślejszej elity należy też przypisać głośniki Grim Audio z nieznaną, schowaną za kotarą elektroniką. Brzmiały wyjątkowo szybko, lekko, finezyjnie i obezwładniająco jakością.

Nie powstał natomiast niestety z martwych po warszawskim Audio Show sławny i wielce niegdyś ceniony Sonus Faber. Jego flagowe głośniki także na bawarskiej ziemi nie znalazły dla siebie właściwego ustawienia, o ile takowe w ogóle istnieje.

Wspaniale zagrały za to elektrostatyczne głośniki Kings Audio z Hong Kongu, zasilane własną elektroniką i kosztujące w zależności od wersji od piętnastu  do sześćdziesięciu tysięcy dolarów.

Na przeciwnym biegunie cenowym świetną jakością popisywał się fiński Amphion, zwracający szczególnie uwagę nowymi, a zarazem najmniejszymi głośnikami z rodziny Argon. W pełni high-endowe brzmienie za śmieszne pieniądze.

Nowy high-endowy DAC o nazwie Mercury zaprezentował włoski M2Tech. Debiutujący przetwornik znakomicie naśladował lampowe brzmienie w domenie tranzystorowej.

Ekscytującą ciekawostkę z gatunku kondycjonerów zaprezentowała włoska marka Angel Audio systemem Tools of Light. Firma zaproponowała wielce oryginalny pomysł, by kierować prąd z gniazdka do potężnej lampy, a tę wycelowywać w panel słoneczny, tak aby niejako wytwarzać go na nowo, pozbawiając się przy tym wszelkich zakłóceń sieciowych. Pomysł niby prosty, ale wpaść trudno. A rezultat okazał się rewelacyjny. Można było posłuchać na własne uszy i się przekonać.

Dla miłośników topowego brzmienia w okolicach komputera miała też dużego kalibru niespodziankę amerykańska (choć o polskich korzeniach) firma Mytek, debiutująca swoim najnowszym, o wiele potężniejszym DAC-kiem o nazwie Manhattan, grającym z monitorami marki Lipinski oraz słuchawkami Audez’e LCX-C tak, że och, ach, uh! Recenzja tego cacka na łamach HiFi Philosophy prawdopodobnie już w lipcu.

 Słuchawki

    Co do słuchawek, to wiele rzeczy było bardzo dobrych i trochę też niespecjalnych. Zacznijmy od tych gorszych, bo ich było na szczęście mniej i miejmy je zaraz z głowy.

Najdziwniejsze okazało się to, że nie wystawiła się firma Sennheiser. Na ojczystej ziemi? Na własnym dziedzińcu? Wielce zaskakujące.

Druga rzecz nieprzyjemna, to sposób wystawienia się firmy Stax. Było stoisko, na nim dwie Panie (choć często i na długo gdzieś przepadające), słuchawki i wzmacniacze do kompletu. Zwiedzający podchodzili, zakładali słuchawki – i niemieli, bo tu nic, niema cisza. Wzmacniacze do niczego bowiem nie były podpięte, a więc jak zawsze w takich razach niczego poza własnym oddechem i hałasem otoczenia nie można było usłyszeć. Po co wobec tego się było wystawiać? Dziwna zaiste polityka. Taka do samego macania wzrokiem i rękami. Chyba więc tylko po to, żeby się nazywało, że Stax był.

Z rzeczy dziwacznych trzeba jeszcze odnotować dwa źródła, już wprawdzie popodpinane, ale co to za źródła. Firma Kings Sound postanowiła powalić wszystkich podpinając swoje elektrostaty do gołego discmana. Jakiś duch retro najwyraźniej w nią wstąpił, albo pogarda do wszystkiego co audiofilskie w mierze źródeł dźwięku. Niewiele w tyle postanowiła pozostać firma Ultrasone, która za źródło dla swoich nowych topowych Edition5 upatrzyła sobie budżetowego Denona. Także tym wszystkich olśniła, efektownym swym pociągnięciem psując dźwięk własnych słuchawek.

