Recenzja: Zingali Twenty 1.2 Evo

 Odsłuch cd.

I nie są to jakieś czcze przechwałki – kolumny wyposażone w tą technologię pochłaniają słuchacza bez reszty.

   Od czego tu zacząć. Może od razu napiszę, że zostałem tym brzmieniem urzeczony. Nie mogę jednocześnie w tym miejscu napisać, że dawno czegoś takiego nie słyszałem, bo co chwilę znakomitych spektakli słucham, ale z pewnością było to coś głęboko zapadającego w pamięć i równie wartościowego jak w przypadku głośników Zeta Zero czy Wilson Sophia. A przecież są te Zingali stosunkowo niedrogie. No tak, jasne, pięćdziesiąt tysięcy piechotą nie chodzi, ale ileż to ja słuchałem głośników kosztujących dwa i więcej razy tyle, które żadnej podobnej magii nie kreowały.

A dlaczego magia?

Pierwsza rzecz, to koherencja. Często spotyka się głosy, że kluczową sprawą dla poprawnie działających głośników jest spójność pasma. Powtarzają to wszyscy, na równi producenci co recenzenci. Spójność, spójność, spójność. Jeden zrobił genialną zwrotnicę, inny fantastyczne kanały w obudowie, głośniki szerokopasmowe jak najbardziej i do wszystkiego pożądane, korekty częstotliwości, super ustawienia, wloty, wyloty, cuda na kiju. No to proszę – Zingali zrobiło tubę Omniray, i przyznam, że takiego zszycia całego pasma jeszcze nie słyszałem. Nie tylko bowiem sama ta tuba posiada bardzo rozległe pasma przykrycie, ale jeszcze idealnie jest zestrojona z głośnikiem basowym. Perfekcja. Związanie basu z resztą pasma nie pozwalało na najmniejszą nawet krytykę. Czuć było moc i całościową potęgę, w kluczowych momentach zejście było bardzo niskie, a jednocześnie niczego ten bas nie zasłaniał i jeszcze wcale nie przenosił się na podłogę, czego wyjątkowo nie znoszę. Pasjami nie lubię kiedy podłoga zaczyna dostawać wibracji i mam wtedy ochotę na tylko dwie rzeczy – zakląć i wyjść. Dla mnie takie coś jest nie do przyjęcia i nie nadaje się do słuchania. Z dyskotekami to do kogo innego. Jednakże u Zingali gitara basowa ani perkusja nie plączą się po podłodze, podobnie jak podczas prawdziwego koncertu najniższy bas organowy nie oddziałuje poprzez posadzkę kościoła. Owszem, stwarza całościową wibrację, ale nie w stylu przejeżdżającego tramwaju. Tymczasem takie podłogo-aktywne systemy głośnikowe napotyka się często i moim zdaniem jest to w każdym wypadku katastrofa. A u 1.2 EVO nic z tych rzeczy – kontemplacyjna błogość. I jeszcze ta całościowa koherencja – synergia jak u żywego organizmu, jak prosto z życia. Raj.

Niezapomniany spektakl audiowizualny!

Skoro przy paśmie jesteśmy. Napisałem w relacji z Audio Show, że jedynym zastrzeżeniem do tamtejszej prezentacji Zingali był sposób podawania wysokich tonów; trochę nazbyt powściągliwy, nieco przesadnie zaokrąglony i nazbyt gładki. Tym razem zupełnie tego nie było. Tor złożony z topowych klocków Audio Research pokazał wraz z głośnikami Zingali 1.2 EVO coś, co mogę nazwać tylko sopranową perfekcją. Podobnie jak zszycie całego pasma były to soprany zachwycające, przestrzenne, dźwięczne, wspinające się na same szczyty, a jednocześnie pozbawione do ostatniego ostatka czegokolwiek co można by odebrać jako pejoratyw. Wręcz przeciwnie, zamiast kłaść po sobie uszy w sopranowych momentach, jak to bywa kiedy jakiś sopranowy niedostatek w danej prezentacji się tuła, tu sam od siebie człowiek uszu nadstawiał by się tymi sopranami napawać. Żadne Arie Królowej Nocy czy popisy Montserrat Cabale mogące tłuc szklanki nie były w stanie odebrać tym sopranom wspaniałości brzmieniowej i byłem tym, podobnie jak koherencją i sposobem włożenia w przekaz basu, niezwykle zbudowany. Znakomicie to się układało i słuchało się tego z rozkoszą.

