Odsłuch

Lampeczki są malutkie, ale wkład wnoszą duży.

   Na początek nie usłyszałem a przeczytałem. Po podpięciu Woo do PC-ta (kablem USB iFi Gemini) zjawił się na pulpicie komunikat, że urządzenie Woo gotowe jest do użycia. Miła rzecz, pozwalająca wymigać się od uciążliwej zabawy w ściąganie i instalację sterowników, które na wszelki wypadek są jednak do ściągnięcia ze strony producenta. A skoro już gotowe, to poczynajmy dzieło.

Sennheiser HD 600

Te moje HD 600 są tak leciwe, że już prawie niemiarodajne, ale nie użyć ich bym nie śmiał, bo wszak to najczystszy klasyk i wciąż super brzmienie za układne pieniądze. I jeszcze dodatkowa uwaga, że potencjometr tryb wzmocnienia okazał się narzucać łagodny, tak więc ruszać gałką można zamaszyście bez obaw o uszkodzenie słuchu. Odnośnie natomiast brzmienia. Pasować do słuchawek niewątpliwie pasowało i miało wyraźnie słyszalne od pierwszych sekund cechy, w postaci sporej dawki ciepła, lekkiego przyciemnienia, wybitnej (ale naprawdę) analogowości, a także budzącej szacunek głębi, dobrego dociążenia i równowagi pasma z bardzo miłym akcentem basowym. Ten akcent zaraz tak mruknął, że błogość tknęła duszę, bo wiecie jak to jest – bez basu bają o jakiejś pożal się Boże naturalności, ale gdy go brakuje, to satysfakcji nie ma. A tutaj z miejsca pomacał czarną pięścią i jasna sprawa – bas daje ten Woo na funty a nie łuty. Ale jeszcze bardziej też jasne, że daje niepospolitą analogowość, przy czym nie mdłą a dziarską, dokładnie jaką trzeba. Gładziutko płynie muzyka, jakby ją woda łodzią a nie ziemia furmanką niosła, ale ze znakomicie słyszalnymi chropowatościami tekstur i solą brzmieniową głosów, a do tego z towarzyszeniem dynamiki, że nudy ani śladu. Nie zagłaskujemy więc drzemiącego kotka sami popadając w uśpienie, tylko z pazurem, błyskiem w oku i zamaszyście, z werwą. I jak to przy takiej analogowości zwykle bywa, bez narzucania szczegółów, co nie przeszkodziło temu Woo wraz z HD 600 popisywać się dykcją, wyraźnością i obfitością detali. Poszło więc od początku dużo lepiej aniżeli bym oczekiwał, bo jakieś grymasy w międzyczasie dotarły z Internetu, że niekoniecznie super. Ale nie – super było i super na całego.

AudioQuest NightHawk

Spory kawałek mobilności.

Choć głoszą co poniektórzy, że ten Woo najlepiej pasuje do wysokiej oporności słuchawek Sennheisera, niskoohmowe NightHawk zabrzmiały jeszcze bardziej analogowo i podobnie głęboko. Oddaliły trochę plan pierwszy i wszystko włożyły w bardziej całościową perspektywę, operując przy tym bogatszą paletą szarości a mniej akcentując czernie. Podobnie były chropawe w obrazowaniu faktur i z należytą dbałością o indywidualizm głosów, rytm pierwszorzędnie wybijając swym zjawiskowym basem do wtóru talerzy i przeszkadzajek. Wydatny pogłos ze sławnej Sound of Silent okazał się prawidłowo dawkowany i w całej rozciągłości przerabiany na piękno, potęgowane jeszcze świetnym różnicowaniem głosów Paula Simona i Arta Garfunkela. Z kolei muzyka  flamenco ukazała popisową przestrzenność kastanietów, porywającą rytmiczność, szybki atak i imponującą moc stepu, a także prawidłowe naprężenie strun gitarowych przy wciąż całościowej głębi brzmienia i – wierzcie mi – niepospolitej sile wiązania słuchacza z muzyką. Więc znów wszystko super, tym razem, za sprawą tylekroć chwalonych amerykańskich nauszników, dających w porównaniu do klasyka Sennheisera większy rozrzut na osi twarde-miękkie i dźwięczne-stonowane, jak również szerszą gradację barwną i lepszą plastykę oświetlenia; lepiej obrazującą obłości na krawędziach i lepiej oddającą półtony. Nie tak dosadnie kontrastową i nie na takich czerniach, a za to bardziej wieloaspektową i różnorodniej opisującą muzykę przy całościowej większej głębi brzmienia. A najlepsze w tym wszystkim, że się to w całość składało. W całość dalece niebanalną; nie taką „tu błyśnie, a tam huknie”, że zaraz wszyscy: Och-ach-ojejku! O wiele bardziej staranną, o wiele bardziej malarską. Wciągało to muzycznym wirem, robiło znakomite wrażenie. I przede wszystkim podświadome, że dopiero przeskok na inne słuchawki obrazował zalety duetu WA8 z NightHawk.

