Recenzja: Phasemation HD-7A192

Odsłuch

Przy komputerze

Brakuje zwłaszcza wyjścia XLR, co jest dość dziwne biorąc pod uwagę inne urządzenie tej marki – wzmacniacz EPA:007.

   Zacząłem klasycznie, od komputera, sprawdzając na wstępie czy lepszy będzie dźwięk czerpany wprost z gniazda USB, czy za pośrednictwem konwertera M2Tech i kabla koaksjalnego. Drugie rozwiązanie okazało się lepsze, oferując większe bogactwo dźwięku, z czego wnosić można, że dwa zegary kwarcowe w M2Tech HiFace spełniły swoje zadanie, porządkując i udoskonalając panujący we wnętrzu komputera sygnałowy bałagan. Tak więc zostałem przy koaksjalu i konwerterze, sprawdzając jednocześnie jak ma się brzmienie z włączonym i wyłączonym procesorem K2. Sprawdzenia dokonałem używając fragmentów kilku utworów w układzie ze wzmacniaczem słuchawkowym samego Phasemation i słuchawkami Pandora Hope VI, a przebiegło ono błyskawicznie i bez żadnych rozterek. Różnica właściwie była tylko jedna, ale za to dogłębna, zarówno w sensie dosłownym jak i przenośnym. Kiedy przełączałem ze zwykłego grania na czterokrotny oversampling (czerwona lampka), następowało pogłębienie brzmienia i równocześnie pojawiała się głębsza scena, a kiedy włączałem dodatkowo K2 (lampka zielona) oba te zjawiska jeszcze wyraźnie się nasilały. Mówiąc obrazowo – wyłaniał się trzeci wymiar i niezależnie od muzycznego materiału było to zjawisko bardzo wyraźne. Bez K2 muzyka ewidentnie gasła i się spłaszczała, zdecydowanie tracąc na atrakcyjności.

Zanim przejdziemy do szczegółów, jedna uwaga techniczna. Sterowniki konwertera M2Tech umożliwiają wybór „USB Streaming Mode” w aż sześciu konfiguracjach, z których teoretycznie najlepsza powinna być „Minimum Latency”, czyli z najmniejszym opóźnieniem. Faktycznie, w tym trybie ilość informacji oraz ogólne ożywienie były największe, jednak towarzyszył temu niejaki bałagan i brak elegancji. Dźwiękowa przestrzeń najbardziej wprawdzie ożywała, oferując największą ilość dźwiękowego planktonu, ale same brzmienia traciły na głębi, uporządkowaniu i całościowej elegancji, a mówiąc najzwięźlej – na pięknie. Chwilę się biłem z myślami co wybrać:  „Minimum Latency” czy „Standard”, ale szybko wersja druga, ta piękniejsza, jednoznacznie wzięła górę nad bogatszą, dając kolejny dowód, że istoty piękne wartościowsze są od bogatych i Pani Muzyka nie jest od tego wyjątkiem.

Pandora Hope VI

Co by nie było, to wnętrze HD-7A192 ma bogate w wysokiej klasy komponenty.

Po wszystkich tych sprawdzeniach można się było nareszcie zabrać za słuchanie, a to zacząłem od tkwiących już na głowie Pandora Hope. Słuchawki te bywają trudne, bo przeznaczono je głównie do sprzętu przenośnego, tak więc jedynie bardzo ciche wzmacniacze stacjonarne mogą je obsługiwać. Załoga Phasemation podołała zadaniu, bo jedynie w prawym kanale kiedy się mocno wsłuchiwać podczas pauzowania słyszalny był śladowy cień, zupełnie muzyce nie przeszkadzający, ale Pandory nie tylko dlatego są trudne. Mają gigantyczny potencjał sopranowy, stosunkowo łatwy do wydobycia ale trudny do okiełznania, oraz łatwy do okiełznania ale trudny do wydobycia potencjał basowy. Mają także średnicę miewającą tendencję do podwyższania tonacji, co jest po części następstwem owej eksponującej się góry; i wszystko to razem jest trudne do orkiestracji, ale potrafi odwdzięczać się wyjątkową urodą.

Nie ma co owijać w bawełnę, zasobny procesorem K2 przetwornik Phasemation, wspierany zegarami M2Techa i własnym wzmacniaczem, okazał się idealnym partnerem. Pandory rozbłysły dźwiękową magią i poraziły muzycznym bogactwem. Ciekawa rzecz, ich odmienny styl najwyraźniej wymaga przyzwyczajenia, bo obaj z Karolem bardzo je cenimy, a wpadający z wizytą często nie podzielają naszego entuzjazmu, wskazując jako lepsze słuchawki o tradycyjnej konstrukcji dynamicznej bądź planarnej. Gust nie jest sprawą dyskusji, tak więc nie będziemy tego roztrząsać, ale ilekroć ktoś przy mnie powiada, że Pandory mu się mniej podobają, odczuwam rozczarowanie. Na szczęście nie wszyscy tak mówią, bo gotów bym podejrzewać, że coś jest ze mną nie tak. Sam odbieram ich dźwięk jako bardzo często bogatszy i przestrzennie lepiej opisany, a całość ich przekazu jako żywszą i bardziej podobną do prawdziwej muzyki. Tak jak prawdziwa muzyka bardziej w przypadku dużych składów się pieni i daje o wiele ciekawsze efekty akustyczne niż w przeciętnych głośnikach czy słuchawkach, a problemem jest tylko przydanie temu odpowiedniej kontroli tonacyjnej i należytej piękności dźwiękom źródłowym, tak by Pandory miały z czego czerpać dla swego potencjału. Z tym, jak mówiłem, duet od Phasemation nie miał żadnych problemów, zdecydowanie łagodząc mój gniew powodowany faktem, że jeden z jego elementów był symetryczny a drugi nie.

Okazało się to nie przeszkadzać, a prawdę rzekłszy nie mam nawet chwilowo słuchawek zdolnych wykorzystywać symetryczność EPA-007, co szczera jest chęć by odmienić. Symetryzacja w tym wypadku oznacza głównie szerszą scenę, ale i bez tego ta z Pandora Hope była popisowa, chociaż głównie na głębokość a nie szerokość. Walory sceniczne nie stanowiły jednak jedynej dominanty, bo było nią też wypełnienie i realizm. System balansował na krawędzi tego co nazwałem w innych recenzjach bąblowaniem, pozwalając wyczuwać u podłoża dźwięk odrobinę się naprężający a zarazem świetnie wypełniony, będący przeciwieństwem ezoterycznych mgiełek jakie dają czasami elektrostaty i jakie towarzyszyły początkowo AKG K812.