Do odbębnienia całości pasma pozostał nam w takim razie jeszcze jego środek. Już wiemy, że był koherentnie wpisany, skoro koherencja była powszechna, ale trzeba także wspomnieć o tym przejściu w sposobie interpretacji związanym z kaprysami Entreqa. Jak mówiłem, początkowo wszystko brzmiało ciepło i spójnie, ale bez akcentu na rozdzielczość i szczegół. Obraz był pełny, płynny i niezwykle muzykalny, ale z lekkim dystansem do całkowitego realizmu, bo ten wymaga mikrodetali i drobiazgowo wydrukowanych faktur. Już po pół godzinie, czy może raczej czterdziestu minutach, taki właśnie realistyczny obraz się pojawił, a po godzinie z kawałkiem wykształcił w stopniu podobnie zachwycającym co te zachwyty, o których pisałem wcześniej. Bogactwo brzmień poszczególnych, ilość najdrobniejszych niuansów, wszystkie te posapujące, poskrzypujące i postukujące didaskalia, mruczenie grającego na fortepianie Glenna Goulda czy szelest mankietów Artura Benedetti Michelangelego objawiły się wyjątkowo mocno i aż ten nucący zawzięcie Gould mnie zirytował a jednocześnie rozbawił, tak bardzo było go słychać. W tym momencie realizm zdecydowanie wziął górę, a zarazem trzeba podkreślić, że był to właśnie realizm a nie żadna przesada. Nie było w nim bowiem żadnego przejaskrawienia, a cała wcześniejsza muzykalność i koherencja zostały podtrzymane. Realistyczna warstwa, mimo iż niezwykle wyeksponowana i ekspresyjna, nie zdradzała zakusów analitycznych. W żadnym wypadku nie był to dźwięk o którym ktoś mógłby powiedzieć, że kładzie nacisk na analizę. Połączenie drobiazgowości i muzykalności znów było perfekcyjne i już mi się od tej doskonałości zaczynało kiedy tego słuchałem kręcić w głowie. Ale naprawdę była taka i z czasem samo nasunęło mi się porównanie do słuchawek Sony MDR-R10. To był analogiczny styl, także perfekcyjnie łączący szczegółowość z muzykalnością, aczkolwiek trzeba przyznać, że realizm głośników Zingali był sporo większy. Nie tylko sam dźwięk był tu większy, ale także odejście od bajkowości w stronę realizmu.

Wymagana jest jednak odpowiednia aparatura towarzysząca.

To cóż, z głównych aspektów została nam jeszcze scena, od której zaczynaliśmy, ale która nie została dokończona. System z Zingali 1.2 EVO w roli głównej okazał się kreować sceny bardzo dokładnie odwzorowujące te zapisane na płytach. Różnicowanie i obrazowanie było majestatycznie dokładne. Tak zmieniających się wraz z płytami scen chyba jeszcze nie doświadczyłem. Pierwszy plan to przysuwał się, to odsuwał, a głębia dali okazywała się czasami sięgać jakieś pięć metrów za głośniki, wychodząc daleko przez ścianę na ulicę. Jednocześnie system z wielką dokładnością ukazywał wszelkie realizacyjne niedociągnięcia. Płyty ze sceną zwichniętą na lewo, płyty ze zwichniętą na prawo, zbyt ciasną, sztucznie posklejaną, niedopasowaną wielkościami poszczególnych partii wokalnych i instrumentalnych, nagrywanych osobno a potem nieudolnie łączonych. Obrazowanie stanu technicznego nagrań wyjątkowo było zaawansowane, a ilość informacji o samym nagraniu szczególnie duża. Choćby to, o ile więcej z treści nagraniowej wyciągają płyty XRCD i jak przy tym paskudnie bywają dynamicznie skompensowane. Niezależnie jednak od tego wszystkiego muzyka i realizm stały zawsze na pierwszym miejscu i każdej, nawet najgorzej nagranej płyty fantastycznie się słuchało. Grało to aż tak dobrze, tak realistycznie i z tak rozbudzonymi emocjami, że po trzech godzinach byłem kompletnie wykończony i czułem się prawie jak po meczu Polska-Anglia na Wembley, który widziałem na żywo (choć tylko w telewizji). Nie była to prezentacja w rodzaju łagodnych, słodko się do ucha sączących. Każdy utwór był jak emocjonalny cios wagi ciężkiej.