Brzmienie

Biały karton.

   A więc grajmy na chwałę kompozycyjnego kunsztu i muzycznej poezji. Lecz aby popis nie był solo, sięgnąłem po dwóch konkurentów. Obu wyraźnie droższych, bo Sulek 6×9 to osiemnaście tysięcy, a Crystal Cable Absolute Dream ponad nawet pięćdziesiąt. Bez zabawy w komputerowe figle-migle, od razu wzbijamy się na super pułap. Od startu więc drogi odtwarzacz i tor naprany samymi najdroższymi lampami, plus drogie kolumny i słuchawki. Nie będę tego rozmieniał na drobne, czyli osobno kolumny i słuchawki, a także zacznę bez żadnych porównawczych wstępów od kabla recenzowanego, i tylko na koniec dorzucę krótkie charakterystyki obu porównywanych, jako podsumowanie tego, co przewinęło się we wcześniejszym opisie.

Harmonix Hijiri

Za jaki przeto Million gra ten Hijiri – prawdziwy czy naciągany? Od razu powiem, że gra w tej samej lidze co najdrożsi, ale oczywiście po swojemu.

Pierwsze odnośnie tego, to lekkie podwyższenie tonacji względem obu porównywanych. Soprany u Hijiri mają ciut większy w całości brzmienia udział i są najbardziej otwarte. Otwarte wręcz zupełnie, swobodne jak wiatr w polu – bez krągłej pełności u Crystal Cable i nieznacznego dociążenia u Sulka. To nie znaczy, że od tamtych lepsze, ale znaczy, że inne. Bardziej zwiewne i kruche, na wskroś misterne, koronkowe. Jak z płatków śniegu, z morskiej pianki, że delikatność wyróżnikiem, a przy tym bez śladu najmniejszego ściągania w dół i naprężania – czyli poza ciśnieniem i grawitacją. Takie soprany to misterium i od razu inne wrażenie, odróżniające od ciut cięższego Sulka i wyraźnie krąglejszych, gładszych i mających swoją wagę sopranów od Absolute Dream. W efekcie odgłos dzwonków cieńszy, taki bardziej srebrzysty, i przenikliwszy strun skrzypiec, a głosy wokalistów nieco młodsze i bardziej chropawe – takie z wyraźniej (o ile występuje) akcentowaną chrypką. Jednakże przy pełnym zachowaniu powabu i urody, więc słucha się z fascynacją i w pełnym przywołaniu obecności.

A w nim czerwona, zdobna skrzynka.

Druga rzecz to temperatura. Dwa pozostałe interkonekty ocieplały, przy czym Crystal Cable wyraźniej. Oba to na tle bardzo wyważonego Hijiri darzące ciepłem milasy, że się zaraz rozgrzejesz, bo to ciepło się czuje. Nieznacznie wprawdzie, żadnego przegrzewania, ale i nie bez czucia ciepła. I nie powiem, to bardzo miłe, ale ogromnie mi się podobało, że Hijiri jest neutralny, a przy tym w taki najlepszy sposób, to znaczy nic o temperaturze. Nie czujesz ciepła ani chłodu, wyczuwasz samą rzeczywistość. Staje się dokładnie jak w życiu, gdy nie odczuwasz zimna ani ciepła i zupełnie o tym nie myślisz, bo jest akurat w sam raz. To działa na rzecz realizmu, jeszcze go mocniej podkreśla.

A ten realizm to rzecz trzecia – kabel od Hijiri jest realistyczny w sposób skrajny. Żadnego upiększania, cesji na rzecz poprawy. Żadnych miękkich futer króliczka, dorzucanej słodyczy głosom, rozmiękczania obrysów, powściągania sopranów czy dokładania basu. Jak nie przysparza dodatku ciepła, tak samo nie usiłuje uładnić innych przymiotów. Neutralna jest nie tylko temperatura, ale też wypełnienie i kolor. Naturalizm kolorystyczny bardzo bliski perfekcji – tak samo jak z wiernych kolorystyce naturalnej też japońskich telewizorów Panasonica, a nie papuzich i w nasyceniu przedobrzonych koreańskiego Samsunga. Nie dziwi przeto, że jak z dumą podkreśla dystrybutor, okablowanie Hijiri to jedyne używane przy nagrywaniu i remasteringu sławnych płyt XRCD.