Dziesięć tysięcy za słuchawkowy wzmacniacz, nawet jeżeli z przetwornikiem, to panie dziejku nie żarty, ale tak grające słuchawki, to panie dziejaszku też. Zwłaszcza że przy tym wszystkim zjawiało się mocne czucie przestrzeni, ujmująca aura wokółgłosowa, świetny drajw i przede wszystkim moc. Mocno to grało, głęboko, momentami aż wstrząsająco. Jak na transfer po USB, nie miałem najmniejszych uwag, same jedynie pochwały. Fakt, iDefender to wspierał, ale on przecież kosztuje grosze.

Beyerdynamic T1 V2

Lub mały przykład desktopu.

Flagowce od Beyerdynamic niewątpliwie zagrały podobniej do Sennheiserów, wzmagając ostrość konturów i naprężenie strun. Gładź muzykalności wciąż była wyczuwalna, ale już bardziej jako dodatek do głębi i wyraźności. Nader jednak efektownie to brzmiało, zwłaszcza dla kogoś lubiącego głębokie, wyraziste, ciemne i naprężone brzmienie. Bez widocznej w przypadku napędzania tych słuchawek przez Twin-Head poetyki łagodności i subtelności na przejściach, tylko mocno, z werwą, blisko, dosadnie. Z przewagą łodygowej szorstkości nad jedwabiem owocu  i czucia rytmu nad płynięciem. A zatem styl inny i jednocześnie konstatacja, że przetwornik/wzmacniacz Woo Audio WA8 Eclipse oferuje paletę wyborów. Gra nieodmiennie głęboko i nieodmiennie ciemno, ale może gładziej i bardziej wieloaspektowo, a może bardziej chropawo i dosadnie. Nie oschle – tego nigdy – ale bardzie twardo lub miękko. I w obu wypadkach potężnie, robiąc świetne wrażenie pomimo odmienności. Mnie zróżnicowany styl NightHawk – wyraźnie też mocniej akcentujący obecność nie do końca transparentnego medium – wydał się pod gust bardziej, ale oczywistym też jest, że wielu wybrałoby ten z HD 600 czy T1.

Sennheiser HD 800

Powiadają znawcy tematu, na wielu forach rozliczni, że ten Woo najlepszy jest w parze z flagowcami od Sennheisera; i niewątpliwie rację o tyle mają, że wszystko dobrze się zgrywa i ładnie uzupełnia. Chropawość z gładkim płynięciem, duża scena z bliskością pierwszego planu, ładunek powietrznej świeżości z dociążeniem, transparentność z sytością barw, przejrzystość z głębią brzmienia, wydatne soprany z niskim basem. Może aż nawet za dobrze, gdyż robi się tak akuratnie, że nie ma wprawdzie się czego czepić, ale jest też trochę nazbyt zwyczajnie. Albo może to ja już się słuchaniem zmęczyłem i trzeba resztę odsłuchów przełożyć na dzień następny? Lecz niezależnie od tego NightHawk grały ciemniej, potężniej oraz głębiej.

Potencjometr jest pierwsza klasa.

Wróciłem dnia kolejnego i okazało się, że jednak rację miałem – NightHawk grały ciekawiej. Mniej wyraźnie co prawda, nie tak dobrze ukazując bieg zdarzeń na dalszych planach za sprawą atmosfery bardziej zgęszczonej, ale właśnie ta gęsta atmosfera czyniła ich dźwięki głębszymi, pełniejszymi i z lepszym wyrazem muzycznym. Słabsza zdecydowanie dana im była transparencja i mniej o wiele nacisku tworzyły na detal (bardziej wprasowany w muzykę) lecz za to piękniejszy całościowy wymiar, więcej pięknej muzyki, przynajmniej w moim odczuciu. Ale jeżeli ktoś woli wyraźność, nacisk na szczegółowość i ostrzejsze kontury niż gęstość, masywność oraz śpiewność, to dla niego HD 800 albo Beyerdynamic T1.