Recenzja: ifi iDSD Micro

Odsłuch cd.

I do tego jeszcze zawartość opakowania – istne szaleństwo!

Fostex TH-900

Skoro tyle recenzji tego iDSD zostało już napisanych, to racją kolejnej, poza byciem odpowiedzią na prośbę czytelnika, może być tylko użycie wielu trudnych do pozyskania słuchawek. Tak więc używajmy, skoro można.

Nie popełnię błędu, kiedy napiszę, że flagowy Fostex to słuchawki bardzo podobne do AudioQuest NightHawk. Sposób oświetlania, mieszania w dźwiękowym tyglu i całościowe atmosfery mają naprawdę wysoce analogiczne. Do tego stopnia, że przy pewnych utworach i wielokrotnych próbach, obniżających u słuchacza stopień koncentracji, można by pobłądzić i zacząć je mylić. W każdym razie przy użyciu iDSD i utworów oszczędnych w soprany. Jednak na świeżo i przy uważnym słuchaniu łatwo wskazać także różnice. Fostesy bardziej sopranowo traktują ludzkie głosy, a poprzez to czynią je jaśniejszymi, bardziej też zadziornymi i ogólnie bardziej wyrywającymi się z całościowego przekazu. Dość wyraźnie też w większym stopniu operują stylem „U”, czyli podbijającym skraje pasma. Bas mocniej się u nich wybija na tle całości, podobnie jak soprany. Efekt większego wkładania sopranów w ludzkie głosy jest także taki, że mimo podobnego oddalenia pierwszego planu i wielkości całej sceny, u Fostexów wykonawcy wydają się stać trochę bliżej. Zdają się bliżsi, bo operują bardziej podniesionymi głosami, a więc bardziej się narzucają.

Poprzez te zaakcentowane soprany dźwięk Fostexów staje się też całościowo bardziej połyskliwy i rozdzwoniony, a NightHawk bardziej jedwabisty i spójny stylistycznie. Trochę pod tym względem różnica podobna była do tej względem Grado, ale wielokrotnie mniejsza. Również Fostexy grały bardziej naturalnie bez uruchomionego procesora 3D, jeszcze bardziej pod jego dezaktywację upodobniając się do NightHawk, chociaż w przypadku nagrań wysokiej jakości i operujących obficie sopranami różnica i tak była łatwo uchwytna. Także poprzez inny styl separacji – u Fostexów bardziej właśnie oddzielający, a u NightHawk bardziej zazębiający. A niezależnie od tego kto z kim podobnie, a kto przeciw komu i dlaczego, i tak trzeba uznać klasę samego iDSD, który również flagowe Fostexy nasycił świetnym sygnałem i pieczątka High Endu znów winna być przystawiona. Czystość, bezpośredniość, wszystko przesycające powietrze, kultura i lekko przygaszone światło wraz z popisami na całej rozpiętości pasma, czyniły piękny spektakl.

W sumie wiele już zachwytów napisano na temat tego małego diabełka. A jakie jest nasze zdanie?

Audeze LCD-3

To teraz na drugi biegun wymagań prądowych względem dokanałowych Piano Forte.

Dwie rzeczy słychać było natychmiast – że mocy w żadnym razie nie brak i że wzmacniacz świetnie i tym razem pasuje. A bardziej moim zdaniem znów z wyłączonym procesorem 3D, bez którego dźwięk płynął spokojniej i bardziej elegancko. Spójnie i melodyjnie, jak również z mocno wycofaną akustyką, co u tych Audeze jest normą. A przy tym (o psia kostka) znów bardzo podobnie do NightHawk. Różnice to u tych ostatnich znacznie mocniej wyrażona akustyka, a wraz z nią wszelkie dźwięki osadzone w aurach pogłosu, tak jakby z cieniującym konturem, sprawiającym bardziej trójwymiarowy a mniej swojski odbiór. Coś jak obraz na ekranie z użyciem procesora Darbee Vision, o ile ktoś miał okazję zapoznać. Względem tego flagowe Audeze grały swoim zwyczajem prostodusznie, a jakże przy tym naturalnie. Swobodnie i z bezpretensjonalną bezpośredniością normalnej rozmowy. A zarazem z sobie właściwą umiejętnością ukazania każdego brzmieniowego indywidualizmu, niczym u nich niezmąconego ani nie przysłoniętego. Chciałoby się powiedzieć – z dziecinną prostotą – a jakże trudną do powtórzenia. Tak po prostu, jakbyś spotkał znajomego i z nim sobie na ulicy rozmawiał. Tak wytrawnym słuchawkom nie przeszkadzało to oczywiście wyprodukować akustykę w ramach samej ścieżki utworu ją zawierającej, co pozwoliłem sobie sprawdzić na Take On Me grupy a-ha, czyli klasyku z lat 80-tych. Z tym że bardziej akustyczne NightHawk oferowały nie tylko jeszcze mocniejszą akustykę, ale także większą scenę a mniej nieco ciepła. W sumie swobodny wybór, a do obu słuchawek DAC/wzmacniacz od ifi świetnie pasujący.

