Recenzja: Hijiri X-DCH Nagomi

Budowa

Kolorystyka względem poprzednika spokojniejsza.

Jakie jest owo nowego chowu srebro i jaka miedź, tego nie wiem, to owiane jest tajemnicą. Nie wiem nawet, czy srebro jako surowiec w ogóle jest używane w którychkolwiek przewodach Hijiri – bowiem o bazie surowcowej i architekturze wewnętrznej niczego prawie się nie dowiadujemy. Wiadomo tylko, że to plecionki, dzięki uwadze, iż żyły wewnątrz splatane są ręcznie z wielu przewodów pod dyktando wyznaczającej orientację Resonance Control Technology, i że w odniesieniu do Nagomi jest to „custom design and special made Copper”. Tyle.  W niektórych przypadkach można dowiedzieć się więcej – przy też już recenzowanym kablu głośnikowym z serii Hijiri zostało powiedziane, że wykonany jest PCOCC (Pure Cooper by Ohno Continuous Casting), czyli miedzi monokrystalicznej o najwyższej czystości, której proces uzyskiwania opracował profesor Hideo Ohno, światowej sławy specjalista technologii materiałowej i łączności, obecny dyrektor Spintronics Integrated Systems Center na Tohoku University. (Drugi co do znaczenia po tokijskim uniwerek w Japonii.) Z czego jednoznacznie wynika, że mamy do czynienia z miedzią wytwarzaną przez Furukawa Electric Co., Ltd. – słynne zakłady parające się wytwarzaniem drutów i innych wyrobów miedzianych od 1884 roku, jako że Furukawa to jedyny dostawca miedzi PCOCC. Odnośnie kabla sieciowego informacja jest jednak lakoniczna, ale bardzo możliwe, że to ta sama miedź; choć chyba nie do końca, bo Kiuchi-san dostał zgodę na własne z nią eksperymenty i pewnie coś od siebie dodał.

Tyle odnośnie danych możliwych do pozyskania w wersji pisemnej, natomiast od strony praktycznej wymacać też nic się nie wymaca, bo kabel jest jednolity i twardy, jakby wykonano go z pojedynczego pręta. Na to jest jednak za lekki i zbyt giętki. Uściskiem nic się nie wskóra, ale giąć go można z łatwością, co oczywiście ułatwi użycie. Pozostając z konieczności na powierzchni zauważamy, że oplot jest identyczny jak u dawnych Harmonix – poza kolorem. Tam także była to przyjemna w dotyku tkanina bawełniana o gęstym splocie z grubych włókien, ale żółtych i czarnych, gdy te są czarne i granatowe. Nie rzuca się dzięki temu Hijiri Nagomi w oczy, ale jest w odbiorze smutniejszy, choć nie jakoś specjalnie. Miły dotyk łagodzi posępniejszą i poważniejszą kolorystykę; dotknąwszy kabla podchodzimy już do niego z sympatią. Te same są też wtyki po obu stronach, opisywane przez producenta jako „Plug & IEC Connector: Wattgate 350iRH+330iRH lub 390iRH (Schuko)”. Na wtyczce do gniazdka sieciowego rzucającą się w oczy czerwoną kropą zaznaczono żyłę gorącą, a na połowie drogi między wtykami znajduje się graniasta obejma z ciemnego, na wysoki połysk polakierowanego drewna, z napisami Hijiri po jednej i Nagomi po drugiej stronie. Wtyki da się rozkręcić – ciekawy nos w sos może wsadzić – ale sam tego nie zrobiłem, na oko i tak jakości miedzi nie poznam.

Kabel powierzchowność kolorystyczną posiadł poważną, dotykowo zaś miłą.

Wszystkie przewody Hijiri z najniższej linii Nagomi dostajemy w ozdobnych pudełkach na bazie grubej tektury powleczonej tłoczonym pergaminem w charakterystyczne wzór dużych śnieżynek z wewnętrznym ornamentem kwiatowym. Ładne są te pudełka i na dodatek charakterystyczne, a od typowych ozdobnych odróżnia je też to, że denko nie jest wzorniczo puste – je również pokryto ozdobnym wzorem. Cena zawartości jest jak na dzisiejsze czasy nisko-średnia – do drogich jeszcze daleko, ale tańsze, a niezłe, też bywają. Liczyłbym tutaj zwłaszcza na Luna Cable Gris ($525) – sieciowego braciszka tak fantastycznie wypadłych przewodów IC i głośnikowych. Lecz z tym kablem się nie zetknąłem, tak się tylko domyślam.