Odsłuch cd.

Sytuacja na tylnym panelu jest z goła odmienna.

   Przy okazji pozwoliłem sobie przebadać stereofonię i okazała się całkiem niezła, chociaż nie jakaś szczególna. Wyraźne raczej rozbicie na strony prawo-lewo przy znakomitym obrazowaniu źródeł – tu byłem pod wrażeniem. Natomiast związanie międzykanałowe raczej umiarkowane, że owszem, był środek sceny i dźwięk podtrzymany na całym obszarze, ale bez jakichś zachwytów tego możliwościami. Przy okazji o scenie, skoro do niej doszliśmy. Pierwszy plan ładnie się różnicował w zależności od płyty i mógł być daleki lub bliski. Ale przeważnie bliższy niż dalszy, więc bez problemów z kontaktem. Szerokość obrazu muzycznego normalna, bez wykraczania za ściany, a głębokość na kilka metrów i jak zwykle u monitorów z graniem za linią głośników. Bez wychodzenia w stronę słuchacza, nie mówiąc o jego ogarnianiu, tak więc będziemy na widowni a nie we wnętrzu spektaklu. Sumując można powiedzieć, że scena taka normalna, gdyby nie to ogniskowanie źródeł i sama postać dźwięku. Ogniskowanie okazało się świetne a postać dźwięku przednia; i cały porządek sceniczny też nie zostawiał nic do życzenia.

Odciągnęło nas od środka pasma, ale już wracam do niego. Z tego co napisałem ktoś mógłby wysnuć wniosek, iż ten środek będzie normalny, pozbawiony szczególnych emocji. Raczej gładki, raczej spokojny i się nie narzucający. Ale tu niespodzianka, bo tak wcale nie było. Bo choćby to, że głosy miały chrypki… To oczywiście nie znaczy, że wszyscy mieli grypę i każdy artysta kaszlał, natomiast tak wzbogacony sposób znamionował wysoką klasę. Bardzo byłem zdziwiony, gdy tak się okazało i kilku znanych mi wokalistów o takim sposobie śpiewania nie pojawiło się w uproszczeniu spowodowanym gładkością, tylko odpowiednio chropawo, pomimo że subtelnie. Subtelność to słowo kluczowe dla całej tej muzyki, bo szczegółowość tylko kontekstowa, podobnie jak kontekstowe a nie do wszystkiego dodawane soprany, a także mistrzowsko dozowany pogłos i wcale nie jakiś oszczędny.

Dictum gniazda USB nie posiada, ale… da się bez niego żyć. I zapewne jeszcze się kiedyś sytuacja ta się zmieni.

Tak nawiasem pomału dochodzę do wniosku, że pogłos jest parametrem krytycznym, choć dawniej, na początku kariery opisywacza, zupełnie tak nie myślałem. Odpowiednio obecne i odpowiednio zrealizowane pogłosy decydują w stopniu fundamentalnym o całościowym odbiorze. To jest być albo nie być dla odczuwania piękna, dlatego wszelka aparatura obsłużyć ich niezdolna odpada w przedbiegach. Mam kilka wyselekcjonowanych utworów, które z miejsca to pokazują – a jeśli nie pokażą, to adieu wysoka jakość. Tymczasem tutaj pogłosy wybrzmiały znakomicie i znów z zaskoczeniem odkryłem, że wiele droższych (nieraz zdecydowanie) systemów ten aspekt miało słabszy. A jednocześnie ten w sporych dawkach pogłos nigdy nie przechodził w efekty hall i nigdy nie narzucał przesadnie wyrażonego echa. Czuć było wprawdzie ambience i ściany koncertowej sali, ale umiarkowanie a nie dominująco, a więc bez żadnej sztuczności. W ogóle uciekanie przed sztucznością to jest wyznacznik Resonus i muszę przyznać uczciwie, że bardzo mi odpowiadał. Światło, pogłos, szczegóły i sposób artykulacji doskonale pracowały na rzecz naturalnej urody dźwięku. Z dodatkiem powietrza, swobody i dobrej dynamiki, choć oczywiście nie na miarę wielkich kolumn Focala, dawało to wyrafinowanie w całościowym kontekście łatwego i przyjemnego odbioru. I o to twórcom chodziło, jako że jeden z nich napisał mi wprost, że chodziło przede wszystkim o prawdę. Podeprę się cytatem, by w cudzych myślach nie grzebać:

R e s o n u s  i jego aktualne brzmienie wynikło z ciągłego niedosytu, jaki miałem wracając z koncertu na żywo, kiedy po puszczeniu płyty okazywało się, że czar muzyki uleciał. Podejrzewałem, że to zniknięcie nie jest związane tylko z jakością użytych komponentów, ale również zawarte w jakimś aspekcie brzmienia, na które nasz mózg reaguje jak na narkotyk. Trochę jak alchemik, obecnie już wiem mniej więcej gdzie tego szukać. Każde z urządzeń było budowane w myśl tej samej idei. Po pierwsze istotne były możliwości dynamiczne oraz analogowe brzmienie wyrażane bardziej bogactwem transjentów niż nadmiernym kontrastowaniem pasma. Chodziło o uzyskanie jednorodnej faktury dźwięku, bardziej nawet niż o dążenie do wyrazistości brzmienia, która ładnie się prezentuje ale stwarza ryzyko odejścia od naturalności.

No właśnie, naturalność. Wyraźnie o to chodzi, a nie o popisy i o ostre przyprawy. W efekcie brzmienie jest efektowne a całkiem bez agresji. Z mniejszym akcentem na atak a większym na płynność brzmienia. A przy okazji dołącza znakomita intymność i mimowolnie narzucana obecność wykonawców. Bez kontrastów, pogłębiania ani mocnych akcentów, tylko z subtelną biegłością i w sposób oczywisty. Te naturalne postaci pojawiają się w normalnych plenerach, to znaczy bez tła czerni, czy w jakim przedobrzeniu.

A co potrafi brzmieniowo system marki Resonus? Zaskakiwać. Siłą spokoju i naturalności, którą ciężko spotkać w tranzystorowym świecie.

Tutaj tego nie będzie, bo tła są bardziej z powietrza i światła a postaci naturalnej wielkości. Nie jak na olejnych portretach tylko w prawdziwym pejzażu; i nie w powiększeniu czy przybliżeniu, tylko tak w perspektywie. To też jest ujmujące w swym odejściu od sztuczności; bo można wprawdzie woleć tła bardziej eksponujące postać i obecność bardziej dosadną, ale tak jest prawdziwiej i to bez wątpliwości.

Wybrzmienia okazały się średnio długie przy dobrej artykulacji, ze średnim względem najlepszych nasyceniem indywidualnością. Ale tu znów dało znać o sobie okablowanie, zwłaszcza te kable głośnikowe, a już szczególnie Entreqa, przy których indywidualizm był bardzo dojmujący. Analogicznie aspekt emocjonalny, też świetnie wyrażany – aż po ciarki na skórze. Bez lampowej słodyczy głosów i lampowego pogłębiania sam naturalizm wystarczał, by stawało się piękne.

Na koniec słowo o wypełnianiu przestrzeni. System poradził sobie z moimi dwudziestoma sześcioma metrami, z tym że w miarę podnoszenia głośności dźwięk propagował na głębię a nie szedł w stronę słuchacza. Nie było też całościowego wrażenia potęgi, nawet przy dużej głośności, niemniej wrażenie bycia na koncercie było całkiem realne. Tak bardziej w ujęciu perspektywicznym a nie pod ciśnieniem naporu, lecz z dobrym zanurzeniem w spektakl, zwłaszcza przez tą bezdyskusyjną obecność.

Na finał jeszcze dodatek o dołączonym okablowaniu, bo system przyszedł z własnym interkonektem i własnym kablem koaksjalnym, sygnowanymi przez Opus Audio. Można go z nim kupować i wtedy w pakiecie wyjdzie taniej, za wszystko razem plus (tego nie miałem) 4-metrowy kabel głośnikowy Jentzena, równe piętnaście tysięcy. Kable są dobrej jakości i całkiem wystarczające dla zaawansowanego słuchania. Nie mogły wprawdzie dorównać cyfrowemu Tellurium ani interkonektom Nordosta czy Sulka, ale w każdym aspekcie okazały się ustępować nieznacznie, dając poczucie satysfakcji. Tym bardziej, że drogie nie są i brzmieniowo dobrze dopasowane.

Oby więcej takich za tak niewiele. Rekomendacja!

Podobnie jak cały system nie dążą do przesady, pogłębiania, rysowania mocnych kontrastów ani podkreślania szczegółów. Grają spójnie, spokojnie, analogowo, w atmosferze bardziej dziennej niż nocnej. Oferują dobrą muzykalność, taką samą dynamikę i mocno zawsze wyrażający się walor emocjonalny.