Recenzja: Zingali Client Nano

Odsłuch cd.

Powołaliśmy komisję mającą zbadać tą kwestię. W jej skład wchodzili: Mytek Stereo192-DSD…

   Puściłem pierwszy utwór. Zrazu kawałek bez bass-bustera, potem kawałek z bass-busterem, a jeszcze potem kawałek na pełnym podbiciu. W każdym przypadku bardzo dobrze to grało, ale najbardziej spodobało mi się z najmocniej podbitym basem, bo było tak najbardziej emocjonalnie i esencjalnie. Ogólnie biorąc – najlepsza zabawa. Zaraz potem przypomniałem sobie, że bass-reflex, kiedy tak stoją blisko ściany, trzeba zatykać; i to naprawdę dużo pomogło, bo dźwięk się ujednolicił i lepiej uformował, zdecydowanie pod każdym względem zyskując. Pokręciłem jeszcze trochę głośnikami szukając optimum – i na koniec nieznacznie krzyżując ich dźwięk przed sobą, tak tuż przed nosem, zabrałem się za porządne słuchanie, takie na głębszym poziomie badawczym.

Nie umiem powiedzieć, czy lepiej zaczynać słuchanie bez wygórowanych oczekiwań i zostać pozytywnie zaskoczonym, czy mieć wysokie oczekiwania, które się potwierdzają. Na pewno najgorzej mieć wysokie oczekiwania i zostać niemile zaskoczonym, a z tamtych to chyba jednak to pierwsze, bo doznania emocjonalne są wówczas silniejsze. I takich właśnie doznań byłem biorcą tym razem, a wiara w firmę Zingali szybko mi powróciła. Zarazem nie jest tak, że to co usłyszałem zepchnęło z drogi brzmienia Ancient Audio i Amphiona, głównych konkurentów małych Zingali, jakich dotąd słuchałem. Tamte brzmienia pozostały znakomitymi i wciąż jak najbardziej godne są polecenia, natomiast same Zigali ukazały inny sposób obrazowania i walory tylko sobie właściwe. Można to wszystko opisać jednym słowem – Omniray. Nie darmo JBL, u którego Zingali początkowo pracował, chciał przejąć tę technologię i nie po próżnicy tak się nią wiele razy zachwycałem. Nie od parady też pokazała się tu po raz kolejny jej własność, że mianowicie lubią te głośniki kiedy siadamy nich blisko. Ale najważniejsze jest, że tuby Omniray budują inną przestrzeń i inny w tej przestrzeni świat dźwięków. Lepszy? Pod pewnymi względami niewątpliwie. Tuby to bowiem do siebie mają, że jak już wiele razy pisałem, produkują głębszą scenę, a także dźwięki rozbudowane sferycznie, a w efekcie bardziej trójwymiarowe. Te dźwięki posiadają nie tylko, jak każde inne, wysokość tonu i szerokość frontu ataku, ale też mają wyjątkową głębokość. I nie chodzi w tym momencie o głębokość w sensie głębokości samego brzmienia, tylko głębokość geometryczną, taką jak kiedy mówimy o głębokości odwiertu. Odwierty wprawdzie najczęściej prowadzone są w dół i najczęściej są wąskie, ale to nieistotne. Ważne, że  głębokość istnieje także w odsłuchu głośników tubowych, że dotyczy ona geometrii samego dźwięku i rozpościera się wzdłuż wektorów pomiędzy głośnikami a słuchaczem. Dla percepcji najważniejsze jest jednak to, z jaką siłą ta głębia oddziałuje, a oddziałuje z naprawdę dużą. Cokolwiek puściłem, jaki to nie był utwór, natychmiast czuć było to oddziaływanie i czuć je było zarówno w sensie jego wyjątkowości jak i samej postaci. Tak nie grają żadne inne głośniki poza tubowymi, a drugich głośników tubowych do stawiania na biurku zdaje się nie ma.

…oraz Leben 300F. A komunikowali się oni z pomocą doborowych połączeń marki Harmonix.

