Recenzja: Ultrasone Edition 5

Odsłuch

Słuchawki z serii Edition zawsze wyglądały świetnie, ale przy tym projekcie Panowie z Ultrsone przeszli samych siebie.

   W mierze odsłuchu winienem czytelnikom na początek mało budującą historię. Słuchawki przywiozłem od dystrybutora w stanie dziewiczym i nie bez przyjemności sam z folii zabezpieczających je wydobyłem. Tyle dobrego w tej mierze, bo poza tym przybyły tylko na okres jednego tygodnia, a to stanowczo za krótko by móc się cieszyć ostatecznym dźwiękiem. Za krótko aż o co najmniej kilka tygodni. Słuchawki Ultrasona, podobnie jak na przykład Grado, są bowiem bardzo powolne pod względem wygrzewania i moje pierwsze E9 (których nie wygrzewałem cięgiem tylko po prostu słuchałem), dochodziły do ostatecznego brzmienia aż przez pół roku. Ktoś wtrąci, że to idiotyzm i na pewno tak się nie dzieje, ale pozwolę sobie zauważyć, że przeciętny fortepian też dochodzi do ostatecznej formy brzmieniowej dość długo, bo aż trzy lata. Tak więc nie są to żadne sensacje ani wymysły, tylko tak się po prostu dzieje i żadne przemądrzałe racjonalizacje co większych mędrków, którym się zdaje, że świat jest prosty jak gra w kółko i krzyżyk, tego nie zmienią. Pomimo że podczas tego tygodnia obecności słuchawki pracowały niemal nieustająco, daleko niewątpliwie na koniec im było do brzmieniowej postaci ostatecznej, co konstatuję z żalem, zwłaszcza że ostatniego dnia zaczęły grać wyraźnie inaczej i to w kierunku o jaki mi właśnie chodziło. Mogę zatem tylko napisać, że całe to rozpoznawanie brzmienia miało jedynie charakter wstępny, tak samo jak miało to miejsce za pierwszym razem z Sennheiserami HD 800. Ale nie ma co jęczeć, tylko trzeba pisać jak było i jakie z tego można wyciągać wnioski, mając nadzieję, że kiedyś przytrafi się jeszcze okazja opisywać takie bardziej wygrzane.

Jeszcze tylko krótki rzut okiem na cały zestaw (nie wliczając standu, który najwyraźniej poszedł na spacer)…

Sam proces wygrzewania stanowi tu jednak sposobność by coś o nim napisać, bo raz jeszcze okazało się, że ma wpływ zasadniczy i nawet na tak niepełnym dystansie potrafi czynić cuda. Jak zapewne się domyślacie, pierwszą rzeczą jaką zrobiłem po wyjęciu słuchawek i rzuceniu na nie okiem, było założenie i posłuchanie. No i się wtedy zaczęło. – Zum Donnerwetter noch einmal! – trzeba było zawrzasnąć. – Znowu? Czy oni powariowali? Ile razy im się jeszcze będzie pisało o tej sybilacji, a oni swoje?

No bo faktycznie strasznie technicznie to zagrało, a tradycyjna audiofilska „krew z uszu” pasowałoby jak ulał. No, może nie aż krew, bo soprany takie znów krwawe nie były, ale cały ten dźwięk był jakby go ktoś wystrugał scyzorykiem z lipowego drzewa, albo jeszcze lepiej laserem wyrzeźbił, takie to było wyraźne i wycyzelowane. Tak wyrazistego brzmienia o tak wyostrzonych krawędziach to jeszcze nie słyszałem i Wy też nie, no chyba że któryś tam te Edition 5 już sobie sprawił. Rad nierad podpiąłem słuchawki do Phasemation, ustawiłem w odtwarzaczu Repeat i na trzy dni zarzuciłem słuchanie. Raz dziennie tylko rzucałem uchem i się to brzmienie niewątpliwie zmieniało, ale powoli. Na wszelki tylko wypadek podpinałem je też zamiennie do wzmacniacza Questyle albo do Lebena, by stwarzać różnorodność brzmieniową, ale generalnie słuchanie odpuściłem. Po trzech dniach lekko to się wszystko wyklarowało i przestało być tak niemiłosierne, a po pięciu dało się już spokojnie słuchać z niemałą satysfakcją. I wówczas nastał wieczór wielkich porównań przy Twin-Head na okoliczność pisania recenzji słuchawek Audeze LCD-3, a wraz z nim zyskały nowe flagowe Ultrasone sposobność zmierzenia się z najlepszymi.

…i już można sprawdzić, co Niemieccy inżynierowie przygotowali nam z okazji swojej okrągłej rocznicy.

Mimo tak silnej konkurencji pod trzema względami okazały się być najlepsze, przy czym pod jednym to tak problematycznie, ale pod dwoma rzecz była oczywista. Te dwie bezsporne przewagi to sposób obrazowania sceny i całościowy na niej porządek wraz z wyrazistością.