Ze spraw przyjemnych odnotować należy przede wszystkim to, że mimo iż firma Sennheiser się nie wystawiła, można było posłuchać jej przesławnego Orpheusa, atoli w okolicznościach nader niepowszednich. Robił tam bowiem ten Orpheus za wzmacniacz odniesienia na stoisku firmy Eternal Arts, która tuż obok postawiła swój wzmacniacz słuchawkowy – pokaźnego OTL-a za bardzo konkretne pieniądze w postaci dziesięciu tysięcy euro. Podpięte były doń słuchawki Sennheiser HD 800 i grał ów duet nie gorzej od swego wielkiego poprzednika, aczkolwiek trochę inaczej stylowo. Nie w manierze delikatnych i eterycznych elektrostatów, tylko masywniejszych i konkretniejszych dynamików. Jednak całościowo na tym samym poziomie jakościowym, tak więc kto chce mieć najwyższej klasy słuchawkowy tor z najnowszej produkcji zawsze pod ręką, a taki wydatek go nie przeraża, powinien się do tej Eternal Arts zgłosić. Trzeba będzie wprawdzie odstać swoje w kolejce, jako że realizacja zamówienia trwa około trzech miesięcy, co ma miejsce z uwagi na pietyzm i staranność z jaką wzmacniacz ten jest wykonywany, a także fakt, iż istniejący zapas modeli został wyprzedany na pniu, jednak naprawdę warto będzie poczekać, bo efekt okaże się zachwycający.

Naprzeciw siebie, w pobliżu wejścia do hali nr 4, ulokowały się firmy Beyerdynamic i Ultrasone. Pierwsza oferowała nowy flagowy wzmacniacz słuchawkowy, który niebawem po recenzję do HiFi Philosophy powinien zawitać, a druga nowe flagowe słuchawki Ultrasone Edition5. Te też być może niebawem się pojawią, a tak naprędce można już teraz o nich napisać, że są to na pewno najlepsze z dotychczasowych Ultrasony, z nowym systemem Super S-logic i dźwiękiem jaki bardzo by się chciało posiadać na własny użytek. Niezwykle ekscytującą wieścią jest także zapowiedź jednego z szefów firmy Beyerdynamic, taka półoficjalna, na ucho, że trwają prace i może już na przyszłoroczny High End w Monachium usłyszymy nowe, super flagowe Beyerdynamiki. Poza tym można było porównać starszą i najnowszą wersję modelu T1 – i ta nowsza okazała się grać zdecydowanie lepiej.

Na europejski słuchawkowy rynek zawitała także szacowna, istniejąca od kilkudziesięciu lat, japońska firma Final Audio Design, wcześniej na nim praktycznie nieobecna i całkiem nieznana. Wystawiła wszystko co ma najlepszego, a więc wokółuszne słuchawki z serii Pandora Hope w postaci modeli X, VIII, VI i IV oraz całą plejadę słuchawek dokanałowych. Najdroższe z tych dokanałowych są już u nas od paru dni i wezmą udział w teście najlepszego na świecie odtwarzacza przenośnego Astell & Kern AK240, a z tych wokółusznych dotarł także model Pandora VI. Szkoda, że nie zawitał przy okazji też któryś z tych dwóch najwyższych wokółusznych – różniących się tak nawiasem między sobą jedynie próbą złota użytego do wykończenia – bo mają przegrodę akustyczną podobną do tej z S-logic od Ultrasone, podobnie jak tam wykonaną z tytanu, która wyraźnie poprawia brzmienie względem swojej odpowiedniczki z niższych modeli, która zrobiona jest z aluminium. Są to tak nawiasem słuchawki bardzo drogie, kosztujące licząc od góry odpowiednio pięć, trzy i półtora tysiąca dolarów. Warto zauważyć, że trzeci w jakościowej kolejności model VI ma już polską cenę, wynoszącą 3400 PLN i jest dostępny, a już niedługo stanie w recenzorskie szranki. (Choć już teraz można o nim śmiało powiedzieć, że ma wszelkie zadatki by solidnie namieszać na rynku topowych słuchawek).

Wielu światowych producentów najwyraźniej lekceważy jednak Europę, bo nie pojawiło się na przykład WooAudio ani Abyss, a także, co było niemałą niespodzianką, Accuphase. Ale nie wszyscy. Pojawiły się bowiem na przykład nowe słuchawki elektrostatyczne marki Kings Sound, o których już tu wspomniano, że były podpięte do byle czego. Nie przeszkodziło im to jednak prezentować podobny styl i jakość do Omeg Staxa, przy czym są dostępne w dwóch wersjach, tańszej za 650$ i droższej za 875$. Szkoda tylko, że napędzał to wszystko ten discman i można się jedynie domyślać jak z lepszym źródłem by to grało.