Poświęcę jeszcze chwilę opisowi tej głębi, bo jest naprawdę fascynująca. Tradycyjnie posłuchałem oklasków i tradycyjnie puściłem też utwór tytułowy z Antarctica Vangelisa, gdzie przysłuchując się serii pogłosów można doskonale rozpoznać charakter i bogactwo słuchanego dźwięku. W recenzji nieszczęsnych Sony Qualia zawarłem spostrzeżenie, że szczęsne dla odmiany nadzwyczaj Sony MDR-R10 pogrążyły całą czołówkę współczesnych słuchawek flagowych, między innymi klasą obrazowania tych oklasków i tego pogłosu. Nie bez pewnej przykrości zmuszony jestem napisać, że jedno i drugie tuby Omniray okazały się reprodukować jeszcze lepiej. Oklaski to może tylko o włos, a może nawet wcale, przy czym w tradycyjnym dla głośników idiotycznym lustrzanym odbiciu, z tyłu za wykonawcami. Ale ten pogłos, to niewątpliwie u nich był głębszy, bardziej się ciągnął i bardziej był rozbudowany. I tu to już łupnia brały nie tylko wszelkie słuchawki, ale w ogóle każde generatory dźwięku w postaci ogółu głośników nie dysponujących technologią Omniray. Te tuby są wyjątkowe i potrafią rzeczy dla innych nieosiągalne, a rodzi się z tego specjalna, im tylko właściwa magia, którą pierwszy raz na Audio Show w zeszłym roku słyszałem.

Co do pozostałych cech, to brzmienie było minimalnie przyciemnione i z bardzo rozbudowanym światłocieniem, któremu towarzyszyła na szczęście znakomita przejrzystość oraz popisowa szczegółowość, a także bardzo wysokiej klasy spójności pasma, którą dopiero co też włoskie głośniki Albedo się popisywały. Nie była ona aż tak popisowa, ale niewątpliwie daleko lepsza niż zazwyczaj. Z kolei piętą achillesową powinien być bas, jednak na w pełni użytym bass-busterze, o dziwo, całkiem był zadowalający, nie powodując uczucia nienasycenia, choć niewątpliwie jakiś basowy popis to nie był. Mimo to posłuchani z pliku DSD skonwertowanego do FLAC Rolling Stonesi pozwolili się poczuć prawie jakby się było na koncercie, a podobne odczucie dawała też wielka symfonika, w przypadku której szczególnie popisywały się instrumenty dęte i rozwinięty przestrzennie obraz całej orkiestry. Siedziałem jak urzeczony i nieco zbaraniały, prawie nie wierząc własnym uszom, że przy biurku, z odległości metra, można otrzymać takie efekty przestrzenne i granie na takim poziomie. Zupełnie jakbym siedział w pokoju obok i słuchał dużego systemu opartego o  jakieś duże high-endowe głośniki. Bo też i był to high-end bez dwóch zdań – nie taki ledwo, ledwo, ani nawet którykolwiek z pośledniejszych, tylko taki w pełnym rozwinięciu. Jedna zaledwie rzecz okazała się inna niż w przypadku dużych kolumn, a nie był nią wbrew pozorom bas, nie on zatem stanowił tu problem. Jedyne odstępstwo polegało na stosunkowo małych źródłach dźwięku. Dźwięki miały zjawiskową głębię i ogólną rozciągłość sferyczną, a także wszystkie niezbędne przymioty high-endowego brzmienia, czuć jednak było, że nie są naturalnej wielkości, tylko skala została nieco pomniejszona. To jednak jedyny zarzut, a właściwie nie zarzut tylko zwrócenie uwagi.

I doszli oni do następujących wniosków: „Małe Zingali są tak naprawdę wielkie!”.

Często zarzuca się dużym głośnikom, że produkują trzymetrowe saksofony i wykonawców jak koszykarze. A tutaj na odwrót – wszystko było przeskalowane w dół, w skali mniejszej niż naturalna. Odstępstwo od skali naturalnej to jednak bardziej reguła niż norma. Każde głośniki mają własną skalę, a podobnie słuchawki, z których na przykład Audio-Technica ATH-W5000 produkuje źródła stosunkowo małe, a Sennheisery HD 800 wyjątkowo duże. W tym sensie małe Zingali grały podobnie do Audio-Techniki, a w sensie ogólnym tak, że siadłbym z wrażenia, gdybym nie siedział. Oczywiście tor swoje robił, ale i tak wybitność tego muzykowania bardzo mnie zaskoczyła, bo nie tego się spodziewałem. Przypuszczałem, że zagra to po prostu dobrze, może ewentualnie bardzo dobrze, ale na tym koniec. Tymczasem zagrało całkiem niesamowicie i na pewno jak na okolice biurka niepowtarzalnie.