Recenzja: Raidho D-2

   Najłatwiej i najprzyjemniej pisze się recenzje sprzętu wcześniej nieznanego, który okazuje się grać dobrze. Humor dopisuje, zagajenie przychodzi samo, pisze się sympatyczny wstęp o producencie, rozszyfrowuje konstrukcję, a na koniec radośnie rozprawia o brzmieniu. Najlepiej przy tym kiedy to brzmienie jest rzeczywiście dobre, ale nie jakieś niepospolite czy zgoła wyjątkowe, tylko typowe, nie wymagające długiej analizy badającej jego specyfikę. Takie recenzje piszą się same, a jeśli tylko cena nie jest przeszacowana, wszyscy są zadowoleni. Producent z pochwał, sprzedawcy z utargu, nabywcy z nabytku, a recenzent z siebie. Z tego punktu widzenia recenzja głośników Raidho D-2 to czysta męka. Na Audio Show zapoznałem się z modelem D-1, niedawno zrecenzowałem C-2.1, producent został już opisany, konstrukcja znajoma, brzmienie bardzo niepospolite, a cena wysoka. Czarna, jak to mawiają, rozpacz. Czynić trzeba wszakże swoją powinność, a w jej ramach rzucę na początek kilka wspomnień.

Raidho to średniej wielkości duński producent głośników, mierzących w górny i najwyższy pułap jakościowy. Działa od kilkunastu lat, zlokalizowany jest w Aars, niewielkim mieście na północy kraju, a jego powstanie wiąże się z postaciami  Michaela Borresena i Larsa Christensena, z których pierwszy jest głównym konstruktorem, a drugi dyrektorem wykonawczym. Firma jest ich własnością i wspólnym dziełem, a jej nazwa odnosi się do runy raid-ho, oznaczającej szlachetność działań, którą próbuje Raidho realizować na bazie szlachetności swego produktu, co świat docenił, wynosząc jego markę do godności producenta jednych z najlepszych głośników na świecie.

Z Raidho zetknąłem się pierwszy raz na ostatnim Audio Show, gdzie prezentowane były monitory D-1. W niewielkiej sali stały pod ścianami na osobliwych, rzucających się w oczy podstawkach dwudrożne głośniki o pięknym wykończeniu, a odsłuchy prowadził sam Lars Christensen. Najpierw uwagę przykuła cena, przekraczająca sześćdziesiąt tysięcy, a więc jak na głośniki monitorowe bardzo wysoka, następnie jednak do głosu doszło brzmienie, a jego jakość momentalnie wytłumaczyła cenę. Tak grających monitorów jeszcze nie słyszałem i tylko żal brał, że kosztują o wiele za dużo jak na własną kieszeń. Kto nie słyszał, niech wierzy, że chciałby mieć je u siebie. Scena sprawiała wrażenie jakby ciągnęła się w głąb nie na metry a kilometry, a realizm przytłaczał. Wykonawców można było zabijać w sensie całkowicie dosłownym i spodziewać się rzeczywistej kary za morderstwo, albowiem całkiem byli realni, realniejsi od osób na sali. Wszyscy znają anegdotę o pierwszym w Ameryce występie Jashy Heifetza, podczas którego jeden z widzów, też skrzypek, zwrócił się do sąsiada z uwagą: – Ależ gorąco! – Mnie nie – padła odpowiedź. – Ja jestem pianistą. Też by mi było gorąco, gdybym był producentem głośników. Dla nich musiało to grać zatrważająco. Pół roku później pisałem recenzję modelu C-2.1, od monitorów D-1 różniącego się dodaniem jednego głośnika; identycznego jak ich średnio-nisko tonowy, ale z pasmem odciętym na poziomie 150 Hz, co daje konstrukcję dwu i pół a nie dwudrożną i wspomaganie niskich częstotliwości. Dodatkowa różnica, bardzo istotna przynajmniej pod względem ceny, polega na zastosowaniu w szczytowej serii D głośników diamentowych, a w niższej C ceramicznych, czyli zgodnie z odnośną symboliką: C-ceramic, D-diamond. Poza tym poczynając od numeru „2” wszystkie głośniki Raidho są podłogowe a nie podstawkowe i zdaniem producenta wymagają dużo większych pomieszczeń.

Sporządzając recenzję kosztujących ponad siedemdziesiąt tysięcy C-2.1, pisałem o niemożności porównania ich brzmienia z analogicznymi D-2, a poprzez to niemożności oszacowania, czy sama podmiana dwóch głośników ceramicznych dwoma diamentowymi może uzasadnić cenę wyższą o aż ponad jedną trzecią. To proszę bardzo – nadarza się sposobność.