Budowa

Brytyjska audio-legenda w najczystszej postaci – Nottingham DAIS.

   Gramofon jest klasyczny, pancerny i z właściwymi Nottinghamowi charakterystycznymi cechami. Sam talerz to już monstrum, ważące ponad dwadzieścia kilogramów i okolone nie tylko samym paskiem napędowym, ale także gumowymi pierścieniami tłumienia rezonansów. Wykonano go oczywiście z pojedynczego, żeliwnego odlewu o wielkiej precyzji grawitacyjnego odlania, a w efekcie wiruje z perfekcyjną dokładnością. Aby jeszcze dokładniej wirował, w sposób tradycyjny dla firmy nie ma tutaj mechanizmu rozruchowego, mogącego zakłócać pracę silnika, tylko talerz pchnąć trzeba ręką, dopiero wówczas ruszy. Podobnie się go stopuje, a w zamian tak dokładnie będzie wirował, że rzecz jest warta zachodu, bo przecież i tak płyty samemu się obraca i zmienia, czyli to popychanie i hamowanie to żaden ambaras. (Sam płyty zmieniałem bez stopowania.)

Talerz zawisa całkiem osobno na specjalnej platformie antywibracyjnej, zaopatrzonej w najwyższej klasy łożyskowanie, którego zalanie olejem wymaga starannego jego odmierzenia, a mający własną podstawę silnik ląduje poza nią i łączy go z talerzem jedynie pasek napędowy, co jeszcze mocniej separuje igłę i płytę od drgań. Względem niższych modeli mamy tu nie tylko ten super ciężki talerz o wielkiej bezwładności i lepszą izolację antywibracyjną, ale także falowy zasilacz silnika, za który w niższych modelach trzeba dopłacać. Ramiona można zainstalować dwa i nie jest to już instalacja tak prosta jak w modelu Interspace, tak więc lepiej powierzyć ją fachowcowi. Samo zastosowane tu ramię Ace Space jest jak zwykle u Nottinghama węglowe, o jak mówiłem wymiarze dziesięciu cali i ma konstrukcję unipivot z blokadą. Mechanizm przeciwwagi i podstawa są magnezowe, jak również nie ma żadnej automatyki, czyli opuszcza się tradycyjne dźwignią.

Osobnego omówienia wymaga wkładka MC Anna, którą Ortofon nazwał tak na cześć sopranistki Anny Netrebko. Muszę przyznać, że nie jestem fanem tej pani i moim zdaniem jej zbyt jednowymiarowy oraz cokolwiek martwy głos mocno został przereklamowany, a pochwały krytyków i owacje widowni ani trochę mnie nie ruszają, ale nie do mnie należał wybór matki chrzestnej, a poza tym rynek rosyjski odwdzięczył się pewnie Ortofonowi na różne sposoby. Odwdzięczyła się także sama Netrebko, pozując na tle flagi rosyjskich separatystów w Doniecku, co się już pewnie Ortofonowi mniej spodobało.

Konstrukcja DAISa wydaje się bardzo prosta i solidna z technicznego punktu widzenia.

W odróżnieniu od dawczyni imienia sama wkładka oferuje zaś niewątpliwie najwyższy poziom, a to dzięki tytanowej obudowie o szczególnej czystości użytego metalu i precyzji jego warstwowego nakładania; także dzięki laserowej obróbce kształtu, opracowanej we współpracy z Duńskim Instytutem Technologicznym, umożliwiającej idealne dopasowywanie elementów, jak również dzięki cewkom o magnesach z neodymu i żelazo-kobaltu nawiniętych super czystą miedzią. Wszystko to razem dawać ma idealne panowanie nad polem magnetycznym, wspierane przez nowy, lepiej tłumiący mechanizm prowadzenia igły oraz całościowo lżejszą konstrukcję. Dochodzi do tego – rzecz pierwszorzędnej wagi – igła zakończona diamentem o unikalnym szlifie Ortofon Replicant 100, dającym wyjątkowo dużą powierzchnię styku i  wykorzystującym niezrównaną precyzję szlifowania, o szacowanym czasie trzymania optymalnego kształtu 2000 godzin.

Czarna podstawa i talerz, dokomponowane srebrzeniem elementów z magnezu i tytanową wkładką, dają w przypadku Nottingham Dais wygląd nawiązujący do fortepianu, a więc szlachetny i dostojny – obiecujący ze swej czerni wyłonić wspaniałą muzykę. A czy na pewno tak będzie, to już przedkładam.