Odsłuch cd.

To samo tyczy się ascetycznego, 12-calowego ramienia Anna, które jest świetnym partnerem dla wkładki…

   No dobrze, ale opowiedzmy nareszcie o dźwięku tą energią i precyzją zrodzonym. W wydaniu wkładki Anna i z okablowaniem Sulka, na które się koniec końców zdecydowałem, poprzez przedwzmacniacz Trilogy i moje dzielone wzmacnienie grało to za pośrednictwem głośników  Audioform Adventure w sposób dla wysokiej klasy gramofonów typowy i nietypowy zarazem. Typowy, bo spójnie, gładko i melodyjnie; a nietypowy, bo z tą tranzystorową manierą super precyzji obrazowania. Można nawet powiedzieć, że pewne elementy muzycznego obrazu rzucane były aż ostro i kontrastowo; pojawiały się jednak na całościowo spokojnym i emanującym siłą tle ogólnej energii i masywności, co czyniło je szczególnie atrakcyjnymi. Przysłuchując się temu i próbując ubrać dźwięk w słowa, naszło mnie zapożyczone od fizyki pojęcie gęstości energii, w tym wypadku dobrze obrazujące łączenie masywności z dynamiką. Całościowy przekaz bardzo był gęsty i dynamiczny, a pojawiająca się w nim wyraźność rzeczy pierwszoplanowych i ich dokładna lokalizacja doskonale go uzupełniały. Przy tym same lokalizacje nie były punktowe, tylko w sposób naturalny przywołujące trójwymiarowych a nie płaskich i wąskich wykonawców, a jednocześnie wykonawcy ci byli bardzo dobrze wyskalowani, co niewątpliwie należy przypisać doskonale się spisującym głośnikom Audioform Adventure, na tle innych porównywanych dających to jakże miłe wrażenie: „No, to jest to!”

Mieszała się w nich ta gramofonowa finezja z potęgą, a przepastna wręcz scena, o całkiem dosłownie nieograniczonej głębi – która cały czas na dodatek była w użyciu, raz po raz w różnych utworach się pojawiając – jeszcze to wrażenie świetności potęgowała.

…Anna. Ortofon MC Anna – flagowej konstrukcji duńskiego pioniera, która z pomocą szlifu Replicant 100 „wyciska” z płyty ostatnie nuty.

Do tego pełna otwartość sopranów, bez śladu w nich pikanterii, co tak nawiasem jedynie trójwymiarowy ich rozkład może zapewnić i co tu niewątpliwie się działo; a także rzecz charakterystyczna tylko dla gramofonów, to znaczy ożywianie przestrzeni nie tylko poprzez zawirowania muzycznego planktonu, ale także tą wszechobecną gęstość energii, w zależności od ustawienia siły głosu obejmującą mniejszy czy większy obszar pomieszczenia odsłuchowego.

Z rzeczy konkretniejszych chciałbym jeszcze przywołać szczególnie zwracającą uwagę pracę strun gitarowych w ostrych rockowych jazdach. Niewątpliwie to wkładka Anna, ale także dysponujący podobnie precyzyjnym obrazowaniem przedwzmacniacz Trilogy, stali za ich wyjątkowo wyrazistym, ani trochę nie gubiącym się w ogólnym tumulcie brzmieniem. A przy tym ta całościowa pełnia, moc i dynamika… No, chciało się tego słuchać, a świadomość, że nie jest to własny system i trzeba będzie go oddać nie była miła.

Na koniec dwie jeszcze refleksje. Pierwsza znowu fizyczna, nawiązująca do tego, że całościowo dźwięk tutaj słuchany przypominał mieszaninę gazu i cieczy. Ciekła gęstość tła – tej jego gęstej energii – mieszała się ze wspomnianą sopranową otwartością o ewidentnie gazowym, napowietrznym charakterze. Tak więc gazowa góra pasma i ciekłe wszystko co niżej, a pośród tego taniec trójwymiarowych dźwięków na dowolnie głębokiej scenie – taniec bez żadnego bałaganu i przypadkowości, a zarazem bez sztucznego separowania i osobnej pracy składników. I pełne w efekcie zadowolenie.

Całościowo efekt takiego mariażu jest najczystsze, analogowe brzmienie. Bez żadnych popisów, sama prawda. I nasza najszczersza rekomendacja!

Druga refleksja jest taka, że ów szczególnie ostro jak na gramofon rysowany obraz, mógł być także postrzegany jako nazbyt aż wyrazisty. Jednakże użycie skądinąd analogicznego cenowo do Trilogy przedwzmacniacza lampowego o łagodniejszym brzmieniu, okazało się pomyłką i szybciutko w efekcie do tej wyraźności wróciłem, taka okazała się ważna i potrzebna. Tak więc nie wszystko złoto, co się świeci; i nie każda muzyka, która tylko czaruje…