Recenzja: Hegel H80

Odsłuch cd.

   Będziemy słuchać gwiazd, będziemy słuchać pieśni i przyjdzie nam żyć – zapowiadał jeden z koncertów Piotr Skrzynecki. Posłuchajmy.

A samo brzmienie Hegela broni się bez najmniejszych trudności

Spędziłem w towarzystwie powyższego systemu długi audiofilski wieczór. Posłuchałem wielu płyt, za oknem milcząco świeciły gwiazdy, a życie, jak to ono, uciekało. Refleksja jest taka. Wzmacniacz Hegla to cholernie dobre urządzenie. Nie jestem piewcą urządzeń tranzystorowych, a w każdym razie nie byłem wcześniej. Owszem, tranzystory bardzo wiele potrafią i czasami, zwłaszcza dynamiką, potrafią sponiewierać tory lampowe, a już szczególnie takie małej mocy. Ale skądinąd wzmacniacze lampowe też mogą mieć setki watów mocy. Bardzo dobrze jednak te tranzystory wypadały kiedy im dać lampowy przedwzmacniacz, a szczególnie mój, na lampach 45. Kiedy zaś same tylko w torze tranzystory tańcowały, zawsze czegoś mi brakowało, nawet kiedy ten tranzystorowy przedwzmacniacz ponad sto trzydzieści tysięcy kosztował, bo i taki recenzowałem. A ten tutaj Hegel to przecież najzwyklejsza integra, w dodatku tania jak barszcz, bo co to jest sześć tysięcy wydane na całe wzmocnienie w torze. Nic. A jednak da się i da się po tranzystorowemu. Na Audio Show udowadniał to serwer muzyczny Naima, a u mnie w domu udowodniła integra Hegla. Jej dźwięk można opisać jednym słowem: Kompletny. On jest kompletny. Słucha się i niczego nie brakuje. Wielu rzeczy się po tym Heglu spodziewałem, ale na pewno nie tego. Sądziłem raczej, że będę tego słuchał i się wiercił. Że oczy będę przymykał pisząc recenzję na niedociągnięcia, a podczas słuchania będą mi wyłazić ze złości. Że będzie to męka, bo co taki wzmacniacz może; a bo to ja innych integr nie znam, własnej nie mam, nie wiem jak takie coś gra? No owszem, miałem u siebie przez chwilę dzielony wzmacniacz tranzystorowy Divaldi i miejmy nadzieję, że jeszcze wróci po recenzję, bo grał naprawdę nielicho, ale to jednak inna liga; każdy element ponad dziesięć tysięcy kosztuje, a końcówka mocy wielka jak byk. A tutaj taka sobie integra, bez trudu można podnieść jedną ręką, cena też niepozorna. I żeby tak to grało, że cały wieczór wysiedziałem i jeszcze mi było mało? Ale faktycznie tak było i już piszę dlaczego. Przede wszystkim zjawiskowa była scena.

I poraża głębią reprodukowanej sceny

Nie będę wchodził w szczegóły ile w tym zasługi Hegla a ile AudioSolutions, ale naprawdę przepiękną scenę wspólnie wygenerowali. Bardzo daleko idącą za głośniki, kapitalną stereofonicznie i w pełnym od tych AudioSolutions oderwaniu. Z właściwym rozmiarem wykonawców, bez pchania się na słuchacza, bez cienia bałaganu i z doskonałym plenerem. Ten brak uciekania dźwięku do góry, jakże często widywany w innych warunkach, jest chyba w dużej części właściwością mojego pokoju odsłuchowego, trudno go jednak nie zauważyć i nie wpisać w poczet zalet. A na tej zjawiskowej scenie popisywały się dźwięki nie tylko wolne od zauważalnych słabości, ale jeszcze do tego czarujące powietrznym nasyceniem, bogactwem i elegancją wybrzmień, znakomitym ujęciem tonacji i nade wszystko całościowym perfekcjonizmem. Zauważy ktoś sarkastycznie, że skoro tak wszystko teraz chwalę, to pewnie było nie gorzej niż z Zetami, a pewnie nawet lepiej, więc biegiem marsz po tego Hegla i resztę grającego z nim toru, a  własne drogie klocki sprzedawać jak najprędzej, póki jeszcze inni się o tym nie zwiedzieli, że można za tak liche pieniądze mieć najlepszy system na świecie. Konfabuluję te złośliwości z punktu widzenia bywalca audiofilskich for, gdzie takie przytyki są chlebem powszednim, ale słusznie że są, bo nie ma co chwalić nad miarę i trzeba uwzględniać proporcje. Na czym zatem łatwa do przewidzenia wyższość toru z Zetami polegała? Na trzech sprawach. Przede wszystkim dźwięk tam był bardziej jednoznaczny. Tutaj się trochę rozchodził i rozwarstwiał, nie był idealnie zestrojony czasowo. Jak mawiał do rekrutów stary kapral, kiedy mówię baczność, to ma być słychać jeden trzask, a nie jakby koza na bęben srała. To oczywiście przesada, ale niewątpliwie tor Zeta potrafił pod względem jedności czasu i miejsca więcej. Druga sprawa to realizm. Przy Zetach był tak realny jak pędząca na was lokomotywa, a w torze z Heglem to był raczej muzyczny spacer bez żadnych dojmująco realistycznych doznań. Taki realizm oczywisty i mimochodem, ale nie żeby aż włosy dęba stawały.