Do Monachium ekipa HiFi Philosophy udała się połowicznie, to znaczy pojechała młodsza połowa, a starsza szarpała się w tym czasie ze wzmacniaczem Rapture i słuchawkami. Młodszej połowie Monachium jako miasto i miejsce do życia przypadło do gustu tak średnio. Marnie ubrani ludzie, zagmatwane logistycznie i duszne metro, w porównaniu z Krakowem mniej spontaniczności na ulicach i słabsza architektura, choć samo miasto bardzo zadbane, nie można powiedzieć. Za to litr wody mineralnej za dziewięć złotych i bardzo kiepska kawa serwowana na Audio Show. Ale sama wystawa niewątpliwie duża i sprzętem obfita, a drogi i lotnisko pierwsza klasa.

Co było najlepsze

Absolutnie popisowo zagrał system MBL z nowymi, poprawionymi dużymi „cebulami”. Porażający realizm, całkowite przywołanie obecności, fenomenalna jakość pod każdym względem. Cena – tylko dla multimilionerów.

Odrobinę niżej ulokowało się kilka systemów.

TAD zagrał bardzo wyraziście, dosadnie, precyzyjnie i konkretnie. Bez zabawy w wydelikacanie i subtelności, tylko z werwą i życiem.

dCS wspomagany wzmacniaczami Dana D’Agostino napędzał Wilsony Alexia w sposób niewątpliwie mistrzowski.

Zjawiskowe ponownie okazały się głośniki Raidho, tym razem te największe, napędzane naprzemiennie odtwarzaczami dCS z DAC Jeffa Rowlanda lub niewielkim gabarytowo, ale fenomenalnym brzmieniowo źródłem cyfrowym Nagry. W mierze mocy obsługiwały je monobloki Constellation Audio Centaur wspierane dedykowany im przedwzmacniaczem Virgo. Wyrazistość tego brzmienia zasługiwała na najwyższe pochwały.

Fantastycznie wypadł też system Reimyo z głośnikami Verity Audio. Zdecydowanie lepiej niż na warszawskim Audio Show to grało, bo większe głośniki pozwoliły rozwinąć systemowi skrzydła, jednoznacznie dowodząc jego przynależności do najściślejszej elity.

Do niesamowitych należał także napęd Metronome, w postaci nowej, jeszcze bardziej szałowej Calisty (model Grand), która grała tak szczegółowo, że można było usłyszeć jak opada kurz wzniecany przez wykonawców podczas nagrania.

Do tej najściślejszej elity należy też przypisać głośniki Grim Audio z nieznaną, schowaną za kotarą elektroniką. Brzmiały wyjątkowo szybko, lekko, finezyjnie i obezwładniająco jakością.

Nie powstał natomiast niestety z martwych po warszawskim Audio Show sławny i wielce niegdyś ceniony Sonus Faber. Jego flagowe głośniki także na bawarskiej ziemi nie znalazły dla siebie właściwego ustawienia, o ile takowe w ogóle istnieje.

Wspaniale zagrały za to elektrostatyczne głośniki Kings Audio z Hong Kongu, zasilane własną elektroniką i kosztujące w zależności od wersji od piętnastu  do sześćdziesięciu tysięcy dolarów.

Na przeciwnym biegunie cenowym świetną jakością popisywał się fiński Amphion, zwracający szczególnie uwagę nowymi, a zarazem najmniejszymi głośnikami z rodziny Argon. W pełni high-endowe brzmienie za śmieszne pieniądze.

Nowy high-endowy DAC o nazwie Mercury zaprezentował włoski M2Tech. Debiutujący przetwornik znakomicie naśladował lampowe brzmienie w domenie tranzystorowej.

Ekscytującą ciekawostkę z gatunku kondycjonerów zaprezentowała włoska marka Angel Audio systemem Tools of Light. Firma zaproponowała wielce oryginalny pomysł, by kierować prąd z gniazdka do potężnej lampy, a tę wycelowywać w panel słoneczny, tak aby niejako wytwarzać go na nowo, pozbawiając się przy tym wszelkich zakłóceń sieciowych. Pomysł niby prosty, ale wpaść trudno. A rezultat okazał się rewelacyjny. Można było posłuchać na własne uszy i się przekonać.

Dla miłośników topowego brzmienia w okolicach komputera miała też dużego kalibru niespodziankę amerykańska (choć o polskich korzeniach) firma Mytek, debiutująca swoim najnowszym, o wiele potężniejszym DAC-kiem o nazwie Manhattan, grającym z monitorami marki Lipinski oraz słuchawkami Audez’e LCX-C tak, że och, ach, uh! Recenzja tego cacka na łamach HiFi Philosophy prawdopodobnie już w lipcu.