Z dużych debiutów zwracały niewątpliwie uwagę nowe planarne Oppo, grające robiącym wrażenie dźwiękiem, a także pierwszy w historii wzmacniacz słuchawkowy McIntosha, jak na swoją wysoką cenę drażniący nieco zbyt surowym brzmieniem, zapewne za sprawą rosyjskich lamp, które są po prostu do wymiany.

Znacznie lepsze pierwsze wrażenie wywarł za to nowy, drugi już w historii, flagowy SPL Phonitor, grający bardzo czujnym, na wszystko zwracającym uwagę dźwiękiem.

Świetnie spisał się także nowy model HiFiMAN-a o sygnaturze 560, grający podobnie do najlepszego z dotychczasowych modelu HE-6, ale przy mniejszym ciężarze własnym i mniejszych wymogach prądowych.

Nie sprawiła również zawodu konkurencyjna amerykańska Audez’e, wystawiając wszystkie swoje słuchawki, spośród których cała najwyższa trójka zaprezentowała się znakomicie.

Naprawdę świetnie grał też chiński wzmacniacz Opera, prawdziwy weteran, którego recenzję można było przeczytać w polskiej prasie audio wiele lat temu. Nie wiadomo czy coś w nim zmieniono, ale gra jak na swą średnio umiarkowaną cenę tysiąca euro pierwszorzędnie.

Całkiem dobrze, zwłaszcza jak na swoje rozmiary i koszty, grał także nowy lampowy wzmacniacz Audio-Techniki. Na jej stoisku największe wrażenie robiły jednak świetnie brzmiące nowe słuchawki z limitowanej serii ATH-A900X.

Nic dobrego nie można natomiast powiedzieć o wzmacniaczu Music Hall i słuchawkach tej firmy.

Całkiem dobrze sprawił się natomiast hybryda DAC/wzmacniacz z elektroniką od Auralica schowaną w stojaku Klutz Design, jeśli nie liczyć, że strasznie się to wszystko rozgrzewało.

Udaną konstrukcją okazały się też słuchawki V-MODA, grające ze wzmacniaczem Lehmann Audio Black Cube.

   I tyle było pokrótce wrażeń z największych targów branży audio w Europie. Większość faworytów nie zawiodła, choć nie obyło się bez wpadek i absencji. A ci pomniejsi skutecznie starali się doszlusować do elity świeżymi pomysłami na jeszcze lepszy dźwięk, który, jak się okazuje, nie musi kosztować tyle co penthouse w centrum Warszawy. Cieszyło też duże zainteresowanie targami. Tłumy entuzjastycznie nastawionych odwiedzających z nawet najegzotyczniejszych zakątków świata, gorączkowo poszukujących brzmienia, które sami mogliby bez przeszkód określić mianem  idealnego. Smuciła jedynie dająca się odczuć w trakcie rozmów z wystawiającymi atmosfera niepewności o dalsze losy świata high-end audio. Ci bowiem coraz silniej odczuwają napór firm, które z wielkim brzmieniem nie mają nic wspólnego, ale za to przy pomocy wprost niemoralnie wielkich pieniędzy kierowanych na marketing starają się wmówić ludziom nieobeznanym (zwłaszcza młodym), że poza ich marnymi kreacjami świat techniki audio nie ma im nic lepszego do zaproponowania. Ale do tego tematu przyjdzie nam jeszcze wrócić przy okazji innego artykułu, związanego z pewną ciekawą inicjatywą walki z bezdusznym marketingiem tych, dla których prawdziwą „muzykę” tworzą jedynie szeleszczące pliki banknotów. I o jedno tylko jeszcze obiecujemy się postarać, że w przyszłym roku ekipa HiFi Philosophy pokaże się w Monachium w pełnym składzie, i to na dłużej, bo co jak co, ale jeden skromny słuchacz i zapas dwóch dni, to trochę mało jak na tą monstrualną wystawę i wszystkie te dziwa i twory, które ma nam do zaoferowania. Choć warto było to zobaczyć i usłyszeć, nawet w pojedynkę.

A poniżej galeria wszystkich zdjęć, które udało się zrobić podczas tegorocznych targów High End Munich 2014.