W następstwie tego naeutralizmu nie ma podbicia średniego zakresu, które zwykle realizowane jest poprzez obniżenie tonu. Więcej basu to niższe głosy, a więc bardziej dojrzałe, zmysłowe. Tu ucieknę się do dygresji, stawiającej sprawę jednoznacznie. W jednym z lubianych przeze mnie filmów – Alicji Woody Allena – bohaterka, osoba trochę zagubiona i jak najdalsza od ekstrawertyzmu, dostaje od znachora zioła, które z niej czynią heterę. I teraz od Mii Farrow – najlepszej aktorki naszych czasów – otrzymujemy lekcję zmysłowości. Jako domowa kurka zahukana przez męża, mówi piskliwym dyszkancikiem. A gdy za sprawą ziołowej magii się przeobraża w heterę, zaczyna przemawiać niskim, gardłowym, pełnym powabu, modulowanym głosem.

A w niej kabel.

Tak postępują niektóre kable i inne audiofilskie zabawki, a skala tego postępowania może być bardzo różna. Z porównywanych najmocniej sięgał po taki zabieg Crystal Cable, a najmniej recenzowany Hijiri. Ten starał się bardzo o to, by nie działać jak zioła tylko trzymać się życia. Zachować dźwięczność, świeżość, słyszalność chrypek, ewentualne oschłości; a nie wszystko wygładzać, upiększać, nasycać, wypełniać i pogłosowo wzmacniać. To jednak – rzecz zasadnicza – ani trochę nie odziera go z piękna. Inaczej cóż byłyby warte tak wysoko cenione nagrania XRCD.

I teraz dochodzimy do innej sprawy ważnej, mianowicie do basu. Ten u Hijiri był najbardziej przestrzenny oraz najdalszy od zniekształceń. Nie starał się zrobić z wiolonczeli kontrabasu a z sopranu mezzosopranu. Nie upiększał więc i na samym dole niską nutą i w tonach liczonym wypełnieniem. Przy jego użyciu bass-refleks się nie krztusił wewnętrznymi rezonansami, a słuchawki Fostex TH900 nie wpadały w jawną basową przesadę podczas słuchania materiału używanego do diagnozowania basowych przesteów. Ale jak ktoś lubi bas dorzucony, albo mu go w torze brakuje, to Sulek, a jeszcze bardziej Absolute Dream, będą mu pewnie bliższe. Obu też tego basowego podkręcenia nie zarzucam. Zwyczajnie oferują niższą tonację, co ma swoje minusy i plusy.

Obok tego braku piwniczności drugim najistotniejszym czynnikiem związanym z kontrolą ilości niskich tonów będzie ilość pogłosu. Bo ten też od basu pochodzi, więc znów brawa dla Hijiri, który pogłos również uczynił naturalnym. Nie skąpił go i nie dokładał, zachowując należyte proporcje. Tak żeby się nim cieszyć, a jednocześnie unikać wrażenia makijażu. Że owszem, coś jest ładne, lecz oczywiste, że nie wyłącznie samo z siebie. Że naniesiono poprawki, pewne rzeczy dodano a inne stonowano. Hijiri, że ucieknę się z kolei do kulinarnych porównań, ma sól i ma mocny naturalny smak, natomiast nie dodaje sosów. Brzmienie nie zostaje zgęszczone, wygładzone, doprawione śmietaną.

Taki z wąsami.

Zachowuje całą naturalną swoistość, która może być w odbiorze trudniejsza, gdyż wiadomo, że jak coś, to do majonezu, ale to w przypadku tych słabszych torów, a do nich Hijiri nie jest przeznaczony. Jego stworzono by wyciągnąć brzmieniowe zalety, a nie maskować wady. Jak chodzi o te ostatnie, to może jedynie poprawić sytuację, gdy jakiś składnik toru właśnie przesadza z basem, a tu miało to miejsce w przypadku słuchawek Fostex TH900, trochę z dwoma pozostałymi ocieplających (czym byłem zaskoczony) i jawnie przesadzających z basem. Dlatego dwaj pozostali panowie interkonektowie woleli Beyerdynamic T1, a Hijiri też wprawdzie wolał, ale nie tak wyraźnie. Z oboma użytymi słuchawkami dał popis naturalności i realizmu, a z T1 to już naprawdę. Bo wiele razy pisałem, jak bardzo pasują do Twin-Head, a chociaż Final D8000 je przyćmiły (już mi je zabrali), to wciąż jeszcze zachwycają.