Recenzja: Grado SR-325is

Odsłuch

Ten typ konstrukcji to już klasyka gatunku

 Zacznijmy od systemu komputerowego i od porównania. Na system złożą się karta dźwiękowa Asus Xonar Essence STX i wzmacniacz słuchawkowy Ear Stream Sonic Pearl, połączone interkonektem Ear Stream Reference RCA, a słuchawkami odniesienia będą zapowiadane Sennheisery HD 600 i Beyerdynamiki DT 990 (250 Ohm).

Weźmy na początek z You Tube „Preludia” Chopina grane przez Alfreda Cortot (Wykonanie z 1955 roku.)

Sennheisery zagrały z lekko przyciemnioną tonacją, głębokim brzmieniem, jak zawsze bardzo rozdzielczo i jak zawsze kiedy je właściwie napędzać autentyczną muzyką. Fortepian stał w średniej odległości od słuchacza, zaznaczała się akustyka pomieszczenia i budujący ją rewerb, jednak bez żadnej przesady, tylko tak jak należy żeby oprawa akustyczna dawała się odczuć. Dźwięk atakował ze średnią prędkością i z nostalgiczną nutą na końcu podtrzymania. Całość przekazu była minimalnie z dystansem; tak niby bezpośrednio, a jednocześnie w uczuciowym ujęciu. Z cieniem refleksji pełgającym pośród cienistości tej przyciemnionej tonacji, w dużej mierze pochodzącej niewątpliwie od samego nagrania, i jednocześnie z pobłyskującymi pośród tych cieni wysokimi tonami, cokolwiek żyjącymi własnym życiem i z własnymi akcentami, co znów wynikało zapewne z ograniczeń jakościowych muzycznego materiału. Wypełnienie było umiarkowane, jak zawsze w archiwalnych nagraniach, ale atmosfera uczuciowa i piękno brzmienia silnie się wyrażały.

Wzięte zaraz potem DT 990 zagrały dalece inaczej. To co u Sennheiserów było szumem tła, u nich okazało się sykiem. Wysokie tony były o wiele bardziej głuche i pozbawione światła, a cały przekaz dużo bardziej się ujednolicał, przy czym fortepian nie miał określonej lokalizacji, tylko grał tak jakby słuchacz siedział w jego rezonansowym pudle. Walor uczuciowy zatracał się całkowicie, a nad wszystkim dominowało wrażenie archiwalności nagrania, o wiele silniej tu wyrażone i zjadające pozostałe aspekty. Tonacja była jaśniejsza, a całość jak ze starej pianoli. Ogólnie przepastnie gorzej to wypadło w sensie artystycznym, a wytłumaczeniem dla Beyerdynamiców może być zarówno fakt, że zaliczył dotąd jedynie około stu godzin grania, jak i kwestia ich współpracy z Sonic Pearl względem porównywanego Sennheisera.

Najwyraźniej konstruktorzy Grado nie widzą potrzeby jakiejś tam rewolucji wizerunkowej i trzymają się schematu

No to sięgnijmy po przedmiot recenzji, nasze Grado SR-325is. Dla właściwszego pozycjonowania porównań najpierw puściłem ponownie Sennheisery, by konfrontacja z silniejszym konkurentem bardziej bezpośrednia się odbyła, a wessawszy w zasób pamięci muzyczną frazę sięgnąłem po Grado. Zagrało to podobnie do Sennheiserów, ale zarazem inaczej. Przyciemnione światło nagrania i tu było zaznaczone, natomiast pasmo spójniejsze, bez wyodrębnionych sopranów. Jednocześnie atak był szybszy, skutkiem czego odczuwało się więcej autentyzmu, a jednocześnie nie było tego nostalgicznego zdystansowania i metafizycznego cienia. Muzyka była żywsza, bliższa i bardziej jednolita. Bardziej popisowa, a mniej romantyczna. W sumie prawdziwsza, perfekcyjniej w całość poukładana i równiej rozłożona, ale mniej nastrojowa.

To może na odmianę coś z klasyki rocka. Na przykład „Paranoid” Black Sabbath.

Zacznijmy tym razem od Beyerdynamica. Poszło o wiele lepiej niż z fortepianem. Rytm wybijał się błyskawicznie, trzymając słuchacza w napięciu, a wokaliza była dokładnie zlokalizowana w dali, tak jakby się faktycznie było na koncercie. Wysokie tony nadal były wprawdzie nieco głuche, ale basu już spory kawałek i ogólnie atmosfera rockowego ataku dobrze wyrażona, pomimo całościowej słabości technicznej samego nagrania. Ogólną poprawę jakościową przynosiło dokładne upchnięcie uszu w komorze słuchawek, tak aby oparcie padów o opuszki nie powodowało dodatkowego dystansu pomiędzy otworem słuchowym a przetwornikiem. W takim bliższym usytuowaniu przekaz stawał się cieplejszy i bardziej bezpośredni.

Z wszystkich tych zabiegów wokół poprawy brzemienia niewygrzanego jeszcze ale i nie świeżego już niczym szczypiorek na wiosnę dawnego flagowca Beyerdynamca dawny flagowiec Sennheisera nie zrobił sobie wielkiego zachodu, błyskawicznie ukazując bogatsze brzmienie. Przekaz sławnego klasyka znów był na czarniejszym tle osadzony, bardziej bezpośredni i ogólnie wyższej jakości nagraniu przydający. Z wokalizą wciąż lekko odsuniętą, ale postawioną zdecydowanie bliżej i większy rozmiar mającą, a sam głos wykazywał się większą złożonością, podobnie jak bardziej złożone było brzmienie strun gitary. Wejście w nagranie okazało się mocniejsze, dźwięk bardziej otaczający, a wieloaspektowość lepiej uwydatniona. To co u Beyerdynamica było przede wszystkim dominującym rytmem, tu zostało rozbite na wielość dźwięków, a właśnie rytm trochę się w tej złożoności gubił i w najmniejszym nawet stopniu nie dominował. Z jednej strony to większe bogactwo i kunszt w oddawaniu brzmienia u Sennheisera było lepsze, z drugiej ten atakujący rytm u Beyerdynamika miał niewątpliwie swoje zalety, bardziej przypominając szaloną jazdę, podczas gdy u sennheiserowskiego konkurenta ta rytmiczność przykryta była prawie w całości bardzo wyeksponowaną wokalizą. Osobiście wolałem słuchać wersji Beyerdynamica, bardziej do rockowego stylu odpowiedniej.