Recenzja: Kudos Cardea C10

Odsłuch cd.

I nie było zawodu. Było za to kapitalne brzmienie, zwłaszcza w wyższych rejestrach.

   Gdzie jednak – zapytasz teraz czytelniku – te wielkie atuty, o których już była mowa; te uzasadniające cenę. Normalna scena, monitorowy bas… No to gdzie? Już śpieszę z odpowiedzią. Otóż cała magia tkwi w samych dźwiękach. No, może nie cała, bo ta scena naprawdę była dobra i nic konkretnego nie można jej było zarzucić, a przy tym miała jeden walor bardzo ważny, mianowicie dźwięk propagował na dobrej wysokości i tylko na niej. Dość częste jest bowiem zjawisko, że dźwięki zbytnio się wznoszą do góry, a zdarza się też i tak, że na odwrót, ścielą się po podłodze, do czego moje pomieszczenie odsłuchowe posiada szczególną inklinację. Tak naprawdę dopiero w tej chwili, pisząc to, zdałem sobie sprawę, że monitory Cardea 10 nie miały z tym najmniejszego problemu, niezależnie od lokalizacji w pomieszczeniu idealnie plasując zawieszenie dźwiękowego pola na wysokości uszu słuchacza. Są pod tym względem, a przynajmniej u mnie były, idealne. Tak więc jeden problem, niejednokrotnie bardzo poważny, wymagający odchylania nie tylko na boki ale i w  pionie oraz wyszukiwania idealnych miejsc, mamy tu załatwiony. Ale nie to jest głównym atutem i nad tym w porównaniu z czym innym nawet nie warto się zatrzymywać. Prawdziwym bowiem skarbem głośników Kudos Cardea C10 jest bogactwo dźwięku. Pod tym względem są zgoła niesamowite. Zadałem im szereg najtrudniejszych testów brzmieniowych na to bogactwo jakie zwykłem przeprowadzać i nie tylko że wyszły z nich z podniesioną głową, ale jeszcze bardzo boleśnie ugodziły konkurencję. A ta konkurencja to przede wszystkim słuchawki i już wyjaśniam dlaczego. Wiem, nie miało być o słuchawkach, ale to naprawdę jest ważne i samo wypłynęło z testów. Dawno, dawno temu, gdy pierwszy raz opisywałem słuchawki Sony MDR-R10, napisałem w ich recenzji, że niedługo po nich słuchałem monitorów Sonus Fabera, takich naprawdę wysokiej klasy, i wówczas różnica pod względem szczegółowości i niuansowości na korzyść słuchawek okazała się zasadnicza. Tymczasem Kudos Cardea potrafiły tę sytuację odwrócić. Mam takie fragmenty nagrań stale służące za wzorzec i wiem jak poszczególne najwyższej klasy słuchawki na ich obszarze grają. Regułą jest, że grają bogatszym dźwiękiem od nawet bardzo dobrych głośników. Nie stwarzają takiej holografii, nie przywołują tak silnej obecności, ale szczegółowość i brzmieniowe bogactwo mają zazwyczaj lepsze i tylko takie kolumny naj, naj potrafią im czasem dorównać. Tymczasem Kudos okazały się lepsze. Ten ich tweeter jest rzeczywiście niesamowity i wyjątkowo udanie zaaplikowany, a w efekcie sfera sopranowa – najważniejsza gdy chodzi o kreowanie bogactwa – okazała się oszałamiająca. Bogactwem górnego zakresu spokojnie można by obdzielić dwie pary głośników i nikt by nie zauważył jakiegoś niedostatku. Bo też i miały te soprany to wszystko co składa się na sopranową dumę: wspaniałą ilość wspomaganą najwyższą jakością, a więc sferyczną, trójwymiarową postać, niebotyczne wybicie, fantastyczne operowanie pogłosowością, precyzję artykulacji i co nie mniej tu ważne, śladu nawet prokurowania u słuchacza poczucia zmęczenia. Bo wydawać by się wprawdzie mogło, że skoro są aż takie dobre, to nic męczącego nie może mieć miejsca. To jednak tylko pozór, bo tak naprawdę chodzi o coś jeszcze jednego – o lokację tonacji. O jej rozpostarcie i osadzenie. Wiem, że taki zbitek słowny jak lokacja tonacji przypomina trochę zabawy z językiem w Kabarecie Starszych Panów i też ma nieco zabawny wydźwięk, podobnie jak choćby ich kapitalne pytanie: „Czy uchodzić uchodzi uchodźcom?” – ale rzecz jest jak najbardziej poważna a wydźwięk nie tylko zabawny.

Jak widać sprawdzone komponenty i przemyślana konstrukcja są kluczem do sukcesu.

Chodzi tutaj o to, że te soprany były dosyć niskie. Brzmi to paradoksalnie, ale paradoksem nie jest. Nie były bowiem cienkie, wyświdrowane, wrzecionowate, uszczypliwe, kłujące i szczypiące, tylko właśnie przysadziste, obszerne, rozpostarte i pełne, a w efekcie wybrzmiewające jak prawdziwe dzwony i dzwoneczki a nie staroświecki jazgoczący i świdrujący uszy dzwonek przy drzwiach albo gwizdek. Istnieje bowiem ogromna, całkowicie fundamentalna różnica pomiędzy wysokimi tonami generowanymi przez dobrej jakości talerz perkusyjny, dzwon rurowy albo triangel, a takimi produkowanymi przez generator wysokich częstotliwości albo stare, nie nastrojone radio. To inne dźwiękowe światy, z których jeden jest piękny, a drugi okropny. I właśnie ten piękny dostajemy od Tweeterów Kudos, czyli formalnie SEAS-a, a tego okropnego ani trochę. A nie tylko że go otrzymujemy, ale jeszcze dostajemy go wielkie porcje, tak wielkie, że nawet najlepsze słuchawki nie potrafią generować na górze takiej złożoności. Ucieszyło mnie to, bo zawsze miło jest słuchać pięknego brzmienia, a zarazem zmartwiło, bo nie są te Kudos moje, zaraz sobie odjadą i będzie po ptakach. Ale tak to już w życiu bywa.