Final Sonorous X

Kończymy na samych szczytach, czyli z najdroższymi słuchawkami dynamicznymi w bieżącej ofercie.

Że słusznie chwalili – iDSD to prawdopodobnie najlepsza audio-inwestycja za około 2 tysiące, jaką mozna dzisiaj dokonać!

Ciepła eksplozja bezpośredniości – tak bym to określił. Przy mniejszym wkładzie własnym w akustykę, akustyka na najwyższym była u nich poziomie, podobnie jak przejrzystość. Ich dźwięk jest trochę jak ze śniegu, w tym sensie, że też jakby składał się z płatków. Gdzie inni ujednolicali, operując gładkimi brzmieniowymi powierzchniami, u nich dźwiękowe połacie miały fakturę, tak bardzo były szczegółowe. Jakby z czegoś mniejszego złożone, jakichś atomów muzyki.

Ciepły śnieg, płatki muzyki? Brzmi głupio, ale nie w wykonaniu tych Sonorous.. Już pisałem, że ich złożoność bardziej jest dla słuchacza wyczerpująca, podobnie jak wyczerpująca jest prawdziwa muzyka, ale w końcu za to się płaci, żeby być najbliżej prawdziwej muzyki, czyż nie, koledzy audiofile?  A one grały prosto z iDSD jak Audeze z podłączonego do niego  drogimi kablami Lebena. Oczywiście inaczej, ale na tym samym poziomie. Pytania?

Względem innego wzmacniacza

Poprzeczkę zawiesiłem bardzo wysoko, bo na wysokości nadmienionego przed chwilą Lebena CS300F. To wzmacniacz za kilkanaście tysięcy, i do tego lampowy, a więc stratosfera słuchawkowego grania. Bardzo przy tym wybredny – po obu zresztą stronach – czyli i dla słuchawek, i dla kabli oraz źródła. Zasiliłem go iDSD, jako przetwornikiem, po dobrze pasujących interkonektach Harmonixa i ustawiwszy funkcję »Direct« mogłem poprzez natychmiastowe przepięcia słuchawek dokonywać porównań. No owszem, Leben ma to coś, czego nie mają nawet bardzo drogie wzmacniacze tranzystorowe pokroju Sugdena. Ma coś takiego, jakby zjechać na dźwiękowych nartach w dolinkę, a potem wybić się po jej drugiej stronie.  Takie muzyczne jazdy w dół i do góry, że aż w dołku ściska, mają tylko lampy, choć wzmacniacze takie jak Bakoon i flagowy Trilogy potrafią je dobrze naśladować. Ale jeżeli tego nie liczyć, oraz pewnej szczególnej lampowej misterności, która jest czymś w rodzaju wewnętrznego światła, to różnic właściwie nie było. Ta sama dynamika, szczegółowość, indywidualizacja głosów, tempa, wybrzmienia, głębia dźwięku, koloryt też niemal taki sam. Różnie to się rozkładało w zależności od słuchawek, przy czym z Lebenem najwięcej zyskiwały Audeze, a najmniej Sonorousy; ale żadnego szoku przejścia nie było, a przynajmniej nie u Sonorous i NightHawk. A przecież za Lebena wraz z tym tu kablem trzeba by dać ze czternaście tysięcy ekstra.

Do tego bez najmniejszych kompleksów współpracuje z największymi, i najtrudniejszymi dziełami tego rynku. Pełna rekomendacja!!!

Oto kolejny dowód, że małe granie goni wielkie w tempie zaskakującym i różnice szybko topnieją, a wyzyskanie atutów drogiego sprzętu wymaga sporej wiedzy i cierpliwości przy doborze zestawu, bo inaczej można zmarnować kupę pieniędzy, prawie nic nie zyskując. Ba, taki niewłaściwie potraktowany Leben może nawet od iDSD zagrać zdecydowanie mniej zachęcająco.